Claire de lune

Het maanlicht scheen op haar rosse vacht en op de paarse bloemen rondom haar. Het zilver bleekte alle kleuren die haar gouden ogen zagen. Het rood was niet meer zo fel, het paars leek wel grijs, haar ogen waren eerder lichtgeel dan goud. Ze richtte haar blik omhoog. De maan scheen helder; niet volledig, nog niet in ieder geval, maar groot en bijna rond. De sterren verbleekten in zijn omgeving maar als je verder keek dan zag je het wel. Pas als je je rug draaide naar de maan zag je de volle sterrenpracht, Starclan in zijn geheel, onvervuild en wonderbaarlijk. En toch zo wreed.

+Acefray

Pootstappen naderden haar van achteren. Redpetal schrok uit haar gedachten en keek om, de blik in haar gouden ogen angstig. Ze was op haar hoede in dit onbekend terrein, want je wist nooit wie of wat je er kon besluipen. Toch was haar wil om soms even alleen te zijn groter dan de angst. Het was niet dat ze wou sterven, nee; haar overlevingsinstinct dook in deze momenten altijd op. Ze zou het daarentegen niet erg vinden moest ze toch in Starclan belanden. Ze keek er niet naar uit, maar om eerlijk te zijn: ze was er ook niet bang voor. en ze zou dan wel Avidkit en Cedarkit achterlaten, en Heron en Sand en Hazel en zelfs haar lieve Branchtrove; maar zij zouden ook ooit wel komen. Toen ze echter zag dat het een kat was die ze iet of wat kende, ontspande de queen zich echter wel wat. Als ze zich niet vergiste was dit de medicine cat van Shadowclan, een kat die wel bekend stond om zijn vriendelijkheid. Bij zijn vraag haalde ze haar schouders lichtjes op. Ze had geen zin om het uit te leggen. Want wat moest ze zeggen? Dat ze soms twijfelde aan Starclan? Eigenlijk zou dat niet mogen. Ze wist dat het niet mocht. Ze wist dat ze hen niet verantwoordelijk kon houden voor alle pijn die ze steeds maar voelde; maar ze kon de gedachten toch niet van zich af schudden. Waarom deden ze dan niets aan het leed van de levenden? Waarom keken ze enkel maar toe?

Hij klonk zo vriendelijk, zo oprecht. Alsof hij echt het beste met haar voorhad; en wie weet was dat ook zo. Wie was zij om te zeggen dat hij dat niet was? Ze kende hem alleen van geruchten, geruchten die alleen maar goed spraken over hem. Redpetal sloot haar gouden ogen toen hij dichterbij kwam en zijn staart om haar heen sloeg. Ze was bijna niet meer zichtbaar naast de grote kater, haar kleine lichaampje verzwolgen onder ijn grijze pluis. Ze voelde zich bijna weer een jonge kitten, die getroost werd door haar vader. Ze was altijd een vaderskindje geweest. Zijn staart tegen haar rug deed haar echter weer danken aan Branchtrove, toen hij nog Branchpaw was en zij nog Redpaw. Toen ze nog onzeker was over hem, of hij wel van haar hield of juist niet. Zoals ze nu weer was. Ze miste zo vaak het gevoel van zijn troostende staart over haar rug, maar ze wist dat dat nooit meer zou zijn. Dankzij haar was hij zijn mooie pluizige staart kwijt. Omdat zij zo nodig hem moest gaan volgen wanneer hij alleen wou zijn, wanneer hij als de gentlemen die hij altijd geweest was een schuilplaats zocht om voor de regen te schuilen. En dan had Starclan hen als het ware willen straffen en had een bliksemschicht hun schuiplaats getroffen en doen instorten. De scherpe geur van Shadowclan was echter verstikkend en het rukte haar weg uit haar herinneringen. Nee, ze wou hém niet, ze wou haar eigen pluizenbal, die rook naar gras en naar de bomen waar ze hun zoon naar vernoemd hadden. Ze trok zich weg uit zijn omhelzing en keerde haar rode rug naar de Shadowclanner. "I-ik wil niet m-moeten getroost w-worden door e-en c-cat die i-ik niet ken..", mompelde ze hakkelend. Ze wou Snowdance, haar witte zusje, of Sandflower, of Hazelfray, of Branchtrove, of Glowstisck of Snowblossom. Maar niet Acefray en niet Polarbear. Iedereen waarop ze wou steunen werd ruw van haar weggetrokken, op de één of andere manier, en er was niets wat ze eraan kon doen. Starclan bleef haar maar weghalen bij de katten waar ze van hield.

Met onzeker gouden oogjes keek ze achterom naar de pluizige grijze kater. Ze wist niet meer wat ze moest voelen. Ze was ontzettend verdrietig, natuurlijk, haar hart kromp ineen elke keer dat het klopte, het lag aan diggelen ineen; maar soms was het ook een zwart gat. Het slorpte haar emoties op en liet haar leeg achter, een schil van de kat die ze vroeger was. Soms had ze het gevoel dat ze niet eens meer wist wat blijdschap was, of geluk. En dan keek ze neer op cedarkit en op Avidkit, en dan prijste ze zich gelukkig dat ze hen had. Dan werd er iets wakker, diep in haar ziel, een gloeiende warmte, een sprankje hoop, dat alles goed zou komen. Kijk naar de twee kittens, die daar zo onschuldig en nog altijd hoopvol lagen, hopend op een goede toekomst, zodat ze warrior konden worden en misschien zelfs deputy of leader; de wensen van elke kitten. Hoewel ze zelf nooit zo ambitieus geweest was toen ze klein was. Ze zat liever aan de zijkant, ze hield er niet zo van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. De slanke poes keek aarzelend neer, naar de grond. Starclan.. Kon ze nog op hen vertrouwen? Zou hij weten waarom ze dingen deden? waarom ze hen zo lieten lijden? Wat ze daaraan hadden? "Ik weet n-niet meer of S-starclan het w-wel altijd z-zo goed v-voor heeft m-met o-ons..", mompelde ze zachtjes, haar blik afgekeerd. Ze wou niet omhoog kijken, ze wou Starclan niet aankijken als ze haar twijfels over hen uitsprak. Ze keken vast hoofdschuddend neer op haar. Ze wist dat ze niet mocht twijfelen aan hen, dat dat niet nodig was, dat haar twijfels ongegrond waren; maar ze wist het allemaal niet meer. Ze was nergens nog zeker van. Misschien had ze het eens nodig om het eens van een ander te horen. Misschien zou hij, als Medicine Cat, haar twijfels de grond in kunnen boren.