Two dying flowers

De kleine poes keek op en glimlachte lichtjes toen ze haar zusje zag die een opgekruld blad met water voor haar neerlegde. Vandaag voelde ze zich beter dan de laatste dagen. Ze wist niet waarom; haar hart lag nog steeds aan diggelen uiteen. Zowel Bunnykit als Snowdance hadden hun klauwen die in haar hart geslagen waren niet losgelaten toen ze naar Starclan gingen en sleurden daarmee delen ervan mee; maar misschien konden de overige stukjes weer aan elkaar geplakt worden. Redpetal moest dat geloven. Anders zou ze hetzelfde doen als haar zuster, en dat wou ze niemand aan doen. Avidkit niet, Cedarkit niet, Sandflower en Hazelfray niet, maar ook Branchtrove niet - ook al had die misschien nooit van haar gehouden. Dat naam haar liefde niet weg. Haar liefde was voor altijd, onophoudelijk, onbegrensd en onvoorwaardelijk. Kon hij maar hetzelfde doen voor haar. De jonge queen boog neer en likte wat van het water op. Ze wou haar kittens niet wakker maken om te drinken; en daarbij, ze dronken nog altijd melk, dus water hadden ze nog niet per se apart nodig. Daarna keek ze op naar haar zusje. Haar gouden ogen misten de glans die ze vroeger gehad hadden, maar zij had het nog erger; zij was één oog gewoon kwijt. Het deed haar nog altijd pijn als ze Sandflower zo zag, ze kon het niet negeren. De krassen die over haar mooie gele oog gingen en die over haar zachte roze neusje. Het was vreselijk om te zien. Haar knappe snuitje, voor altijd verminkt. Zou zij ooit verliefd worden? Een kater vinden die ook met het litteken van haar kon houden? Iemand waar ze kittens mee kon krijgen? Ze hoopte het wel. Ze wou niet dat iemand anders ooit nog de pijn van het verlies van een kitten moest meemaken, maar ze wenste dat iedereen ooit het geluk dat met hun geboorte gepaard ging kon voelen. De hoop die het nieuwe leven gaf. Wanneer ze hun oogjes openden, of leerden praten, of leerden lopen, of later; wanneer ze apprentice werden, en daarna warrior. Wanneer ze zelf kittens kregen en het wonder in eerste persoon konden meemaken. De persoonlijke belichaming van de hoop die haar nu overeind hield.

De jonge poes sloeg haar gouden ogen neer bij de vraag van haar zusje. Ze wist niets van wat er zich afgespeeld had, en Redpetal had eigenlijk geen zin om het haar te vertellen. Ze wou het beeld dat haar zus over Snowdance en over Branchtrove had niet verpesten, ze wou niet dat ze terug zou denken aan hun witte zusje als een bedrieger, een verrader. Zoals ze zelf misschien soms aan haar dacht.. Ook al mocht ze dat niet, ook al wou ze dat niet, het was nu eenmaal zo; ze hield zo veel van hen beiden, maar ze kon niet begrijpen waarom ze hadden gedaan wat ze hadden gedaan. Zagen ze haar graag in pijn? Genoten ze van de tranen over haar rosse gezicht? Of was ze gewoon niet goed genoeg? Hadden haar gouden ogen nog niet opgedoken in hun gedachten terwijl ze haar zo hard verraden? Misschien moest ze niet zo hard zijn voor hen. Misschien was ze te egoïstisch.. Maar desondanks besloot de poes om voor nu nog niets te zeggen, en dus keek ze op, haar snuitje gesloten en de blik in haar gouden ogen onzeker.