If you get there before me

Wauw. Gewoon wauw. Vergeleken met deze grot leken de Highstones wel een oostblokflat. De rood-witte kater keek zijn ogen uit. Het was een prachtige plek om te zien en alsof het niet beter kon was er prooi in overvloed, water, een schuilplek en genoeg ruimte voor alle katten die ze bij zich hadden. Het leek haast alsof het zo had moeten zijn. Maar hij wilde Starclan niet al te veel ophemelen, dus hield hij dat maar voor zich. Een rilling trok even kort over zijn rug, zo onder de indruk was hij van alles. Als hij heel eerlijk was, zou hij zichzelf hier wel zien wonen. De kater rechtte zijn rug en keek om zich heen, zoekend naar de kinderen van zijn moeder en zus. Zijn blik werd wat somberder toen hij zich realiseerde dat er zo veel katten waren die deze plek nooit zouden zien. Mousewish, Cheekykit, Leopardpaw en zijn moeder. Het was niet eerlijk, maar nu was een tijd voor goede hoop en niet voor pessimisme.

Swiftkit eerst.  

Oh god. Iedereen was zo groot en ZO enthousiast. Ze kon amper wat om zich heen zien en al die enthousiaste en blije katten om haar heen maakte het alleen maar enger. Wat als iemand op haar ging staan? Waar was haar moeder? Of uh.. waar was Oceanbreeze? Met grote, bange oogjes keek ze om zich heen, probeerde te navigeren tussen de katten en íemand te vinden die ze herkende. Uiteindelijk zag ze een rood met witte kater die heel duidelijk naar Windclan rook en ze besloot hem dan maar in vertrouwen te nemen. Ze had iemand nodig. "M-meneer?" Miauwde ze, toen ze voor hem was gaan staan, in de hoop dat ze zo zijn aandacht kon krijgen. Ongemakkelijk ging ze zitten, waarna ze met grote ogen om zich heen keek. Waar waren ze? Oh, dat wilde ze de kater zo graag vragen, maar ze wilde niet onbeleefd zijn.. misschien had hij wel geen zin in haar vragen?

Het licht viel op de meest adembenemende manier de grot binnen en even stond hij met open mond naar boven te staren. Hij vroeg zich af hoe het uitzicht van bovenaf zou zijn, vanuit Starclan. Zou Silverpelt met ze meereizen? Hij hoopte van wel. Heel af en toe had hij het gevoel dat Mousewish dichtbij was. Dat ze zich op één of andere manier manifesteerde in een bries die over de grassen streek, al had hij geen enkel idee of dat wel mogelijk was. Op een bepaalde manier had hij het gevoel dat ze alsnog bij hem was en dat deed hem goed. Zijn aandacht werd naar de kitten geloodst die plotseling voor hem stond en hem aansprak met 'meneer'. Meneer, was hij al zo oud? Hij voelde zich de helft van de tijd meer een veredelde apprentice dan een warrior, maar goed. Hij boog zijn hoofd wat naar beneden om haar beter aan te kunnen kijken. "Wat is er, Swiftkit?" vroeg hij toen, met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Hij was niet geweldig met kittens, dat had Amberpaw vroeger al bewezen, maar hij deed zijn best.

Ze wachtte af op zijn reactie, hoopte dat ze de juiste kat had aangesproken en dat hij niet opeens kwaad op haar zou worden. Haar ogen schoten even kort over de andere katten om haar heen heen. Die druk in de weer waren met vele dingen, de meesten voornamelijk waren bezig met het bewonderen van hun omgeving. Opeens bewoog de roodwitte kater voor haar, hij boog zijn hoofd iets meer naar beneden. Zo zag hij er meteen iets minder intimiderend uit, vond Swiftkit. Ze schrok toen hij haar bij haar naam kende. Hij kende haar naam?! Ze slikte. Hoorde ze die van hem dan ook te kennen? Wat was zijn naam? Red.. red..? Nee, nee, dat was het niet. Ze keek even naar haar pootjes en raapte weer wat moed bijeen, al was het om even te spreken. "Waar zijn we?" Ze keek de kater weer aan. Ze was bang en dat schemerde ook lichtjes door haar blauwe kijkers. Ze was bang voor het onbekende, deze drukke plek. Ze was bang voor wat er allemaal kon gebeuren.

De kitten had van die felblauwe ogen, die Mouse ook had gehad. Ze waren groot, blauw en keken schichtig om zich heen. Ze zou zich wel afvragen waar ze waren, al had Quietstep daar ook niet echt een concreet antwoord op. Even gaf hij zichzelf een mentaal schouderklopje toen hij de naam van de kitten nog wist. Ondertussen kropen er zo veel kleine katten rond in Windclan dat hij de namen soms niet meer wist. Alleen Mousewish en Oceanbreeze haar kittens waren al een hele mond vol, laat staan dat hij de rest nog moest kennen. De kitten vroeg waar ze waren en Quietstep keek even om zich heen. "Uh, goede vraag," antwoordde hij langzaam. Toen hij weer naar haar terugkeek, zag hij dat ze zich niet volledig op haar gemak voelde. Ze leek zelfs bang te zijn, wat hij ergens wel begreep. "Ik weet het ook niet precies. Maar we zullen hier waarschijnlijk wel een tijdje blijven," legde hij uit. Hopelijk zou ze daar enige vorm van vrede mee hebben. Hij had absoluut geen idee hoe hij een kitten moest kalmeren.  

Ze knikte kort bij de woorden van de kater. Ze zouden hier een tijdje blijven. Dus niet langer zo ver reizen, wat Swiftkit op zich wel een heel fijn idee vond. Ze had het namelijk niet zo heel fijn gevonden, telkens zo gedragen worden door veelal katten die ze niet eens goed genoeg kende. Ze slikte zachtjes en knikte nogmaals, bang dat de kater het eerder niet had gezien. Waarna ze haar helderblauwe ogen even om zich heen wierp. De grot was groot, dat kon ze zien aan hoe ver het plafond reikte. Er zouden genoeg katten in passen. "Maar.. wat als er al katten zijn.. d-die hier al wonen?" Ze keek weer naar de warrior. Zouden ze haar dan kunnen beschermen? Zij kon zichzelf immers niet beschermen. Op dat moment besloot Swiftkit niet te dichtbij de buitenkant van de grot te komen, maar ook niet te ver naar binnen te gaan. Wie weet wat voor monsters daar zich schuilhielden. Klaar om haar te grijpen. Ze kreeg al de rillingen over haar rug enkel aan de gedachte daaraan.

Swiftkit knikte, wat hem liet weten dat ze hem begreep. Al een prestatie op zich. Hij kon zich voorstellen dat het voor de kittens een stuk fijner was om even een tijd niet onderweg te zijn. De hele tijd tanden in je nekvel hebben, was vast ook geen pretje en na wat er met de kitten uit Thunderclan was gebeurd, waren de meeste katten drie keer zo voorzichtig wanneer ze hun kittens in de buurt van het Thunderpath brachten. Nadat hij zijn antwoord had gegeven, werd er alweer een nieuwe vraag op hem afgevuurd. Het was haast alsof hij geïnterviewd werd, maar heel erg vond hij het eigenlijk niet. Zolang de kitten er s'nachts maar beter van zou slapen. "Zoals het nu lijkt, zijn we de enige katten hier," liet hij haar rustig weten. Niemand had tot dusver de geur van andere katten opgepikt, maar je wist maar nooit. "En als ze er wel zijn, zijn we met genoeg om er wat aan te doen." Misschien klonk het een beetje cru om inheemse katten weg te jagen, maar het was voor nu niet anders.

Ze liet haar blik naar haar pootjes glijden en wachtte rustig af op het antwoord van de kat voor haar. Hopelijk was ze niet te erg ten laste voor hem. Ze zou hem niet te veel proberen lastig te vallen, hij had vast iets beters te doen dan met een kitten zoals haar praten. Zijn woorden gaven haar wat meer zelfverzekerdheid, zelfverzekerdheid dat ze hier echt alleen waren. En dat als ze niet alleen waren, dat ze met genoeg waren om er wat aan te doen. Er waren inderdaad veel katten. De clans samen waren sterk. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn als ze weer zouden splitsen. En waarom zouden ze splitsen? Ze slikte even en keek aarzelend omhoog naar de kater. "Bedankt," sprak ze beleefd, waarna ze even twijfelde of ze wel moest vragen wat ze wilde vragen. Maar ze deed het toch. "Wat is uw naam eigenlijk? U kent de mijne.. maar.." Nee, ze wist het echt niet.

Het gedrag dat Swiftkit vertoonde, kwam hem enigszins bekend voor. Ze keek af en toe weg, focuste op haar pootjes, aarzelde voordat ze sprak. Verlegenheid was niet iets zeldzaams in kittens, al had hij er zelf vroeger nooit last van gehad. Hij was een ontzettend irritante, opdringerige jonge kater geweest, al was hij zich daar toentertijd nog niet van bewust. Misschien was het wel beter geweest als hij wat meer op de achtergrond was geweest. Maar goed, daar was het nu te laat voor. De kitten bedankte hem en hij vond het maar aandoenlijk. Vervolgens werd er naar zijn naam gevraagd. "Ik ben Quietstep," zei hij glimlachend, alsof het heel wat moest voorstellen. "Misschien dat je mijn tante kent, Bronzemask. Ze helpt veel met de kittens," ging hij toen verder. Bronzemask had alle ellende opgevallen nadat Brindleleaf en Mousewish waren verdwenen. En met ellende bedoelde hij de kittens.   

Quietstep. Nee, ze kende hem echt niet. De naam die hij vervolgens noemde kwam haar echter wel wat meer bekend voor. Bronzemask. Ja, die kattin kende ze wel, niet persoonlijk natuurlijk want ze had haar nog nooit gesproken. Maar ze was een van de queens, zou ze haar kittens eigenlijk al hebben gekregen? "Ja, ik heb haar wel eens voor bij zien lopen, maar echt persoonlijk ken ik haar niet." Dat was eigenlijk ook zo gek nog niet. Ze sprak niet met veel katten, behalve als het echt moest. Dat was misschien ook wel te merken aan de stiltes die ze wel eens liet vallen. "Ik lig voornamelijk bij Oceanbreeze.. zij.. uh.. zij heeft me opgevangen." Was dat hoe ze dat moest zeggen? Ze was immers haar moeder niet. Maar ze zorgde wel voor haar zoals een moeder dat hoorde te doen? Of was dat gewoon de taak die je kreeg als 'queen'? Het verzorgen van ook de verstoten kittens? De kittens die eigenlijk niemand wilde..?

Bronzemask deed gelukkig wel een belletje rinkelen, al was het geen hele grote bel. Hoe kon het eigenlijk ook, de kitten was hooguit een maan oud. Wat kon je nou allemaal gedaan hebben wanneer je pas een maand op deze aardbol was? Swiftkit vertelde dat ze voornamelijk bij Oceanbreeze lag, omdat dat de poes was die haar had opgevangen. Quietstep knikte even. Dat zei al genoeg. Swiftkit had geen moeder meer. Iets waar hij zich enigszins mee kon identificeren, hij was zijn moeder immers ook kwijt. Ze leefde nog wel, maar hoe langer ze wegbleef, hoe meer hij betwijfelde dat hij haar ooit nog zou zien. "Oceanbreeze is een geweldige kat," zei hij al knikkend. In eerste instantie was hij lichtelijk jaloers geweest dat ze Deputy was geworden, maar hij kon niet minder dan pure bewondering voor haar hebben. Ze had haar taken perfect opgepakt en dat terwijl ze zorgde voor elke kitten in de Nursery. Vervolgens had ze ook nog eens tijd gevonden om hem met zijn verlies te helpen. Die kattin was goud waard.

Het bleef even stil toen Quietstep zei dat Oceanbreeze een geweldige kat was. Daar kon ze namelijk geen nee op zeggen. De poes was zo aardig en zo lief voor haar geweest de afgelopen maan en ze waardeerde het heel erg dat ze haar had opgenomen en voor haar had gezorgd. Al was het alleen voor het kleine beetje extra warmte en eten geweest, ze waardeerde het echt heel erg. Ze verwachtte dan ook niet dat Oceanbreeze haar zou opvoeden, dat zou ze helaas helemaal zelf moeten doen. Er was geen moeder die haar de les kon lezen, haar moeder was in Starclan. Of althans, dat hoopte ze natuurlijk. Ze knikte wat afwezig. "Oceanbreeze is geweldig, ja.." zei ze zacht en instemmend. Zachtjes zuchtte ze. Zou haar moeder ook zo'n geweldige kat zijn geweest? Ze keek even omhoog naar de kater. Zou überhaupt iemand in heel Windclan weten wie van al die katers haar vader was?

Eigenlijk had hij best wel veel aan Oceanbreeze te danken als hij het zo even op een rijtje zetten. Had hij haar ooit wel bedankt? Misschien dat hij dat eens moest gaan doen. Ze verdiende het in ieder geval wel. Hij had wel haar partner de helft van de reis meegedragen op zijn rug, maar hij wist niet of dat wel telde. De kitten knikte even afwezig en stemde vervolgens zachtjes met hem in. Eigenlijk was hij wel lichtelijk nieuwsgierig nu naar wie haar moeder eigenlijk was. Zou hij het kunnen vragen? Straks ging ze huilen of iets dergelijks en moest hij daar weer mee dealen. Hij besloot het voor nu maar voor zich te houden. "Heb je nog broertjes of zusjes?" vroeg hij toen maar. Het kwam zelden voor dat een poes slechts één kitten kreeg, al was het in dit scenario toch een beetje een tricky vraag.   

Oceanbreeze.. ja, ze had heel veel te danken aan die poes. Haar leven, bijvoorbeeld. Welke andere queen had haar anders moeten opvangen? Bronzemask, wellicht? Ze wist niet of Bronzemask ook andere kittens wilde opvangen of alle die van haar wilde zogen, ze had immers geen idee welke kittens nou allemaal geen ouders hadden of geen moeder hadden en dus bij een andere queen lagen. Ze kende niet eens alle kittens die bij Oceanbreeze lagen - en dat waren er best veel, al zei ze het zelf. Opeens kwam er een vraag haar kant op, verbaasd keek ze in de groene kijkers van de warrior Quietstep. Of ze ook broertjes of zusjes had? Ze slikte even. Nee, die had ze niet. Nooit gehad, blijkbaar. Tigergaze had haar helemaal alleen gevonden, naast het lichaam van haar overleden moeder. Was zij dan de eerst geborene geweest? Zaten de andere kittens dan nog steeds in haar moeders buik? Hadden zij nooit een kans gehad tot een leven? Ze keek even naar haar pootjes. "Nee, ik was de enige.." miauwde ze zachtjes. "Of mijn moeder had gewoon geen energie meer om de rest te krijgen, dat kan ook.." het zou best sneu zijn als zij de eerstgeborene was geweest. Zij was immers klein en fragiel, zag er in sommige opzichten zelfs breekbaar uit. Ze kon zich niet voorstellen hoe de anderen er dan uit moesten hebben gezien, misschien was het dan ook maar beter voor hen dat ze niet geboren waren..

Het viel hem op dat er de laatste tijd een redelijk aantal moederloze kittens leken te zijn. Na Brindleleaf en Mousewish hun kittens, waren er ook Lightkit, Leopardkit en nu Swiftkit. Hij vroeg zich af hoe het kwam. Wellicht had het iets met de vreselijke omstandigheden te maken waarin ze zich de laatste tijd constant leken te begeven. Het baarde hem enigszins zorgen. Hij had zich geen jeugd kunnen voorstellen zonder zijn moeder en nu waren al deze kittens gedwongen om zonder zo'n figuur door het leven te gaan. Het antwoord van de kitten klonk nogal... deprimerend. Ze dacht de enige te zijn, of anders dat haar moeder de rest niet meer had kunnen krijgen omdat ze te moe was. Het was geen leuke gedachte. Hij keek even o m zich heen. "Heb je zin om een beetje rond te kijken? Het is zonde van een nieuw gebied om maar op één plek te blijven zitten," stelde hij toen voor. Hij was wel nieuwsgierig naar hun potentiële nieuwe thuis. Misschien dat dat ook voor de kitten gold.

Nee, ze had niet eens één broertje of zusje. Dat zou al genoeg zijn geweest. Iemand waarop ze kon leunen, iemand waarmee ze door het leven kon gaan. Iemand van precies haar leeftijd, iemand die in hetzelfde schuitje als haar zou zitten. Ze zouden dan allebei zonder ouders opgroeien, maar ze hadden dan tenminste elkaar gehad.. nu had ze niemand. Niet qua familie, in ieder geval. De kitten had al die tijd naar haar poten gestaard, totdat de rood met witte kater voor haar opeens vroeg of ze zin had om een beetje rond te gaan kijken. Even knipperde ze verontwaardig met haar ogen. Was dat wel een goed plan? Rondkijken? Wat als er monsters rondliepen? Zoals die hond die ze had gezien tijdens the journey? Ze keek even langs de kater door en knikte. "Oké, dat lijkt me wel leuk.." Sprak ze, haar zenuwen enigszins verbergend. Ze stond op en keek de kater nu weer aan. "Waarheen?" Ze had immers geen idee wat er allemaal was om te bekijken. De grot was groot, maar het gebied erbuiten was nog groter. Waar wilde hij heen? Had hij iets speciaal in gedachte wat hij wilde zien?