I dont have to see you right now

De jonge kattin had als een dwaas rond gerend toen ze eindelijk aan waren gekomen bij een plek die ze voor nu hun thuis konden noemen. Ze had het wel een beetje gehad met de reis en ze keek haar ogen uit in dit gebied. Er was zo veel te zien en het was allemaal zo mooi! Stilstaan leek onmogelijk, zowel lichamelijk als mentaal. Terwijl ze om zich heen zat te staren, kwam haar moeder op haar afgelopen. Soms kon ze zweren dat de zwart-witte kattin omringd werd door donderwolkjes en onheilspellende muziek. Hoe dan ook, waarschijnlijk was het tijd voor haar training. Meer redenen had Sinclaw immers niet om tegen haar te praten. De poes beval haar om mee te komen, wat ze zonder aarzeling deed. Hoewel ze zich dapper voor probeerde te doen, was ze wel bang voor haar moeder. Feverpaw luisterde in stilte naar haar moeder, tot het haar beurt was om te spreken. "Serpentkit zei dat je een goede vechter was, dus dat wil ik graag leren," begon de jonge poes bedenkelijk. "En jagen, dat wil ik ook kunnen. Oh, en misschien wat theoretische dingen," ging ze verder. Ze was bijna vergeten voor wie ze stond.

De Apprentice deed haar best om de koele toon in haar moeder's stem te negeren. Het antwoord luidde dat vechten normaal voor de oudere katten was en Feverpaw haalde haar schouders op. Zij was de mentor niet. De plotselinge grijns die op het gezicht van haar moeder verscheen, boezemde haar echter ontzettend veel angst in. Met grote ogen keek ze omhoog. Was haar moeder nou echt zo gek om haar aan te vliegen? De grijs-witte poes dook ineen en voelde een windvlaag langs haar zij gaan. Was ze geraakt? Leefde ze nog? Voorzichtig opende ze één oog, waarop ze haar moeder zag met een dode muis in haar bek. Half verbijsterd en half geschrokken staarde Feverpaw haar moeder aan. Vervolgens liet Sinclaw haar weten dat ze zouden beginnen met jagen, omdat Thornfang het zo gewild had. Feverpaw glimlachte weer. Haar vader beschermde haar zelfs als hij er niet was. Aarzelend trippelde ze achter haar moeder aan. Het beviel haar nu al niet meer hoe dit ging, maar oké. "Waar gaan we heen?" vroeg ze toen, iets opgewekter weer. Ze wilde Sinclaw haar training niet laten verzieken. Nu nog niet.

Ongenoegen leek van haar moeder af te stralen en ze werd er nu al gek van. Hoe lang waren ze bezig, vijf minuten? Maar ze wilde zich nog niet gewonnen gaan geven. Serpentkit had haar moed in gepraat en nu zou ze doorzetten ook. Een echt antwoord op haar vraag kreeg ze niet en iets vertelde haar dat ze zoiets ook niet hoefde te verwachten. Het was haar al duidelijk dat haar moeder niet bepaald een redelijk iemand was. Feverpaw besloot haar maar geen antwoord te geven voor nu. Het was wel duidelijk dat Sinclaw haar toch niet wilde horen. Toen haar moeder haar vroeg of ze de prooigeuren al kende, keek Feverpaw haar even fronsend aan. Ze was letterlijk net Apprentice geworden. Dit was haar eerste training, hoe moest ze die dingen nou weten? "Dat zou wel fijn zijn," luidde haar antwoord dan ook. Of ze het nou leuk vond of niet, ze wilde toch echt wel iets leren.

Typisch. Haar moeder was teleurgesteld in haar, niets nieuws. Het begon meer en meer de norm te worden dan de uitzondering. Gelukkig vond ze het niet eens zo heel erg. Feverpaw fronste even toen de zwart-witte kattin noemde dat achter haar vader aanhuppelen het enige was wat ze kon. Ze wilde er iets van zeggen, haar vader was immers de enige die zich als een echte ouder had opgesteld, maar ze besloot dat het verstandiger was om haar commentaar voor zich te houden. Deze training verliep al niet optimaal en een ruzie zou het absoluut niet beter maken. Haar moeder vroeg waar een muis naar riep, waarop Fever haar ogen even tot spleetjes kneep. "Uhm, naar een muis?" luidde haar antwoord. Waar moest een muis anders naar ruiken? Tonijn?

Haar moeder 'beloonde' haar met een stomverbaasde 'wauw' en Feverpaw wist eigenlijk al genoeg. Dit zou niks worden. Ze zou niks gaan leren. Het zou simpelweg een potje tennis worden tussen haar moeder die haar naar beneden praatte en zij die zinloze antwoorden gaf en inadequate vaardigheden had. Feverpaw staarde gefrustreerd naar het wit van haar pootjes. Ze probeerde genoeg moed op te brengen om te zeggen wat ze dacht, maar de waarheid was nou eenmaal dat ze bang was voor Sinclaw. Bang voor haar eigen moeder. Ze sloeg haar blik omhoog, in de felgele ogen van haar moeder. "Ik weet wel dat je me niet wilt, dat je Wolfkit liever had gehad. Ik vraag wel gewoon aan Tallshadow of papa me mag trainen," miauwde ze stug. Dan had iedereen tenminste zijn zin.

De woorden rolden nog maar net over haar lippen of het was alweer mis. De zwart-witte poes - die ze niet echt meer haar moeder wilde noemen - draaide zich met een ruk om en wederom werd Feverpaw geforceerd om in die twee felgele ogen te staren. Het sissende geluid van haar stem deed bijna pijn aan Fever's oren, maar het was niet half zo erg als de manier waarop Sinclaw over háár vader praatte. De lach die Sinclaw slaakte, deed Feverpaw fronzen. Het woord 'schatje' deed haar bijna kokhalzen. "Noem me niet zo," mompelde ze binnensmonds. Die rotkat had het recht niet om zo over haar vader te spreken. Ze wilde haar aanvliegen, naar haar schreeuwen en haar ogen uit haar kassen krabben, maar wat haar moeder vervolgens zei, deed haar hart bijna stilstaan. "Ik had je zelf aangevraagd bij Tallshadow." Feverpaw keek even verbijsterd omhoog. Wacht, wat? Ze moest wel liegen, ze had om Wolfpaw gevraagd, het moest haast wel. En toch wilde ze het graag geloven. Haar moeder's staart sloeg even in haar gezicht, maar Fever's ogen bleven gericht op die van haar moeder. "Je had gevraagd? Om mij?" herhaalde ze, stomverbaasd. Toen Sinclaw zei dat ze moest komen, volgde ze. "Maar waarom?" Haar behoefte aan haar moeder's goedkeuring was toch iets groter dan verwacht.