[Deputy Ceremony] If you must mourn, don't do it alone

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

In eerste instantie was nog niemand in paniek geweest toen zijn deputy zich niet direct bij hen voegde bij het arriveren in de grot die ze hadden gevonden. Zijn katten waren wel vaker verspreid geweest door alle Clans heen en hij had Zealspark zojuist nog gezien dacht hij. De zilveren leider had het echter steeds benauwder gekregen toen hij merkte dat de rood met witte kater zich helemaal niet in de grot bevond. Toen hij het had gevraagd aan Firedance had zij ook niet geweten waar hij rondhing. Eens het duidelijk was dat de deputy geen stap in de Clan Cavern had gezet, had hij er een groep warriors op uit gestuurd om hem te zoeken. Deze waren pas teruggekeerd toen de zon onder de horizon weg begon te zinken en kwamen melden dat zijn spoor ergens abrupt ophield.

De dag erop stuurde hij weer katten naar buiten om te zoeken naar zijn deputy en tevens de zoon van zijn beste vriend, maar opnieuw kwamen zij terug zonder Zealspark. Het knaagde al de hele dag aan hem. Hij wilde zijn vriend niet zo snel opgeven, maar de kater zou nooit zomaar zijn Clan verlaten, dus er moest iets gebeurd zijn. Achterhalen wat was echter onmogelijk, door het doodlopende spoor. Hij wilde wachten, maar in zijn achterhoofd stak het besef dat hij oud begon te worden. Als hij het een dezer dagen zou begeven, dan zou hij zijn Clan achterlaten zonder leider noch deputy als Zealspark voor altijd verdwenen zou zijn. De zilveren kater schudde de gedachten weg. Hij moest vertrouwen hebben.

De derde dag viel echter zwaar. Constante twijfel knaagde aan hem. Hij wilde niets opgeven, maar tegelijkertijd moest ook ThunderClan's positie veilig worden gesteld. Alle Clans wisten dat zij hun deputy misten, omdat ze in dezelfde grot verbleven en nog altijd veel met elkaar te maken hadden. Hij kon het niet maken om ThunderClan te lang in deze staat te houden, ook omdat nieuwe deputies eigenlijk aangesteld moesten worden voor maanhoog en hij, als Zealspark misschien was overleden, officieel al drie dagen te laat was. StarClan had hij al sinds de laatste droom dat hij de andere leiders zou ontmoeten bij Fourtrees niet meer in zijn dromen gezien, dus zij boden hem ook geen raad wat te doen met deze situatie en geen doorslag of zijn trouwe deputy nu dood of levend was op dit moment. Het kon zelfs heel goed zijn dat hij was meegenomen door Twolegs, aangezien die er wel eens een handje van hadden katten in hun huizen op te sluiten.

Als ze gewoon thuis in het bos waren geweest, zonder de andere Clans zo dicht in de buurt, zonder vooruitzicht dat ze misschien binnenkort om een nieuw stuk territorium zouden moeten vechten, was het anders geweest. Hij had de steun nodig op dit moment, hij kon zijn hele Clan er niet op uit blijven sturen om te zoeken, niet nu hun situatie nog altijd zo wankel was. Op dag vier maakte hij een beslissing. Hij zou er niet vanuit gaan dat Zealspark dood was, tot hij hem in StarClan zou tegenkomen, maar de Clan had op dit moment een deputy nodig en hoeveel pijn het ook deed, hij zou deze vandaag aanstellen. De zilveren kater zocht een hoog punt op in het ThunderClan gedeelte van de grot. Hij zag ook blikken van andere Clans naar hem toe richten op dit moment. Wetende waar het over ging en soms met belangstelling meekijkend om te zien hoe de ceremonie zou verlopen.

"Katten van ThunderClan, verzamel je hier voor mij," begon hij. Eens het leek alsof iedereen bij elkaar geschuiveld was liet hij zijn stem weer horen. "Zoals jullie allemaal weten zijn wij Zealspark kwijtgeraakt op het laatste deel van de reis. Velen van jullie hebben met een of meerdere patrouilles meegelopen om hem te vinden, allemaal tervergeefs. Ondanks dat ik dit moet doen om ThunderClan sterk te houden, wil ik niet dat jullie hem vergeten of hem als dood beschouwen. Tot ik hem met mijn eigen ogen in StarClan heb gezien, leeft Zealspark nog altijd, waar hij dan ook mag zijn op dit moment. Ik kan de Clan echter niet zonder deputy laten doorgaan, niet nu ik ouder wordt en we op onbekend terrein zitten dat wellicht weldra zal worden verdeeld onder de Clans. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover jullie." Zijn stem was helder en kalm, hoewel de emoties op het moment door zijn lichaam raasde. Hij had zijn oude vriend gefaald nu hij zijn zoon kwijt was en die zoon was een bijna even goede vriend voor hem geworden. Hij kon zijn pijn echter niet laten zien, omdat er meer dan een hele Clan naar hem keek.

"Ik spreek deze woorden voor StarClan, opdat zij mijn keus aanhoren en goedkeuren," vervolgde hij. "De nieuwe deputy van ThunderClan is Thornface." Zijn blik gleed naar de bruine kater en hij knikte naar hem. Hij wist zeker dat de kater hen door deze periode heen zou kunnen helpen. Terwijl hij toekeek hoe iedereen de naam van de nieuwe deputy begon te roepen en hij zelf naar beneden kwam om de kater te begroetten, merkte hij dat er een rode vacht miste. Hij had echter teveel te bespreken hier om er achter aan te gaan.

Tag: ThunderClan

What do we say to the god of death? Not today.

Firedance opende haar ogen en tuurde naar buiten. Al nachten hield ze de wacht bij de uitgang van de grot, zodat ze het gelijk zou weten als hun deputy en tevens haar beste vriend terugkeerde. Overdag liep ze mee met de patrouilles om hem te vinden, maar wat eerst nog een positieve zoektocht was geweest, begon steeds moeilijker te worden. Elke dag die verstreek klemde steviger om haar hart heen. Zijn spoor liep dood en hoe ver ze er ook omheen zochten, niemand kon vinden waar het weer op te pikken was. Bovendien zou hij zelf nooit weg gaan. Er moest iets gebeurd zijn en ze vreesde voor wat dat precies geweest zou zijn.

Haar gehele lichaam voelde moe aan van al het lopen, alsof ze de afgelopen paar dagen meer had gereisd dan in de gehele reis van de oude territoria naar hier. Het tempo lag hoger, voor haar voelde het alsof er meer vanaf hing. Dan nog het wachten 's avonds, wanneer de andere katten al lang tegen elkaar opgekruld lagen. Dan zat zij naar de horizon te turen, de sterren al lang in de hemel. Het was het echter waard om voor op te blijven. Ze moest en zou hem vinden. Voor elke patrouille die ze kon lopen had ze zich opgegeven.

Nu ze Silverstar vanuit haar ooghoeken een hogere plek zag opzoeken, ging ze er half vanuit dat hij een nieuwe patrouille op zou stellen om Zealspark te vinden. Met een duidelijk vermoeide pas begaf ze zich naar de andere ThunderClanners, waarna ze de leider strak aankeek. Het moest ook moeilijk voor hem zijn, het was ook nog eens de zoon van zijn oude vriend Firestar. Zijn woorden echter gingen een compleet andere kant op dan wat ze verwacht had. De rode kattin knipperde met haar ogen toen het erop leek alsof hij een nieuwe deputy ging aanstellen, maar dat kon hij niet doen. Zealspark was helemaal niet dood! Dus dan hoefde er ook geen andere deputy te komen. Haar vacht begon te prikken en raakte opgezet, terwijl ze haar keel voelde dichtknijpen. Uit woedde gooide ze haar oren naar achter, Silverstar de meest vuile blik gevend die ze ooit iemand gegund had. Als blikken konden doden.

"Ik spreek deze woorden voor StarClan-" Nee, nee ze wilde dit helemaal niet horen. De enige deputy hier was Zealspark. Het maakte haar niet uit wie hij vervolgens zou noemen. Met tranen in haar ogen draaide ze zich van de leider weg en stoof naar de uitgang van de grot. Wie de nieuwe deputy was kreeg ze niet meer mee. Ze wilde weg hier. Als zij niet door zouden zoeken naar Zealspark, dan deed zij het wel. Ze zou nooit zo makkelijk opgeven als hen. Door de plotselinge rush van adrenaline die door haar lichaam schoot stormde ze op snelheid de Clan Cavern uit.

F I R E D A N C E

Gone here: https://www.warriorcatsnl.com/t32869-as-darkness-falls-each-night-remind-her-where-you-are#748481

Hij was al meerdere malen mee geweest, zijn poten voelde zwaar en moe maar toch stond hij nu weer klaar. Echter was vandaag anders. Als hij dit van tevoren had geweten was hij weg gebleven van de grot.

Silverstar riep hen naar zich toe en met een bittere blik in zijn gouden ogen voegde hij zich bij de andere Thunderclanners een plaats nemend ergens vooraan. Hij had een halve hoop en zijn hart sloeg net een slagje sneller. Zou Silverstar zijn beste vriend gevonden hebben? Zou Zealspark terecht zijn? Met zijn oren naar voren en een vleug van hoop probeerde de blauw-grijze kater om Silverstar heen te kijken of hij de bekende rood-witte vacht van de deputy zag. Maar deze vacht was niet te bekennen waardoor een onbehagelijk gevoel over zijn rug gleed en zijn haren liet opstaan.

Met elk woord dat de leader sprak zakte zijn hart verder weg en raakte zijn mond droog. Hij wou dit niet horen. Hij wou niet weten wat Silverstar nu ging zeggen. Manen geleden had hij er misschien vreugde mee gehad, nou ja, de kans op een benoeming voor hem dan. Maar nu, nu was alles anders en nu wou hij niet horen wie Zeal zou moeten vervangen. Want Zeal was er ergens, hij was daar buiten, koud alleen en verloren. Ze konden geen deputy aanstellen als hij er nog was. Want nee. Rowan geloofde niet dat zijn vriend hen had verlaten. Hij geloofde niet dat Zealspark zich bij Starclan had gevoegd. Het was misschien een kwart maan geleden geweest dat hij nog had gelachen met de kater, hij had hem nog zoveel willen vertellen. Hij had hem willen laten zien hoeveel de kater goed voor hem had gedaan. Dat zonder Zealspark hij hier niet meer had gestaan.

Rowan had zoveel fout gedaan in zijn leven. Zo veel stomme dingen gedaan. Maar het was Zealspark geweest die hem er weer bovenop had gedwongen. Zealspark die hem in Thunderclan had gehouden, Zealspark die hem had laten inzien dat zijn leven wel degelijk iets waard was geweest. Hij kon het niet laten gebeuren, hij kon niet toekijken hoe er nu een andere kat Zeal's plaats in zou nemen.

Verdriet wanhopig wegbijtend duwde de kater zijn nagels in de grond en liet zijn oren in zijn nek zakken. De naam werd uitgesproken maar deze kwam nauwelijks bij hem door. De rode vlek had hij door zijn tranen al zien verdwijnen en met alle wilskracht die hij in zich wist te vinden, hoe de wereld dan ook om hem heen leek te duizelen van pijn wist de kater zichzelf omhoog te werken en draaide zichzelf om voor hij ook de grot verliet. Zijn poten hem zo snel mogelijk dragend, weg van de juigende katten. Weg van de felicitaties. Hij wou hier niet zijn. Misselijkheid nam hem over. Hij moest Zeal vinden. Dit was niet oke, absoluut niet zelfs. Zealspark leefde nog en Silverstar vervangde hem alsof hij niets was. Hij moest Firedance vinden, wetende dat zij hem voor was gegaan. Samen zouden ze Zeal vinden. Samen zouden ze hem thuis brengen, het kon niet anders. Het mocht niet anders.

"Katten van ThunderClan, verzamel je hier voor mij," echode Silverstar's stem door de gigantische grot. Rousepaw knikte een keer ten afscheid naar de groep katten waarmee ze zat te praten om vervolgens richting de groep Thunderclanners te lopen. Ze nam plaats ergens midden in de groep met een vaag vermoeden wat er zou gaan gebeuren in haar maag. "Zoals jullie allemaal weten zijn wij Zealspark kwijtgeraakt op het laatste deel van de reis. Velen van jullie hebben met een of meerdere patrouilles meegelopen om hem te vinden, allemaal tervergeefs. Ondanks dat ik dit moet doen om ThunderClan sterk te houden, wil ik niet dat jullie hem vergeten of hem als dood beschouwen. Tot ik hem met mijn eigen ogen in StarClan heb gezien, leeft Zealspark nog altijd, waar hij dan ook mag zijn op dit moment. Ik kan de Clan echter niet zonder deputy laten doorgaan, niet nu ik ouder wordt en we op onbekend terrein zitten dat wellicht weldra zal worden verdeeld onder de Clans. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover jullie." Haar vermoedens waren dus goed geplaatst geweest. Ze miste Zealspark, al was hij nooit iets anders dan streng tegen haar geweest. "Ik spreek deze woorden voor StarClan, opdat zij mijn keus aanhoren en goedkeuren," vervolgde Silverstar. Nieuwsgierig liet Rousepaw haar ijsblauwe ogen over de groep katten gaan. Er waren meerdere goede keuzes dus was ze behoorlijk nieuwsgierig naar welke kat gekozen zou gaan worden door de zilvertabby voor haar. Vanuit haar ooghoeken zag ze een rosse kattin wegrennen, Firedance. Niet iedereen zou de huidige situatie even goed kunnen handelen. Dat was bij elke nieuwe Deputy die gekozen werd. "De nieuwe deputy van ThunderClan is Thornface." Het was dus Thornface geworden. De kater kende ze niet zo heel goed maar behoorde zeker tot een van de betere keuzes. "Gefeliciteerd Thornface!"

Het was geen geheim dat ThunderClan zich zorgen maakte over hun deputy. Dat gold ook voor Thornface. Ook al had hij nooit echt een persoonlijke band met Zealspark gehad, hij respecteerde hem als deputy en clangenoot. Hij was dan ook meegegaan met een aantal patrouilles om naar de rood-witte kater te zoeken, maar naarmate de dagen begonnen te verstrijken, begon het er steeds somberder uit te zien. Het spoor naar de deputy liep dood en niemand wist wat er gebeurd had kunnen zijn. Misschien was hij verdwaald, misschien was hij verongelukt, misschien was hij gegrepen door een roofdier, misschien was hij meegenomen door twolegs… maar er was geen enkel feit bekend. Hij was er niet, en dat is alles wat ze wisten. Hoe langer ze zonder nieuws zaten, hoe groter de kans leek te zijn dat de gerespecteerde deputy niet meer zou terugkeren. Thornface had zichzelf er al op betrapt dat hij zich af begon te vragen of Silverstar een nieuwe deputy aan zou wijzen, maar of dat ook werkelijk zou gebeuren was nog maar de vraag. Voor hetzelfde geld zou Zealspark de grot komen binnenwandelen alsof er niets was gebeurd.

Toen ThunderClan op de vierde dag bijeengeroepen werd, wist Thornface dan ook niet wat hij moest verwachten. Hij zocht zoals gewoonlijk een plaatsje op bij de rand van de groep katten en ging daar zitten, aandachtig luisterend naar wat hun leider te zeggen had. Het verbaasde hem niet dat het over Zealspark ging en als hij op de woordkeuze van Silverstar af moest gaan, leek het erop dat er een nieuwe deputy zou worden benoemd. Hoewel het altijd spannend was om te horen te krijgen wie deze rang zou krijgen, was het ook jammer en waarschijnlijk voor veel katten ook confronterend om op deze manier te horen te krijgen dat de zoektocht naar hun vertrouwde deputy min of meer was opgegeven. Dat laatste was echter niet het geval voor Thornface en hij keek vluchtig om zich heen, benieuwd naar wie er gekozen zou worden.

"Ik spreek deze woorden voor StarClan, opdat zij mijn keus aanhoren en goedkeuren. De nieuwe deputy van ThunderClan is Thornface."

Meteen keek de bruine kater weer terug naar zijn leider met gespitste oren. Had hij dat goed gehoord? Hij? De nieuwe deputy van ThunderClan? Verbijsterd keek hij Silverstar aan, die oogcontact met hem had gezocht en hem toeknikte. Hij slikte even de krop in zijn keel weg. "Be… bedankt," was alles wat hij er op dit moment uit kon krijgen. Het duizelde hem even. Hij was zojuist tot deputy benoemd en de katten om hem heen juichten hem zijn naam toe. Nog wat verbaasd over wat er zojuist gebeurd was, knikte hij de katten toe die hem kwamen feliciteren. In zijn oprechte verbazing had hij niet in de gaten gehad dat sommige katten tijdens de ceremonie waren weggeglipt.

Mistgaze wist zelf ook wel goed dat haar zus en Rowan in een moeilijk pakket zaten samen. Zealspark was nu al een tijdje kwijt en ze wist dat de Thunderclan deputy een goede vriend was voor beide. Misschien zelfs wel meer voor Firedance. Mistgaze haar oren draaide. Silverstar kondigde wat aan! Ze hoopte ze dat ze Zealspark gevonden hadden en iedereen weer wat vrolijker zou zijn, dit was wel het laatste wat ze nu nog nodig hadden. Snel liep ze met de rest dichter naar Silverstar toe en luisterde naar zijn woorden. Maar het duurde niet lang voordat Firedance al aanvoelde wat er zou gebeuren. Ze draaide zich om en liep weg. Mist wou haar zus stoppen, maar ze zat te ver weg van haar en kwam niet verder door de katten heen. Daarna zocht ze snel naar Rowanflight die ze in de verte nog zag staan. Hij luisterde het grote gedeelte van de ceremonie nog af. Thornface werd de nieuwe deputy van Thunderclan. Mistgaze liep verder tussen de katten, Rowanflight was al opgestaan en ging ook richting de uitgang van de grot. "Rowan wacht!" haar stem klonk wat klein, hij had het ook niet gehoord want de grijze gedaante verdween ook de grot uit. Mist bleef eventjes staan, haar hart zonk naar haar poten toe voordat ze ging zitten en haar staart om haar poten sloeg. Alles ging fout.

De ex-mentor, familie van Redpetal en tevens de deputy van Thunderclan was verdwenen. Hij was niet gekozen om mee te gaan, maar had wel op de geuren gelet. Het was alsof hij poef verdwenen was. Dat was oneerlijk. Starclan was oneerlijk. Hij beet op zijn lip toen hij Silverstar naar voren zag treden. Toen hij de sterke stem hoorde voelde hij iets van hoop. Een klein sparkje maar. Toch wist hij dat hij het niet kon zijn. Hij was te onstabiel door de gebeurtenissen op het moment. Zijn blik ging meteen naar Rowanflight. Die leek de beste kandidaat. Hij viel dan ook helemaal uit de lucht toen hij de volgende woorden hoorde.

"Ik spreek deze woorden voor StarClan, opdat zij mijn keus aanhoren en goedkeuren. De nieuwe deputy van ThunderClan is Thornface."

Vurig keek hij naar de kater. De kater die zíjn kittens opnam, al was hij ze zelf nooit komen claimen. Subiet had hij Avidkit en Cedarkit ook nog voor het grijpen. Hij snoof diep en zijn 'gefeliciteerd' kwam er maar bot uit. Niet zo bedoeld, maar hij was gewoon niet zichzelf.

Ook de slanke zilvergrijze kattin voegde zich bij de rest. Het was haar niet ontgaan. Natuurlijk was het haar niet ontgaan, dat was niemand. De plotselinge verdwijning van Zealspark was vreemd. Al vond Eveningpaw het eigenlijk niet zo erg. Ze had de deputy maar een rare kater gevonden, ze was nog niet vergeten hoe hij tegen haar gedaan had toen de reis was begonnen. Hij had haar diep gekwetst en ze was niet vergevingsgezind. Ze onthield veel en vooral zulke dingen, dingen die haar niet aanstonden. Waarvan ze zeker wist dat zij het beter kon. Ze spitste haar oren toen Silverstar begon te spreken. Ze was benieuwd wat er ging gebeuren, zou er een nieuwe deputy komen? Even voelde ze een steek van jaloezie, maar die drukte ze snel wel. Voordat iemand het aan haar zou merken. Ze was nog veel te jong, haar kans kwam nog wel. Daar was ze van overtuigd. Ooit zouden ze haar zien zoals ze haar moesten zien, daar ging ze alles aan doen. Toen werd de naam Thornface genoemd en haar kopje draaide zich naar de kater. Geïnteresseerd nam ze de bruine gedaante in zich op. Dit was dus de kater waartegen ze nu aardig en beleefd moest zijn. Ze riep zijn naam met de rest mee terwijl ze hem rustig op afstand bleef bekijken.

Swallowflight wist dat Zealspark verdwenen was, en dat er dus een nieuwe deputy aangewezen zou worden. Kalmpjes liep ze dus ook toen de kreet weerklonk en voegde zich bij de rest. Eerlijk waar had ze geen idee wie de deputy zou worden. Er waren zo veel goede warriors, de loyaal en enthousiast waren. En zij als groentje moest er maar mee leven. Ze had haar ogen tot spleetjes geknepen toen er wat commotie ontstond. Firedance en Rowanflight liepen boos weg, en vlak daarna hoorde ze dat Thornface de rang op zich ging nemen. Die arme stakker die voor de kittens van zijn beste vriendin moest zorgen. Hij verdiende het wel hoor, en ze snapte niet waarom er katten zo boos waren. Als de vorige deputy dood was, of verdwenen, hadden ze een nieuwe nodig. Geen reden om zo extreem te reageren zeg. Kalmpjes liep ze op de kater af, en knikte. "Well, gefeliciteerd met je nieuwe rang, Thornface." miauwde ze kalmpjes, waarna ze de grot uitliep. Het zal allemaal wel.

_{Het was minder erg dan de meesten verwachtten; heel verdrietig leek de gestreepte kattin niet te zijn. Natuurlijk miste Jingle de aanwezigheid van haar moeder, maar ze begreep dat Snow nooit meer terug zou komen. Dus waarom zou je verdrietig zijn over één iets als je honderd redenen zou hebben om blij te zijn? Je krijgt maar een keer de kans om te leven, het is je plicht om het zo volledig als mogelijk te leven. Met een zwak lachje op haar gelaat hing Jingle een beetje nutteloos rond in de Clan Cavern, haar tweekleurige ogen glijdend over de zee van vachten in allerlei verschillende kleuren. Maar haar aandacht werd getrokken door één vacht in speciaal, de zilveren pels die hoorde bij Silverstar. Nieuwsgierig keek de jonge poes toe hoe haar Clanmembers zich bij hem verzamelde, en automatisch dwong ze zichzelf ook door de menigte heen om te kunnen horen wat er werd gezegd. Ze had geen flauw benul wat er aan de hand was, maar ze had wel iets gehoord wat ze wel snapte. De naam Thornface. Plotseling barste er een luid gejuich uit waardoor Jingle in onbehaaglijkheid haar oren in haar nek liet zakken, totdat ze begreep dat ze juichten voor haar pleegpapa. Meteen verbreedde haar glimlach en miauwde ze ook zijn naam mee. "Jaa! Thornfeest! Depjoetie Thornfeest! Joepie!" Gilde ze blij, nog altijd geen idee hebbend wat er aan de hand was.}