[open] We fought, we fled, we lost

Traag stapte ze tussen de bloemen door. Ze was hier gekomen om te jagen, maar de bloemgeuren maakten haar duizelig en ze kon zich niet oriënteren. Ze kon de zoete geur niet aan, de levendige aanblik niet. Het waren allemaal bloemen op het graf van haar broer. In deze verraderlijke schoonheid was hij gestorven. Het gebied had maar vaag iets weg van thuis, niet genoeg om haar enige troost te bieden. Deze heuvels waren haar vreemd. Deze reis... Het was een fout geweest. Ze wist niet of ze het gered hadden in hun oude gebied, maar ervan wegvluchten had zeker niet geholpen. Het onheil had hen achtervolgd. De reis was zwaar geweest, maar de bestemming was niet beter. Dit had een veilige haven moeten zijn, maar er bleven katten doodgaan. Blijkbaar wilde het lot het zo, en het ontvluchten had geen enkele zin.
Ze bleef stilstaan toen ze een hoestbui op voelde komen, en toen ze was uitgehoest, voelde ze zich zwak en rillerig. Ze geloofde dat ze ziek aan het worden was. De vermoeidheid van de reis, het gebrek aan slaap en het weinige eten hadden haar verzwakt gelaten en daar kwam het verdriet nog bovenop. Ze was wel eens eerder ziek geworden, thuis, na de val in de rivier. Toen was ze hersteld. Ze wist niet of ze dat nu wilde. Ze wist niet hoe ze hier nog rond moest lopen en een hele clan moest leiden terwijl ze geen idee had welke richting de juiste was. Ze wist niet of het zin had om verder te gaan als het noodlot altijd sneller zou zijn.

Ze sloot kort haar ogen toen ze merkte dat er iemand haar kant op kwam. Hoe moest ze nu met iemand praten? Ze hoopte maar dat het niet iemand was die met een probleem aan kwam zetten, want daar zou ze nu niets op weten. Ze had nog even de vage hoop dat hij gewoon door zou lopen, maar nee, hij sprak haar aan. Ze opende haar ogen en keek opzij, waar ze een lege blik aantrof die wel wat op de hare leek, zij het vriendelijker. En van een ShadowClanner. "Acefray", miauwde ze, met iets defensiefs in haar stem. Hij was misschien een medicine cat, maar daarmee had hij nog niet haar vertrouwen. Uit automatisme probeerde ze haar zwakte te verbergen en ze rechtte haar schouders wat. Wat er ook gebeurde, je moest je gevoelens verbergen voor de vijand. Ze hadden de reis samen gemaakt, maar dat was ook maar noodgedwongen en Everstar was zich op geen enkel moment bij de situatie op haar gemak gaan voelen. Hij hoorde haar niet zo te zien. Toch was ze niet sterk genoeg om het schild volledig op te trekken. Ze kon de pijn in haar ogen niet verbergen en het trillen van haar poten wilde niet stoppen. Hij zou er zo doorheen prikken en zien hoe zwak ze eigenlijk was.

Ze klemde haar kaken op elkaar. Ze wist zelf ook wel dat ze er jammerlijk in faalde om een sterke indruk te maken, maar ze werd er toch liever niet op gewezen. Ze zwiepte met haar staart en snoof geërgerd. "Daar was ik ook niet bang voor", miauwde ze. Dacht hij soms dat ze bang was dat hij haar aan zou vallen? Een gevecht was wel het laatste wat ze nu vreesde. Ze verlangde er haast naar. Het was tenminste duidelijk Je had jouw kant en je had de overkant, de vijand, en met tanden en klauwen kon je hem verslaan. Ze zou dan tenminste een fysieke vijand hebben om te bestrijden. Nu voelde het alsof ze tegen lucht vocht. Tegen tijd. Ze was iedere keer te laat geweest om te helpen. Toen het monster haar broer aanviel, toen de hond haar apprentice aanviel, toen de vogels zich op Neverland stortten, want blijkbaar was één ramp niet genoeg voor een kat. Nooit bleef er iets over waar ze haar klauwen in kon zetten, waar ze wraak op kon nemen. Er was niets anders dan weer een lichaam, weer een dode te betreuren, te begraven. En niet eens in hun eigen grond, maar ergens onder vreemde aarde. Zouden hun zielen de weg naar StarClan wel gevonden hebben? Was StarClan nog bij hen? Of waren ze te ver weg gedwaald? Haar schouders zakten omlaag, maar tegelijkertijd zakten haar oren in haar nek. "Ik hoef geen-" advies van jou, had ze willen zeggen, maar haar woorden werden onderbroken door een nieuwe hoestbui die haar overviel. "Laat me met rust, Acefray", miauwde ze schor zodra ze haar stem weer kon gebruiken.

Ze snoof even, maar had niet de kracht om haar schil omhoog te houden. Ze keek de kater even aan. Hij had ook katten verloren. Iedereen had katten verloren. Deze hele reis... het was één grote vergissing geweest. Dan was ze nog liever thuis ten onder gegaan, en niet hier, in dit vreemde land, op deze onbekende plek, waar niets vertrouwd was. Het gaf een schijn van thuis, met zijn heuvels en zijn bloemen, maar het was niet meer dan een verraderlijke kopie. Giftig.
Hulp. Ze wilde geen hulp van een ShadowClanner. Niet na wat die clan allemaal had gedaan. Niet nadat ze een moordenaar in hun midden hadden genomen. Of was Lionroar toch valselijk beschuldigd. StarClan, ze wist het allemaal niet meer... Ze wilde dat ze met Neverland kon praten. Ze had hem nodig, meer dan ooit, maar deze plek, deze reis, had hem van haar afgenomen. Ze wilde hem terug. Ze wilde hem zien. Ze keek de kater dan ook met een doffe blik aan. "Waarom?" miauwde ze. Waarom zou ze? Ze zou alleen maar door blijven ploeteren, de verkeerde kant op blijven lopen, nog meer verliezen, tot er niets meer over was. Wat had iemand daaraan?

Everstar deinsde wat terug toen Acefray zijn snuit tegen haar schouder duwde. Medeleven van een ShadowClanner. Wie had dat ooit gedacht. Was ze zo diep gezonken dat haar vijanden haar moesten troosten? Hij kon goed praten, dat moest ze hem meegeven, maar helemaal overtuigen kon hij haar niet. Hij zei dat de clan op haar rekende, maar was dat wel zo? Zouden ze niet beter af zijn met Oceanbreeze als leider? Ze hadden een leider nodig, maar ze wist niet of zij dat wel kon zijn. Ze kon de verraders niet meer van de loyale warriors onderscheiden, zag het verschil niet meer tussen leugens en de waarheid. Wat hadden de WindClanners aan zo'n leider. Wat hadden de kittens van haar broer aan zo'n tante. Veel katten die van haar hielden? Acefray vergiste zich duidelijk. Ze had misschien iets van respect van haar warriors gehad, voor dit alles, maar dat was niet hetzelfde als houden van. Oceanbreeze was haar enige vriendin. Als dat al zo was, zelfs daar durfde ze niet zeker van te zijn. Ze was eerder verraden door haar beste vriend. Dacht ze. Ze wist niet eens welke van haar clangenoten ze nog kon vertrouwen, of er überhaupt loyale katten tussen zaten. Die hele clan was een wespennest van leugens. En dat moest zij dan leiden.
Ze keek Acefray aan. Moest ze doorgaan voor StarClan? "Zien ze ons zo graag falen en struikelen in het leven, in plaats van een kans op geluk te hebben... daar?" vroeg ze met schorre stem. Waarom praatte ze überhaupt tegen hem? Waarom liet ze haar verdediging zo zakken? Hij was haar vriend niet. Het was niet in haar voordeel om hem alles maar te vertellen. Ze zuchtte een keer, hoestte nog een keer. Het leek wel alsof ze tegenwoordig niet meer in staat was om gewoon haar mond te houden.

Everstar snoof. Genieten. Mooie momenten. Welke mooie moment? Welke? De mooiste momenten die zij zich kon herinneren had ze met haar broer doorgebracht, of heel, heel lang geleden met haar zussen, haar ouders, haar mentor. Voor katten die haar graag zagen genieten leek StarClan er wel heel erg op gebrand om alle kansen tot geluk van haar weg te nemen. "Ons waarschuwen?" miauwde ze. "Wanneer hebben ze mij ooit gewaarschuwd?" Hadden ze haar gewaarschuwd voor wat Lionroar zou doen? Hadden ze haar gewaarschuwd voor Barksounds leugens? Hadden ze haar gewaarschuwd voor zichzelf en haar verkeerde beslissingen? Met die droom, toen, die droom die deze reis was begonnen, hadden ze laten zien dat ze met haar konden praten wanneer ze wilden. En toch hadden ze altijd gezwegen. Toch had ze altijd dood moeten gaan om één woord met hen te kunnen wisselen. Voor Acefray was het misschien anders, als medicine cat, maar voor haar was er alleen maar oorverdovende stilte. Misschien wilde haar familie wel met haar praten, maar er zouden vast regels tegen zijn. De doden mochten zich vast niet te veel met de levenden bemoeien. "De enige keer dat ze hun mond hebben opengetrokken was toen alle clans dreigden te vergaan. Alleen dan komen ze in beweging. Ze geven niet om individuen. Ze geven om de clans. Om de orde." En ook die kunnen ze niet beschermen. Ze wist dat StarClan niet bepaalde wie er leefde en wie stierf. Ze wist dat StarClan niets kon doen. Ze moest hoesten na deze woorden en keek Acefray ongelovig aan. "Een partner, voor mij, die nog niet eens vrienden kan maken. Familie, die alleen maar doodgaat. Vrienden, die me vervolgens weer kunnen verraden. Hoe moet ik daar geluk in vinden?"

Everstar snoof. Als hij dacht dat dit haar opbeurde, dit gepraat over levende katten die elkaar de dood in vochten en dode katten die in raadselen spraken... Ze keek even zijn kant op en daarna naar de verte. Misschien. Misschien gaf StarClan wel om hen, om haar. Maar merkte ze daar iets van? Had ze daar iets aan? Ze konden wel van haar houden, en zij van hen, maar zolang ze hier vastzat kon ze hen niet zien, niet spreken. Ze waren zo, zo ver weg, de katten van wie zij hield.
Bij het hele verhaal over partners voelde ze zich wat ongemakkelijk worden. Misschien was dat zijn doel wel: haar verdriet en pijn omzetten in ongemak en ergernis. Ze kon zich niet voorstellen dat zij ooit kittens zou krijgen. Daar was ze helemaal niet voor weggelegd. Ze was Oceanbreeze niet.

Gelukkig stopte hij weer met praten over partners en kittens, al wist ze niet of ze van zijn vraag veel gelukkiger moest worden. Hoe kon ze hem nu vertellen wat haar dwarszat? Iemand om naar op te kijken... was ze dat echt ooit geweest? Ze had haar best gedaan om zo te lijken. Om groter te zijn dan haar kleine WindClanbouw. Om haar vijanden te intimideren. Om sterk te zijn. Stil en sterk, een leider die zich niet uit het veld liet slaan, een leider die door bleef vechten tot het bittere eind. Maar wat was er nog om voor te vechten. Ze herkende haar eigen clan niet meer. En ze wist niet meer waar ze tegen kon vechten. Maar ze kon deze ShadowClanner toch moeilijk vertellen dat ze haar eigen clangenoten niet vertrouwde? Dat ze de laatste kat aan wie ze alles durfde te vertellen, de enige van wie ze zeker wist dat hij haar nooit zou verraden, nu onder de aarde lag? Dat ze niet eens meer wist of haar ene deputy of haar andere haar had verraden? Ze had al te veel gepraat, te veel verraden. Als je niets wist te zeggen, kon je beter doen alsof je niets wílde zeggen. Ze klemde haar kaken op elkaar. Stil en sterk, toch? Dat was toch wie ze was? Zij was geen kat die huilde. Zij was geen kat die haar hart uitstortte bij vreemden. Ze dwong zichzelf Acefray aan te kijken. Daar was ze toch altijd goed in geweest? Katten aankijken. Hen dwingen als eerste weg te kijken. Sterk was ze niet meer. Stil...

Wachtwachtwacht. Hij liep naar haar toe. Wát was hij van plan? Een omhelzing was wel het laatste wat ze van een ShadowClanner had verwacht. Even wist ze niet wat ze ermee aanmoest, en ook niet met zijn woorden. ShadowClanners waren vijanden. Ze vielen haar clan aan. Dát was wat ze deden, dat was wat ze begreep. Geen, geen... omhelzingen. Even stond ze er wat verbouwereerd en ongemakkelijk bij, toen trok ze zich geërgerd los en zette een paar stappen terug. De lucht voelde leger dan eerst nu ze even een warme vacht tegen zich aan had gehad. Ergens was een omhelzing misschien precies wat ze nodig had. Iemand om tegenaan te leunen en om eindelijk eens schaamteloos bij te mogen huilen. Maar niet een halve vreemde. Niet een ShadowClanner. "Blijf nou maar uit de buurt, anders wordt jij ook ziek", miauwde ze fel, waarna een nieuwe hoestbui haar woorden nog wat extra kracht bij zette. Wat wilde hij? Dat ze hem alles zou vertellen en hij later, als de clans weer ruzie kregen, fijn aan zijn leider kon doorgeven wat voor een wrak zij was en wat voor een puinhoop WindClan was geworden? Hij kon nog zo vriendelijk praten, maar als ze haar clangenoten al niet kon vertrouwen, dan een vijand al helemaal niet, ook al was hij dan een medicine cat en een hippiepriester.

Everstar keek Acefray fronsend aan. Die kat was gek. Heel ShadowClan was gestoord. Werden tegenwoordig al hun hoge rangen gevuld door uit de kluiten gewassen kittens? Ze schudde haar kop en keek weg. Waarom deed hij dit? Waarom gedroeg hij zich zo... zo ráár? Hem, of wie dan ook eigenlijk, een knuffel geven was wel het laatste wat ze zou doen. Bij StarClan, waarom kon hij haar niet gewoon met rust laten. Zonder nog iets te zeggen draaide ze zich om en liep weg. Ze had wel iets beters te doen dan dit. Zoals... zoals... Ze wist niet eens welke kant ze op liep. Ze wilde alleen maar weg van dit bloemengraf en weg van die gestoorde medicine cat.