I dont have to see you right now

Haar blik was emotieloos geweest. Het moment dat ze gehoord had dat Stainedkit weg was en het moment dat ze Feverkit als haar apprentice had gekregen. nu Feverpaw. Terwijl ze Tallshadow expliciet gevraagd had om Wolfpaw maar goed.
Ze kon niet alles hebben en misschien was het scharminkel van haar kitten nog ergens nuttig."Feverpaw meekomen." Commandeerde ze bot richting haar eigen kitten en duwde zichzelf de grot uit om haar kitten mee te nemen het bos in. "Normalitair zou je een rondleiding krijgen en de andere geuren leren herkennen. Maar dat is nu niet meer een prioriteit." Mompelde ze droogjes en draaide zich om naar de apprentice. "Dus vertel maar eens kind. Wat wil je van me leren." Met emotieloze ogen staarde ze haar kit en apprentice recht aan. Haar lange gevlekte staart iet wat geirriteerd tegen de grond tikkend.
-Feverpaw 1st training

De jonge kattin had als een dwaas rond gerend toen ze eindelijk aan waren gekomen bij een plek die ze voor nu hun thuis konden noemen. Ze had het wel een beetje gehad met de reis en ze keek haar ogen uit in dit gebied. Er was zo veel te zien en het was allemaal zo mooi! Stilstaan leek onmogelijk, zowel lichamelijk als mentaal. Terwijl ze om zich heen zat te staren, kwam haar moeder op haar afgelopen. Soms kon ze zweren dat de zwart-witte kattin omringd werd door donderwolkjes en onheilspellende muziek. Hoe dan ook, waarschijnlijk was het tijd voor haar training. Meer redenen had Sinclaw immers niet om tegen haar te praten. De poes beval haar om mee te komen, wat ze zonder aarzeling deed. Hoewel ze zich dapper voor probeerde te doen, was ze wel bang voor haar moeder. Feverpaw luisterde in stilte naar haar moeder, tot het haar beurt was om te spreken. "Serpentkit zei dat je een goede vechter was, dus dat wil ik graag leren," begon de jonge poes bedenkelijk. "En jagen, dat wil ik ook kunnen. Oh, en misschien wat theoretische dingen," ging ze verder. Ze was bijna vergeten voor wie ze stond.

Rustig knikte ze toen Feverpaw sprak. Hmpf het was haar nooit opgevallen dat dat ding met enthousiasme kon praten. Oh well. Ze wist toch dat die niet voor haar bedoeld was maar dat Fever te blij was om zich te realiseren dat ze tegen haar moeder sprak.
"Prima." Mompelde ze koeltjes. "Vechten is normalitair voor de wat oudere katten om verwondingen te voorkomen. Maar als je daar mee wil beginnen?" Een kille grijns schoot over haa lippen terwijl ze haar nagels in de grond boorde alsof ze klaar was om Fever aan te vallen voor ze vlak langs haar schoot en zichzelf enkele voslengtes verder op een muis stortte en deze zonder al teveel moeite doodbeet. "We beginnen met jagen. Voor je vader mij nog een blauw oog geeft." Grommend liet ze de muis vallen en sloeg wat bladeren er overheen voor ze Feverpaw verder wenkte om zich heen starend wetende dat die Furball haar wel zou volgen. Die Furball waar ze nogsteeds nachten van wakker lag niet wetende of ze er juist aan had gedaan om hem van haar weg te duwen. Maar ze was meer en meer aan het veranderen en ze werd gevaarlijker met de dag.
Dus het was beter.. Hoe erg het ergens in haar hart dan ook pijn deed.

De Apprentice deed haar best om de koele toon in haar moeder's stem te negeren. Het antwoord luidde dat vechten normaal voor de oudere katten was en Feverpaw haalde haar schouders op. Zij was de mentor niet. De plotselinge grijns die op het gezicht van haar moeder verscheen, boezemde haar echter ontzettend veel angst in. Met grote ogen keek ze omhoog. Was haar moeder nou echt zo gek om haar aan te vliegen? De grijs-witte poes dook ineen en voelde een windvlaag langs haar zij gaan. Was ze geraakt? Leefde ze nog? Voorzichtig opende ze één oog, waarop ze haar moeder zag met een dode muis in haar bek. Half verbijsterd en half geschrokken staarde Feverpaw haar moeder aan. Vervolgens liet Sinclaw haar weten dat ze zouden beginnen met jagen, omdat Thornfang het zo gewild had. Feverpaw glimlachte weer. Haar vader beschermde haar zelfs als hij er niet was. Aarzelend trippelde ze achter haar moeder aan. Het beviel haar nu al niet meer hoe dit ging, maar oké. "Waar gaan we heen?" vroeg ze toen, iets opgewekter weer. Ze wilde Sinclaw haar training niet laten verzieken. Nu nog niet.

Feverpaw stond te trillen op haar pootjes en geirriteerd snoof Sinclaw door de zwakte die ze nu al liet zien. Great dat gaf echt al aan hoe onmogelijk deze trainingen gingen worden. Maar goed. Ze zou wel op Fever inwerken net als ze bij Tallfright en Wolfpaw gedaan had. "Waar denk je dat we heengaan." Gromde ze terwijl ze doorliep, de apprentice achter haar geen blik waardig gunnend. Feverpaw moest niet zoveel domme vragen stellen. Zo had ze dr neit opgevoed (kuch je hebt dr helemaal niet opgevoed). "Ken je zo ondertussen een beetje prooigeuren of mot ik je dat ook nog s bij gaan brengen?"

Ongenoegen leek van haar moeder af te stralen en ze werd er nu al gek van. Hoe lang waren ze bezig, vijf minuten? Maar ze wilde zich nog niet gewonnen gaan geven. Serpentkit had haar moed in gepraat en nu zou ze doorzetten ook. Een echt antwoord op haar vraag kreeg ze niet en iets vertelde haar dat ze zoiets ook niet hoefde te verwachten. Het was haar al duidelijk dat haar moeder niet bepaald een redelijk iemand was. Feverpaw besloot haar maar geen antwoord te geven voor nu. Het was wel duidelijk dat Sinclaw haar toch niet wilde horen. Toen haar moeder haar vroeg of ze de prooigeuren al kende, keek Feverpaw haar even fronsend aan. Ze was letterlijk net Apprentice geworden. Dit was haar eerste training, hoe moest ze die dingen nou weten? "Dat zou wel fijn zijn," luidde haar antwoord dan ook. Of ze het nou leuk vond of niet, ze wilde toch echt wel iets leren.

Zuchtend rolde ze even met haar ogen terwijl ze doorstapte. "Ik had toch wel gehoopt dat je iets geleerd had tijdens de journey. Maar goed achter papa aan huppelen was toch alles wat je kon." Mompelde ze droogjes terwijl ze verder liep. "Wel goed dan. Om te beginnen, waar ruikt een muis naar." Met harde ogen keek ze naar Feverpaw haar hard aanstarend.

Typisch. Haar moeder was teleurgesteld in haar, niets nieuws. Het begon meer en meer de norm te worden dan de uitzondering. Gelukkig vond ze het niet eens zo heel erg. Feverpaw fronste even toen de zwart-witte kattin noemde dat achter haar vader aanhuppelen het enige was wat ze kon. Ze wilde er iets van zeggen, haar vader was immers de enige die zich als een echte ouder had opgesteld, maar ze besloot dat het verstandiger was om haar commentaar voor zich te houden. Deze training verliep al niet optimaal en een ruzie zou het absoluut niet beter maken. Haar moeder vroeg waar een muis naar riep, waarop Fever haar ogen even tot spleetjes kneep. "Uhm, naar een muis?" luidde haar antwoord. Waar moest een muis anders naar ruiken? Tonijn?

"Wauw.."

Dat was het enige dat ze over haar lippen kon krijgen de apprentice aanstarend. Was ze serieus?
Maakte ze een grapje en dacht ze dat ze leuk was. Ugh. Gefrustreerd haalde ze haar nagels uit naar de grond en liep verder. "Wat jij wil Feverpaw." Mompelde ze fustraties doordruipend in haar stem. Naar muis. Yep, offcourse. Wat een dom arrogant irritant Foxdung kind had ze gekregen zeg. Waar was de eerste de beste klif om dr vanaf te gooien?

Haar moeder 'beloonde' haar met een stomverbaasde 'wauw' en Feverpaw wist eigenlijk al genoeg. Dit zou niks worden. Ze zou niks gaan leren. Het zou simpelweg een potje tennis worden tussen haar moeder die haar naar beneden praatte en zij die zinloze antwoorden gaf en inadequate vaardigheden had. Feverpaw staarde gefrustreerd naar het wit van haar pootjes. Ze probeerde genoeg moed op te brengen om te zeggen wat ze dacht, maar de waarheid was nou eenmaal dat ze bang was voor Sinclaw. Bang voor haar eigen moeder. Ze sloeg haar blik omhoog, in de felgele ogen van haar moeder. "Ik weet wel dat je me niet wilt, dat je Wolfkit liever had gehad. Ik vraag wel gewoon aan Tallshadow of papa me mag trainen," miauwde ze stug. Dan had iedereen tenminste zijn zin.

Hoe moeilijk zou het kunnen zijn om haar spraak in te beelden als het zoemen van een bij? Vast niet heel moeilijk toch. Of toch wel. Want de volgende woorden lieten haar met een ruk omdraaien. "Wát?" Histe ze ijskoud en stapte naar haar toe. "Jíj wil iets leren van je vader. Denkt dat je iets zou kunnen leren van hem?" Een koude harde lach schoot over haar lippen. "Feverpaw, schatje. Je vader is nergens in zijn leven gekomen op zichzelf. Hij was een moederskindje van Innerstar die net zo hopeloos was." Snuivend trok ze haar oren naar achteren. "Als je echt wil leren hoe je een goede warrior bent zou ik maar heel snel je bek dicht houden en naar mij luisteren Feverpaw. Ik sta hier omdat ik je iets wil leren. Ik had je zelf aangevraagd bij Tallshadow." Siste ze ijskoud en sloeg met haar staart over haar kit's gezicht.
"Nou, kom op we hebben niet de hele dag de tijd."

De woorden rolden nog maar net over haar lippen of het was alweer mis. De zwart-witte poes - die ze niet echt meer haar moeder wilde noemen - draaide zich met een ruk om en wederom werd Feverpaw geforceerd om in die twee felgele ogen te staren. Het sissende geluid van haar stem deed bijna pijn aan Fever's oren, maar het was niet half zo erg als de manier waarop Sinclaw over háár vader praatte. De lach die Sinclaw slaakte, deed Feverpaw fronzen. Het woord 'schatje' deed haar bijna kokhalzen. "Noem me niet zo," mompelde ze binnensmonds. Die rotkat had het recht niet om zo over haar vader te spreken. Ze wilde haar aanvliegen, naar haar schreeuwen en haar ogen uit haar kassen krabben, maar wat haar moeder vervolgens zei, deed haar hart bijna stilstaan. "Ik had je zelf aangevraagd bij Tallshadow." Feverpaw keek even verbijsterd omhoog. Wacht, wat? Ze moest wel liegen, ze had om Wolfpaw gevraagd, het moest haast wel. En toch wilde ze het graag geloven. Haar moeder's staart sloeg even in haar gezicht, maar Fever's ogen bleven gericht op die van haar moeder. "Je had gevraagd? Om mij?" herhaalde ze, stomverbaasd. Toen Sinclaw zei dat ze moest komen, volgde ze. "Maar waarom?" Haar behoefte aan haar moeder's goedkeuring was toch iets groter dan verwacht.

Onderwerp: Re: I dont have to see you right now