She will do what it takes to survive

Butter was moe. Het waren lange dagen geweest. Ze waren veel verloren. Misschien in andere clans meer dan in haar eigen clan, maar het verdriet was aanwezig. Sloeg over op alle katten, liet iedereen meevoelen. Misschien was dat de rede geweest dat Starclan hen op dit pad had gestuurd. Waren de clans te veel uit elkaar gegroeid? Hadden ze meer samen moeten werken? Ze wist het niet. Ze wist sowieso niet wat ze moest denken over dit alles. Over of het goed was waar ze nu mee bezig waren. Maar voor het eerst in weken, misschien wel manen was het rustig in haar hart. Zelfs na de dood van Snowdrop was het rustig in haar hart en haar hoofd. Ze leek een off-switch gevonden te hebben. Ze stond klaar om zichzelf volledig te focussen op haar leiderschap en alle 'aardse' dingen achter zich te laten.
Te tonen voor haar voorouders dat ze werkelijk geschapen was om op deze positie te staan.
Riverclan trots te maken op hun leader. Want Butter wist het wel zeker, lang niet iedereen was blij met haar leiderschap. Maar ze zou aantonen dat ze dat wel konden zijn. Als ze haar alleen nog maar de kans gaven.

-open

Eindelijk hadden ze rust. De berg en het gebied eromheen was bijna te mooi om waard te zijn. Voor elke clan was er wel iets wat hen deed denken aan thuis. Er waren bomen voor ThunderClan, genoeg schaduwen in de rotsen voor ShadowClan, water voor RiverClan en velden voor WindClan. Was dit het 'greater good' wat ze niet lang geleden nog met Swallowflight had besproken? Zou ze dit over een tijdje haar nieuwe thuis kunnen noemen? Sandflower hoopte ergens van wel, ze wilde weer een plaats om zich thuis te voelen want ze mistte haar vorige thuis. De zandkleurige kattin had zichzelf naar de velden begeven, paars gekleurd waren ze en ze vond ze prachtig. Iets verderop zag ze een andere kat, het was Butterstar, leader van RiverClan. Kalm naderde ze de oudere poes. "Butterstar," begroette ze de ander met een knikje.

Hope you don't mind ^_^

Haar blik was op eindeloos gericht terwijl ze wind aan haar vacht trok. Ze voelde zich iet wat misselijk, zenuwen die in haar opborrelde. Ze voelde zich sterker maar tegelijk ook zo zwak terwijl ze juist zo veel sterker wou lijken vandaag. Een iet wat onbekende stem liet haar opkijken en haar blik viel op de creme kleurige thunderclanner. "Sandflower is het niet?
Ik hoorde je ceremonie." Ze glimlachte zacht naar de thunderclanner en knikte haar toe dat het oke was om haar aan te spreken. Hoewel Butterstar altijd een haat jegens de andere clans had gevoed wist ze dat deze haat haar nu niet kon helpen. Thuis zou dat weer nodig zijn, voor nu kon ze het niet gebruiken.

De zandkleurige kattin had de RiverClan leader opgemerkt. Natuurlijk had ze gewoon door kunnen lopen, maar nu ze toch met alle clans op één schuitje zaten kon ze net zo goed wat contacten leggen buiten ThunderClan. Sandflower knikte toen de leader haar naam goed had, blijkbaar had ze haar ceremonie gehoord. "Het werd tijd ook, mijn siblings waren al wat moons langer warrior." Ze schudde een keer haar vacht uit en keek over de paarse velden heen. Het was mooi hier, de clans leken er genoeg te hebben om een nieuw bestaan op te bouwen. "Denk je dat we hier zullen blijven?" vroeg ze voorzichtig aan de oudere poes, het bleef immers een leader waar ze tegen sprak en haar ouders hadden haar goed genoeg opgevoed om dat in haar achterhoofd te houden.

De opmerking van Sandflower liet ze even in stilte aan haar voorbij gaan voor ze langzaam knikte. "Silverstar kan niet zo vaak de ceremonies houden, geen van ons kan dat terwijl ze zo onderweg zijn." Mompelde ze. Het was geen verdediging, het was de simpele waarheid en als Sandflower haar naam waardig was zou ze die wel begrijpen. "Voorlopig. Het ligt er aan of de medicine cats of leaders een teken van Starclan krijgen, maar voor nu zijn we hier veilig en dat is het belangrijkste. We zijn al teveel goede warriors verloren om nog meer risico's de nemen. Het belangrijkste is nu op adem komen en onszelf verzorgen voor we mogelijk verder moeten gaan." Met een strakke blik keek ze de thunderclanner aan voor ze haar kop weer wegdraaide en richting de horizon keek. Ze zou haar clan leiden, door ijs en vuur. Zo lang ze er maar beter vanaf kwamen in het eind. Ze zou haar leven geven voor de veiligheid van haar clangenoten als dat nodig bleek te zijn.

Onderwerp: Re: She will do what it takes to survive