Vliegles

Er was een rust over Sinclaw heen gedaald. Haar emoties zakte verder weg. Ze leek minder en minder te kunnen voelen voor wie dan ook. Maar ergens was de gevlekte kattin hier blij mee. Ze voelde haar schaamte voor het vermoorden van Innerstar niet meer en de afgunst naar moord en pijn zakte ook weg. Daarnaast was het verdriet voor het verliezen van Thornfang ook nauwelijks aanwezig. Ze besefte zich achteraf dat ze echt van de kater had gehouden maar dat deed nu niets meer. En vroeg of laat zou ze ook van hem afkomen, als hij nog een keer flikte om haar te irriteren that is. "Dimlight kan je meekomen?" Mompelde ze rustig naar haar zus. Al sinds ze in dit gebied waren gekomen waren er irritaties komen opborrelen richting haar zus. Dim was een blok aan haar been hoe 'bad' mevrouw dan ook wou doen. Daarnaast wist ze dat haar vader niets had aan de zwarte kattin dus waarom zou ze niet simpelweg de kat hierop wijzen? Op de meest vriendelijke manier mogelijk natuurlijk.
Met dit in gedachten liet ze haar poten al het werk doen en begon de clif te beklimmen die ze eerder gespot had als mooi confrontatiepuntje. "Ik hoorde dat hier heel veel prooi is en we hebben wel nodig." Mompelde ze rustig zichzelf naar boven bewegend en sloot haar ogen eenmaal op de top aangekomen. De wind rukte aan haar vacht en met een grijnsje sloot ze haar ogen, wachtend op haar donker gekleurde zus.
-Dimlight only

Sinds ze hier waren aangekomen voelde ze enkel meer irritatie. De leaders waren toch echt niet van plan hier te blijven? Ze snoof even en schudde afkeurend haar hoofd, het was geen goed idee hier te blijven; right? Want als ze hier bleven dan zou alles gewoon in een vallen.. DE clans zouden een worden en dan wat? Wat hadden ze dan nog aan alles? "Dimlight kan je meekomen?" Even keek ze op toen die woorden haar oren bereikten en afkeurend gesnuif kwam van haar af. Het was haar zus, Sinclaw... Iemand die ze echt niet af kon. Het was een natuurlijk iets, die haat... Nja, haat voor alles... Eigenlijk. Ze schudde even rustig haar kop maar kwam toch in beweging om de gevlekte poes te volgen, met kalme passen. "Ik hoorde dat hier heel veel prooi is en we hebben wel nodig." Even keek de zwarte kattin naar de berg die ze begonnen te beklimmen. okay... Sure dan. Met een zucht kwam ze in beweging, de ander goed in de gaten houdende. Eenmaal boven keek ze even naar de ander. "Ben je zeker dat het hier is?" idiot...

Met haar ogen gesloten nam ze een aantal keer een zuchtje.
Het was vreemd. Ze had katten zonder probleem al vermoord. Zonder iets te voelen, maar dit was haar bloed, haar zus. Ze zou toch wel moeten kunnen om.. Resoluut schudde ze haar hoofd voor ze zichzelf langzaam op Dimlight richtte. "Ja natuurlijk is het hier, denk je dat ik blind ben ofzo?" Mompelde ze en stapte richting de rand. Enkele stenen korrelde al af voor ze haar oren neersloeg.
"Maar Dim. Er is iets dat ik je moet vertellen." Ze slikte even en wenkte haar zus dichterbij. Alsof ze haar de kans gaf om Sin zelf van de rotsen af te gooien. "Ik.. Ik heb iets vreselijks gedaan.. Teveel vreselijke dingen.. Jij bent de enige aan wie ik dat zou kunnen vertellen."

"Ja natuurlijk is het hier, denk je dat ik blind ben ofzo?" Toen de poes dichter naar de rand ging kantelde de zwarte poes even haar kop. Ze was gewoon leeg vanbinnen, enkel irritatie was er nog. Dus vernauwde ze haar ogen. Wat moest ze van haar? Ze haatte haar familie, misschien iets teveel. Misschien was dat ook de reden geweest waarom ze met gemak haar moeder pp het thunderpath had kunenen duwen.. Beter voor hun allemaal. "Maar Dim. Er is iets dat ik je moet vertellen." De ander wenkte haar om dichter te komen en langzaam kwam de poes dichter, om naast de ander te gaan zitten. Nieuwsgierigheid was iets gevaarlijks. "Ik.. Ik heb iets vreselijks gedaan.. Teveel vreselijke dingen.. Jij bent de enige aan wie ik dat zou kunnen vertellen." Hm? dat was vreemd. "Je verteld me anders nooit iets," zei ze nuchter met een zucht. "Maar goed, ga je gang," zei ze kalm. "Ik heb ook wel iets gedaan, niet dat het zó erg was," yeah, in haar ogen toch.

Ze beet op haar lip. Voorzichtig toekijkend hoe ze dit zou moeten aanpakken terwijl haar blik op Dimlight gericht was. Even trok ze nieuwsgierig met haar oren zodra deze sprak over dat ze iets had gedaan wat in haar ogen wellicht niet zo heel erg was. "Wat dan?" Vroeg ze voor een enkele seconde oprecht geinterreseerd voor ze haar blik afwendde en omlaag staarde de afgrond in. "Ik heb iemand vermoord Dim.. Meerdere zelfs. Vader.. Zou trots zijn." Mompelde ze iet wat bitter voor ze zich op haar zus richtte. "Maar des te meer ik honger krijg.. Des te meer ik de rest van mijn gevoelens verlies. Thornfang boeide me niets meer. Mijn kittens boeien me niets." Er lag een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht terwijl ze haar zuster aankeek.
"Het maakt me bang. Dim.. Ik ben een moordenaar een vies stuk crowfood en het boeit me niets. Niets boeit me meer.."

"Wat dan?" Plotse interesse was altijd een beetje vreemd, maar niet geheel schuin om naartoe te kijken. Ze keek even kalm naar de gevlekte poes, die haar blik op de afgrond had gericht. "Ik heb iemand vermoord Dim.. Meerdere zelfs. Vader.. Zou trots zijn." Die kat was gek, maar dan opnieuw, waren zij dat ook niet? Dim voelde zich zo leeg vanbinnen dat ze zich soms werkelijk afvroeg of ze niet gewoon al dood was... Sommige zouden het vast bevestigen, ze liep maar rond om rond te lopen en snauwde alles af. Ah well... "Maar des te meer ik honger krijg.. Des te meer ik de rest van mijn gevoelens verlies. Thornfang boeide me niets meer. Mijn kittens boeien me niets." Aha... Dim haalde enkel even haar schouders op. Zij had nooit gevoelens gevoeld voor wie dan ook. Niet voor haar familie, niet voor kittens, niet eens voor een andere tom of she. Niemand boeide haar, niemand gaf haar leven. Ze snapte het probleem van Sinclaw dan ook helemaal niet. Wat was het probleem? "Het maakt me bang. Dim.. Ik ben een moordenaar een vies stuk crowfood en het boeit me niets. Niets boeit me meer.." Ze haalde enkel weer haar schouders op. "Ik denk niet dat het zo erg was, tenzij je echt iemand belangrijks de dood heb ingejaagd," mompelde ze kalmpjes. "Daarbij zijn liefde en dat soort dingen... Wat heb je eraan? Die Thornfang is toch maar een idioot," Toen haalde ze even diep adem en zuchtte ze zachtjes. "En wat ik heb gedaan?" zei de moorzwate poes tegen haar zuster. "Ik heb moeder op het thunderpath geduwd en met genot staan toekijken hoe een monster haar kapot maakte," haar stem klonk kalm, geen enkele emotie klonk door. Ze had er niet van genoten, geen thrill van gehad. Het had haar gewoon wat doen opleven. Als in hey... Dit is anders... Maar het was niet genoeg geweest om haar interesse op te wekken. "Ik carede toch niet om die bitch," en daardoor was het gewoon beter dat ze nu lekker plat was.

De woorden kwamen bijna, bijna binnen als shock terwijl ze haar blik ophief. "Jij hebt moeder.." Mompelde ze haar mond iet wat droog terwijl ze haar zwartgekleurde zus aankeek en snel haar kop weg draaide en die heen en weer schudde. "Slim gedaan, dat was het enige ding dat vader überhaupt iets van sane hielt." Mompelde ze bitter en snoof even. "Dim. Ik." Ze draaide haar lichaam iets bij zodat ze aan de andere kant van de afgrond stond en Dimlight nu tussen de drop en Sinclaw instond. Haar blik op de kattin richtend.
"Ik heb Innerstar vermoord. Verdronken in de modder toen ze eindelijk thuis kwam en oh het voelde goed. Dat verrekte beest dat altijd al een hekel aan ons heeft gehad door vader." Mompelde ze een klein grijnsje rond haar lippen vormend. "En toen heb ik haar kleinkind vermoord. Flintpaw ligt nog altijd te rotten." Even draaide ze haar kop bij en staarde haar zuster aan. "Vervolgens heb ik mijn zoon geleerd om net zoals mij te zijn, hij heeft een einde aan Roughflower gemaakt en haar oog meegenomen op de journey als troffee." Spinnend likte ze over haar lippen. "En nog geen dag geleden heb ik Neverland aan de vogels gevoerd. Dat was nog eens een wonder om te aanschouwen." Grinnikend duwde ze haar nagels in de grond en hief haar kop iet wat op. "Maar weetje.. Weetje waar ik nog het meeste trots op ben."

Adrenaline begon door haar aderen te stromen, overwelmde haar in een enorme poel van niets."De moord op mijn arrogante jongere zusje, die dacht dat ze zo geweldig was en boven alles en iedereen stond. Het kreng dat nooit voor maar een seconde om haar zus had gegeven en nooit naar haar had omgekeken." Snuivend sloeg ze Dimlight in haar gezicht. "De slet die haar eigen moeder voor een thunderpath gooide omdat ze er toch niets om gaf. Maar haar zus daardoor door een hell liet gaan met een vader die haar dromen vernietigde. Ken je mijn dromen Dim. Weet je wat ik wou zijn." Grommend duwde ze het volledige gewicht van haar lichaam tegen de zwarte kattin zodat die over de rand zou vallen terwijl ze zelf haar nagels in de losse grond vastzette zodat ze er niet achteraan zou gaan. "Vraag mijn droom maar na bij starclan!" Gilde ze haar zus achterna tranen brandend in haar gele ogen haar gehele lichaam trillend en een misselijk gevoel stijgend in haar keel, nogmaals kwam er een grommende gil uit haar keel. Opgekropte woede en haat slingerde ze de afgrond in terwijl tranen vrij omlaag vielen starend naar de duistere diepte.

"Jij hebt moeder.." Klonk er mompelend en even knikte de poes enkel een keer, niet zo heel veel care gevende om het feit dat het was gebeurd. Het was niet dat ze veel gaf om die grijze kattin, waarvan ze ook haar zilveren poot had overgenomen. Maar goed, het was nu eenmaal zo. "Slim gedaan, dat was het enige ding dat vader überhaupt iets van sane hielt." Dat wel, maar dan opnieuw, wat carede dat voor haar? Ze had nooit echt gecared hoe alles was gelopen, enkel haat had in haar borstkas gedanst en dat begon te vervelen en je uit te putten na een tijdje. Ze was gewoon leeg nu en dat zou ze altijd blijven. Katten afsnauwen, kittens boos aankijken, het zat in haar, heel erg diep geworteld. "Dim. Ik." Even volgde ze de gevlekte poes met haar ogen. Rustig keek ze naar haar, haar passen volgende. Ze wist niet heel goed wat ze moest doen, hoe ze de ander moest inschatten, maar dan opnieuw carede ze niet echt, ze carede nooit, ze haatte het. "Ik heb Innerstar vermoord. Verdronken in de modder toen ze eindelijk thuis kwam en oh het voelde goed. Dat verrekte beest dat altijd al een hekel aan ons heeft gehad door vader." Ze knikte enkel een keer, geen sprankje afkeer of wat dan ook aan de ander tonen. Het was verkeerd maar als de ander het goed had gevonden kon zij haar niks maken, het interesseerde haar niet. "En toen heb ik haar kleinkind vermoord. Flintpaw ligt nog altijd te rotten." Toen hun blikken kruisten, was er niks in de hare. Ze was leeg. Goed voor haar. Heel erg goed, maar Dim carede gewoon niet. Het was gebeurd en als je niet wilde deed je egwoon niet, punt andere lijn. "Vervolgens heb ik mijn zoon geleerd om net zoals mij te zijn, hij heeft een einde aan Roughflower gemaakt en haar oog meegenomen op de journey als troffee." Ze knikte even rustig, dat wist ze nog wel. Het begon wel tot haar door te dringen. Deze kat was gestuurd, compleet van de kaart af. En eigenlijk moest Dimlight daar iets aan doen... maar ze carede gewoon niet. Er was niks in haar die ertoe dreef, er was niks in haar die erom gaf. Mocht deze psycho verder gaan dan was dat niet haar probleem; niet haar care. "En nog geen dag geleden heb ik Neverland aan de vogels gevoerd. Dat was nog eens een wonder om te aanschouwen." Ja ze was gek... Moest ze er nu iets aan doen. Ze zuchtte enkel een keer, het interesseerde haar niet. Helemaal niet. Just get it over with Sinclaw. "Maar weetje.. Weetje waar ik nog het meeste trots op ben."

"De moord op mijn arrogante jongere zusje, die dacht dat ze zo geweldig was en boven alles en iedereen stond. Het kreng dat nooit voor maar een seconde om haar zus had gegeven en nooit naar haar had omgekeken." De woorden kwamen even snel als de klauw aan en ze wankelde naar achter en voelde haar achterpoten over de rand van de afgrond gaan, waarbij ze moeizaam probeerde terug te gaan, een giftige sis van haar lippen. "Bitch!" gromde ze snel naar haar gevlekte zuster toe. Wat dacht ze wel niet dat ze deed? Zij was verdomd haar eigen bloed, hoe durfde ze? Nee, hoe durfde ze haar iets aan te doen? Een giftige blik werd meteen op de ander gericht. "De slet die haar eigen moeder voor een thunderpath gooide omdat ze er toch niets om gaf. Maar haar zus daardoor door een hell liet gaan met een vader die haar dromen vernietigde. Ken je mijn dromen Dim. Weet je wat ik wou zijn." En toen kwam het gewicht tegen haar en tuimelde ze naar achter. Met een luid gegrom probeerde ze nog de grond vast te grijpen, maar haar nagels konden enkel wat vacht van haar valse zuster vastnemen. Haar goudgele ogen woest gericht op de gevlekte poes. "Vraag mijn droom maar na bij starclan!" Ze klemde haar tanden op elkaar en opende woest haar bek. "I'll en-" maar de zwaartekracht had andere plan en met een harde plof kwam ze met een knal tegen een steile wand aan te gaan. DE lucht werd uit haar longen geslaan en wel meteen volgde een ander stuk gesteente, die haar lichaam een harde klap gaf... Om haar vervolgens vrijheid te geven in haar val... Daar won ze snelheid terwijl een hopeloze blik in haar ogen kwam en ze nog de rotswand probeerde te grijpen. Ze wou die bitch verdomme aan stukken scheuren. "Sincl-"
en het laatste wat een gil had moeten zijn had maar moeizaam over haar lippen getrokken. Haar kop was open, bloed droop eruit. Het einde van een leven dat toch zo nutteloos was geweest.