Blank

Voorzichtig baande Chimepaw zich een weg door de geurende velden. Haar oren stonden alert op elk klein geluid. Haar grijze ogen speurde het gebied af, zowel de grond als de lucht. Met een paar warriors en apprentices van haar clan was ze de verschillende gebieden gaan bekijken. Toen de groep katten een aantal katten uit andere clans tegenkwam en daarmee verder liepen had Chimepaw de groep verlaten. Ze wilde het liefst zo min mogelijk met die katten te maken hebben. De bruine tabby wilde haar eigen geur behouden. De kenmerkende Riverclan geur. De geur die haar liet denken aan hun oude thuis. Aan alle blije tijden en aan Creamyfrost. Chimepaw zuchtte voor ze zich liet vallen in de lavendel. Ze kattin rolde zich op haar rug en staarde naar de lucht boven haar. Nogmaals liet ze een diepe zucht ontsnappen. Ze wilde tot rust komen maar kon haar alertheid niet verminderen. Er zouden hier grote roofvogels kunnen zitten zij was maar een klein katje.

[Eerste post voor Routpaw]

De dag hiervoor had ze een korte ronde gedaan door de nieuwe gebieden, die nu nog aan ieder toebehoorden. Routpaw had het idee dat het al snel opgedeeld en uitgedeeld zou worden aan de verschillende clans. Dus genoot ze er van zolang dat nu ging. Toch had ze vandaag besloten naar het veld paars van het lavendel terug te keren; het was haar favoriete gebied. De open vlakte deed haar doen denken aan thuis, en de bloemen gaven een rustgevende geur af. De jonge poes had besloten er een paar te plukken, gezien het zou helpen tegen de koorts die bij sommige katten heerste. Dus liep ze met enkele paarse bloemen tussen haar kaken rond, totdat haar blik viel op een stukje waar de bloemen gebogen en geknakt waren. Tot haar verrassing zag ze daar een grijze Riverclan apprentice liggen op haar rug. "Oh, eh, goedemiddag,"Mompelde de poes door de bloemen heen.

Er klonk een geluid. Er kwam iets haar kant op. Doordat de wind haar kant op stond droeg een Windclan geur zich haar neus binnen. Dat was niet het enige... Er was ook een kruidengeur? Waarschijnlijk de Windclan Medicinecat of de apprentice. Die zouden haar wel met rust laten toch? Die hadden vast wel wat beters te doen. De pootstappen kwamen nu wel akelig dichtbij eigenlijk. "Oh, eh, goedemiddag," mompelde een kattin. Chimepaw draaide haar kopje wat naar achteren en keek in de groene ogen van de Windclan Medicine cat apprentice die wat van de paarse bloemen in haar bek droeg. Geweldig. "Hallo. Waarom verzamel je die bloemen?" Zo ver Chimepaw wist hadden de dingen geen geneeskrachtige functie. Ze had ze nog nooit tussen een van de vele kruidenpakketjes gezien die ze moest dragen. Ze kon het niet laten om te denken dat er een of ander plan achter zat dat tegen haar en haar clan gebruikt kon gaan worden. Katten die Riverclanners vermoorden en hun geur maskeren met de bloemen misschien?

Voor haar stond een jongere Riverclan apprentice met een bruine vacht en kleurloze ogen. Ze leek haar jong, maar plots besefte Routpaw zich dat ze vrij oud was om nog het achtervoegsel -paw te dragen. Als niet tot Medicine cat apprentice was benoemd, zou ze waarschijnlijk al warrior zijn net als haar broer. Dat was een raar en ongemakkelijk idee, dus schoof Routpaw het ver weg. "Hallo. Waarom verzamel je die bloemen?" Kwam er als begroeting. Routpaw keek haar wat verward aan en legde toen haastig de lavendel voor haar poten, zodat ze normaal kon spreken. "O-oh, dat is lavendel,"Dat verklaarde waarschijnlijk niet al te veel, besefte ze zich. "Het kan helpen tegen koorts,"vervolgde ze dan ook, waarna een klein glimlachje op haar gelaat verscheen. "en ze ruiken lekker," gaf ze toe.

Er verscheen een verwarde blik in de groene ogen.De kattin legde de lavendel voor haar poten weg. "O-oh, dat is lavendel," sprak de kattin. De naam van het spul had ze al gehoord toen ze met de groep katten hier doorheen liep. Als de Windclanner dacht dat ze er daarmee vanaf zou komen had ze het toch mooi mis. "Het kan helpen tegen koorts," vertelde de kattin. Blijkbaar had ze dat zelf dus ook door. "En ze ruiken lekker," zei de kattin vervolgens met een glimlach op haar kop. De geur was enorm sterk. Een beetje was misschien wel lekker maar dit alles was wel 'too much'. "Wie ben jij eigenlijk?" vroeg Chimepaw vervolgens aan de Windclanner. Hoogstwaarschijnlijk was het de Medicinecat apprentice. Anders zou ze geen verstand hebben van kruiden en zo jong zijn.

De Riverclanner leek aandachtig te luisteren, maar gaf voor de rest geen enkel teken van welke emotie dan ook. Routpaw ging maar zitten en trok even wat ongemakkelijk met haar oortje. Waarom was ze zo serieus? Het was echt niet zo dat ze haar met een paar bloemetjes ging vergiftigen. "Wie ben jij eigenlijk?" Kwam er uiteindelijk uit de bruine poes. Even ontmoette ze haar grijze ogen. "Routpaw, eh, de medicine cat aprentice van Windclan," stelde ze zich voor en gunde de ander een klein glimlachje. "En met wie heb ik het genoegen?"

"Routpaw, eh, de medicine cat aprentice van Windclan," sprak de kattin terwijl ze haar met haar felgroene ogen aankeek. Er verscheen een klein glimlachje op de kop van de bruin witte kattin. Waarom lachte ze, er was toch niets grappigs aan de hand? Nu wist Chimepaw in ieder geval zeker dat het de Windclan medicine cat apprentice was. "En met wie heb ik het genoegen?" Ahja, ze zou zich nu natuurlijk ook moeten voorstellen.Maar daar had ze zich al wel een beetje op voorbereid. Ze had een nep naam bedacht, die ze aan de katten van andere clans kon vertellen als die haar naam wilde weten. “Ik ben Nimblepaw. En eh, weet jij de weg terug naar de grot? Ik ben zeg maar een beetje verdwaald.“ Een leuke leugen die nog echt waar klonk ook door het randje onzekerheid in haar stem. Zo leek het net of ze zich een beetje schaamde voor het feit dat ze verdwaald zou zijn.

“Ik ben Nimblepaw. En eh, weet jij de weg terug naar de grot? Ik ben zeg maar een beetje verdwaald.“ Een kat die erop zou hebben gelet zou door kunnen hebben gehad dat dit een leugen was, maar Routpaw was goedgelovig en naïef, dus ze glimlachte enkel bemoedigend en knikte. "Hm! Dat is typisch iets wat mij had kunnen overkomen," Ze greens schaapachtig, goed met richtingen was ze normaal toch niet. Gelukkig wist ze nu wel de richting, ze had dit pad enkele dagen terug ook gelopen, anders zou het toch wel enigszins ongemakkelijk zijn geweest, als zelfs de medicine cat apprentice verdwaald raakte. Ze draaide haar kop om en knikte in Noordelijke richting. "Als je zo de hele tijd rechtdoor stapt totdat je bij de rotsen komt, daar rechts de stenen volgen en je komt er vanzelf," Ze keek Nimblepaw aan. "Ehm, wil je dat ik meeloop..?"

Er verscheen een lach op de kop van de kattin. Wilde ze haar hier nou mee gaan uitlachen? Oh, dan zou ze er niet aan mogen twijfelen dat ze ergens een beuk zo krijgen. Natuurlijk een geklauw omdat het een Medicine cat was en je die niet mocht aanvallen. "Hm! Dat is typisch iets wat mij had kunnen overkomen," sprak de kattin. Alright dat was natuurlijk ook nog een optie. De bruin witte kattin draaide haar kop in een richting. "Als je zo de hele tijd rechtdoor stapt totdat je bij de rotsen komt, daar rechts de stenen volgen en je komt er vanzelf," vertelde ze voor haar groene ogen haar weer aankeken. Chimepaw rolde zich om tot ze weer op haar poten kon gaan staan. Met een wat moeilijke blik in haar ogen keek ze in de richting waar de kattin heen had gewezen. "Ehm, wil je dat ik meeloop..?" vroeg de Windclanner haar vervolgens. Even aarzelde de bruine tabby, om meerdere redenen. "Ehm dat ehm... zou wel fijn zijn ja."

De jonge tabby draaide zich soepel om zodat ze weer op twee poten kwam te staan, waarna ze met een wat moeilijke blik in de richting keek die Routpaw zojuist had aangegeven. De gevlekte poes snapte al wat het geval was en bood daarom aan om de Riverclan apprentice terug te brengen. Ze leek dit niet helemaal te vertrouwen en Routpaw wilde al meteen haar excuses uitstamelen toen Nimblepaw uiteindelijk sprak. "Ehm dat ehm... zou wel fijn zijn ja." stemde ze uiteindelijk in, waardoor Routpaw vluchtig glimlachte waarna ze haar wenkte, de bloemen oppakte en richting de grot begon te bewegen. Nu was er plots weer een stilte, die haar zich ongemakkelijk deed voelen. "Dus, eh, lekker weer hé?" Deed ze nogal onzeker een poging om een gesprek te startten.

Kort glimlachte de Windclanner voor ze haar wenkte en de lavendel van de grond pakte. Wat ongemakkelijk zwaaide de bruine tabby een keer met haar staart voor ze achter de oudere kattin aan liep. Eigenlijk vond ze het helemaal niet erg dat de route in stilte zou gaan verlopen. Natuurlijk had de andere kattin daar een andere mening over en probeerde ze een gesprekje te starten. "Dus, eh, lekker weer hé?" Dat was waarschijnlijk nog wel de oncomfortabelste van oncomfortabele gespreksopeningen. Zachtjes knikte Chimepaw een keer. Even was het stil voor de Riverclan kattin zelf besloot wat te zeggen. "Zeg Routpaw, mis jij het oude gebied?" vroeg ze rustig aan de andere kattin. De manier waarop ze het vroeg liet haar mening totaal in het midden. Dit was gewoon iets wat ze van andere katten wilde weten.

Yeah, dat pakte inderdaad niet al te best uit. Nu hielp het ook niet dat haar gesprekspartner liever zweeg dan sprak. Het enige antwoord dat ze gaf was een kort geknik. Het was opnieuw stil en Routpaw durfde niet opnieuw de stilte te verbreken, gelukkig deed de jongere poes dat uiteindelijk. "Zeg Routpaw, mis jij het oude gebied?"Haar rustige woorden klonken vrij formeel en even wiebelde de poes met haar oren, waarna ook zij knikte. "Het is hier wel mooi en alles, maar het is niet thuis," het feit dat ze nog altijd tussen de lavendel bloemetjes door moest praten maakte dit gesprek niet heel veel beter. "Ik vraag me af of we hier blijven, of door gaan trekken over een tijdje," Even gingen haar groene ogen naar de grijze van de Riverclanner. "Wat vind jij van dit alles, dan?"

De tabby met witte kattin bewoog een keer met haar oren voor ze knikte. "Het is hier wel mooi en alles, maar het is niet thuis," sprak Routpaw. Er waren dus katten uit andere clans die dit allemaal maar niets vonden en het liefst terug wilde. "Ik vraag me af of we hier blijven, of door gaan trekken over een tijdje," vervolgde de Windclanner. De twee groene ogen werden op haar gericht. Nu kwam de terug vraag en daar zou elke beweging een antwoord kunnen vormen. Dit was uiteindelijk toch een medicine cat apprentice en die konden veel beter katten lezen dan anderen. "Wat vind jij van dit alles, dan?" vroeg Routpaw haar zoals verwacht. Zachtjes zuchtte de bruine tabby voor ze haar grijze ogen op de ander richtte. "Ik ben nog steeds niet helemaal op m'n gemak maar het is hier zo mooi."