Birbs

Crowcall dwaalde een beetje door de groep. Haar pootkussentjes deden pijn van de harde grond en haar maag voelde leeg, en het kostte haar al met al wat meer moeite dan eerst om hoopvol te blijven. Kwam er maar snel een einde aan deze tweebeenplaats. Vonden ze maar snel een plek om te wonen. Ze haalde eens diep adem en rechtte haar schouder wat. Kop op, Crowcall, niet de moed opgeven. Ze zouden hier snel uit komen. Ze zouden snel een huis vinden. Met moeite trok ze haar mondhoeken wat omhoog. Van een glimlach werd je vanzelf vrolijker, toch? Misschien kon ze wat proberen te jagen. Ze had ontdekt dat er in zo'n tweebeenplaats meer leefde dan ze had gedacht. Hier en daar trippelden muizen rond, en het stikte van de vogels, zowel mussen en merels als grote meeuwen, die ze thuis nauwelijks had gezien, maar die zich hier in grote getalen op het afval van de tweebenen stortten. Als ze er daar een van kon vangen... Ze huiverde echter wat bij het zien van hun kille ogen en hun grote snavel. Misschien kon iemand helpen? Ze trippelde naar de dichtstbijzijnde kat toe. "Hey, wil je proberen samen te jagen?" vroeg ze. In het begin van de reis was ze nog wat verlegen geweest, maar intussen vond ze het niet zo eng meer om willekeurige katten aan te spreken.

- Eerste post voor Quailgaze

Hij verorberde net een nietig muisje toen hij een Windclan geur te pakken kreeg. De kater ging echter ongestoord door met eten. Hij liet de botjes liggen, maar trok hongerig elk stukje vlees ervan af. Toen alles op was likte hij met zijn ruwe tong nog de minuscule restjes op. Nog steeds likkend, maar nu aan zijn snorharen, stak hij zijn klauwen in de grond. Ze hadden een melkachtige kleur en waren vanboven roze. Ze waren scherp, je wou ze niet graag in een lichaamsdeel willen. De melkachtige kleur werd nu wat bruiner toen hij de botjes begroef. De Windclangeur kwam dichterbij, terwijl hij alles opruimde. Zijn lichtgekleurde ogen gleden van zijn job naar de bron van de geur. "Hey, wil je proberen samen te jagen?" Quailgaze, zo heette de kater, knikte langzaam. Hij tilde zijn kont omhoog, rok zich loom uit en stond uiteindelijk weer even kwiek als daarvoor voor de poes. "Dat is g-goed. Met welke lady heb ik te maken, m-madem-moiselle? Hij sprak zo snel dat hij onderweg niet alles goed genoeg kon uitspreken.

Crowcall keek de kater een beetje verwonderd aan. Zo heel raar zag hij er niet uit, maar alles aan hem was net een beetje... vreemd. Hij was groot en een beetje dikkig, wat al opvallend was tussen alle graatmagere katten hier, en zijn blik was net iets té vrolijk, en hij praatte wat te snel en hakkelig, en zijn woordkeus was ook bijzonder te noemen. Crowcall knipperde een keer met haar ogen. "Eh, Crowcall", miauwde ze terug. "Wie ben jij?" Ze zag dat hij net iets had begraven, waarschijnlijk de botten van een prooi. Ze vertrouwde het niet helemaal. At hij soms meer dan hem toekwam? Maar goed, ze kende hem niet, misschien beoordeelde ze hem nu te snel.