Follow me into the endless night

Là où tout a commencé..

De gestreepte kater liet zijn goudkleurige kijkers aan het donker wennen. Dit bos was niets vergeleken met wat ze ooit hadden gehad als ThunderClan. Het was niet zoals thuis, en het zou nooit zo worden ook. Dan zou de warrior thuis eerst moeten vergeten, en dat kon hij niet. Hij was er opgegroeid, hij was er geboren, hij had er alles geleerd wat hem tot op de dag van vandaag een volwaardige warrior maakte. Zijn aandacht werd getrokken door een geluidje, waardoor hij met zijn oren draaide en zijn opvallende ogen in de richting van de nieuwkomer liet afglijden. “Als ik een vijand was geweest, dan lag je nu al tegen de grond,” mauwde hij kalmpjes tegen de apprentice.

[ B a n e p a w ]

Hij had zijn goudkleurige ogen op een van de oudere apprentices gericht, Banepaw was haar naam als hij het goed had. Hij was geen mentor en had verder weinig met de apprentices te maken, Mockingbird was een warrior die zich bezig hield met zijn eigen zaken. "Ze hadden je sassy moeten noemen," mauwde de kater terwijl er een geamuseerde blik in zijn ogen was verschenen. Zijn ego kon inderdaad nogal groot zijn, maar naar zijn mening had hij haar nog niet eens een klein beetje ervan laten zien. "Wie ben jij om te bepalen hoe groot mijn ego is?" vroeg hij quasi-verontwaardigd aan haar. Ach, een beetje pret kon geen kwaad toch? Hij was best wel op zichzelf en een gesprekje met een geweldige clangenote zoals Banepaw kon vast geen kwaad.

Hij genoot zichtbaar van de irritatie van de apprentice. Maar immers, wat had hij te vrezen? Een aanval kon hij zo van zich afslaan en ondanks dat hij niet haar mentor was kon hij haar wel taken opdragen om te doen. Dus ze had respect te tonen naar hem, iets wat ze niet bepaald leek te snappen aan haar toontje te horen. "Zo, zo, grote woorden voor een kleintje zoals jij," mauwde hij terwijl hij op haar neerkeek, letterlijk en figuurlijk. Maar ze nam de benen alweer, ah, jammer. Toch reageerde ze nog wel op zijn woorden, een teken voor hem om de achtervolging in te zetten. De kater zag hoe ze een boom in klauterde. "Nou zeg, nu ben je opeens een eekhoorn in plaats van een kat met oren." Rustig ging hij onder de boom zitten, hij had geen haast.

"En welke woorden mogen dat dan wel niet zijn, want ik herinner mij geen dreigende namelijk." Oh, hij was zo gemeen. And he loved it. Hij sloeg zijn pluizige staart om zijn poten heen terwijl hij rustig bleef zitten. Er was niets aan de hand en hij deed niets fout door gewoon onder een prachtige boom zoals deze plaats te nemen. Ja, hij was de onschuld zelve. De kater keek omhoog en zag dat de kattin was gaan liggen op een tak. "Volgens mij was SkyClan de clan die enorm van klimmen hield, niet ThunderClan." Oooh, burn. "Pff, dik? Kijk lekker naar je eigen spiegelbeeld, magere hein." Nee, hij hoefde geen seconde na te denken om al deze woorden eruit te gooien. "Of moet ik soms mijn woorden daden maken en je daar van je tak af komen gooien?" Want, hij ging zich niet laten beledigen en kleineren door zo'n klein kreng.

"In de fik gevlogen of niet, hun bloed bestaat nog. Zou bijna denken dat je half-clan bent." Wat was hij toch gemeen, want hij wist dat ze half-ThunderClan was. "Ik herinner me nog hoe ze jou als klein dingetje binnen kwamen dragen, jonkie." Het was waar, dat herinnerde hij zich nog ja. De kater trok zich weinig aan van alle bedreigende woorden die hij naar zijn kop geslingerd kreeg. "Ik denk dat je een beetje scheel kijkt," mauwde hij toen uiterst geamuseerd. Misschien was het niet toepasselijk voor een warrior om zo te spreken, maar wie zou het weten. Niemand. "Zoals je wenst." De grote kater plaatste zijn nagels in de bast van de boom en keek grijnzend omhoog. Oh nee, als hij nu omhoog zou klimmen zou hij het helaas niet voorzichtig doen. En daar ging hij, ervoor zorgende dat de boom trilde omdat hij zo lomp naar boven klauterde met zijn grote lijf - wat hij expres deed. Met een brede grijns hees hij zich op dezelfde tak als Banepaw. "Boe."

Het leek erop dat mevrouw niet bepaald gediend was van zijn geweldige gezelschap. Dat was best wel vreemd, want hij was toch zeker een vriendelijke kater met zijn charmes? Ach ja, niet iedereen had nu eenmaal een goede smaak. En zo dacht hij op dit moment ook over de zwart met witte kattin. Ze moest gewoon geen smaak hebben, anders moest ze zich wel vereerd voelen dat een kater met zo'n groot ego aandacht aan haar besteedde. Hij deed het gewoon voor de fun, want dat vond hij van deze hele conversatie. Daarom besloot hij ook in de boom te klimmen, zeker omdat ze nog bozer werd van de opmerking over haar ouders. "Ah well," zei hij toen hij eenmaal op dezelfde tak stond. Wat hij niet aandacht komen was de klap in zijn gezicht. Auch. "Pittig typje, zeg." Haar bedreiging nam hij niet echt serieus, hij was toch veel sterker dan haar en ze hoefde het alleen maar te proberen en ze lag op de grond. "Zeg zeg," begon hij, maar keek naar beneden toen de tak begon te kraken. Oh..