I will sing no requiem tonight

Sinds ze aan waren gekomen in het nieuwe gebied had Acefray nog geen enkele keer zijn blik omhoog gehaald. Nog voor een moment een gevoel van opgewonden blijdschap gehad bij het zien van de nieuwe plek en van het idee van een nieuw huis. Het voelde leeg. Alles voelde leeg.. Het was alsof hij zichzelf onderweg verloren was en zijn lichaam maar gewoon in zijn eentje verder was gaan wandelen. En hij wist waarom dit was.. Omdat hij weer iemand was verloren. Iemand waar hij zo veel om gaf.. Princess. Zijn Princess. Lurkingshade. Zijn partner. Zijn mate. De vader van hun kittens die nog niet eens in de wereld gekomen zijn. Starclan please waarom? Maar de nacht liet zijn stille vraag onbeantwoord. Hij was weer iemand verloren waarvan hij hielt. Waar hij zich gelukkig bij voelde, waar hij de wereld voor zou geven.. Hij had zo veel gehoord en gezien en ontdekt deze reis. En nu de reis was geeindigd voelde hij zich zo verlaten en alleen. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Hij wist niet meer of hij nog een doel had in dit leven. Zo veel katten waarvan hij hielt waren in Starclan. En zo vaak had Starclan hem op die manier gezegd dat hij het niet verdiende om lief te hebben... om een familie te hebben. Tranen vielen zijn ogen uit terwijl hij verder liep. Lopen hielp. Lopen had hem altijd geholpen. De laatste keer dat hij zo had gelopen had een monster hem bijna gedood. En hij hoopte zo erg op dit moment dat een ander monster het werk zou afmaken. Hij had geen reden meer verder te gaan. Een leven zonder liefde was het leven niet waard. Uiteindelijk kwam het lopen tot een halt toen hij de Vulture's drop vond. Onder hem leek de wereld te eindigen, de nacht in... maar een stap verder en deze pijn kon ophouden... deze leed kon ophouden. Hij zou zijn twee kits kunnen zien.... zijn partner... vrienden.. ouders... hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Maar een stap. Hij zou dood zijn voor hij de grond raakte.... Dan was alles over......

[Fox reserved come on safe this floof]