[Ver] De laatste in de bloedlijn.

Leunend op haar elleboog, luisterde ze naar de juf, die net een saai verhaal vertelde over de romeinen. Ze heeft een hekel aan geschiedenis en hoopte dat deze les vlug afgelopen was, dan kon ze tenminste even naar huis en op rust komen. Vicky beet uit verveling op haar onderlip en wiebelde wat met haar benen, hoe lang ging dit nog duren? Ze kraste wat met haar nagels op het houten tafelblad en knipperde vermoeid met haar ogen. Eindelijk ging de bel, lunch pauze! Ze stapte als eerste op, wachtte tot ze mocht en ging vlug het lokaal uit. Frisse lucht, ze snelde naar buiten en ging naar haar fiets toe. Haar rode tas had ze om haar schouder geslagen en met haar fietssleutel deed ze haar zwarte fiets van het slot. Vlug stapte ze op en ging naar huis toe. Oké, als goed was, dan was er niemand thuis en was ze even alleen. Ze fietste in de wind en leunde voorover op haar stuur, terwijl ze probeerde tegen de wind in te fietsen. Ze kwam weer bij de oude villa, ze zeggen dat het daar spookte. Meestal fietste ze er voorbij, maar dit keer stopte ze en stapte af. Haar blauwe ogen keken naar de grote villa en ze vroeg zich af waarom ze dit deed. Maar het leek wel alsof ze werd aangetrokken, ze opende het houten tuinhekje en stapte de overwoekerde tuin in. Prachtige bloemen en onkruid groeide tussen elkaar en ze moest oppassen dat ze niet in de brandnetels stapte. Vicky liep naar de voordeur toe en wou omkeren, maar ze kon niet, alsof ze door een magneet werd aangetrokken. Ze schuifelde naar de deur,zweet liep van haar voorhoofd en ze slikte. Wat was er met haar aan de hand? Haar lange bruine haren bewogen in de vreemde wind en opeens was ze er, haar hand ging bevend naar de deurknop en ze pakte hem vast. Ze klemmende haar hand om de deurknop en had opeens even geen kracht niet meer, van alles spookte door haar hoofd en ze liet de knop weer los. “Wat doe ik?’’ dacht ze bij haar zelf, terwijl ze onbewegelijk voor de deur bleef staan. Opeens hoorde ze hout kraken, er kwam iemand aan! Weg wezen! Ze had haar verstand opeens weer terug en rende het tuinpad af, de deur ging krakend op en toen ze omkeek, zag ze een jongen staan. Iets ouder, maar het scheelde niet veel. Eerst keek hij boos, maar zijn gezichtsuitdrukking veranderde in een lachende, “Nieuwsgierig? Je mag komen hoor.’’ Zei hij glimlachend en keek vriendelijk met zijn groene ogen naar Vicky. “Ik heb school en moet nog lunchen’’ antwoordde zij verbaasd, de jongen lachte en zijn zwarte haren bewogen op en neer. “Ik begrijp het al, maar kom je na school eens langs? Dan is de rest er ook’’ zei hij en hij zwaaide vrolijk naar haar en ging toen weer naar binnen toe. Vicky bleef verbijsterd achter en dacht na, “Zal ik gaan?’’ vroeg ze aan niemand en gezien niemand nooit iets zegt, kreeg ze geen antwoord. Ze stapte op haar fiets en ging naar huis toe, nadenkend over dit vreemde iets. Er waren dus meer, maar blijkbaar was die jongen nu de enige, had de rest school? Misschien kende ze de rest wel, van haar school. Ze was best wel nieuwsgierig geworden en besloot om na school eens te kijken. Er was toch niemand thuis en als er wel iemand thuis was, dan deed ze het ook. Ze was niet bepaald vrienden met haar pleegouders en was liever niet in hun buurt. Haar echte ouders had ze nog nooit gekend, ze hadden haar in de steek gelaten. Toen ze thuis was, stapte ze af en ging vlug naar binnen. Ze moest vlug zijn, wat ze was laat en de school begon weer bijna. Vlug maakte ze een boterham met pindakaas en ging weer naar buiten toe. Kauwend op haar boterham stapte ze weer op haar fiets en ging weer naar school toe. Gelukkig was het gestopt met waaien en kon ze met een hand fietsen. Bij haar school aangekomen, slikte ze het laatste hapje door en plaatse haar fiets, om vlug naar binnen te rennen. Ze haastte zich naar het tekenlokaal en stapte hijgend naar binnen, net op tijd, ze wouden net beginnen. De leraar , een aardige lange man, keek haar glimlachend aan, “Net op tijd, jufvrouw Stengel’’ zei hij en wees naar haar plaats, “Ga zitten, dan beginnen we’’ Glimlachend ging ze zitten en pakte haar tekenspullen uit haar tas, dit was haar favoriete vak. Geen cijfers en letters, gewoon tekenen. Soms kon het best wel moeilijk zijn, maar leraar Steenhoven zal nooit een saai verhaal vertellen, dat paste niet bij tekenen vond hij. “Vandaag gaan we oefenen op schetsen. Thijs, deel jij het papier maar uit’’ zei de leraar en een blonde jongen stond op. Toen Vicky een vel op haar tafel kreeg, pakte ze meteen haar potlood en luisterde aandachtig naar de meester. “Teken een schets van een dier’’ dat was de opdracht. Ze dacht na en kwam op het idee om en kat te tekenen. Haar hand bewoog snel over het vel heen en de potlood maakte lijnen en rondjes. Na een paar minuten was de schets klaar, ze deed hem aan de kant en wachtte af. Het was een zittende kat geworden en prima gelukt. Na een paar minuten was de rest ook klaar en kwam de meester de tekeningen ophalen en legde ze op zijn bureau. “Jullie hebben een wat langere les in Biologie vandaag, dus zijn we vandaag al weer klaar’’ zei de meester. Balen. Dacht Vicky toen ze dat hoorde. Ze hield net zo van tekenen en vond het veel te kort duren.

1. De Biologieles duurde echt lang, ze hadden het over de lente gehad en waren een project begonnen over het overgaan van de seizoenen. Ze moest daarna ook nog eens naar Wiskunde gaan, ze geeuwde al bij de gedachte en stapte sloom het Wiskunde lokaal binnen. Goed, de les viel mee vandaag, maar het zal dus niet haar lieveling,s vak worden. Drama, wat ze daarna hadden, viel echter niet mee. Vicky was niet helemaal bij les en moest steeds aan de villa denken. Ze heeft veel standjes van de juf gehad en moest eens flink oefenen. Gym ging ook niet al te beter af, ze rolde bijna van de mat af en kwam in botsing met Daan Stierhoorn. Natuurlijk was ze ook blij toen ze de laatste bel hoorde, ze pakte haar tas op en ging vlug naar buiten. Nu naar die Villa! Ze was steeds benieuwder geworden, hoeveel zullen er zijn? Wat zal zijn? Ze fietste in de wind naar de villa en parkeerde daar vlug haar fiets. Ze twijfelde even, maar deed toen toch het tuinhekje open. De scharnieren piepte wat en het hout kraakte. Toen ze de tuin in ging, zag ze opeens dat er licht branden in het huis. Kaarsen, waarvan de vlammen bewogen in de tocht. De rest was er vast ook nu, want toen de jongen alleen was, brandde er geen kaarsen. Ze bleef voor de deur staan, keek nog een keer achterom en opende de deur toen. Er dwaalde wat stof vanaf en het was moeilijk om hem open te houden, maar het lukte Vicky toch om naar binnen te gaan. Ze deed de deur zachtjes achter zich dicht en keek rond. De villa was echt groot! De gang was misschien wel ongeveer 10 meter lang, als het niet meer was. Het plafond was zo ongeveer 12 meter in hoogte, voor haar dan. In de gang waren echter maar drie deuren en ze vroeg zich af of ze door een van die deuren moest gaan of naar boven. Ze kon of het hele huis doorzoeken of melden dat ze er was, ze koos voor het laatste. “Ik ben er!’’ riep ze en het galmde door het hele huis, ze kwam in een regen van stof terecht en kneep vol afschuw haar ogen dicht. “We zitten boven, derde kamer vanaf links!’’ was het antwoord, het was de jongen die haar had uitgenodigd. Ze liep de krakende oude trap op en het verbaasde haar dat ze er niet door heen zakte, boven wat is al net zo rommel als beneden. Vicky vroeg zich af, hoe lang ze hier al zaten. Het leek erop, dat het nog niet zo lang was. Toen ze de kamer had gevonden, wat niet zo gemakkelijk was, omdat ze een deur had overgeslagen (Het ding was nauwelijks te zien) en in de verkeerde kamer uitkwam. Toen ze de goede kamer binnenstapte, ging er een vloed van warmte langs en over haar heen. Ze bleef in de deurpost staan en keek rond, tot ze een stem hoorde, “Doe dicht! Anders gaat de warmte weg’’ het was een meisje dit keer, Vicky sloot vlug de deur en stapte vlug de kamer in. Opeens zag ze wat stoelen staan, maar er was niemand, tenminste, niet op het eerste gezicht. Opeens begon het haardvuur (Er stond een grote openhaard tegen de wand aan) te flikkeren en kon ze schaduwen zien, er zaten mensen in de stoelen. Ze liep er voorzichtig naar toe, “Hallo?’’ Er kwam al vlug antwoord, “Hallo, kom zitten’’ het was de jongen weer, Vicky aarzelde even en liep toen vlug naar de stoelen toe. Ze schoof een ligstoel wat naar voren en ging zitten, daarna keek ze op. Ongeveer 4 kinderen keken haar aan. Ze slikte even en schoof wat ongemakkelijk in haar stoel. “Hier is ze dan!’’ zei de jongen met het zwarte haar, Vicky keek hem boos aan. Ze was geen paard op een paardenmarkt! De jongen zag dat en moest grijnzen, “Ik ben Sander’’ stelde hij zich voor en stak zijn hand uit, ze schudde hem, “Vicky’’ “Leuke naam’’ zei een stem , het was het meisje wat ze net al had gehoord. Vicky knikte verlegen en had het even ongemakkelijk. De andere stelde zich ook voor, “Susan’’ Dat was een klein blondje meisje, even oud als Vicky, twaalf dus. “Kye’’ Een slungel met bruin haar en opvallende littekens en krassen op zijn gezicht en het leek alsof zijn gele ogen het licht weerkaatste. Een kleine rilling ging over haar rug en Kye knipte even met allebei zijn ogen. De rest heette Marjan en Thomas. Marjan was een meisje met zwart lang haar en opvallend dun. Thomas was een grote sterke jongen, met blond haar, wat voor zijn ogen hing. Vicky keek naar ze en richtte toen haar blik op Sander. Hij keek op zijn horloge, “We hebben niet veel tijd om dingen te bespreken, zo dadelijk moeten we weer terug’’ zei hij, “Maar ik kan je wel wat uitleggen’’ hij keek op en keek naar Vicky. Vicky knikte niks begrijpend en keek om zich, maar iedereen begreep het. Sander ging verder, “Ik vertel je het wel in de school, komen jullie?’’ School? Maar het was weekend! Vicky volgde de rest, maar in plaats dat ze naar buiten gingen, gingen ze naar de kelder. De kelder was een niet al te groot geval en er was niet zo rommelig. Vicky, die er nog steeds niks van snapte, volgde de rest. Ze stopte bij de schuilkelder en Thomas opende hem, “Komt u maar’’ zei hij en Marjan klom erin, de rest volgde. Vicky twijfelde even, maar toen Thomas vriendelijk knikte en zei, “Het is volkommen veilig en het is inderdaad vreemd’’ ging ze maar toch. Maar was iedereen? Ze zag niemand? Opeens scheen er een klein lichtje, de kelder was niet groot, maar het lichtje leek van ver te komen. “Hier heen’’ hoorde ze Sander zeggen en ze ging naar het lichtje toe. Baf! Sander was haar gevolgd en deed de Schuilkelder dicht. Vicky was in een gang terecht gekomen? Ja, een hele lange gang. Wow! Ze volgde vlug de rest en probeerde niet te struikelen.

• Ze waren er, het licht ging uit en het gepiep van een deur die open ging, klonk. Meteen kwam er een zee van licht in de gang en moest ze even haar ogen dicht knijpen. De tocht door de grot duurde wel lang en ze had alleen dat kleine lichtje gezien. Sander ging voor hun en stapte naar binnen. Vicky volgde als laatste en keek meteen haar ogen uit. Ze was in een soort van een groot en mooi gebouw terecht gekomen. Thomas zag haar verbazing en moest lachen, “Haha. Welkom op onze school, welkom op de Maanlicht’’ hij liet zijn hand rond gaan en stelde daarbij de school voor. Maanlicht, “Mooie naam’’ zei ze vol bewondering. Voetstappen klonken opeens, er kwam wat oudere mevrouw aan, “Aah, jullie zijn er’’ zei ze op een dringende toon en de rest knikte, “Ik roep jullie later wel’’ zei ze en liep weer weg, “Wie was dat?’’ “Mevrouw Whisker, ze geeft muziekles en on-magus dingen magisch maken’’ antwoordde Kye. Oké, nu begreep ze er helemaal niks meer van? Waar had Kye het over? On-Magus? “Haha, we moeten je veel uitleggen’’ zei Thomas tegen haar en wenkte haar, “Kom, dan leggen we het wel onderweg uit, we moeten nu naar dansles’’ Benieuwt volgde Vicky de rest, even later begon Sander te vertellen. “Vicky, je snapt er duidelijk niks van, dat is te merken’’ hij pauzeerde en keek haar aan, vreemd genoeg moest Vicky even blozen en was ze blij dat Sander verder vertelde, “Deze school is niet een gewone school, tenminste, niet wat jij een gewone school vindt’’ hij glimlachte, “Op deze school zitten magische mensen, we hebben verschillende mensen hier. Of eigenlijk wezens,aangezien niet iedereen mens is. Marjan is bijvoorbeeld een engel’’ Vicky knikte en keek naar Marjan, die haar rode jas uitdeed en opeens kwamen er twee vleugels te voorschijn, wow! Sander vertelde verder, “Ik ben een ziener, ik had je al opgemerkt, zonder dat je in de buurt was’’ Ook de rest begon te vertellen, “Ik ben een gedaante wisselaar’’ zei Susan en opeens veranderde haar haarkleur en ogen, ze veranderde daarna weer in zich zelf, “Ik ben een fata morgana tovenaar, wat inhoudt dat ik je dingen kan laten zien en horen, die er niet zijn’’ zei Thomas, hij deed echter niks. “En ik ben een doodgewone tovenaar, die denkt dat we zo nog te laat komen’’ zei Kye als laatst, “Woeps, we kunnen inderdaad beter gaan’’ De groep ging verder en kwam toen bij een klaslokaal uit, hoewel in deze nauwelijks stoelen en tafels stonden en die stonden toch al aan de kant.