Alone please

Ze had al haar kracht nodig om overeind te gaan zitten, en toen het eindelijk gelukt was moest ze even uitpuffen. Wat was er mis met haar? Ach, ze wist het wel. Dat oude dode muisje had ze nooit moeten eten, waarschijnlijk had hij al dagen in de regen gelegen en was hij al half verteerd door insecten en what not. Maar ja, honger. Ze moest toch wat. Langzaam stond ze op en begon wat onzinnig rond te struinen, ze voelde zich ietwat licht in haar kop. Het zou wel goed komen. En anders niet, jammer dan. Een paar meter verderop plofte ze weer neer om uit te rusten, en haar blik viel op een grote pluizige kater. Oh, Ace, hoe hield hij zich nog staande? Zoveel verloren ondertussen. Ze dwong zichzelf weer op te staan, en schuifelde langzaam naar hem toe. Iemand zou eens op hem moeten letten zodat hij zich niet van kant zou maken. Niet dat Snowy daar geschikt voor was, ze kon niet eens fatsoenlijk meer lopen op dit moment. De witte poes ging onhandig weer zitten naast de kater. "Hey,' zei ze tenslotte, en probeerde niet al te zwakjes te klinken. Ach, ze was gek, elke kat kon zien dat ze niet helemaal in orde was nu.

"Hey Snowy." groette de pluisbal haar terug met een diepe zucht. Grote bezorgdheid borrelde in haar op. Hij was dan wel niet echt fysiek ziek, maar mentaal kon het niet goed meer gaan met hem. "Wat is er?" ze wiebelde even met haar oortjes. Het gesprek dat ze 'gepland' had moest niet over haar gaan. Nee, zij had niet de grootste problemen hier. Had ze überhaupt een ander probleem dan haar rare karakter? Wel, een verzwakt lichaam. "Oh, niets." zei ze met een vage glimlach. "Het maakt niet uit, ik kom er wel weer overheen." ze schuifelde iets dichter naar hem toe. Ze was zo'n awkward persoon, hoe kon ze hem nou helpen? Met een bezorgde blik keek ze naar Ace. Hoe hielp je iemand wanneer zijn wereld was ingestort? Hoe?

"Als er iets is moet je het zeggen Queen, ik kan je niet missen." ze slikte even en knikte naar hem. Ze betekende zoveel voor hem? "Maak je maar geen zorgen om mij." zei ze met een vage glimlach. Zijn problemen waren een stuk erger dan de hare. Ze schrok even toen de grote kater ineens zijn kopje tegen haar aan duwde, maar ze ontspande zich direct weer. "Snowy... ik weet niet meer hoe ik verder moet." een steek schoot door haar hart toen ze zijn woorden hoorde. Het deed haar zoveel pijn om hem in deze staat te zien, ze kon er niet tegen als het niet goed ging met iemand die belangrijk voor haar was. Ze sloeg haar staart om hem heen, hoewel haar staart niet lang genoeg was voor al die pluizige vacht. "Het komt goed, Ace. Ik weet niet hoe lang het nog zo ondraagbaar blijft, maar uiteindelijk komt het goed." zei ze zachtjes. Zou het goed komen? Ze wist het niet. Snowy was zelf haar hele familie kwijt, maar ze dacht er niet meer aan. Toen ze nog klein was had ze gedaan alsof haar familie er nog gewoon was, ze was nog te klein geweest om het begrip 'dood' te begrijpen. Ze verborg haar kopje nu ook in zijn vacht en sloot haar ogen. "We komen er wel uit." murmelde ze.

Met pijn in haar hart luisterde Snowy naar zijn woorden. Het bleef zelfs voor haar een raadsel hoe iemand zoveel ongeluk kon hebben in zijn leven. "Hoe moet ik de clan helpen als ik mezelf niet eens helpen kan...?" ze zuchte zachtjes. "Meestal is jezelf helpen veel lastiger dan anderen helpen." zei ze uit ervaring. Als je zelf niet meer helder kon nadenken was hulp van anderen -bijna- altijd goed. Ze voelde hoe hij iets verschoof en vervolgens zijn kop op de hare legde. Best sneu eigenlijk dat dit bijna de eerste keer was dat een persoon ooit zo dicht bij haar was gekomen. Afgezien dan van die ene keer dat ze Ace en Tall bijna had geplet. Goede oude tijd... "Beloof me dat je niet weg gaat..." zei Ace toen. Ze wreef even zachtjes met haar kopje tegen de zijne. "Natuurlijk ga ik niet weg, nooit." ze kon zich niet voorstellen dat ze hem ooit ook nog zou verlaten. Tenzij die dode rotte muis haar nu van binnen aan het verteren was. Tja. "Ik beloof het." voegde ze eraan toe.

Een raar warm gevoel verspreide zich door haar lichaam toen ze een ruwe tong op haar kopje voelde. Huh, wat? Knuffelde Ace met iedereen of wat? Ze besloot dat het niet uitmaakte, het voelde hoe dan ook fijn voor haar. "Daar hou ik je aan Snowy." ze wilde knikken, maar dat ging niet aangezien zijn kop op die van haar lag. Net toen ze iets wilde zeggen begon hij weer te spreken. "Mis jij wel eens de tijden dat we apprentice waren?" ze opende haar ogen en was even verward omdat ze niets zag. Oh ja, ze had haar kop half begraven in de vacht van Ace. Apprentice tijd? Ze was in het begin van die tijd vooral een dramaqueen geweest. Haar eindeloze gezeur over hoe Tall haar niet zag staan. Nou ja achteraf gezien begreep ze het wel, ze zeurde in die tijd alleen maar. Echt een suffe muts was ze toen. "De tijd toen ik heel dramatisch deed over gevoelens voor Tall?" ze lachte zacht. "Ach, alles beter dan nu."

"Dat viel best mee, ik had het niet eens door." Snowy haalde haar kopje uit zijn vacht en keek hem met een verbaasde blik aan. Wat? Huuuhhh? Volgens mij had ze hem zelfs verteld over haar crush. Maar ja, Ace was nu eenmaal Ace. "Ik vond het leuk als apprentice. Gewoon een kwajongen zijn en andere warriors het leven zuur maken." ging Ace verder. Ze drukte haar kopje weer in zijn vacht aangezien hij een aangename warmte uitstraalde die haar wel beviel. "Ja jij wel he, die arme warriors." zei ze met een klein giecheltje. "Ik was veel te braaf." gaf de witte poes toen toe. Ze durfde nooit wat als apprentice. En nu... tja, er was niks spannends te beleven voor haar in haar eentje.