The Mountainside

Het beklimmen van de rotsen leek nog een flinke opgave te zijn. Stenen zaten los, er stond een harde wind en het regende. Toch dwong Roseburn zichzelf om door te klimmen. Ze moest immers blijven trainen wilde ze niet gaan achterlopen. Ze had immers niet de meeste kracht uit zichzelf en moest hier harder voor werken. Bovendien was er misschien wat prooi te vinden als ze eenmaal boven was. Haar maag rommelde bij de gedachte. Haar twee blauwe ogen gleden kort richting de lucht, die volledig gesierd werd door grijze regenwolken. Ook al stortten de druppels niet al te hard neer, prikten ze wel op haar vacht, doordat de wind ze precies haar richting op blies. De kattin klemde haar kaken op elkaar toen ze één keer haar grip bijna verloor. Doordat de stenen nat geregend waren, konden ze nog gemakkelijker verschuiven dan ze hoogstwaarschijnlijk al konden. Echter wist ze boven te geraken. Een zucht rolde over haar lippen toen ze haar spieren eindelijk weer wat rust kon gunnen. Langzaam liep ze richting de rand van het gebergte, goed uitkijkend dat ze haar poten goed plaatste. Toen ze eenmaal bij de rand stond, was het uitzicht indrukwekkend, zelfs nu de omgeving grauw was door het ongelukkige weer. Het was maar te hopen dat dit niet zou aanhouden, aangezien dat zou betekenen dat ze ook deze nederzetting weer moesten verlaten. Vanaf hier was het gebied goed te inspecteren. Er leken elementen te zijn waar iedere clan iets mee kon, enkel voor ShadowClan leek er iets te missen. Waarschijnlijk kregen die dan dit reusachtige gebergte toegewezen. Ze zouden wel een manier vinden om het te laten werken, bedacht Rose zich, aangezien hetzelfde gold voor hun vorige gebied; dat was ook haast onbewoonbaar, maar ShadowClan had toch een goed aantal leden.

- Open

De kleine kater zat hijgend bovenaan de klif. Zijn zilveren ogen keken naar de diepte beneden, zijn oortjes waren gespitst. Het had moeite gekost om tot boven te raken, het was niet makkelijk geweest; de wind en de regen kletterde neer op zijn snuit en zijn grijze vacht, het doorweekte hem en het maakte dat hij het ijskoud had. Zijn vacht was dan al dikker dan die van een Windclanner, het was nog steeds dun voor een Riverclanner en het maakte dat het sneller koud was voor hem. Gelukkig was ze op zijn minst waterdicht door de vele vissen die hij at. Pearlypaw keek achterom toen hij een andere kat hoorde aankomen, zijn spieren gespannen en zijn vacht rechtovereind. Hij ontspande zich echter iets toen hij zag dat het een Riverclanner was, en zonder verder aandacht aan haar te besteden keek hij weer uit over het nieuwe landschap voor hem.