Follow me into the endless night

Là où tout a commencé..
De gestreepte kater liet zijn goudkleurige kijkers aan het donker wennen. Dit bos was niets vergeleken met wat ze ooit hadden gehad als ThunderClan. Het was niet zoals thuis, en het zou nooit zo worden ook. Dan zou de warrior thuis eerst moeten vergeten, en dat kon hij niet. Hij was er opgegroeid, hij was er geboren, hij had er alles geleerd wat hem tot op de dag van vandaag een volwaardige warrior maakte. Zijn aandacht werd getrokken door een geluidje, waardoor hij met zijn oren draaide en zijn opvallende ogen in de richting van de nieuwkomer liet afglijden. “Als ik een vijand was geweest, dan lag je nu al tegen de grond,” mauwde hij kalmpjes tegen de apprentice.

[ B a n e p a w ]

De oudere apprentice liep door de hoge bossen heen. Ze was blij dat ze eindelijk uit dat rottige territorium was wat ze thuis hadden genoemd. Ze had het daar nooit gemogen. Daarbij was het reizen voor haar het enige geluk wat ze kon voelen. Natuurlijk was het beter geweest als ze gewoon de groep katten niet mee had gehad maar tja, je kan niet alles hebben. Ze zonderde zichzelf nog genoeg af om het meeste sociale contact te voorkomen. Nu ze eindelijk gestopt waren was voor haar dit alles nog niet bepaald beter. Nog steeds waren ze met alle clans samen in nog een groter gebied. Gelukkig kon ze zichzelf nu afzonderen zoals in de bossen hier. Een lichte zucht rolde rond haar lippen toen ze ineens een stem hoorde van een warrior. Ze liet haar grasgroene ogen opgaan en keek toen richting een Thunderclanner die ze kende als Mockingbird. Urgh. Ze had zo'n hekel aan haar clan. Ze had gewoon Rogue moeten worden toen ze de kans kreeg. Bij zijn woorden rolde ze dus ook met haar ogen. Bane stond in de clan bekend als een moeilijke apprentice en iemand die iets te aggressief was. "In je dromen, je was al gestruikeld over je ego voor je bij me in de buurt kwam"

Hij had zijn goudkleurige ogen op een van de oudere apprentices gericht, Banepaw was haar naam als hij het goed had. Hij was geen mentor en had verder weinig met de apprentices te maken, Mockingbird was een warrior die zich bezig hield met zijn eigen zaken. "Ze hadden je sassy moeten noemen," mauwde de kater terwijl er een geamuseerde blik in zijn ogen was verschenen. Zijn ego kon inderdaad nogal groot zijn, maar naar zijn mening had hij haar nog niet eens een klein beetje ervan laten zien. "Wie ben jij om te bepalen hoe groot mijn ego is?" vroeg hij quasi-verontwaardigd aan haar. Ach, een beetje pret kon geen kwaad toch? Hij was best wel op zichzelf en een gesprekje met een geweldige clangenote zoals Banepaw kon vast geen kwaad.

Urgh ze had nu al een hekel aan deze kater. Wie dacht hij wel te zijn? Haar blik stond koud op de andere kat, duidelijk een enorme irritatie erin zichtbaar. Ze was hier aan het lopen, alleen. Als ze zin had in een sociaal contact had ze wel bij de bergen gebleven. Vandaar dat ze haar lip even optrok bij de woorden van de warrior. "Shut up furbrain" Kwam er wat haatdragend uit, terwijl ze met een zwiep van haar staart weer in beweging kwam en zich verder een weg baande door de bossen heen. Echter hoorde ze nog de woorden van de ander en besloot hier nog op te reageren, nu ze toch bezig was. "Een kat met oren, die jammer genoeg jouw opmerkingen aan moest horen" Hierna klom ze gewoon een boom in, alsof dit al haar problemen moest oplossen

Hij genoot zichtbaar van de irritatie van de apprentice. Maar immers, wat had hij te vrezen? Een aanval kon hij zo van zich afslaan en ondanks dat hij niet haar mentor was kon hij haar wel taken opdragen om te doen. Dus ze had respect te tonen naar hem, iets wat ze niet bepaald leek te snappen aan haar toontje te horen. "Zo, zo, grote woorden voor een kleintje zoals jij," mauwde hij terwijl hij op haar neerkeek, letterlijk en figuurlijk. Maar ze nam de benen alweer, ah, jammer. Toch reageerde ze nog wel op zijn woorden, een teken voor hem om de achtervolging in te zetten. De kater zag hoe ze een boom in klauterde. "Nou zeg, nu ben je opeens een eekhoorn in plaats van een kat met oren." Rustig ging hij onder de boom zitten, hij had geen haast.

Ze had een hekel aan hem. Nu al. Ze zag hoe hij van dit alles leek te genieten en het irriteerde haar zo mateloos. Wie had dát warrior gemaakt. Urgh. Toen ze hem echter meer op haar neer voelde kijken zette ze haar gevlekte pels omhoog… niet dat dit veel voor haar intimidatie deed. Ze was misschien even groot als een kat van 7 moons. “Wil dat ik m’n woorden daden maak?” Klonk er bedreigend van haar. Tja, dat ze in ieder vorm de ondermacht had betekende niet dat ze haar domme agressie het werk niet kon laten doen. Maar nog voor ze iets deed was ze al weer de boom in, in de hoop dat dit zorgde dat hij klaar was met haar… maar nee het ding bleef gewoon zitten. Ze blaasde naar hem en klom op een tak, om hier te gaan liggen. “Ik ben een Thunderclanner, wij klimmen nu eenmaal. Al zou zo’n dik beest als jij dat natuurlijk niet kunnen” Haar staart bleef humeurig heen en weer zwiepen. Ga weg.

"En welke woorden mogen dat dan wel niet zijn, want ik herinner mij geen dreigende namelijk." Oh, hij was zo gemeen. And he loved it. Hij sloeg zijn pluizige staart om zijn poten heen terwijl hij rustig bleef zitten. Er was niets aan de hand en hij deed niets fout door gewoon onder een prachtige boom zoals deze plaats te nemen. Ja, hij was de onschuld zelve. De kater keek omhoog en zag dat de kattin was gaan liggen op een tak. "Volgens mij was SkyClan de clan die enorm van klimmen hield, niet ThunderClan." Oooh, burn. "Pff, dik? Kijk lekker naar je eigen spiegelbeeld, magere hein." Nee, hij hoefde geen seconde na te denken om al deze woorden eruit te gooien. "Of moet ik soms mijn woorden daden maken en je daar van je tak af komen gooien?" Want, hij ging zich niet laten beledigen en kleineren door zo'n klein kreng.

Ze ging echt zijn nek doorbijten en hem aan de kraaien voeren. Was ook nog het enige waar deze kat goed voor zal zijn. Bij zijn reactie deed ze dus ook niks anders dan een humeurig geluid te maken naar beneden en hem enorm boos aan te staren. Toen deze verder ging kon ze niks anders dan nog humeuriger reageren “Die zijn al eeuwen in de fik gevlogen oudje, kijk naar het heden” Beledigd kwam ze weer omhoog toen hij haar begon af te katten. “Je weet evengoed dat dit in verhouding is eekhoorn kop” Goed, ze was dunner dan moest maar ze kon zichzelf ook niet anders aanhouden. In haar ogen was het goed om zo eruit te zien. Ze moest echter lachen bij zijn opmerking. “Sure, kom maar. Ten eerste kom je niet eens zo hoog en ten tweede zie ik je nog niet snel mij een boom uitgooien” Uitdagend keek ze hem aan. Kom dan. Laat eens zien dan.

"In de fik gevlogen of niet, hun bloed bestaat nog. Zou bijna denken dat je half-clan bent." Wat was hij toch gemeen, want hij wist dat ze half-ThunderClan was. "Ik herinner me nog hoe ze jou als klein dingetje binnen kwamen dragen, jonkie." Het was waar, dat herinnerde hij zich nog ja. De kater trok zich weinig aan van alle bedreigende woorden die hij naar zijn kop geslingerd kreeg. "Ik denk dat je een beetje scheel kijkt," mauwde hij toen uiterst geamuseerd. Misschien was het niet toepasselijk voor een warrior om zo te spreken, maar wie zou het weten. Niemand. "Zoals je wenst." De grote kater plaatste zijn nagels in de bast van de boom en keek grijnzend omhoog. Oh nee, als hij nu omhoog zou klimmen zou hij het helaas niet voorzichtig doen. En daar ging hij, ervoor zorgende dat de boom trilde omdat hij zo lomp naar boven klauterde met zijn grote lijf - wat hij expres deed. Met een brede grijns hees hij zich op dezelfde tak als Banepaw. "Boe."

Bij zijn woorden bevroor ze voor een seconde in haar beweging. Iedereen wist wel dat ze Shadowclan bloed droeg maar dit betekende niet dat het nog vaak uitgesproken werd ook. Ze siste naar hem, iets wat alleen erger werd toen hij verder ging over hoe ze as binnen gedragen. “Smoel houden ouwe” Als kitten was ze enorm onschuldig en vriendelijk geweest. Vol nieuwsgierig naar de wereld en had gedacht dat deze alleen leuke dingen met zich had meegedragen. Het tegendeel leek waar te zijn. Ze was hard geworden. Ze moest wel. “Je weet niks van me. Mijn bloedlijn nog mijn verdomde ouders zeggen níks over me” Haar haat naar haar clan en familie was vrij…open. Na haar uitdaging leek die dikke kat zich echter wel omhoog te kunnen heisen…. En na flink wat geschud stond hij op haar tak. Gefrustreerd keek ze naar hem. Zelf had ze een goed balans. Het kwam bijna natuurlijk. Maar urgh. Rotbeest. Ze haalde dan ook zonder schaamte of twijfel uit naar zijn kop. “Rot op en breek je nek als je toch bezig bent” Yup wat was ze toch een bundel gezelligheid. In haar uithaal zat ook geen enkele techniek en haar kracht was zoals je kon verwachten van een klein ding als haarzelf…

Het leek erop dat mevrouw niet bepaald gediend was van zijn geweldige gezelschap. Dat was best wel vreemd, want hij was toch zeker een vriendelijke kater met zijn charmes? Ach ja, niet iedereen had nu eenmaal een goede smaak. En zo dacht hij op dit moment ook over de zwart met witte kattin. Ze moest gewoon geen smaak hebben, anders moest ze zich wel vereerd voelen dat een kater met zo'n groot ego aandacht aan haar besteedde. Hij deed het gewoon voor de fun, want dat vond hij van deze hele conversatie. Daarom besloot hij ook in de boom te klimmen, zeker omdat ze nog bozer werd van de opmerking over haar ouders. "Ah well," zei hij toen hij eenmaal op dezelfde tak stond. Wat hij niet aandacht komen was de klap in zijn gezicht. Auch. "Pittig typje, zeg." Haar bedreiging nam hij niet echt serieus, hij was toch veel sterker dan haar en ze hoefde het alleen maar te proberen en ze lag op de grond. "Zeg zeg," begon hij, maar keek naar beneden toen de tak begon te kraken. Oh..

Onderwerp: Re: Follow me into the endless night