Oh dear please

Amberpaw had haar kaken op elkaar geklemd en keek weg van de kattenmassa. De omgeving was grijs, koud en donker en ergens paste dat bij hoe ze zich voelde. Het was zo lang geleden sinds ze echt gelukkig was geweest; nog van de tijd dat ze kitten was en niet beter wist dan geluk. Toen de wereld er nog rooskleurig uitzag en toen regenbogen volgden na elke regenbui. Nu was alles anders. Ze zou nooit meer zijn zoals vroeger, zoals hun nieuwe gebied nooit hetzelfde zou zijn als vroeger. Niets kon op tegen het territorium waarin ze geboren was, hoe modderig en verwaterd het nu ook was. Ze zou nooit zo gelukkig kunnen zijn als ze ooit was geweest als kitten. Om maar niet te spreken van het feit dat ze haar moeder nooit meer terug zou zien. Ze liet de graven achter van haar grote zus, van haar neefje, haar twee doodgeboren siblings. En of haar vader de trip zou overleven, dat was ook niet zeker. Maar misschien was het beter als hij dood was. Dan hoefde ze niet te zien hoe de hele clan hem aankeek met walging in hun ogen, waarna hun blikken over haar en haar siblings gleed met dezelfde blik. De blik die zei; jullie zijn niet eens gewild door Starclan, waarom zouden wij jullie willen? Misschien, als hij onder de grond was, zou zijn verraad vergeten worden, misschien zouden zij dan normaal behandelt worden, misschien zou ze dan niet beschaamd moeten zijn omdat die driepotige kater die ooit zo gerespecteerd was nu zielig achter de groep aanploeterde, niet eens het trage tempo aankunnend.

-Amber lijkt me de perfecte kat om gezellig mee te mopperen :')

"Sweetheart.", antwoordde Amberpaw, haar stem niet zo neutraal als die van de oudere poes maar had eerder duidelijk een geïrriteerde ondertoon erin. Ze haatte dit, ze haatte dat ze moesten vertrekken; ze haatte alles dat ze achterlieten en alles waar deze reis voor stond. Samenwerking, een nieuw begin. Alsof de clans ooit één zouden kunnen zijn. Alsof dit écht een nieuw begin zou zijn. Conflicten zouden blijven bestaan, katten zouden heus niet al hun woede en verdriet plotseling vergeten. De lichtbruine poes klemde haar kaken op elkaar en richtte haar blik weg van alles en op het troosteloze landschap dat voor hen lag. Ze kon niet geloven dat de leaders dit beslist hadden. Ze kon niet geloven dat Everstar zich zo makkelijk had laten doen. Ze hadden het wel overleefd in hun camp; Windclan had het bijlange na zo erg niet gehad als de andere clans. Een beetje water, wauw, big deal. Ze hadden hier kunnen blijven terwijl alle andere clans weggingen. Op de vier gebieden samen was er heus genoeg eten voor één clan. Dan zouden ze geen last meer hebben van alle anderen. Dan zou Windclan groot kunnen worden, niet meer tegengehouden door die drie andere clans; en misschien zelfs niet meer door Starclan. Als Starclan de andere clans zou volgen, zouden ze nooit meer dingen van hun kunnen afpakken. Dat zou beter zijn. Dan zou iedereen gelukkiger zijn.

Haar groene ogen gleden weer terug naar de warrior en ze vernauwde haar blik toen de poes over haar moeder begon. "Noem haar niet zo.", gromde ze, haar staart geïrriteerd heen en weer zwaaiend. "Ze is een rogue. Ze is haar warriornaam niet waardig." Sinds haar vertrek had Amberpaw de naam van haar moeder nooit meer in de mond genomen; ze had zelfs geweigerd om met haar naam aan haar te denken. Het was altijd haar moeder. Nooit mama; moeder. Want mama was te lief, dat was alsof ze die rol nog kon invullen. Moeder was puur een constatatie van de bloedband die ze hadden, de bloedband waar Amberpaw niks aan kon doen maar zij des te meer. "En niets gaat nog om haar. Ze is wég. Het was beter als ze nooit geweest was.", antwoordde de lange poes daarna de vraag van de bruin met witte warrior. Ja, als haar moeder er nooit geweest was, had Amberpaw zelf ook niet bestaan - en dat had haar heel wat drama bespaart, heel wat verdriet en heel wat woede.

De kleine poes rolde eens met haar ogen op de vraag van de oudere poes. "Bronzemask weet haar eigen hoofd nog niet staan.", mompelde ze bozig, duidelijk niet echt een hoge pet op hebbend van haar mentor. Mevrouw de tante. Ze was zwak en dom en Amberpaw had geen respect voor haar. Ze zou haar zo kunnen inmaken, en dat wist ze natuurlijk - daarom dat Bronzemask haar nooit liet vechten met haar klauwen. Hmpf. Ze was week. Wat had Everstar ooit bezield om haar warrior te maken? Of de vorige leider, wie weet. Vanuit haar standpunt was Everstar altijd al de leider geweest, ze kon zich niemand anders inbeelden; maar dat betekende niet dat ze de beste leader ooit was.

(sorry, laat en flut xD)

Het was ergens misschien een vreemd voorstel - maar Amberpaw was de grote poes daar wel dankbaar voor. Ze keek op, haar groene ogen in de tweekleurige van de warrior. Haar blik was niet zo koud als die van Sweetheart, nee; in haar blik brandde een vuur dat moeilijk gedoofd kon worden. "Ik ben geen kitten.", antwoordde de jonge poes simpelweg, met een vaste stem en haar hoofd hoog. Ze was geen kitten meer. Ze zou niet bij mama gaan huilen als ze een krasje had; daar had ze dan nog goed aan gedaan. Ze kon veel zeggen over haar moeder, meer negatief dan positief, maar als ze dan toch iets positiefs moest zeggen, dan was het dat ze geen moederskindje was. Niet meer, in ieder geval. Vroeger misschien wel, toen ze hier nog was. Alsof haar kittenzelf had geweten dat ze moest genieten nu het nog kon, gelukkig zijn nu ze de kans nog had.

Demonslayer schreef:

Natuurlijk was ze geen kitten. De massieve she-cat behandelde haar ook niet zo, misschien door Bronzemask en andere katten maar zij niet. Ze zag zelf ook wel dat ze niet als een kleine kind behandeld wou worden en dan nog Amber was al bijna volwassen dus als ze ja zou zeggen bij haar voorstel zou ze haar ook trainen als een volwassen. Kracht trainingen, vechten met klauwen, patrouilles lopen en indringers verslaan zoals het moest. Geen elders verschonen en kittens verhaaltjes vertellen. Dat deden de katten die nooit veder zouden komen, katten die te stom waren om echte warriors genoemd te worden. "Natuurlijk niet" Mauwde de oudere she-cat dan ook, haar stem kil en rustig. "Daarom zou ik je ook niet trainen als een klein kind, ik verwacht dat je nu wel wat meer kan dan elders poetsen" Sweetheart liet haar tong over haar droge lippen heen glijden voor ze Ambepaw weer aankeek. "Waarom probeer je het niet eens? Het is niet dat je nu iets moet doen I think en als je daarna denkt dat je het niet aankan kan je altijd nog nee of misschien zelfs wel ja zeggen"  

Amberpaw knikte, de blik in haar groene ogen vastberaden. Ze zette zich klaar, in een gebalanceerde aanvalshouding, haar klauwen uitgeslagen en haar lip lichtjes opgekruld. Kom maar op, Sweetheart. Ze zou eens laten zien wat ze wel niet kon. En ze wist ook dat het niet makkelijk zou zijn, dat de poes meer ervaring had en sowieso ook grote ren sterker was als haar; maar Amberpaw was slank, lenig en snel, dus dat was in haar voordeel. Sowieso zou ze verliezen, maar dat deerde haar niet. Ze was blij dat ze de kans kreeg om haar woede op iemand uit te werken, zonder zacht te moeten zijn omdat de anderen niet tegen een krasje konden. Ze zou beter kunnen worden, harder en sterker, zodat ze in het vervolg wel zou winnen. Zodat ze iedereen aan stukjes kon scheuren.