Scents

Het gekras van een diepzwarte raaf weerklonk door de vroege ochtend. Zijn glinsterende kraaloogjes keken een kater vol wijsheid aan, terwijl hij op zijn rug neerstreek. 'Dag, Torik.' De stem was slechts een fluistering naar de vogel die hem af en toe vergezelde op zijn reis. Een scherp geluid klonk uit de keel van het dier, waarna hij voor de grap op zijn kop tikte, waardoor Mojave lachte en naar hem sloeg met zijn poot. Het dier vloog op, en verdween naar de horizon, die zal hij later wel weer zien.
De ademhaling van de roestbruine kater was rustig, zijn wat dikkere vacht glansde in de zonneschijn. De vochtige boslucht baande zich een weg naar zijn zachtroze neus, terwijl hij de geliefde geur eens goed opsnoof. Zijn geboorteplaats, de plek waar hij tot zijn achtste maan had gewoond en toen was vertrokken. Het hart van zijn moeder was gebroken, maar ze had hem laten gaan. Waarschijnlijk was ze nog in haar Tweebeen huis, bij haar mensen veilig en warm. Als ze eens wist wat hij allemaal had meegemaakt. Mojave was al eerder teruggekeerd, maar toen had ze zijn gemiauw genegeerd. Mo had toen grimmig gedacht dat ze hem vast was vergeten, of het hem kwalijk nam dat ze haar enige kind was verloren.
Misschien had ze nog een nest gehad? God mocht het weten, maar mocht ze contact op wllen zoeken met haar zoon, ze zal teleurgesteld zijn. Als zijn moeder ook maar wist, wat hij was, welk geheim hij met zich meedroeg. Dan zal ze hem nogmaals verbannen, wegdoemen uit haar zachte mooie leventje.
Natuurlijk wist Mojave nog van de Clans die hier leefden, bloody murderes. Hij geloofde er níks van, ze hadden een maandelijks gesprek, die beeste waren zo aardig als wat. Mojave liep verder, zijn omgeving bekijkend. Het was hier grauw, en stonk er naar katten, valse katten. Toch nieuwsgierig als hij was, liep hij over een stukje gras, en keek het bos in dat aan de rand van de plek lag. Waarna hij rustig voor de grenslijn van een van de Clans ging liggen, wachtend op iets dat hij kon beleven.

[niet de langste post, maaroke.]

Hier was ze geboren, hier was ze opgegroeid, hier had ze haar karakter ontwikkeld. Met een langzame tred liep de wit/oranje poes door het Rogue gebied heen. Haar heldere gele ogen keken scherp om zich heen, en ze hielt alles goed in de gaten. Je kon nooit weten wat je hier te wachten stond. Ondanks dat ze hier al meer dan een jaar leefde en woonde, bracht deze plek toch steeds weer nieuwe dingen met zich mee.
Azra was uit jagen geweest, ze moest nodig weer wat te eten hebben. Ze was wat aan de magere kant, maar het viel door haar dikke pels bijna niet op. Gelukkig maar, anders werd ze nog eens voor zwak aangezien. En ze was alles behalve zwak. Azra wist maar al te goed dat haar ouders haar hier voor hadden willen behouden, toen ze voor het eerst naar buiten mochten van hun mensen. Ze hoorde af en toe nog wel eens de stem van haar vader in d'r oor fluisteren; "Woeste katten, gek geworden van het leven op schaar voedsel, verwilderd en uiterst gevaarlijk. Ga daar nooit, maar dan ook echt nóóit naar toe!" Jammer voor haar vader had hij Azra's nieuwsgierigheid alleen maar aangewakkerd en toen ze net 7 maanden was was ze over het hek heen geklommen en had niet meer omgekeken naar haar ouderlijk huis. Sindsdien leefde ze op zichzelf, levend van eigen gevangen prooi. Ze had haar eigen plekje waar niemand het moest wagen om naar toe te komen, anders kregen ze met mevrouw bitch in eigen persoon te maken. Ondanks dat Azra nog redelijk jong was, wist ze goed te overleven en had ze haar vechttechnieken goed weten aan te scherpen. Ondertussen had ze ook gehoord van de Clans, maar de verhalen trokken haar totaal niet. Luisteren naar iemand die hoger stond dan jezelf was sowieso al niets voor haar en om dan ook nog eens alles te moeten delen. Nee, dat was totaal niets voor Azra.
De poes stond voor een ogenblik stil, haar bek ging iets open, terwijl ze de geur van een andere rogue kat opving. De haren in haar nek gingen overeind staan en ze drukte zichzelf tegen de grond. Al snel merkte ze de roestbruine kater op. Hij was ouder dan haar, zeker een paar jaar, die moest ze niet kwaad maken dus. Zo veel had ze wel geleerd van het leven op eigen hachje. "Wat moet je hier!?" blies ze de kater toe, terwijl ze uit een van de struiken aan de rand van de grenslijnen tevoorschijn kwam. "Je weet dat het niet slim is om zo dicht bij de grens lijnen te zijn?" Ze trok nonchalant haar wenkbrauw op, terwijl haar staart kaarsrecht overeind stond. Zelfs zij kwam niet graag hier in de buurt, de clans waren haar iets te revaliserend en ze had geen zin in een zinloos gevecht. kalm ging ze zitten met een kaarsrechte rug en sloeg haar staart over d'r poten heen.

[Lang genoeg? xd Ik heb inspiratie voor Azra <3]

Een vernieuwende geur dreef zijn neusgaten binnen, en voor Mojave het eigenlijk kon bedenken stond er een poes voor zijn neus. Alsof hij interesse had voor een vrouwelijke kat. Bedacht hij nonchalant, terwijl hij naar de poes keek alsof ze lucht voor hem was. Het rood/witte gelaat kwam nogal drijgend op hem af, maar door haar jonge leeftijd stelde het voor Mojave niet erg veel voor.
'Wat moet je hier?' Had ze naar hem geblazen, haar staart stond kaarsrecht omhoog. De dominantie zeg, jeetje die kat was een bitch van top tot teen. In tegenstelling tot de meeste katten - die haar waarschijnlijk al in de haren gevlogen waren - bleef hij kalmpjes zitten. Met een nogal lome uitdrukking op zijn gezicht, luisterde hij naar de rest van haar woorden. Die hem zoals altijd niks deden. 'Je weet dat het niet slim is om zo dicht bij de grens lijnen te zijn?' Hij zuchtte.
''Kan zijn ja, maar weet jij dat het niet slim is met zo'n attitude tegen ouderen te spreken?'' Mrauwde hij haar toe. Zijn staart wiebelde een beetje dreigend heen en weer over de grond, terwijl hij opstond en voor de poes ging staan. ''Je weet toch, madame, dat ik je met je bitchy gedrag terplekke mag vermoorden? Je hart eruit rukken en niemand die er ook maar één..'' Terwijl hij de woorden uitsprak, was hij een rondje om haar heen gaan lopen. ''Keer naar om kijkt,'' maakte hij zijn zin af terwijl hij met een klein sprongetje op een rots achter haar ging zitten.
''Madame naïef, madame irritant en madame nieuwbakken.'' Somde hij haar karakter naar een blik in haar ogen op. Er speelde een onbehoedzaam grijnsje rond zijn lippen, waarna hij zijn roestbruine borstvacht likte. In zijn irrissen waren de rug en staart van de poes gereflecteerd, waarin het zwakke ochtendzonlicht op zijn huid brandde. Ergens boven hem hoorde hij Torik, met een triompfantelijke grijns keek hij op.

Poesje is toch te zwak,
kan mij toch niet pakken.
Dacht je echt zwakpoesje,
dat je niet zou falen?

Zong hij terwijl hij in de richting van Azra vloog, zijn geklapwiek verbrak de stilte, terwijl hij geamuseerd toe keek hoe Torik haar op haar kop tikte, en aan haar oren trok. Benieuwd naar wat de jonge poes zal doen, leunde hij iets naar achter.

[Ik kon er niet echt aan tippen, hahaha xd]

Ah, meneer had geduld. Dan zou dit in ieder geval nog leuk gaan worden. Ze zou hem kunnen uitdagen, kijken hoe lang het zou duren voordat hij geïrriteerd zou raken door haar gedrag. Een kleine sluwe grijns verscheen op haar gezicht, terwijl ze kalm de woorden van de kater beluisterde; ''Kan zijn ja, maar weet jij dat het niet slim is met zo'n attitude tegen ouderen te spreken?'' Azra stootte een soort van lach uit, wat dacht hij hier mee te bereiken? "Awwww," zei ze met enige toon van medeleven in haar stem. "Als je het niet aan kunt, ga dan toch lekker terug naar kittypet leventje," Ze keek hem quasi medelevend aan, maar er glom sarcasme in haar ogen. Ze hielt ervan om andere belachelijk te maken, vroeger was ze er ook al goed in geweest toen ze zelf een kittypet was geweest. Ze wist nog goed hoe ze had lopen stoeien met haar siblings en een kussen hadden gesloopt. Azra had toen de schuld aan haar jongste zusje gegeven, dat was nog eens een goede grap geweest.
Ze keek op toen ze de kater weer hoorde miauwen tegen haar, gosh hielt hij dan echt nooit zijn bek dicht? ''Je weet toch, madame, dat ik je met je bitchy gedrag terplekke mag vermoorden? Je hart eruit rukken en niemand die er ook maar één... Keer naar om kijkt,'' Ze bleef rustig zitten, ze wist dat hij om haar heen liep en voelde op een gegeven moment hun vachten tegen elkaar aankomen. "Oh, please. Doe me dat niet aan, laat me leven, alsjeblieft," stamelde ze terwijl ze hem angstig aankeek en achteruit kroop. Haar oren lagen in d'r nek en haar staart was omlaag gezakt. Maar al snel kwam er een grijns rond haar gezicht. "Je moet wat beters in huis hebben om me bang te maken, lieverdje," zei ze kalm, terwijl ze ging zitten en rustig haar voorpoot ging zitten wassen. Ondertussen ging de kater rustig verder met zijn verhaal. Al luisterde Azra maar met een half oor en miste ze enkele woorden die hij sprak. Ze keek pas weer op toen ze geklapwiek boven haar hoorde. Haar scherpe gele ogen merkten ze de raaf op. Ze was alleen net niet snel genoeg om de 'aanval' van de raaf te voorzien, waardoor ze een tik op d'r kop kreeg en er eventjes aan haar oor werd getrokken. Gelukkig had ze zichzelf al snel losgekregen en met haar oren in d'r nek blies ze kwaad naar de zwarte raaf.
Ze liep naar de kater toe, "You cheated!" bromde ze hem toe. Ze ging op nog geen meter afstand zitten en ging verder met haar voorpoot, daar waar ze was gestopt. "Vertel nou maar eens wie je bent," zei ze kalmer dan voorheen.

Mojave had maar met half oor geluisterd naar de poes, maar eerlijk intresseerde het hem ook niet heel erg veel. Haar reactie op Torik was zoals altijd komisch, altijd als de raaf iemand 'aanviel' reageerde ze zo aangebrand. Toen de poes eindelijk wat kalmer ging zitten, vroeg ze hem een normale vraag, iets wat Mojave al wat meer aanstond.
'Vertel nou maar eens wie je bent,' sprak ze, waarbij Mojave's oren wiebelde om het geluid op te vangen. ''Mijn naam is Mojave, ik ben vier jaren op deze wereld, en ben een rogue. Of loner hoe die boskitty's het ook noemen. Ik reis veel, vaak met Torik, de raaf met naam.'' Mauwde hij, kort maar krachtig zoals de mensen dat zeggen.
''Nu ben ik vrij benieuwd naar jou naam.'' Niet wetend of ze echt zou antwoorden, zwiepte Mo's staart vrij regelmatig over de grond, de aarde bleef haken in zijn vacht terwijl hij de zwarte schim van Torik op hem af zag vliegen. Toen Mojave was gaan ligen, nestelde de puur zwarte vogel zich zijn roestbruine rug. De zon werd wat feller naarmate de dag voorbij sloop, enkele minuten was het stil. Enkel het geruis van de bladeren rechts van hem was de stilte verdrijvend. Torik was waarschijnlijk ingedut want ik hoorde hem niet meer krassen, of behaagelijke geluidjes maken. Mojave's ogen waren nog altijd gefixeerd op de poes die voor hem zat, zich zelf af en toe likkend. Hij zuchtte.
De ambere ogen van Mojave waren voor een moment gesloten, en hij slikte kort, waarna hij de regelmatige ademhaling van Torik aanhoorde. De kater lag te genieten van het zonnetje, dat nog altijd onophoudend op zijn huid bleef branden.

[SNORRY korte post..]

Blijkbaar vond de kater het beter dat ze een redelijk normale vraag aan hem vroeg, dan haar bitchy gedrag van net. Nevermind, ze deed gewoon zoals ze zelf wilde, niemand die haar kon sturen of tegenhouden. Dat zou ze sowieso niemand toelaten, zonder dat ze een krab in hun gezicht zouden krijgen. Haar oortjes gingen naar voren staan terwijl ze naar de kater luisterde die zijn verhaal deed; ''Mijn naam is Mojave, ik ben vier jaren op deze wereld, en ben een rogue. Of loner hoe die boskitty's het ook noemen. Ik reis veel, vaak met Torik, de raaf met naam.'' Ah jah, die boskatten. Stelletje verwende kwabben, dat waren het. Meer niet. Een soort van brom kwam uit haar keel, maar ze hielt zich in. De kater zei dat hij nou wel benieuwd was naar haar naam. Ze zuchtte, ze had dit kunnen verwachten. Azra verzetten haar poten iets, keek de kater was schijnheilig aan en sprak op rustige toon; "Mijn naam is Azra, ik ben één jaar en vier manen oud. Mijn ouders leven bij de mensen, ik behoorde daar ook. Mijn vader vertelde me over de wereld achter het hek, toen ik zeven manen was ben ik over het hek geklommen en heb nooit meer omgekeken naar mijn mensen. Sindsdien leef ik alleen, zonder hulp van iemand." Een kort maar krachtig verhaal. Azra schudde het niet eens uit haar mouw, zoals ze vroeger nog wel eens deed. Het was de rasechte waarheid, het maakte haar dan ook totaal niet uit wat de kater, Mojave, er van vond. "Hoe heb je die raaf eigenlijk ontmoet?" vroeg Azra op een rustige toon, ze was eigenlijk best wel nieuwsgierig naar dat beest, aangezien ze er niet vaak één ziet in de buurt van katten. En al helemaal niet als compagnon.

'Mijn naam is Azra, ik ben één jaar en vier manen oud. Mijn ouders leven bij de mensen, ik behoorde daar ook. Mijn vader vertelde me over de wereld achter het hek, toen ik zeven manen was ben ik over het hek geklommen en heb nooit meer omgekeken naar mijn mensen. Sindsdien leef ik alleen, zonder hulp van iemand.' Het klonk als de waarheid, dus knikte Mojave als teken dat hij het had begrepen. Hij likte onverschillig over zijn poot, zijn rossige vacht gladstrijkend met zijn roze, ruwe tong. Nog steeds scheen het zonnetje lekker op zijn rug. Tot zijn verbazing stelde de, toch wel zelfingenome poes een vraag. Hij spitste zijn oren, waarbij ze wiebelde.
'Hoe heb je die raaf eigenlijk ontmoet?' Hij grijnsde, waarbij zijn spierwitte tanden tevoorschijn kwamen. Hij wist wel dat deze, arrogante poes toch wel interesse had. Ja, je zag ook niet vaak jager en prooidier samen. ''Ik lag te slapen toen een vos jacht op me maakte, Torik was bang geworden en kraste waardoor ik wakker werd. Hij heeft min of meer mijn leven gered. Ik klom in dezelfde boom als waar hij zat, hij nog geen jaar. Net uitgevlogen, op zoek naar gezeldschap. Daar spendeerde ik de nacht, en toen ik wakker werd merkte ik dat hij me kon verstaan. Zijn broertjes en zusjes noemde hem Torik, naar een jager uit hun geschiedenis. We besloten samen te gaan reizen.'' Zelfvoldaan glimlachtte Mojave, Torik had zo zijn manieren, maar hij zou nooit meer zonder de zwarte raaf kunnen.
''Kom je nooit iemand tegen dan, die je aardig vind, Azra.'' Noemde Mo de poes bij haar voornaam. Nieuwsgierig keek hij haar aan, zijn ogen priemend in haar vacht.

Azra was gaan zitten, ze was er met zichzelf wel over eens geworden dat deze kater; Mojave, geen bedreiging voor haar zou vormen. Misschien.. Heel misschien zouden ze vrienden kunnen worden. Ze schudde haar kop, vrienden was misschien net iets té close voor haar. Bekende, dat was beter. Ze had het niet zo met vrienden, de meeste verrieden je uit eindelijk toch wel weer. Zoals bij haar al meermaals was gebeurd. haar kopje draaide zich naar de roestbruine kater toe toen ze hem weer hoorde spreken. ''Ik lag te slapen toen een vos jacht op me maakte, Torik was bang geworden en kraste waardoor ik wakker werd. Hij heeft min of meer mijn leven gered. Ik klom in dezelfde boom als waar hij zat, hij nog geen jaar. Net uitgevlogen, op zoek naar gezeldschap. Daar spendeerde ik de nacht, en toen ik wakker werd merkte ik dat hij me kon verstaan. Zijn broertjes en zusjes noemde hem Torik, naar een jager uit hun geschiedenis. We besloten samen te gaan reizen.'' Ze knikte en dacht ondertussen na over zijn woorden. Een trouwe kameraad, daar leek die Torik wel op. Zijn leven leek zo veel beter te zijn dan wat haar allemaal was overkomen in de korte tijd dat ze nu al weer op zichzelf leefde. ''Kom je nooit iemand tegen dan, die je aardig vind, Azra.'' Ze keek de kater wat ongeloofwaardig aan. Waar gaf hij haar voor aan? Een zielige schootkat? Echt niet. Maar toch zuchtte ze zachtjes en keek weg, wetend dat zijn ogen op haar gericht waren. "Ik wantrouw de meeste katten. Niet iedereen is even aardig hier als je een eenling bent," zei ze rustig. Ze vond uiteindelijk de moed weer om hem aan te kijken. Haar gele ogen boorde zich in die van hem. Ze had een vaag vermoede dat ze deze kater wel eens kon gaan vertrouwen, tot nu toe was hij aardig voor haar geweest, of zo'n beetje in ieder geval. Maar goed, al haar 'vriendschappen' begonnen aardig, maar eindigde verkeerd...