WindClan: ceremonie mei

Onderwerp: WindClan: ceremonie mei wo 3 mei 2017 - 16:20

_{"Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen."
Bij ander ceremonies had haar stem duidelijk over het kamp geschald, nu klonk de oproep maar dof. Everstar staarde voor zich uit terwijl de katten zich verzamelden, terwijl ze haar best deed om nog iets van zekerheid uit te stralen. Maar haar rechte rug recht en geheven kop konden niet verhullen hoe kapot ze was. De wonden van haar gevecht met Lionroar waren genezen, maar nog pijnlijk zichtbaar, en het verlies van haar broer had de blik in haar ogen iets leegs gegeven.

"Katten van WindClan", sprak ze. "Deze reis heeft ons veel gekost. Goede katten, dierbare clanleden zijn gestorven." Ze haalde een keer diep adem.
"Leopardpaw." Gestorven aan zijn verwondingen na een aanval van een of ander dier. Ze hadden hem niet meer kunnen redden en niet meer kunnen wreken.
"Tigerspots." Vermoord door een monster. Haar kittens teruggevonden in een struik, kittens die nooit hun moeder zouden kennen.
"Bearpaw." Haar apprentice, gedood door een hond. Hij had zo'n goede, sterke warrior kunnen worden. Ze had beter op hem moeten letten tijdens de tocht. Ze probeerde verder te praten. Haar stem stokte en ze haalde nog eens diep adem.
"Neverland." Ze hadden een veilige plek bereikt. Een plek zonder tweebenen, zonder donderpaden, zonder BloodClan. Wat was het waard? Wat was het nu nog waard? "Zij zijn nu in StarClan, en in onze gedachten." Was dit het moment om iets te zeggen over de hoopvolle toekomst? Over de aanwezigheid van prooi, het einde van de zware tocht, een plek om te rusten, een nieuw begin? Haar blik gleed even over de katten om haar heen. Ze kon het niet. Ze kon hier niet zitten doen alsof alles nu beter zou worden, terwijl voor haar ogen alles ineen was gestort, alle waarheden die ze dacht gekend te hebben, alle levens die ze had moeten beschermen.

Een ceremonie. Daar had ze de clan voor bijeen geroepen. Ze moest maar gewoon die ceremonie houden. Ze wilde dat het al voorbij was. Ze wilde alleen zijn, niet hier, aangestaard door al die katten. "Tomtitpaw, je training is voorbij. Zweer je dat je de warrior code hoog zult houden en de clan als het moet met je leven zult beschermen? Dan vraag ik StarClan om toe te kijken terwijl ik je je nieuwe naam geef, Tomtitgaze." Haar stem was vlak en ze keek de kater nauwelijks aan. Ze wist dat hij beter verdiende dan dit voor zijn warriorceremonie, maar ze kon op dit moment niet beter.
"Harekit, Mistkit, Leopardkit, Russetkit, jullie zijn nu apprentice. Harepaw wordt getraind door Foxshade, Mistpaw door Crowfur, Leopardpaw door Quietstep, Russetpaw door Barksound." Ze vertrouwde de kater voor geen haar meer, maar ze wist niet in hoeverre ze überhaupt iemand vertrouwde. "Verder wordt Sweetheart Amberpaws mentor en Tigergaze die van Lionpaw." De reden voor het feit dat Amberpaws training overgenomen moest worden noemde ze niet eens. Ze kon zich er niet toe zetten om vrolijk nieuws over aankomende kittens te brengen. Wat was er ook eigenlijk vrolijk aan. Wat was er vrolijk aan neerplanten van nog meer kittens in deze mislukte wereld, deze mislukte clan. De ceremonie was klaar en zonder nog iets te zeggen of af te wachten of iemand nog iets tegen haar wilde zeggen, liep ze weg.

Overzicht:
Apprentices -> Warriors:
Tomtitpaw - Tomtitgaze

Kittens -> apprentices --- mentoren
Harekit -> Harepaw --- Foxshade
Mistkit -> Mistpaw --- Crowfur
Leopardkit -> Leopardpaw --- Quietstep
Russetkit -> Russetpaw --- Barksound
Amberpaw --- Sweetheart
Lionpaw --- Tigergaze}

Ongeduldig luisterde de jonge poes toen haar leader de katten bijeen had geroepen. Ze waren aangekomen in de bergen, bevonden zich nu in een grote grot, en ze was oud genoeg om apprentice te worden. Nu zou het toch wel haar ceremonie zijn? De zwart-witte kitten trappelde verveeld met haar pootjes toen Everstar doden begon op te noemen. Ja, wat deed het ertoe dat er een naamgenoot van haar en de broer en apprentice van de leader en dan nog een of andere kat dood was, ze wou gewoon apprentice worden! Haar ijsblauwe oogjes gleden naar haar vader en ze glimlachte. Everstar zou hem haar mentor wel maken, toch? Ja, dat verdiende ze wel. dan zou papa haar mooi kunnen opleiden tot een grote en sterke warrior! Eindelijk werd haar naam genoemd. Dat werd ook wel tijd! Maar ze fronste toen Crowfur bij een andere apprentice genoemd werd als mentor en keek die nieuwe apprentice boos aan. Het was Mistpaw. Wat een krielkip die door haar vader getraind zou worden! Eigenlijk kende Leopardkit haar niet eens zo goed, maar nu was ze boos en jaloers en dus kon ze de ander niet af. nee, hier zou papa over moeten gaan spreken tegen Everstar! Dit wou ze niet! Hmpf. Quietstep werd haar ongelukkige mentor en met een gezicht dat op onweer stond stampte ze op hem af. Ruw duwde ze haar neusje tegen haar nieuwe mentor - die ze écht wel met énorm veel respect zou behandelen en ongeduldig wachtte ze tot hij iets zou zeggen over een training. Haar ijsblauwe ogen waren gefixeerd op haar papa, die met de andere apprentice bezig was. Het was niet eerlijk! Waarom mocht hij haar niet trainen?

"Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen," klonk de stem van Everstar. Lionpaw had zijn kop opgeheven vanwaar hij lag. Ondanks de situatie van de Clans wat anders was dan anders, de ceremonies moesten nog steeds gehouden van. De zwart-witte Apprentice stond op van zijn plek, waarna hij een plekje tussen zijn Clan zocht. Zijn Leader begon met de katten die onlangs naar StarClan waren vertrokken. Al kende hij geen van allen persoonlijk. Tomtitpaw werd benoemnd tot Warrior en vervolgens kwamen de kittens die klaar waren om aan hun training te beginnen, Harekit, Mistkit, Leopardkit en Russetkit. Zijn eigen ceremonie als kitten wist hij nog goed. Hij had niet kunnen wachten om te beginnen met zijn training. Helaas was het maar voor korte duur geweest. Vandaar dat hij deze ceremonie weer benoemd zou worden, dit keer om een nieuwe mentor te krijgen. "Verder wordt Sweetheart Amberpaws mentor en Tigergaze die van Lionpaw," mauwde Everstar. Lionpaw knikte even kort, Tigergaze was dus zijn mentor nu. Daarmee was de ceremonie blijkbaar ook beëindigt. De zwarte witte tom hees zich zelf weer overeind om in de menigte op zoek te gaan naar zijn nieuwe mentor. Zijn groene ogen hadden de kat al snel gevonden. "Goedendag Tigergaze," mauwde hij beleefd.

Tag: Tigergaze

De stem van Everstar klonk niet zo helder als hij in het kamp gedaan zou hebben, maar alsnog verzamelde Windclan zich om haar heen. Het was tijd voor een ceremonie, want alles leek gewoon verder te gaan als vanouds. De rosse kattin begon met een herdenking aan de katten die onderweg gestorven waren, waarop Quietstep zijn kop even naar beneden liet zakken. Leopardpaw, zijn broertje, was er niet meer. En Neverland, de kater die hij niet al te lang geleden nog op zijn rug had gedragen, had het ook niet gered. Het was een wreed iets dat de katten zo dichtbij waren geweest en de nieuwe plek alsnog niet met eigen ogen hadden kunnen zien. Quietstep schuifelde wat ongemakkelijk op zijn poten. Sinds het overlijden van Mousewish vond hij het lastig om nog enigszins verdriet op te brengen voor anderen. Alsof het ergste verlies al geleden was. Afwezig juichte hij mee toen Tomtitpaw benoemd werd tot Warrior en vervolgens kwam hij naar voren toen hij tot mentor benoemd werd. Van Leopardpaw. De zwart-witte poes kwam op hem afgestampt en gaf hem iets dat meer op een kopstoot leek dan wat dan ook. Geweldig. De kater schraapte zijn keel even en keek haar aan. "Morgenvroeg training. Ik kom je wel ophalen," zei hij toen op een luchtige toon. Waarom werd hij nou weer opgezadeld met Amberpaw 2.0?

Tag; Leopardpaw

Een ceremonie? Ze had het nog nooit meegemaakt, waarschijnlijk omdat ze nog zo jong was, en eigenlijk hoorde ze er ook niet helemaal bij te zitten om te luisteren naar de ceremonie. Dit soort dingen leken namelijk bedoeld te zijn voor katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen. Apprentices en ouder, dus. Maar Everstar riep 'katten van Windclan' en dat had haar aandacht getrokken. Ze had de poes altijd al interessant gevonden. Er was iets aan Everstar.. maar ze kon niet helemaal zeggen wat. Ze was mysterieus? Nee, iets anders. Ze slikte even en schudde die gedachte weg. Misschien was het gewoon wel omdat ze zo naar de kattin opkeek. Ze had het nou eenmaal in zich om een hele clan te leiden, dat vond Swiftkit knap.. zij zou dat waarschijnlijk nooit kunnen doen. Ze liet haar blik even over de katten glijden. Veel ervan kon ze niet zien, maar het leek erop dat Windclan een vrij grote clan was - qua aantal katten dan, niet qua lengtes, want als je ze zou vergelijken met bijvoorbeeld de Riverclanners.. nou ja, dan waren Windclanners toch allemaal maar ukkies. Gelukkig maar, zij was zelf ook niet zo heel groot, namelijk. Toen Everstar weer verder ging met spreken gleden haar oren iets omhoog. Ze hadden veel katten verloren. Everstar noemde een paar op, haar moeder zat niet tussen dat lijstje - ze hadden vast een ander moment om haar gerouwd. De poes liet haar blik naar haar pootjes zakken. Haar moeder.. hoe zou ze zijn geweest? Zou ze net zo geliefd zijn geweest als de katten die Everstar zojuist had opgenoemd? Want voor even was het stil, muisstil. Iedereen stond even stil bij de geweldige clangenoten die ze nu moesten missen, katten die zij niet eens kende. De ceremonie ging verder. Ze hief haar oortjes wat op toen ze hoorde dat Windclan nieuwe warriors zou krijgen. Tomtitgaze, hij was de enige warrior van deze ceremonie. Iedereen leek zijn naam te roepen, ze dook even wat ineen doordat ze dit niet verwacht had. Oof. Zoveel katten tegelijk?!
Maar het scheen normaal te zijn, dus ging ze weer goed rechtop zitten en liet ze haar blik weer op Everstar vallen. Die nu de nieuwe apprentices een warrior als mentor aanwees. Ze herkende twee van de mentoren. Een was Tigergaze, de kater waar ze ook heel erg naar opkeek aangezien hij haar had gevonden en haar haar naam had gegeven. En dan Quietstep, de kater waaraan ze haar wellicht ietwat onrustige vragen had gesteld of deze grot wel zo veilig was geweest om in te blijven. Ze glimlachte even. Twee geweldige mentoren, vast en zeker. Ze hoopte diep van binnen dat ze over vijf manen ook zo'n geweldige mentor kreeg. En niet zo'n engerd.. zoals die zwarte Shadowclanner die ze was tegengekomen..

Stil had ze een plek opgezocht na de oproep van Everstar. Er waren de laatste tijd veel dingen gebeurd en zelfs zij had het merendeel meegekregen. In het begin was ze nog wel enthousiast geweest voor de reis die ze zouden gaan maken, maar al snel merkte ze dat de reis toch niet zo leuk was als ze had gedacht. Nu probeerde ze de gedachten echter aan de kant te schuiven, want ze waren op een plek aangekomen waar ze voor nu zouden gaan blijven. Ze was nog wat onzeker geweest om alles te gaan verkennen en was dan ook nog niet veel aan het rondlopen gegaan. Haar aandacht werd getrokken bij het horen van haar naam en die van haar zusjes. Ze liet haar blik naar Everstar gaan en luisterde wat ze nog meer te zeggen had. "Harekit, Mistkit, Leopardkit, Russetkit, jullie zijn nu apprentice. Harepaw wordt getraind door Foxshade," Ze liet haar ogen voor een moment groot worden. Ze wist dat ze de leeftijd had bereikt om een apprentice te worden, maar ze had niet verwacht dat het nu zou gebeuren. Zodra ze door had dat ze was blijven zitten, stapte ze zo snel mogelijk naar voren om haar mentor te begroeten. Ze drukte haar neusje omhoog om zo die van haar mentor aan te kunnen raken en stapte daarna weer terug naar haar plek om naar de rest van de ceremonie te luisteren. Zodra deze voorbij was liet ze haar blik weer rondgaan om haar mentor te zoeken.

Het was tijd voor een nieuwe ceremonie, want ondertussen ging het leven gewoon door en Tigergaze wist dat zijn kittens laatst de leeftijd van zes moons hadden bereikt. Dat betekende dat kleine meisjes groot werden. Toch voelde vandaag niet helemaal compleet. Mousewish en Cheekykit mistte. Die laatste zou nu ook zijn ceremonie moeten hebben, zijn enige zoontje. Oh well.. eigenlijk was dat niet meer zo. Tijdens de journey was Tigerspots bevallen van kittens, drie om precies te zijn. En ze had hen achtergelaten om te sterven. Ergens had hij boos willen zijn op de kattin, als Oceanbreeze hen niet had gevonden dat was hij weer drie kinderen verloren. Voor niets. Maar het was niet zo gelopen, en voordat hij van het bestaan van zijn kittens afwist was Tigerspots er al niet meer geweest. Er werden dan ook eerst katten herdacht in deze ceremonie. "Harekit, Mistkit, Leopardkit, Russetkit, jullie zijn nu apprentice. Harepaw wordt getraind door Foxshade, Mistpaw door Crowfur, Leopardpaw door Quietstep, Russetpaw door Barksound." Hij was trots op zijn dochtertjes, hij zag hoe ze naar voren kwamen en hun mentoren ontmoette. "Verder wordt Sweetheart Amberpaws mentor en Tigergaze die van Lionpaw." Blijkbaar had Everstar nog een kleine verassing voor hem in petto gehad. De grote kater stapte naar voren en raakte de neus van het katertje aan, knikte kort en stapte toen weer terug naar achter.
Na de ceremonie bleef hij eerst wachten op zijn apprentice, die hem al snel gevonden had. "Lionpaw," begroette hij de kater met een knikje. "Zorg dat je vanavond bij zonsondergang klaarstaat bij de uitgang van de cave." Hij was geen doorsnee mentor die bij ochtendgloren begon. Hij knikte nog een keer naar de kater, voordat hij overeind kwam en zijn dochtertjes opzocht. Eerst zag hij Harepaw, die haar mentor zocht. In het voorbijgaan drukte hij kort zijn kop tegen haar aan. Vervolgens vond hij Russetpaw, waarbij hij hetzelfde deed. En als laatste vond hij Mistpaw. "Ik ben trots op je," mompelde hij ook tegen deze dochter en grijnsde kort, waarna hij zich weer mengde tussen de menigte om Oceanbreeze en zijn kittens op te zoeken.

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Met een koele blik in haar ogen keek ze even scherp naar de leader van windclan die begon met de ceremonie. Ze had er al een meegemaakt in het kamp voor de reis, maar dit was de eerste buiten het kamp. Haar helblauwe ogen werden even van de ander geslaan toen ze de dode katten begon op te noemen. Een zwak gesis van der lippen rollende. Moest ze echt zo beginnen? Was ze echt niet beter dan dat ingesteld? Zo bleek. Ze zuchtte even en rolde met haar ogen. Zoveel katten dood, zoveel overleden. Teveel misschien maar dat scheelde haar niks. Ze had ze amper gekend... Buiten Neverland uiteraard. Het feit dat ze zijn kapotte lichaam in het paarse veldje had gezien had haar niks meer gedaan. Ijs groeide in haar en maakte haar hard. Voor zover ze zich kon herinneren was het vergieten van bloed, de dood van anderen een zaak die elke dag gebeurde, een zaak die gewoon gevoelloos verliep nu. het was normaal en het zou normaal blijven, ze gaf er weinig om. Haar angst en haar woede was weg, de emotie waren uit haar geknepen als een spons die volledig van zijn vocht werd ontdaan.
De leader van windclan vervolgde de ceremonie met een vlakke en emotieloze stem. Weinig leven zat erin maar dat kon haar bar weinig schelen. Haar helblauwe ogen keken even naar de nieuwe warrior en vervolgens keek ze naar alle nieuwe apprentices die hun mentor kregen. Rustig zuchtte ze even terwijl ze de duo's nog even bekeek voordat ze hoofdschuddend een stap terug zette en haar kop liet zakken. Dat mens had er wat meer pit in mogen gooien. Een levendige clan begon immers bij diens leader, right?

-Vind plaats voor der ongevalletje

Barksound had Everstar ten alle tijden vermeden nadat hij opgebiecht had wat Whitelion werkelijk gedaan had. Hij had het geheim van zijn mentor altijd voor zich gehouden om de gedachte aan hem niet in het duister te waden, maar hij had hier alleen maar meer problemen mee gekregen. Het leek wel alsof elke beslissing die hij nam om goed te doen, meteen verduisterd werd. Nadien was het wel gemakkelijk om te zeggen dat hij het eerder had kunnen vertellen, maar op het moment zelf zag dat er nooit goed uit. Barksound had de laatste tijd vooral achteraan gelopen, tussen de elders, om hen hier en daar te ondersteunen. Hier deed hij tenminste wel iets goed en werd hij bedankt door de elders, zelf de elders van de andere clans. Zij leken hem niet te kennen, toch niet genoeg om te weten wat hij allemaal gedaan had en verzwegen. Nu er een ceremonie was, moest hij wel oog in oog staan met de leader, die ondanks alles hem toch een apprentice aanwees. Hij richtte zich iets meer op, liet zijn trotse houding van eerder zien. Hij wist niet wie wel of niet afwist van het geheim dat hij eerder tegen Everstar had gezegd, maar hierdoor wilde hij zich ook niet laten doen. Hij stapte naar voren, naar zijn apprentice, Russetpaw.

Tag: Everstar (onrechtstreeks), Russetpaw

Crowfur trok gealarmeerd zijnde met zijn oortje toen hij de oproep van Everstar hoorde. Het klonk niet half zoals hij verwacht had dat het zou klinken. Hij wist dat er doden waren gevallen in WindClan, maar hij had niet gedacht dat Everstar daar zo van onder de indruk zou zijn. Natuurlijk was het erg dat er doden waren gevallen en dat haar apprentice zich onder één van die doden bevond, maar Crowfur had Everstar altijd als een kat ingeschat die haar pijn niet liet merken tegenover haar Clan omdat ze vond dat dat haar plicht was. Zijn blauwe ogen keken haar bezorgd zijnde aan terwijl ze de doden nogmaals opsomde. Hij moest eerlijk toegeven dat zijn hart een slag leek over te slaan toen ze Leopardpaw noemde, ook al wist hij dat het niet om zijn dochter ging. Hij hoopte niet dat hij ooit die naam onder zo’n omstandigheden zou horen. Er zou nu nog maar één Leopardpaw zijn en dat was zijn dochter. Zijn dochter die hem trouwens heel erg boos aan zat te kijken vanaf een afstand. Of nou ja… heel erg intens zat aan te kijken. Waarschijnlijk hoopte ze dat hij haar mentor zou worden. Hij onderdrukte een zucht. Hij had er expres voor gekozen om ver van haar vandaan te zitten zodat ze niet tegen hem kon gaan roepen als hij haar mentor niet zou worden, want hij had zo het idee dat ze een scène zou gaan schoppen als hij mentor werd van iemand anders. En daar hadden de katten nu net even geen behoefte aan. Zijn dochter leek soms totaal geen gevoel te hebben als het ging om anderen en leek alleen maar oog voor zichzelf te hebben en voor wat zij wilde. En hij haatte het om het toe te geven, maar dat karaktertrekje had ze toch echt wel van haar moeder. Ja, hij was zelf soms ook egoïstisch, maar hij hield wel nog rekening met hoe anderen zich voelden en wat zij wilden. Zijn dochter deed dat niet altijd en dat irriteerde hem wel. Hij wierp haar dan ook een strenge blik toe toen ze een kwaad gezicht trok omdat hij een andere apprentice zou trainen. Het moest maar eens gedaan zijn met dat kinderachtige gedrag. Ze was nu een apprentice en nu werd het tijd dat ze zou stoppen met boos te doen telkens als ze haar zin niet kon doordrijven. Hij begroette zijn eigen apprentice door kort zijn neusje tegen het hare te laten komen. “Ik zal je morgen kennis laten maken met de Clans en we zullen samen al eens op jacht gaan.” Hij kende het territory zelf nog niet helemaal, maar hij had er al wel gejaagd en dus kende hij de gevaarlijke en de minder gevaarlijke plekjes al wel een beetje. Hij draaide zich met een ruk om en zijn vriendelijke houding verdween toen hij naar Leopardpaw stapte. Hij knipperde vriendelijk met zijn ogen naar Quietstep en keek daarna zijn dochter strak aan. “Leopardpaw, ik weet dat je ontevreden bent dat ik niet je mentor ben, maar dat is geen reden om je nieuwe mentor op deze manier te behandelen. Hij is ouder dan jou, hij is zelfs ouder dan mij en dat is al reden genoeg om hem met het nodige respect te behandelen.” Hij gaf haar een tikje met zijn staart op haar flank. “Denk erom, jongedame. Ik wil geen klachten over jou horen of horen dat je je onrespectvol gedragen hebt, want dan ga ik aan Everstar vragen of ze je straf geeft zodat je een moon later met je training mag beginnen.” Zijn blik verzachtte wat en zuchtend gaf hij een likje over de kop van zijn dochter. “Niet alles in het leven kan gaan zoals we dat graag zouden willen, prinses. Je gaat er gewoon mee moeten leren dat Quietstep je mentor is. En geen zorgen. Dat ik een andere apprentice heb en jij niet mijn apprentice bent, wil niet zeggen dat ik je niet kan trainen. Quietstep zal het vast geen probleem vinden om onze trainingen te combineren of dat ik jou eens een keertje meeneem voor te gaan trainen. We verzinnen wel iets. Goed?” Hij wilde nu ook weer niet te streng zijn voor haar, maar ze mocht niet denken dat ze met alles weg zou komen.

Tag: Mistpaw, Quietstep en Leopardpaw

If you can't handle me at my worst

Leopardpaw glimlachte liefjes naar haar vader toen die op haar af kwam, maar die glimlach veranderde al snel in een frons bij de hele preek die ze kreeg. Oh, kom op, alsof hij het niet vreselijk vond dat hij een minderwaardig iemand moest trainen. Waarom switchten hij en Quietstep niet gewoon? Dat zou iedereen beter vinden, ze was er zeker van. "Maar papaa..", mauwde ze klagend, haar ijsblauwe oogjes smekend opkijkend naar de zwarte kater. Leopardpaw was geen poes die zich snel gewonnen gaf. Ze moest en ze zou krijgen wat ze wou - of dat nu haalbaar was of niet. "Waarom train jij niet gewoon mij en Quietstep dan Mistpaw? Everstar vind het vast goed als je het haar vraagt!" Toch een geweldig idee? Ze zag niet in waarom Crowfur dat geen goed idee zou kunnen vinden.

De rossige kattin hief haar kop een beetje toen ze hoorde dat het tijd was voor haar ceremonie. Haar vader was er niet altijd voor hen geweest, maar tijdens deze hele journey was hij meer in de picture gekomen. Russetkit mistte haar moeder nog elke dag, net zoals Cheekykit. Maar ze kwamen niet meer terug, dat had hun vader gezegd. Oceanbreeze had voor hen gezorgd als een moeder, dus eigenlijk kwam ze weinig tekort. Haar naam werd genoemd en ze kwam naar voren, samen met haar zusjes en nog een andere kattin van hun leeftijd. Ze kreeg de naam Russetpaw, waarna Barksound haar mentor werd. De kattin richtte haar blauwe ogen op de grijze kater, die haar kant al opkwam om haar te begroeten. Haar neusje raakte kort die van hem, zoals het hoorde.

Barksound drukte zijn neusje zachtjes tegen die van de gloednieuwe apprentice, zijn apprentice. "Gefeliciteerd Russetpaw", zei hij als eerste, op het feit dat ze niet langer een kitten was. Het was al een tijdje geleden dat hij er één gekregen had en was dan ook van plan om zich volledig te geven voor deze jonge poes. Hij zou zichzelf bewijzen aan de clan. Hij glimlachte even naar Russetpaw. Hij wilde maar al te graag direct beginnen met de training en meteen starten met jagen en het leren vechten, maar het was voor elke mentor moeilijk om dat te doen, omdat de omgeving hier nog steeds vol zat met onbekende gevaren. "We beginnen morgenvroeg met een wandeling door de bergen, om je te laten kennis maken met de omgeving." mauwde hij krachtig en knikte even. Dan zou hij haar meteen ook op de grootste gevaren hier kunnen richten, waarvan hij wist dat ze er waren. Onder anderen ook de roofvogels, die een paar dagen geleden een oudere apprentice vermoord hadden. Dat was iets wat hij wilde vermijden, dus hij zou zijn apprentice ook niet snel alleen op pad sturen.

Er werd een ceremonie bijeen geroepen en Raptorecho was oprecht benieuwd of hij een apprentice zou krijgen. Een jonge kat die hij kon omtoveren tot een ware monster. Prachtig. Echter moest de leider natuurlijk weer met een hartbrekend praatje beginnen. De katten die vermoord werden. Naam voor naam werden ze opgenoemd en geen enkele naam deed hem niks. Tigerspots was een poes geweest waar Raptorecho mee opgegroeid was. Het deed hem niks. Hij voelde wel een soort woede in zich opborrelen toen de kittens van Mousewish werden opgenoemd, de kittens van Tigergaze, en deze apprentice werden. Hij duwde de 'emotie' weg en wierp een korte blik op Tigergaze en liet zijn lip licht omhoog krullen. Maar Raptorecho kreeg geen apprentice toegewezen. Op het einde kreeg Tigergaze wel een apprentice toegewezen. De zilveren kater met donkere vlekken in zijn vacht stond op en stapte op zijn broer af. "Gefeliciteerd," sprak de kater geforceerd vriendelijk, waarna hij door liep en de Clan Cavern verliet.

Onderwerp: Re: WindClan: ceremonie mei