Somewhere, beyond the sea

Bij het zien van hoe de poes zich ontspande glimlachte hij nog wat breder. Toch altijd goed dat deze moraalridder er was om te zorgen dat hij in het gareel bleef. Met een mentale zucht dacht hij even aan hoe makkelijk het zou zijn als ze dat ook kon doen bij zaken die over zijn clan gingen, geheimer dan deze, maar dat kon hij naar zijn clan toe niet maken, en ook wilde hij Crow niet in die positie plaatsen. Toch was het mooi geweest. Zeker nu hij haar antwoord hoorde, en opnieuw overtuigd werd van dat ze de positie van raadgever moest vervullen. Even keek hij naar de grond, zichzelf tot de orde roepende, en knikte toen langzaam. Haar antwoord deed ergens ook wel weer pijn. "Ik denk dat je gelijk hebt," Mauwde hij, een gepijnigde blik in zijn ogen, "En toch.." Een beetje hulpeloos keek hij haar aan, de woorden om het uit te drukken miste hij even, maar ze snapte hem ongetwijfeld.

Hij knikte, maar Crowcall zag aan hem dat het antwoord hem niet echt blij maakte. "Ik snap het", miauwde ze. Je wilde toch dat de katten om wie je gaf jou ook vertrouwden, en als dan later bleek dat ze zoiets belangrijks geheim hadden gehouden, moest dat wel pijn doen. "Misschien zocht ze nog naar een goed moment." Ze dacht even aan Crowfur, die uit alle macht had geprobeerd de waarheid geheim te houden tot zijn dochter apprentice was. Crowcall wilde zijn voorbeeld wel aanhalen, maar ze wist niet of Tall ervanaf wist, en ze wilde Crowfurs vertrouwen niet beschamen door zijn geheim door te vertellen, ook al leek haar dat een goed idee. Katten wachtten altijd op 'het juiste moment' om iets te vertellen, niet beseffend dat ze dat moment misschien nooit zouden bereiken. Suntail had nooit de kans gehad haar kittens te vertellen wie hun vader was. Als ze het ooit van plan was geweest, maar dat was iets waarin Crowcall maar probeerde te geloven. En hetzelfde was met Winddancer misschien het geval geweest. Het was de reden dat Crowcall had besloten om nergens meer een geheim van te maken. Zij zou nooit de fout maken die haar moeder had gemaakt. Zij zou nooit te lang wachten.

Zoals hij had gehoopt snapte ze hem meteen, en het deed een glimlach op zijn gezicht komen. Het was fijn dat, ondanks alles, zij hem door dik en dun bleef steunen en de kater nu ook in deze woelige tijden een rots in de branding had. Tall wist niet zeker of Crow doorhad hoe handig ze was voor de gesteldheid van zijn geest - zonder haar was hij waarschijnlijk al driemaal gek geworden - maar wist ook weer niet hoe hij het haar zou moeten vertellen zonder creepy te klinken. Dus knikte hij enkel bij haar volgende zin, al was het met een wat weemoedige glimlach nu. "Ze had dit zelf natuurlijk ook nooit aan zien komen," Mauwde hij, een beetje zachter want het deed hem nog steeds pijn erachter te komen dat hij haar nooit meer zou spreken. Evenals zoveel andere katten die verloren waren. "Ga niet dood wil je?" Meldde hij dan ook na een plotse stilte naar de zwarte poes, een bloedserieuze blik in zijn ogen. Haar ook nog kwijt? Beter niet.

"Nee", beaamde Crowcall zacht. Winddancer had het niet aan zien komen. Niemand kon zoiets aan zien komen. Even staarde ze bedrukt naar het gras, denkend aan al die katten die het einde niet aan hadden zien komen. Een beetje verbaasd keek ze op bij zijn vraag, om op zijn gezicht een uiterst serieuze uitdrukking te zien. Het schokte haar bijna om hem zo ernstig te zien, terwijl hij gewoonlijk altijd overal grapjes over maakte, zelfs over de meest serieuze onderwerpen. Even was ze stil, toen glimlachte ze geruststellend, maar een beetje zwakjes. Hoe kon ze zoiets beloven? Het was een belofte die te makkelijk verbroken werd. Wat had zij daar voor invloed op? Maar dat kon ze ook moeilijk zeggen. Dat wilde hij niet horen, net zoals zij niemand wilde horen zeggen dat de clans waarschijnlijk weer uit elkaar zouden gaan. Sommige dingen wilde je niet horen. "Ik zal mijn best doen", miauwde ze uiteindelijk maar. "En jij, blijf altijd wie je bent." Daar had hij tenminste invloed op. Daar kon hij zelf voor kiezen, al zei iets haar dat dat misschien wel bijna net zo moeilijk zou zijn als de dood op afstand houden. Ze had wel gemerkt dat er nogal wat tegenstand was vanuit zijn clan. Maar hij mocht zich absoluut niet in het traditionele leidershokje laten drukken. Daar was hij veel te goed voor.

Hij wist dat het niet eerlijk was, wat hij vroeg, maar hij had het nodig, een stabiele factor in zijn leven, in ieder geval één kat die het langer met hem uithield zonder te sterven of uit de clan te stappen. Zijn vader, moeder, broers en zussen waren al weg. Nu was Wind hen gevolgd. Little en Never waren uit de clan gestapt. Langzaam maar zeker stortte de wereld die hij altijd gekend had om hem heen in, en het enige wat er nog stond was Crow, en als die ook viel wist Tall niet wat hij moest. Een waterige glimlach verscheen dan ook toen ze stelde haar best te zullen doen. Meer kon hij niet vragen, en toch wilde hij het, die zekerheid. De kater sloeg zijn ogen neer, en legde zich erbij neer dat dit was wat hij zou krijgen. Een eerlijk antwoord. Wat zou hij nog meer moeten willen? Misschien een antwoord op de vraag die Crow hem vervolgens stelde, over dat hij zichzelf moest blijven. Als ze eens wist. En toch knikte hij, want nee zeggen tegen het enige wat overeind stond deed je niet. Je zei ja, en vocht daarna net zo hard om het voor elkaar te krijgen tot je neerviel en kon zeggen ‘kijk, ik heb het geprobeerd, voor jou’ want een ander einde verdiende Crow niet. Dus knikte hij, maar durfde het niet hardop uit te spreken.

Ze kreeg een knik als antwoord, en verder stilte. Een stilte die weinig deed om haar gerust te stellen. Het was net als met zijn vraag aan haar, het was niet mogelijk om hardop en zonder twijfel te zeggen dat het goed kwam. Ze wilden allebei die zekerheid hebben, maar konden het niet krijgen, want niets in de toekomst was zeker. Ze bewandelden een smalle richel en het was maar al te makkelijk te vallen, door een moment van onoplettendheid, een plotselinge windvlaag of een duw. Maar het pad leidde omhoog, Crowcall durfde niets anders te geloven dan dat. Als ze maar volhielden, als ze maar door bleven lopen en niet vielen... dan zou het beter worden. Dan konden er mooie dingen gebeuren. "Hou vol, Tall", miauwde ze zacht. "Ik weet dat het moeilijk is, en dat er veel katten zijn die je tegenwerken, maar je bent een goede kat, en dat kun je blijven, en die goedheid kun je aan anderen doorgeven." Het kon. Het moest kunnen. Maar daar moesten ze voortdurend voor blijven strijden, en nooit opgeven. Zeker niet nu. Deze reis was het cruciale moment, dat wist ze zeker. Alles stond op zijn kant, en wat er op deze reis gebeurde zou beslissen welke kant het op viel. Ze moesten ervoor zorgen dat het de goede kant was.

Het mooie aan Crow was dat ze altijd bleef geloven, naast natuurlijk haar geweldige persoonlijkheid, gevoel voor humor, mooie vacht en ogen, geweldige manier van lopen en.. oke, hoewel hij verder kon gaan tijd om te stoppen want ze zou het hem niet in dank afnemen als hij op dit moment wegdroomde. Nog iets wat zo geweldig aan haar was. Bovendien hield het hem inderdaad bij de les, want nog voor hij weer kon verzinken in een opsomming, begon de poes te spreken, en het duurde maar even voor Tall door had dat ze hem moed insprak. Een glimlach vormde zich weer. Vrolijker keek de kater haar aan. "Het is al heel wat dat jij dat gelooft," mauwde hij met een knipoog maar knikte toen weer om aan te geven dat hij de ernst snapte. "We maken er wel wat van," Na dit gesprek had hij er steeds meer vertrouwen in.

Ze zag weer een glimlach op Tallshadows gezicht verschijnen en dat deed haar goed. Ze grijnsde even bij zijn knipoog, maar was ook blij toen hij daarna wat serieuzer knikte. Het was duidelijk dat hij net als zij zag hoe belangrijk dit alles was en dat waardeerde ze. Hij was een grapjas, maar wel een die echt zijn best deed om de wereld beter te maken. Het was een wonder, een fantastisch wonder, dat juist hij ShadowClans leider was geworden. Maar er waren natuurlijk nog drie leiders. En die drie keken voor zover zij wist heel anders tegen de zaken aan, vooral Butterstar. Crowcall knikte op zijn laatste opmerking. "Misschien moet ik ook eens met de andere leiders praten", miauwde ze nadenkend. Misschien kon ze dan nog echt iets bijdragen.

Bij haar bedachtzame blik voelde de kater al nattigheid en hij kon ook niet anders dan grinniken toen de poes vervolgens haar idee hardop uitsprak. Crow als algemene wereldverbeteraar, de activist die aan je deur kwam als je je best niet deed. Het kon effectief zijn, zeker nu de clans zo dicht op elkaar zaten voor de komende tijd. Tall stopte dan ook met grinniken en hield zijn hoofd schuin in nadenkhouding. "Weet je," Mauwde hij langzaam, de poes recht aankijkende, "Dat zou nog kunnen werken ook," Als je er zo over nadacht kon Crow vanuit de onvertegenwoordigde menigte het verschil maken door een nieuw geluid te laten horen. Misschien zou het wat worden. "Ik zou beginnen met Silver of Ever, of Ocean als Ever niet echt nog iets doet..." Hier viel hij langzaam stil, misschien was dit een heikel punt in Windclan en lag het Crow niet zo lekker.

Ze knikte even. Everstar leek haar niet echt het beste startpunt, maar de leider van ThunderClan zou haar misschien wel aan willen horen. En ergens had ze bijna zin om van alle mogelijkheden juist Butterstar te benaderen. Zij leek degene die het hardst overtuigd moest worden. Crowcall wilde die discussie aangaan. Everstar zou er vast net zo hard tegen zijn als haar collega uit RiverClan, maar Crowcall had de indruk dat Tall wel gelijk had wat de rossige leidster betrof. Ze zuchtte even. “Ik weet niet goed wat het is met Everstar”, miauwde ze. ”Ze lijkt een beetje ingestort te zijn. Ik weet niet of het alleen vanwege haar broer is of dat er meer speelt…” Ze schudde haar kop. ”Ik weet niet goed of ik gewoon naar Oceanbreeze moet stappen of toch beter met Everstar zelf kan praten. Ocean zal in ieder geval wel meer voor mijn argumenten openstaan, vermoed ik. Ze lijkt de kwaadste niet.” Ze vroeg zich nog altijd af waarom Everstar haar überhaupt als deputy had gekozen. Een jonge, zachtaardige queen was nou niet echt de meest voor de hand liggende optie voor een leidster als Everstar.

Onderwerp: Re: Somewhere, beyond the sea