[OPEN] Just Survive Somehow

Het leek haast alsof hij het kabbelende water al vanaf een kilometer afstand had kunnen horen. Van veraf hadden de gebergten alleen maar intimiderend geleken, een nieuwe hindernis die ze moesten overbruggen, maar nu ze er eenmaal waren, leek het haast een paradijs. Vers water, beschutting, prooi, ruimte. Alles wat je nodig had was er. Misschien dat Starclan ergens toch nog op hen lette, al durfde hij ze niet het voordeel van de twijfel te geven. De kater verlaagde zijn gezicht naar net iets boven het waterpeil en begon gulzig te drinken. Koud, vers bergwater. Beter had hij het niet kunnen bedenken. Hij dronk tot hij niet meer kon en slaakte toen een tevreden zucht. Alles wat ze nodig hadden was hier. Ze zouden hier veilig zijn. Iedereen zou oké zijn vanaf nu.

Na de hel dat de stad was leek alles een verlossing, zo ook de bergen die voor hen uit doemden. Wat geen van hen echter had verwacht, was dat het een paradijs was. Enkele katten die vooruit hadden herkend kwamen met veel belovende verhalen terug, en nu kon ze die verhalen met haar eigen ogen bevestigen. Routpaw voelde nog steeds de vermoeidheid aan haar knagen, maar het verwelkomende gebied gaf haar een golf van nieuwe energie. Met een glimlach op haar gelaat drentelde ze door het bos, snoof ze de heerlijke geuren van verse prooi en natuur op. Nooit had ze gedacht zoiets te kunnen missen, gezien het er altijd was geweest. Maar oh wat had ze het verkeerd gehad. Uiteindelijk bracht haar neus haar naar een stroompje, waar ze ook haar goede vriend Quietstep zag. Met een kleine glimlach op haar gelaat sloop ze zachtjes op hem af, waarna ze kort vreugdevol met haar kop langs zijn lichaam streek. "Boe," Kwam er als begroeting, waarna ze hem met levendige ogen aan keek. "Nog steeds niet de vakantie die je voor ogen had?"

De reis was slopend geweest. Hij had drie dochtertjes waar hij voor moest zorgen, ze kregen alles bewust mee en ze waren bang geweest tijdens de reis. Mistkit had er letterlijk bij gestaan toen Tigerspots zichzelf opofferde om hen van het thunderpath te duwen. Hij kon het gruwelijke beeld amper meer van zijn netvlies krijgen. En dan nog de vele andere levens die verloren gegaan waren. Hier waren ze dan, het nieuwe territorium. Zouden zijn kinderen hier opgroeien? Tevens wist iedereen ondertussen wel van de drie kittens die Tigerspots had achtergelaten. Achtergelaten om te sterven, maar door Oceanbreeze waren ze gevonden. En iedereen wist dat de drie jonge telgen van hem waren. Tigergaze had kort gecheckt of zijn kittens in orde waren en was er toen op uit gegaan. De queens zouden op hen passen, StarClan was hij blij dat hij geen queen was. "Vakantie, hmn?" bromde hij terwijl hij zijn nek boog en begon te drinken van het heldere water, met een schuin oog kijkend naar Quietstep en Routpaw.

Meteen begon hij zich af te vragen hoe tijdelijk deze tijdelijke verblijfplaats dan wel niet ging zijn. Als terug naar huis gaan geen optie was, vond hij het niet eens zo'n slecht idee om hier voor een lange tijd te blijven. Veel zin om nog verder te trekken in de hoop op iets beters had hij niet, en hij had het gevoel dat dat voor meer katten zou gelden. Maar misschien was hij wel te vroeg, ze hadden het hele gebied immers nog niet herkend. Misschien woonde er wel één of andere bergtrol die hen weg zou jagen. Hij trok met zijn oortjes toen hij iemand langs zijn zij voelde strijken. Routpaw, met voor de verandering een glimlach op haar gezicht. Tijdens de reis had ze er ontzettend moe uitgezien, maar nu leek ze weer op te leven. Hij grinnikte om haar opmerking en likte het resterende water van zijn lippen af. "Misschien dat ik te snel geoordeeld heb," liet hij haar weten. Een vijfsterrenhotel kon hier zelfs niet aan tippen. Hij ving vervolgens de stem van Tigergaze op, die nonchalant begon te drinken. Quietstep had ietwat gemengde gevoelens over de bengaalse kater. Mistfeather had hem laten weten dat alles niet in orde was geweest tussen Mouse en Tiger en niet veel later had zijn zus besloten om van een klif te springen. Maar hij gaf zijn oude vriend het voordeel van de twijfel. "Ik denk dat we met zijn allen wel een vakantie verdiend hebben," sprak Quiet al knikkend. Starclan mocht weten dat ze hier hard voor geknokt hadden.

Ook Quietstep leek op te leven, toen hij zijn gezicht naar haar omdraaide. Hij likte de waterdruppels van zijn lippen voordat hij antwoordde. "Misschien dat ik te snel geoordeeld heb," ze gniffelde zachtjes. Ja, het was hier nog lang zo slecht niet. Nu had ze nog lang niet alles weten te verkennen, maar ze rook geen rogues, noch rook ze tweebenen. Wie ze we rook was een andere bekende; Tigergaze. Ook hij voegde zich bij hen, kennelijk had hij hun eerdere woordenwisseling gehoord. "Vakantie, hmn?" Bromde de bengaalse kater. Hij leek niet even goed gehumeurd te zijn als zij dat was, maar Routpaw kon dat begrijpen. Tigerspots had zich voor hem en zijn dochter opgeofferd, en nu had hij niet alleen zijn eigen kittens, maar ook de hare om voor te zorgen. Nee, hij had gelijk; niet alles was hier rozenkleur en manenschijn. Nog altijd waren er de katten die onderweg waren omgekomen, die dit nooit met hun ogen zouden zien. Zoals Bunnykit, zoals Tigerspots, zoals Bearpaw. Oh Starclan, zoals Bearpaw. Hij had hier naast haar moeten staan. Routpaw beet op haar lip nu de pijnlijke werkelijkheid door haar tijdelijke blijdschap heen ramde. "Ik denk dat we met zijn allen wel een vakantie verdiend hebben," Ze knikte instemmend op zijn woorden. "Al hoop ik dat het een permanente vakantie is. Het is geen thuis hier, maar nog verder reizen is zelfmoord," Ze waren al te veel katten verloren.

De kater stopte eventjes met drinken toen de andere kater zei dat ze wel een vakantie verdiend hadden, waarop hij een keer instemmend moest knikken. StarClan ja, ze waren toe aan een vakantie. Een permanente vakantie, zoals Routpaw zei. "Ik hoop inderdaad dat ze daarboven slimmer zijn dan ons allemaal de dood in sturen," bromde hij iet wat nukkig terwijl hij zich weer voorover boog en een paar slokken nam. "Sorry, mocht ik nu iemand beledigd hebben," mompelde hij erachter aan. Hij wilde geen voorouders op de kast jagen waardoor hij het straks drie keer zo hard terug zou krijgen. Want ondanks alles, ondanks de slechte dingen die hij in zijn leven had gedaan, geloofde hij heilig in StarClan. Misschien was het wel alleen omdat hij hoopte dat Mousewish en Cheekykit daar ergens waren, in een prachtige wereld zonder al deze drama en pijn.

Een nieuw begin, dat was het. Een kans om al het leed achter zich te laten. Om opnieuw te beginnen met de katten die het naar hier gered had. Een kans om het kleine beetje vrienden en familie dat hij nog had bij elkaar te rapen en weer iets op te bouwen. Hij herinnerde zich nog hoe hij een gesprek met Routpaw had over de clans. Over hoe ze misschien ooit bij elkaar zouden komen en niet meer met elkaar zouden hoeven concurreren. Het begon er wel eng veel op te lijken. Hij moest toegeven dat hij het niet heel erg zou vinden om hier te blijven, met alle clans bij elkaar. Hij zou Jewelgleam dagelijks kunnen zien. Al wist hij niet zeker of hij wel elke dag Riverclanners tegen het lijf wilde lopen. Beide katten knikten op zijn woorden en Quietstep haalde ietwat afwezig zijn poot door het heldere water. Zijn pootkussentjes voelden rauw aan van het verre lopen en het voelde heerlijk om ze even in het koude water te drenken. Routpaw gaf aan dat ze hoopte dat het een permanente vakantie zou zijn, waarop hij knikte. Hij grinnikte even om de opmerking van Tigergaze. "Wat ze ook van plan zijn, ik ga eerst eens genieten van deze plek," opperde hij tevreden. Hij zou wat gaan jagen en verder gewoon de hele dag uitrusten. Hij vond het allemaal wel prima zo.

"Ik hoop inderdaad dat ze daarboven slimmer zijn dan ons allemaal de dood in sturen," bromde de kater droogjes, waarna hij opnieuw wat van het heldere water dronk. Routpaw wiebelde met haar oren en keek naar zijn gestreepte gestalte. "Sorry, mocht ik nu iemand beledigd hebben," Ze zette een glimlach op haar gelaat. Zijzelf zou nooit op een dergelijke manier kwaad durven te spreken over Starclan, maar als de katten in de hemel hun ook al het recht om grappen te maken zouden ontnemen, zou het einde pas echt in zicht zijn. "Wat ze ook van plan zijn, ik ga eerst eens genieten van deze plek," Routpaw glimlachte opnieuw. "Dat lijkt me het beste plan," Ze stapte naar voren en voorzichtig het koele beekje in, totdat haar poten nat waren van het frisse water. Ze hield niet van nattigheid, zoals de meeste katten, maar het voelde fijn verfrissend. Zolang het alleen aan haar poten waren, dan. "Ik mis de regen iniedergeval niet,"

Onderwerp: Re: [OPEN] Just Survive Somehow