Reminds me of home

Het bergachtig gebied was wennen, maar het stukje waar hij zich nu bevond deed hem goed. Een stroom die van boven naar beneden ging. Het water hier proefde anders, verser en hoe dat kwam, wist hij niet. Hij kende als kat natuurlijk niet de hele ijswater-berg theorie. Rustig likte hij nog wat water op tot hij een stukje verder in de stroom een vis zag. Hij besloot rustig het water in te stappen. Een kleine kat zal mee gevoerd kunnen worden, maar het forse lichaam van Smokegaze was sterk en groot genoeg om zich door het water heen te bewegen. Het was niet een hele brede stroom, dus de vis was daarom ook niet groot. De vis zal hoogstens een halve maag vullen. Dat was misschien één voordeel geweest aan het twoleggebied, daar hadden ze grote kooikarpers gehad. De vis zwom niet weg, had niet door dat Smokegaze naderde. Toen hij dichtbij genoeg was haalde hij uit met zijn klauw en wist moeiteloos de vis aan zijn nagel vast te pinnen. Hij nam het visje in zijn bek en beet het dood en kwam zo weer terug op de kat. Hij schudde zijn poten uit en legde het visje neer op de grond. Wat een teleurstelling.

Butterstar eerst

Ze had even in stilte toegekeken. Ze wist hoe moeilijk al haar kittens het hadden met deze reis, maar ook met haar nieuwste nest waar Butterstar dankzij de reis zo enorm verzorgend over was geweest terwijl ze normaal helemaal niet zo'n drive had gehad. Toen haar oudste zoon zich weer op het land bewoog stapte ze langzaam op hem af, een iet wat vermoeide blik op haar ogen die ze probeerde te verbergen met een glimlach. "Goede vangt, al denk ik niet dat die jouw maag gaat vullen." Glimlachend ging ze zitten en keek hem even onderzoekend aan. Zich afvragend wat er in zijn hoofd omging.

De grote kater keek op toen een maar al te bekende stem hem aansprak. Butterstar. Hij glimlachte waterig. "Helaas, wat mis ik het om fatsoenlijk te vissen," miauwde de kater. Hij gooide het kleine visje in de richting van zijn moeder. "Maar misschien kan jij deze kleine energie boos gebruiken?" Grinnikte de kater en kwam vervolgens dichterbij zijn moeder om haar vervolgens een kopje te geven. Ja, het was goed, het was allemaal goed. Al een aantal moons terug had hij zijn moeder gegeven en nu was ze gewoon zijn moeder waar hij van hield en veel om gaf.

Een eerlijke glimlach gleed over haar gelaat zodra haar zoon haar een kopje gaf en snel duwde ze zichzelf even terug in zijn vacht. Smokegaze was een eerlijke ziel. Eentje bij wie ze zich thuis kon voelen en bij wie ze veilig was, zeker nu het er op leek dat hij haar fouten vergeven had. "Het is tenminste beter dan sterven van de honger thuis.." Mompelde ze zachtjes met een licht pijnlijke blik in haar ogen. Ze had teveel thuis achter moeten laten. Teveel waar ze niet zonder had gekund manen geleden. En nu stond ze hier toch. Verassend sterk.

De pijnlijke woorden van Butterstar braken hem een klein beetje. Want ook Smokegaze had heimwee."Ik mis thuis... ik vind het hier in de bergen maar niks," mompelde Smokegaze naar waarheid en richtte een blik op het stromende water. "Denk je dat we ooit weer terug keren?" Vroeg de gespierde kater vervolgens en schoof het visje nog dichter naar zijn moeder toe. Vis was vis, al vulde deze nog geen kitten maag.

Ze moest haar tanden op elkaar bijten zodra ze haar zoon hoorde en knikte langzaam op zijn woorden. Het was pijnlijk, zo pijnlijk om weg te zijn van thuis. Hun eigen plekje waar ze veilig konden zijn en konden genieten van hun leven. Maar er was niets wat Butterstar er aan had kunnen veranderen. Ze hadden moeten vertrekken hoe pijnlijk het dan ook was geweest voor iedereen. "Ik hoop het." Mompelde ze eerlijk tegen hem. "We hebben het meerdere keren al besproken. We hebben nog geen teken gehad van dat dit ons thuis is. Maar er is ook geen teken meer gekomen dat we verder moeten trekken of terug moeten gaan. Ons thuis.. ons lot, ligt in Starclans posten Smokegaze.." Het had geen nut om tegen hem te liegen. Ze zou het toch niet volhouden, dus het was maar beter om de waarheid tegen hem te spreken. Hoe pijnlijk dan ook.

Hij had ook wel kunnen weten dat zijn moeder ook niet had geweten of ze ooit terug zouden keren. Vervolgens legde ze uit dat er meerdere keren over gesproken was, dat er nog geen tekenen was geweest dat dit hun thuis zou zijn en dat er ook nog geen teken was geweest dat ze nu verder moesten trekken. Tevens was er geen teken geweest dat ze terug moesten gaan. Het was gewoon nog niet duidelijk en dat maakte dat de blik van Smokegaze kort vertroebelde. "Als Starclan er überhaupt nog is..." mompelde Smokegaze lichtelijk gepijnigd en dacht even aan zijn vader. "Mam," miauwde hij vervolgens. "Kan je me... wil je me meer vertellen over mijn vader?" Het kwam misschien onverwachts uit de hoek, maar de laatste tijd was Smoketear terug gekomen in zijn kop en hij wilde gewoon meer over hem weten.