[open] We fought, we fled, we lost

Traag stapte ze tussen de bloemen door. Ze was hier gekomen om te jagen, maar de bloemgeuren maakten haar duizelig en ze kon zich niet oriënteren. Ze kon de zoete geur niet aan, de levendige aanblik niet. Het waren allemaal bloemen op het graf van haar broer. In deze verraderlijke schoonheid was hij gestorven. Het gebied had maar vaag iets weg van thuis, niet genoeg om haar enige troost te bieden. Deze heuvels waren haar vreemd. Deze reis... Het was een fout geweest. Ze wist niet of ze het gered hadden in hun oude gebied, maar ervan wegvluchten had zeker niet geholpen. Het onheil had hen achtervolgd. De reis was zwaar geweest, maar de bestemming was niet beter. Dit had een veilige haven moeten zijn, maar er bleven katten doodgaan. Blijkbaar wilde het lot het zo, en het ontvluchten had geen enkele zin.
Ze bleef stilstaan toen ze een hoestbui op voelde komen, en toen ze was uitgehoest, voelde ze zich zwak en rillerig. Ze geloofde dat ze ziek aan het worden was. De vermoeidheid van de reis, het gebrek aan slaap en het weinige eten hadden haar verzwakt gelaten en daar kwam het verdriet nog bovenop. Ze was wel eens eerder ziek geworden, thuis, na de val in de rivier. Toen was ze hersteld. Ze wist niet of ze dat nu wilde. Ze wist niet hoe ze hier nog rond moest lopen en een hele clan moest leiden terwijl ze geen idee had welke richting de juiste was. Ze wist niet of het zin had om verder te gaan als het noodlot altijd sneller zou zijn.

De grijze kater was nog altijd aan het ronddwalen door het gebied heen. Hij zocht een plek waar hij zich beter zou kunnen voelen. Veilig zou kunnen voelen. Waar alles minder pijn zou doen. Maar hij was niet de enige die pijn leed. Terwijl hij op een lage steen lag die net boven het bloemenveld uitstak zag hij een rode kattin lopen. Een die hij kende als Everstar. En haar blik leek precies de zijne te reflecteren.. hetzelfde verdriet.. dezelfde pijn. Hij zag in haar ook iemand die pijn leidde en niet wist hoe ze verder moest gaan. Hij voelde zich ook zo. Voor een moment zuchtte hij terwijl een windvlaag de bloemen en zijn wilde vacht liet rimpelen. De enorme kater sprong van de steen af en liep richting de hoestende kattin. Hij merkte als Medicine cat dat ze er slechter aan toe was. Al zou nu iedere blindde dat kunnen merken. Al met al voelde hij nu een enorme drang om zich half over haar te bekommeren. Hij liet zijn blik op haar liggen terwijl hij even knikte. “Hey Everstar..” Zijn toon was warm en vriendelijk, zoals hij altijd had, al bleven zijn ogen dezelfde pijn in zich hebben. Zijn mate, zijn kittens. Alles was weg.

Ze sloot kort haar ogen toen ze merkte dat er iemand haar kant op kwam. Hoe moest ze nu met iemand praten? Ze hoopte maar dat het niet iemand was die met een probleem aan kwam zetten, want daar zou ze nu niets op weten. Ze had nog even de vage hoop dat hij gewoon door zou lopen, maar nee, hij sprak haar aan. Ze opende haar ogen en keek opzij, waar ze een lege blik aantrof die wel wat op de hare leek, zij het vriendelijker. En van een ShadowClanner. "Acefray", miauwde ze, met iets defensiefs in haar stem. Hij was misschien een medicine cat, maar daarmee had hij nog niet haar vertrouwen. Uit automatisme probeerde ze haar zwakte te verbergen en ze rechtte haar schouders wat. Wat er ook gebeurde, je moest je gevoelens verbergen voor de vijand. Ze hadden de reis samen gemaakt, maar dat was ook maar noodgedwongen en Everstar was zich op geen enkel moment bij de situatie op haar gemak gaan voelen. Hij hoorde haar niet zo te zien. Toch was ze niet sterk genoeg om het schild volledig op te trekken. Ze kon de pijn in haar ogen niet verbergen en het trillen van haar poten wilde niet stoppen. Hij zou er zo doorheen prikken en zien hoe zwak ze eigenlijk was.

Acefray was een enorme verschijning, een beest wat je nog maar net een kat kon noemen in plaats van een kussen dat ineens was begonnen met lopen. Hij was breed, groot en duidelijk iemand die zichzelf zou kunnen redden in een gevecht. Maar hij kon zichzelf geen warrior noemen. Hij was een medicine cat, een heler, een rang die vaak gezien werd voor katten die zwakker waren. Maar hij paste hierbij. Want hij gaf oprecht over andere. Hij vond het belangrijk dat die gelukkig waren.. Zelfs de leader van hun vijandige clan. Van hun tegenstanders. Zelfs hiernaar voelde hij geen wrok of haat. Maar een bezorgdheid en een enorm verlangen met iemand te praten die misschien hetzelfde kon voelen als hijzelf. In haar toon hoorde hij iets defensiefs en haar houding begon hierin mee te gaan. Hij deed daarin tegen geen moeite zijn emoties te verbergen terwijl hij gewoon ging zitten in het veld, zijn blik in de hare houdende. “Ever… maak het jezelf niet moeilijker dan het is.. proberen je pijn te verbergen maakt het enkel erger…” Hij wist het. Hij had het zo vaak moeten doen. En hij wilde zo graag de ander hierin helpen… want misschien als hij iemand anders kon helpen… wist hij hoe hij zichzelf moest helpen. “Je weet dat ik je niks ga doen” Hij had in tegendeel juist genoeg gedaan voor haar clan. Oceanbreeze meerdere keren geholpen onder andere… hij was geen slecht persoon… In tegendeel was dat juist zijn ergste zwakte.

Ze klemde haar kaken op elkaar. Ze wist zelf ook wel dat ze er jammerlijk in faalde om een sterke indruk te maken, maar ze werd er toch liever niet op gewezen. Ze zwiepte met haar staart en snoof geërgerd. "Daar was ik ook niet bang voor", miauwde ze. Dacht hij soms dat ze bang was dat hij haar aan zou vallen? Een gevecht was wel het laatste wat ze nu vreesde. Ze verlangde er haast naar. Het was tenminste duidelijk Je had jouw kant en je had de overkant, de vijand, en met tanden en klauwen kon je hem verslaan. Ze zou dan tenminste een fysieke vijand hebben om te bestrijden. Nu voelde het alsof ze tegen lucht vocht. Tegen tijd. Ze was iedere keer te laat geweest om te helpen. Toen het monster haar broer aanviel, toen de hond haar apprentice aanviel, toen de vogels zich op Neverland stortten, want blijkbaar was één ramp niet genoeg voor een kat. Nooit bleef er iets over waar ze haar klauwen in kon zetten, waar ze wraak op kon nemen. Er was niets anders dan weer een lichaam, weer een dode te betreuren, te begraven. En niet eens in hun eigen grond, maar ergens onder vreemde aarde. Zouden hun zielen de weg naar StarClan wel gevonden hebben? Was StarClan nog bij hen? Of waren ze te ver weg gedwaald? Haar schouders zakten omlaag, maar tegelijkertijd zakten haar oren in haar nek. "Ik hoef geen-" advies van jou, had ze willen zeggen, maar haar woorden werden onderbroken door een nieuwe hoestbui die haar overviel. "Laat me met rust, Acefray", miauwde ze schor zodra ze haar stem weer kon gebruiken.

Hij zuchtte even diep bij haar woorden. “Kom op, neem niet alles wat ik zeg letterlijk. Je weet zelf ook dat ik het niet op die manier bedoel” Kom op mensen, doe eens even je best als het gaat om een gesprek voeren. De kater zat letterlijk als een zak aardappelen op de grond, er was geen haartje vijandigheid in te vinden. Hij was gewoon moe en verdrietig en voelde zich alleen. Everstar trok hem nu gewoon aan omdat ze hetzelfde leek mee te maken. En hij was egoïstisch en wilde zijn gevoelens delen.. weten dat hij niet de enige was die dit meemaakte. De ander bleef dus ook naar de ander kijken terwijl deze uitbrak in een hoestbui en zo haar zin niet kon vervolgen. “Nee Ever” Zei hij dus ook simpel. “Want het gaat niet goed met je. Dat weet ik want ik voel hetzelfde nu. We zijn veel verloren deze reis. Hebben beiden dingen gehoord die we niet wilde horen. Niet verwacht hadden te horen.” Oké hij wist eigenlijk alleen dat haar broer dood was, de rest was voor hem meer een natuurlijk aanvoelen dan wat anders. Wie weet was het Starclan, of gezond verstand of gewoon een goede gok. Voor hem zat er vrij weinig verschil tussen die drie. “Ik wil je helpen… want ik weet hoe verschrikkelijk dit is…” Ik ben mijn kits verloren.. en iemand die voor mij meer betekende dan mezelf. Hij zei het niet hardop. Maar hij voelde het in zich… “En op z’n minst moet je wat eten en iets tegen die hoest voor je longen het begeven”

Ze snoof even, maar had niet de kracht om haar schil omhoog te houden. Ze keek de kater even aan. Hij had ook katten verloren. Iedereen had katten verloren. Deze hele reis... het was één grote vergissing geweest. Dan was ze nog liever thuis ten onder gegaan, en niet hier, in dit vreemde land, op deze onbekende plek, waar niets vertrouwd was. Het gaf een schijn van thuis, met zijn heuvels en zijn bloemen, maar het was niet meer dan een verraderlijke kopie. Giftig.
Hulp. Ze wilde geen hulp van een ShadowClanner. Niet na wat die clan allemaal had gedaan. Niet nadat ze een moordenaar in hun midden hadden genomen. Of was Lionroar toch valselijk beschuldigd. StarClan, ze wist het allemaal niet meer... Ze wilde dat ze met Neverland kon praten. Ze had hem nodig, meer dan ooit, maar deze plek, deze reis, had hem van haar afgenomen. Ze wilde hem terug. Ze wilde hem zien. Ze keek de kater dan ook met een doffe blik aan. "Waarom?" miauwde ze. Waarom zou ze? Ze zou alleen maar door blijven ploeteren, de verkeerde kant op blijven lopen, nog meer verliezen, tot er niets meer over was. Wat had iemand daaraan?

Ace keek de ander aan, tranen binnen houdend. Als het aan hem had gelegen had hij de ander al lang omhelst. Echter was hij minder bekend met Everstar dan dat hij bij Butter was, en laat staan Tall. Dit betekende niet dat zijn mening veranderde. Hij gaf om iedere kat, ongeacht clan en hij wist dat Shadowclanners hem hiervoor verachtte… maar het was wie hij was. Hij was een vaderlijke type… iemand die iedereen gelukkig wou zien. Zelfs zonnetje hier van Windclan. Bij haar vraag stond hij op en drukte zijn snuit tegen haar schouder, zowel een gebaar van zorg als respect.. “Omdat je een clan hebt die op je rekent. Die ook hun leader nodig hebben. Omdat je familie hebt… familie die hun tante kunnen gebruiken” Hij wist natuurlijk af van de kittens, hij was immers vrij close met Oceanbreeze. “Er zijn veel katten die van je houden, laat hun je ‘waarom’ zijn. Starclan is hard, gemeen en onduidelijk.” Hij zuchtte even en ging naast de ander zitten terwijl zijn blik omhoog keek naar de hemel. “Maar Starclan is mijn partner… mijn twee zoons, vrienden en mijn ouders” Zijn blik gleed weer terug naar Ever. Katten waar hij om had gegeven, van had gehouden. Die waren nu in Starclan. Die waren Starclan. Wie was Everstar haar starclan? “Soms.. soms moet je gewoon doorgaan voor hun”

Everstar deinsde wat terug toen Acefray zijn snuit tegen haar schouder duwde. Medeleven van een ShadowClanner. Wie had dat ooit gedacht. Was ze zo diep gezonken dat haar vijanden haar moesten troosten? Hij kon goed praten, dat moest ze hem meegeven, maar helemaal overtuigen kon hij haar niet. Hij zei dat de clan op haar rekende, maar was dat wel zo? Zouden ze niet beter af zijn met Oceanbreeze als leider? Ze hadden een leider nodig, maar ze wist niet of zij dat wel kon zijn. Ze kon de verraders niet meer van de loyale warriors onderscheiden, zag het verschil niet meer tussen leugens en de waarheid. Wat hadden de WindClanners aan zo'n leider. Wat hadden de kittens van haar broer aan zo'n tante. Veel katten die van haar hielden? Acefray vergiste zich duidelijk. Ze had misschien iets van respect van haar warriors gehad, voor dit alles, maar dat was niet hetzelfde als houden van. Oceanbreeze was haar enige vriendin. Als dat al zo was, zelfs daar durfde ze niet zeker van te zijn. Ze was eerder verraden door haar beste vriend. Dacht ze. Ze wist niet eens welke van haar clangenoten ze nog kon vertrouwen, of er überhaupt loyale katten tussen zaten. Die hele clan was een wespennest van leugens. En dat moest zij dan leiden.
Ze keek Acefray aan. Moest ze doorgaan voor StarClan? "Zien ze ons zo graag falen en struikelen in het leven, in plaats van een kans op geluk te hebben... daar?" vroeg ze met schorre stem. Waarom praatte ze überhaupt tegen hem? Waarom liet ze haar verdediging zo zakken? Hij was haar vriend niet. Het was niet in haar voordeel om hem alles maar te vertellen. Ze zuchtte een keer, hoestte nog een keer. Het leek wel alsof ze tegenwoordig niet meer in staat was om gewoon haar mond te houden.

Ah come on Ever, laat hem maar gewoon knuffelen dan ben je ervan af. Hij was een liefdevolle kat. Hij hielt van knuffels en van emoties delen. De hippy dad van alle clans zou een goede titel zijn voor hem. Zijn blik was dus ook vermoeid, al nog altijd een pure vriendelijkheid. “Nee, ze zien ons graag genieten van het leven voor we bij hun komen. En het leven heeft nu eenmaal periodes die hel zijn. Dat hoort erbij. Maar we hebben mooie momenten om die weer goed te maken” De kater keek haar recht aan. Hij geloofde dit. “Toen ik een kit was en beide ouders verloor was ook mijn geloof in Starclan weg. Ik vond ze oneerlijk… hoe ze twee kits alleen konden laten. Ik vond het oneerlijk toen ik mijn partner en kits moest achterlaten om Medicine cat te worden. Oneerlijk hoe ze mijn oudste zoon van me wegnamen.” Hij zuchtte wederom. “Maar toen ik daar stond, en na al die nachten dat ik met ze heb samen gedroomd.. al die nachten waarin ik ze terug heb mogen zien. Toen geloofde ik weer. En begreep ik dat ze de keuzes niet maken voor ons.. Everstar… ze kunnen alleen maar toekijken… hopen en ons waarschuwen.” Hey hij was nu eenmaal een open kat en vond het geen probleem zijn ervaring en mening over dit te zeggen. Zijn oor gleed ondertussen uit diens positie. “Je moet het geluk hier vinden… in een partner, familie, vrienden”

[Ace kan priester worden I'm sure]

Everstar snoof. Genieten. Mooie momenten. Welke mooie moment? Welke? De mooiste momenten die zij zich kon herinneren had ze met haar broer doorgebracht, of heel, heel lang geleden met haar zussen, haar ouders, haar mentor. Voor katten die haar graag zagen genieten leek StarClan er wel heel erg op gebrand om alle kansen tot geluk van haar weg te nemen. "Ons waarschuwen?" miauwde ze. "Wanneer hebben ze mij ooit gewaarschuwd?" Hadden ze haar gewaarschuwd voor wat Lionroar zou doen? Hadden ze haar gewaarschuwd voor Barksounds leugens? Hadden ze haar gewaarschuwd voor zichzelf en haar verkeerde beslissingen? Met die droom, toen, die droom die deze reis was begonnen, hadden ze laten zien dat ze met haar konden praten wanneer ze wilden. En toch hadden ze altijd gezwegen. Toch had ze altijd dood moeten gaan om één woord met hen te kunnen wisselen. Voor Acefray was het misschien anders, als medicine cat, maar voor haar was er alleen maar oorverdovende stilte. Misschien wilde haar familie wel met haar praten, maar er zouden vast regels tegen zijn. De doden mochten zich vast niet te veel met de levenden bemoeien. "De enige keer dat ze hun mond hebben opengetrokken was toen alle clans dreigden te vergaan. Alleen dan komen ze in beweging. Ze geven niet om individuen. Ze geven om de clans. Om de orde." En ook die kunnen ze niet beschermen. Ze wist dat StarClan niet bepaalde wie er leefde en wie stierf. Ze wist dat StarClan niets kon doen. Ze moest hoesten na deze woorden en keek Acefray ongelovig aan. "Een partner, voor mij, die nog niet eens vrienden kan maken. Familie, die alleen maar doodgaat. Vrienden, die me vervolgens weer kunnen verraden. Hoe moet ik daar geluk in vinden?"

Hoe moest hij dat nu weten? Hij was geen Everstar. Hij was een dikke en pluizige kater die van iedereen hielt. Geen serieuze kattin met een beachperfect lichaam. Er zat een verschil in. Hij kon niet weten wat zij allemaal had gehoord maar hij geloofde niet dat Starclan stil is geweest voor de leader. Daarbij hadden ze het ook vrij druk, je kon niet ieder klein dingetje even snel gaan doorgeven dat was logisch. Hij bleef dus ook stil bij haar woorden, aangezien hij simpel weg niet snel genoeg een weerwoord kon verzinnen. Zijn blik lag maar op de ander terwijl deze verder ging, al begreep hij wat ze zei. “Starclan heeft ook hun doel. Hun reden om te bestaan zoals wij dat hebben. Wij jagen en vechten doelloos tegen onze eigen soort. Verdelen elkaar onder het gebied waarop ze geboren worden. Dat is hoe wij leven. Hun moeten ons een boodschap geven als ze zien dat ons leven in gevaar is, dat is hun taak. En daarbij ook gelieve in een rijmende en wazige manier” Nooit zeggen ze even casual: Yo alles gaat modderig worden hier, loop even naar die bergen toe daar is het beter. Nope. “Ze geven ook om iedere kat op zichzelf.. om iedere kat. Hoeveel fouten ze ook begaan in hun leven” Bij de ongelovige blik kantelde hij zijn kop iets. “Ja een partner voor jou. Iemand die net vrienden heeft gemaakt met de pluizigste Shadowclanner die er is. En iemand die zonder twijfel een kater –of eventueel andere poes, whatever floats your boat- enorm gelukkig zou kunnen maken. Familie als in de vorm van kittens, die groot worden en hun eigen leven krijgen. Je liefde kunnen geven. Vrienden die voor je zorgen en alles voor je willen doen. Die je leven kunnen redden als je het nodig hebt. Op die manier moet je er je geluk in vinden.” Ace liet zijn blik in de hare. Overtuigt en gelovend in zijn eigen woorden. “Everstar… ik weet dat je me niet bepaald mag… maar wat is het wat je dwars zit? Want ik ben bezorgd om je. Je bent al leader sinds ik geboren ben en ik ken je als een grote en lichtelijk intimiderende kattin, iemand om naar op te kijken…”

Everstar snoof. Als hij dacht dat dit haar opbeurde, dit gepraat over levende katten die elkaar de dood in vochten en dode katten die in raadselen spraken... Ze keek even zijn kant op en daarna naar de verte. Misschien. Misschien gaf StarClan wel om hen, om haar. Maar merkte ze daar iets van? Had ze daar iets aan? Ze konden wel van haar houden, en zij van hen, maar zolang ze hier vastzat kon ze hen niet zien, niet spreken. Ze waren zo, zo ver weg, de katten van wie zij hield.
Bij het hele verhaal over partners voelde ze zich wat ongemakkelijk worden. Misschien was dat zijn doel wel: haar verdriet en pijn omzetten in ongemak en ergernis. Ze kon zich niet voorstellen dat zij ooit kittens zou krijgen. Daar was ze helemaal niet voor weggelegd. Ze was Oceanbreeze niet.

Gelukkig stopte hij weer met praten over partners en kittens, al wist ze niet of ze van zijn vraag veel gelukkiger moest worden. Hoe kon ze hem nu vertellen wat haar dwarszat? Iemand om naar op te kijken... was ze dat echt ooit geweest? Ze had haar best gedaan om zo te lijken. Om groter te zijn dan haar kleine WindClanbouw. Om haar vijanden te intimideren. Om sterk te zijn. Stil en sterk, een leider die zich niet uit het veld liet slaan, een leider die door bleef vechten tot het bittere eind. Maar wat was er nog om voor te vechten. Ze herkende haar eigen clan niet meer. En ze wist niet meer waar ze tegen kon vechten. Maar ze kon deze ShadowClanner toch moeilijk vertellen dat ze haar eigen clangenoten niet vertrouwde? Dat ze de laatste kat aan wie ze alles durfde te vertellen, de enige van wie ze zeker wist dat hij haar nooit zou verraden, nu onder de aarde lag? Dat ze niet eens meer wist of haar ene deputy of haar andere haar had verraden? Ze had al te veel gepraat, te veel verraden. Als je niets wist te zeggen, kon je beter doen alsof je niets wílde zeggen. Ze klemde haar kaken op elkaar. Stil en sterk, toch? Dat was toch wie ze was? Zij was geen kat die huilde. Zij was geen kat die haar hart uitstortte bij vreemden. Ze dwong zichzelf Acefray aan te kijken. Daar was ze toch altijd goed in geweest? Katten aankijken. Hen dwingen als eerste weg te kijken. Sterk was ze niet meer. Stil...

Echt was er wel een manier om miss beachlove hier fatsoenlijk aan het praten te krijgen? Hij was hier om te helpen en damn wat deed deze kat er moeilijk over om geholpen te worden. Hij had al 2 van de 4 leaders die gezellig met hem wouden kletsen en al tientallen katten die niet zouden twijfelen om met hem even de problemen uit te praten. En hij wilde dat Everstar dat ook deed. Hij wou haar ook knuffelen zonder bang te zijn dat zijn ogen hierna op de grond lagen. Ja hij was nog ergens bang voor Ever. Waarom niet? Hij kende haar altijd al als de kat waar je geen ruzie mee wou hebben, en als kat die zijn hele leven al bestede aan regels breken. Tjah. Je moest wat doen in je leven of niet soms? Hij zuchtte dus ook en stond op, om hierna zonder schaamte naar de ander te lopen en deze te omhelzen. De omhelzing was eerlijk, warm en waarschijnlijk levensgevaarlijk voor hemzelf. Het maakte niet uit. “Ever.. weet gewoon dat je dit niet alleen hoeft te doen… Als je ooit bij iemand iets kwijt moet dan ben ik er... Daarbij ga ik ook zorgen dat je medicijnen krijgt tegen die hoest van je.” Nog altijd in deze totaal niet gedwongen act van liefde hielt hij weer stil.

Wachtwachtwacht. Hij liep naar haar toe. Wát was hij van plan? Een omhelzing was wel het laatste wat ze van een ShadowClanner had verwacht. Even wist ze niet wat ze ermee aanmoest, en ook niet met zijn woorden. ShadowClanners waren vijanden. Ze vielen haar clan aan. Dát was wat ze deden, dat was wat ze begreep. Geen, geen... omhelzingen. Even stond ze er wat verbouwereerd en ongemakkelijk bij, toen trok ze zich geërgerd los en zette een paar stappen terug. De lucht voelde leger dan eerst nu ze even een warme vacht tegen zich aan had gehad. Ergens was een omhelzing misschien precies wat ze nodig had. Iemand om tegenaan te leunen en om eindelijk eens schaamteloos bij te mogen huilen. Maar niet een halve vreemde. Niet een ShadowClanner. "Blijf nou maar uit de buurt, anders wordt jij ook ziek", miauwde ze fel, waarna een nieuwe hoestbui haar woorden nog wat extra kracht bij zette. Wat wilde hij? Dat ze hem alles zou vertellen en hij later, als de clans weer ruzie kregen, fijn aan zijn leider kon doorgeven wat voor een wrak zij was en wat voor een puinhoop WindClan was geworden? Hij kon nog zo vriendelijk praten, maar als ze haar clangenoten al niet kon vertrouwen, dan een vijand al helemaal niet, ook al was hij dan een medicine cat ~~en een hippiepriester~~.

Ja. Ja hij was aan het knuffelen. Opzich een vrij realistische optie als je het over de shadowclanner had. Voor hem was een knuffel echt een goede oplossing op ieder mogelijk probleem. Hij was echt niet gemaakt voor het clanleven als het om oorlog ging. Natuurlijk kon hij het wel. Hell hij was vaak genoeg meegevraagd mee te gaan in gevechten. Hij had twee dassen gedood samen met zijn vrienden…. En een stukje geproeft ervan. Niet aan te raden enorm zout vlees en taai, misschien met wat kruiden maar alsnog. Daarbij was hij ook volleerd als Warrior voor hij uberhoud deze rang kreeg. En toch. Ondanks dit alles. Had hij ergens in zijn leven besloten dat het allemaal nutteloos was. Dat iedereen katten waren ongeacht clan. Iedereen ouders had en kittens en siblings waar ze van hielden en veilig wouden houden. Daarom hielp hij iedereen, was hij vrienden met iedereen. Zijn eigen clan, zijn familie, zou vooraan staan maar iedereen verdiende een leven in vrede en geluk. Daarom hielp hij zelfs de Everstar die super rude zijn act van pure liefde afwees. “Ik ben een medicine cat, ik ben altijd onder de zieken, je smoesje tegen knuffels en liefde werkt niet” mauwde hij simpel. Hij keek Everstar even aan met zijn grote vriendelijke ogen die ergens lichtelijk onwetend waren.. ergens altijd kinderlijk waren ondanks zijn enorme lijf. “Je weet dat als je me knuffelt je van me af bent?” Een klein, speels grijnsje kwam op zijn gezicht. Come on Ever. Pleaseeeee.

Everstar keek Acefray fronsend aan. Die kat was gek. Heel ShadowClan was gestoord. Werden tegenwoordig al hun hoge rangen gevuld door uit de kluiten gewassen kittens? Ze schudde haar kop en keek weg. Waarom deed hij dit? Waarom gedroeg hij zich zo... zo ráár? Hem, of wie dan ook eigenlijk, een knuffel geven was wel het laatste wat ze zou doen. Bij StarClan, waarom kon hij haar niet gewoon met rust laten. Zonder nog iets te zeggen draaide ze zich om en liep weg. Ze had wel iets beters te doen dan dit. Zoals... zoals... Ze wist niet eens welke kant ze op liep. Ze wilde alleen maar weg van dit bloemengraf en weg van die gestoorde medicine cat.

De kater zuchtte even toen hij zag hoe de ander vertrok. "Ik zal het met Lizardpath hebben over je hoest" Was het laatste wat hij nog zei voor hij weer ging liggen in de bloemenvelden en gepijnd de sterren weer op zocht met zijn blik. Hij zou haar niet achtervolgen maar het was de waarheid dat hij zou zorgen dat ze weer beter werd.. net als zijn apprentice.

[eventueel een timeskip dat hij plantjes komt brengen of een nieuw topic? c:]

Onderwerp: Re: [open] We fought, we fled, we lost