Please don't take my sunshine away

Het was nu al een paar dagen duidelijk dat ze binnenkort zou bevallen. Het viel niet zo zeer op bij haar en dat was niet vreemd, dat was ze immers gewoon. Ze had er echter wel wat moeite mee, aangezien haar verouderde lichaam deze zwangerschap alles behalve fijn leek te vinden. En het was misschien niet zo slim geweest om nog een paar kittens te nemen maar... Zo was ze nu eenmaal... En daar kon de gevlekte poes echt bar weinig aan doen, eenmaal zo, altijd zo... NIet waar?
Een onderbuik gevoel liet haar opkijken. Het was zover. Ze verwachtte nu al een tijdje een tweede nestje van Jaytail. Haar buik was echter niet zo rond als het hoorde te zijn, dat was het de vorige ker ook niet. Ze leek niet eens zwanger. Ze was zelf massief, haar lichaam breed genoeg om dat volume onzichtbaar te maken. Haar mooi gevormde kop werd even langzaam opgegeven. Ze zag er vermoeid uit, haar goudgele ogen diep gezakt in haar kop terwijl haar neus niet langer een gezonde roze kleur had. Ze voelde zich niet lekker, ze was niet lekker. Haar lenden waren ingezakt opdat haar spiermassa met de dag meer verdween. Ze was ziek en dat wist ze. Het was als wachten op de laatste klap die maar niet kwam. Met een shock zou het overzijn, had ze dag in en uit gedacht... maar wilde ze dat? Ze glimlachte langzaam, om haar gezicht terug te vullen met leven die haar lichaam niet meer zoveel had. Nee, ze wilde hierblijven. Bij Jaytail, Silverstar... Silverkit, Longkit en Heronkit... En de nieuwe kleintjes uiteraard. Ze zouden prachtig zijn, niet? Ze zouden haar nieuwe hoop geven... Zelfs als ze te oud was om nog haar taken als full-time queen te vervullen. Ze zou verder gaan en gewoon haar droom verder leven, haar kittenwens was eindelijk uitgekomen en ze werd geliefd, door zoveel katten, personen... Heh... Ze glimlachte even schuin terwijl ze langzaam in beweging kwam. Haar passen waren niet loom maar sterk. Nog steeds straalde er passie door in haar goudgele blik, een passie die eigen was aan de ex-deputy van de thunderclan. Ze had zoveel risico's genomen voor de dingen die ze lief had en ze had zoveel slagen opgevangen dat ze gewoon gevoelloos was geworden voor elke nieuwe schot die werd afgevuurd. Voor elke kogel die zich dieper in haar vlees wreette. Het brandde, het verleden, het was een regen van die kogels... En elke keer, elke stap, elk moment probeerde ze het weg te denken, weg te cijferen in haar vergetelheid. Maar hoe hard je ook probeerde, je kon niet je eigen verleden ontlopen, je eigen beslissingen, je eigen goedheid. Je liefde werd je ondergang, het was alsof starclan dat in haar slaap had gefluisterd. Maar het was nooit gebeurd. Het waren de katten rondom haar die met hun haatdragende blikken dat hadden voorspelt. Iedereen kon het zien, daarvoor moest je zelfs geen ogen hebben, enkel een paar oren... om de verhalen van de gevlekte kattin te horen. Over hoe zij haar geluk wegtelde voor anderen... Om uiteindelijk te smachten naar hetgeen wat zij gaf aan zovelen rondom haar. Ze voelde zich groot, ze voelde zich sterk, dat was wat ze haarzelf wijs maakte jaar in en jaar uit... maar dat was ze niet. Ze was o zo zwak. Fragiel en gebroken over de stukken, de brokken die haar hadden gemaakt. Wat was ze nu dan nog? Een schaduw die haar vroegere zelf met geen enkele details volgde... DE hoeken waren niet langer scherp, er zat niet veel meer in of wel dan? Ze lachte even zachtjes. Maar wat had ze ook gedacht... Het was haar keuze geweest zo te zijn en zo te blijven. Gewoontes, die veranderen niet zomaar...

Haar goudgele ogen keken rond. Op het veld waar alleen duisternis was voor haar kon ze geen figuren van elkaar onderscheiden. Maar ze wist wel degelijk dat de meeste hun ogen hadden gesloten om de slaap te vatten. Ze glimlachte even met een zacht gesnor, het moederlijke gevoel droeg ze voor al haar katten, al de thunderclanners... En misschien zelfs wat Riverclanners... En ze zou zeker ook niet andere katten wegcijferen mochten deze naar haar toekomen voor troost of liefde. Haar hart wilde het doen, ze leefde voor dat soort dingen, om anderen juist een schouder aan te bieden waar zij er zelf gene kon vinden. Het was vaak diegene die zelf de pijn had doorstaan, die het het beste kon begrijpen. En dat liet de oude poes even glimlachen. Ja, het was waar. Oh... Wat was het zo hard en waar. Ze grinnikte even en hief haar neus hoger de lucht in om de lucht op te snuiven. Ze sliep bij de thunderclanners en het was dan ook niet vreemd dat ze deze katten kon ruiken nu. Haar goudgele ogen, die zachtjes en liefdevol glommen in de nacht keken rond, ze zag ze niet, maar ze wist dat katten terug konden kijken en daarom straalde ze van geluk, haar glimlach reikte van oor tot oor. Ze was gelukkig, toch? Niet dat ze anders was. Ze had zoveel meegemaakt dat ze gewoon niet meer wist hoe het hele ritme van haar leven ging. maar ergens wist ze wel dat ze het zou vinden, traag en langzaam, zoals alle dingen in deze wereld. Een wonde die heelde; een kind die opgroeide... Een bloem die begon te bloeien. Alles had tijd nodig, alles. NIks kon snel gaan, enkel het einde.
Wolfpaw, oh Wolfpaw... Wat mistte ze hem zo. De dagen dat ze prooien hadden gedeeld tot de dagen dat ze samen vogel hadden staan kijken. Haar dierbare broer, haar broer... haar broer... Waar ze verliefd op was geworden. Haar kop die rustte op zijn schouder terwijl ze beiden de zonsondergang aanschouwden. Zijn zachte stem die uitriep naar haar. Oh wat hield ze ervan als hij haar riep. 'Snowpaw,' zacht en zoet had het geklonken. En zo had ze altijd over hem gedacht. Ze wist niet wanneer ze tot dat besef was gekomen en of het wel normaal was geweest maar... Ze had niemand er ooit kunnen over vertellen. Hij was te speciaal voor haar geweest. Hij was altijd bij haar geweest en hij had haar beschermt tegen alles rondom haar... Het was dan ook niet vreemd dat haar oudste dochtertje vernoemd was naar hem, naar het kijken van de vogels. Haar hart voelde even zwaar aan toen ze besefte dat deze kater waarschijnlijk al lang zijn kop had gelegd. Zou hij in starclan geloofd hebben? Zou hij daar zijn? Samen met haar kleine Butterkit? Samen met haar ouders...? Zouden ze daar samen zitten? Zouden ze het hem vergeven hebben? Het vergieten van hun bloed was zijn chuld geweest. Maar de blik in zijn blauwe ogen zou ze nooit vergeten. Hij was bang geweest toen hij samen met hun jongste broer hun kelen openmaakte... Daar, daar op het terrein waar ze de manen daarna nog zoveel zou komen. Het was enkel dankzij de oudste, een massieve tabby, dat ze haar ogen van hem had kunnen afhalen. De witte kater was op haar af gesprongen met zijn klauwen uitgeslaan, zijn bek open. maar in dat moment had zij gezien dat in zijn ogen vol haat een blik stond van pijn en verdriet en... Ze had hem willen troosten, willen likken en met hem willen huilen tot de tranen niet meer op konden. Opdat hun vader hun sloeg; hun moeder hen verachtte. De drieling die altijd hoog scoorde, maar nooit hun mond opende. Elke dag nieuwe wondes op hun oren, maar niemand die ernaar vroeg. Ze zeiden dat liefde soms samen ging met haat. Dat was niet anders in deze familie. Zij stonden op trots en eer, op grootsheid en een mark achterlaten... Had zij dat uiteindelijk gedaan? Nee, dat had ze niet. Zij was maar een andere kattin geweest in het leven van de clans... en ze wist dat als haar dag zou komen deze zou verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ze was geen legendarische held die een clan uit  de brand had geholpen, ze was geen moordenaar die duizende levens had verpest... En ze was al zeker niet iemand met genoeg ambitie om ergens bovenop te komen met een grootse naam. Nee, zij was Snowpaw geweest... En ze zou gaan als Snowdrop, een simpele poes die haar leven probeerde anders te maken door haar anders te denken dan dat haar ouders hadden gedaan. Denkende aan wat je meer kon doen om beter gezien te worden. Elke dag.... Elke dag... Weer... Ze was nooit genoeg geweest, niet voor haar ouders... Of Wolfpaw, of haar mentor... Serpentfang. Oh Serpent, het speet haar dat ze had moeten sterven voor haar. Dat zij niet voor haarzelf had kunnen opstaan. Nog steeds zag ze het beeld van de open gereten nek voor zich... Hoe de kattin zich voor diens ex apprentice had gegooid. DE tabby was zo rechtvaardig geweest en had haar altijd zo op de grond gehouden. Hara houvast, haar enigste steun. Zonder haar was ze nu vast anders geweest. Want zonder haar had ze nooit liefde terug gehad. Ze was als een moeder voor haar geweest, opdat haar eigen moeder dat nooit had kunnen zijn. De tabby had geluisterd naar elk probleempje die ze had gehad en naar elke emotie die door haar lichaam heen vloeide. Toen ze dan ook samen een paar rogues hadden tegengekomen vlak na haar ceremonie had ze enkel met grote ogen kunnen kijken naar haar kapotte, levenloze lichaam. Ze was alleen, van op dat moment had ze niemand meer. Haar broers verdreven uit de clan, haar ouders haatdragend in starclan en haar mentor kapot voor haar ogen.
Ze moest even grinniken bij die gedachte, het feit dat ze die tijd niet had zien zitten en ze zo vaak naar de dood zelf had zitten snakken, zodat ze face to face met hun kon komen. Hun sorry kon zeggen... Die drie katten moest ze gewoon spreken dan en niks anders was er toen door haar kop hene gegaan. Hoofdschuddend wandelde de gevlekte poes verder langs de groep katten heen, haar ogen konden langzaam aan meer zien, opdat de lucht boven haar een kleurtje bij begon te krijgen en het licht vanachter de horizon begon te reiken. Het was vreemd om te zien vanuit haar positie, opdat het vaag was voor haar, amper te zien... maar het bood haar wel wat meer aan... Nu ze ook zicht had was het genoeg voor haar om de katten even langs te gaan. Het was niet vreemd voor haar om even te kijken naar de kittens van Glowstick en even te lachen toen ze terug dacht aan hem als een jong iemand... En hoe ze hem steun had willen bieden. Opdat haar deputyschap de dood van zijn vader betekende... Het was zwaar geweest voor iedereen en het was altijd beter als iemand aftrad dan dat de dood het verloop van een rang afzegde, dat was toch wat zij ervan dacht. Maar zo dacht ze eigenlijk over alles. Dood was iets verschrikkelijks, of je die persoon nu kende of niet; of deze nu slecht was of niet. Zo had ze het vreselijk gevonden dat ook hij, de duivel zelve, Whitelion, dood was. Hij was nooit haar favoriete persoon geweest, maar ergens had ze zich ook zorgen over hem gemaakt... Wie niet? Misschien had hij iets hevigs meegemaakt die zijn gedrag zo had gevormd. Haar ogen gleden even naar wat windclan katten die verderop lagen. Ze had nog nooit de kans genomen om zijn familie aan te spreken en te vragen ernaar. Maar ze had haar kittens over hem verteld, over hoe iedereen hem evil vond maar hoe hij vast een goed hart had. Misschien was het daarom wel dat hij zo was. Het groter iets was, hoe sneller het brak, en dat was misschien wat er met Whitelion was gebeurd. Het zou haar zeker niks verbazen als hij gewoon pijn had, alleen was en zocht naar iemand voor steun. Op zijn manier was het ergens fout geweest, daar was ze wel van overtuigd maar dan opnieuw... Har manier van omgaan met haar hartenzeer en verlies was haarzelf pijn doen en denken, verlangen naar de opluchting, waarop geen pijn en emoties haar meer zouden raken. Maar zou starclan haar in die tijd aangenomen hebben? Nee, ze dacht van niet. Waarom zouden ze dan zo'n laf iemand aannemen? Ze wilde de clan toen niet dienen, maar dat had ze snel omgedraaid en ze had haar pijn vertaald op een andere manier dan verlangen naar de dood... En dat was het helpen van anderen. Zoals ze nu dus was en altijd zou blijven. Het was haar eigen manier van doen, haar eigen manier van pijn tonen. Ze voelde zich steeds wat beter als ze anderen had kunnen helpen. Het was begonnen bij een iemand en het was verder gelopen naar anderen. Van de dag waarop ze uit de boom was gesprongen en haar poor had gebroken tot de dag waarop ze zich tegen een andere thunderclanner had gegooid. Keer op keer was het om zichzelf op te geven en ze wist niet goed of dat iets goeds of slechts was. Want het was je eigen leven op het spel zetten voor je eigen gain om het zo maar te zeggen. Anderen zouden zeggen van niet, zeggen dat ze zichzelf een slecht masker op wilde zetten omdat ze gewoon zo was en yeah, misschien was ze zo... Maar dat getuigde tenminste van het feit dat ze afwist van hoe sommige katten dachten. De katten die niet zomaar spontaan zich voor een ander gooiden. Er zat een groot verschil in als je hersenen tijd hadden om de info te verwerken en dat wist ze vrij goed. Met elke keuze die zij in haar leven had gemaakt had ze altijd twee keuzes gehad; weglopen of blijven. En ze kon zich geen enkel beslissing voornemen waarbij weglopen haar eerste optie was geweest. Met een zachte zucht keek ze even langs de katten voordat ze haar pas versnelde. In deze korte momenten was het gevoel niet afgenomen en misschien hielp wandelen wat, maar daar was ze niet helemaal zeker mee.

Ze versnelde haar pas en haalde diep adem een zware zucht langs haar lippen te laten lopen, haar fijn gevormde kopje kantelde zich wat toen ze Siverstar verderop zag. Ze glimlachte even, maar besloot zich meteen met een kwart draai weg te draaien, zodat ze rustig langs de groep katten kon wandelen. Ze hield zoveel van die kater en hij was er ook altijd voor haar geweest. Zijn keuze  om haar in de clan te houden was niet zo zeer uit hun vriendschap, maar misschien om het feit dat ze elkaar door en door kenden en het dus niet vreemd was dat Snowdrop zo'n actie had ondernomen. Ja, het aanvallen van WInterbird was iets vreemd geweest binnen de clan, maar niet in haar hoofd en ergens had ze geen spijt ervan, enkel een slechet nasmaak in de mond. Ze had nooit Winterbird iets willen aandoen, ze had haar gewoon tegengehouden zodat Riverclan een warrior minder had moeten bevechten. Dit zorgde er ergens voor dat ze niet loyaal leek aan haar clan... maar als ze zo tussen twee clans lag, hoe kon ze dat dan zijn? Niemand anders buiten Silverstar had dit blijkbaar ingezien en dat was iets dat haar deels had opgelucht als haar ook verbaasd. Ja, met bewondering had ze zitten kijken naar hem toen hij die woorden uitsprak, ookal was dat niet te zien achter het gordijn van tranen die zij hoog op had gehouden voor de hele clan. STiekem ergens had ze weg gewild, maar zoal hij als zij als de hele clan wist dat zij geen seconde zonder de steun van de clan kon. Ze was half blind en kon niks meer door haar ouder wordende lichaam. Het was niet dat ze stokoud was, maar ze was wel al op leeftijd en ze had zeker wel iets in haar die niet normaal was. Het feit dat ze ook eerst geen kittens kon krijgen was ook een indicatie geweest dat ze niet helemaal een normaal lichaam had, aangezien ze genoeg had geprobeerd. Het was een wonder geweest met haar eerste nestje... En toch had ze ze opgegeven. Ze was heopeloos geweest in dat moment en het feit dat ze kittens eruit ahd gekregen was voor haar zoal als een aangename verassing als een vreselijk iets.. Nee, nee! Ze had ze afgestaan maar was altijd close met hun geweest. Hun vader was immers de broer van iemand die te bekend stond en dat kon nogal wat heisa laten ontstaan mocht dat ooit vrij komen... Dat de kater ten eerste had toegestemd om met een oudere kattin te gaan was ergens verkeerd, maar niet geheel uit ten boze... maar misschien was het eerder dat de buitenclanse relatie gewoon een taboe was. Maar hij was een slimme en ook nog eens een taaie dus het zou wel goed komen. Hij had met een heldere kop toegestemd op haar aanvraag toen ze nog deputy was geweest... maar kort daarna was bloodclan gekomen en kort daarna begon ze achteruit te gaan. Het was dan ook helemaal uit ten boze dat ze dan juist kittens zou gaan opvoeden als ze niet eens haar eigen clan vertrouwde op dat moment.
Over dat gesproken... HOe ze ooit de woorden had kunnen uitspreken waren haar nog steeds een beetje vreemd. Want het was verraad, zuiver en vuil verraad. Ze had claw willen helpen maar dat was op aanvraag dat hij please niemand meer iets zou aandoen. Had hij geluisterd? Uiteraard niet. Een krop in haar keel liet even tranen opwellen in haar heldere gouden ogen en ze schudde even haar kopje, de traantjes dropen van haar gezicht af. Dat was misschien de enigste keer dat ze spijt had van haar keuze... Ze had de ander gewoon meteen moeten aanvallen... Maar toen ze dat pas zag met haar eigen ogen, dat de ander zijn belofte niet nakwam, was ze op hem hem afgevlogen om hem bij de keel te grijpen. Maarr het was hopeloos geweest. Ze was zwak geweest, te zwak om hem aan te gaan en zo had ze verloren. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Want hij had haar geconfronteerd met het feit dat ze niet langer goed zag en later die dag had ze met tranen in haar ogen zitten janken bij de medicine cat. Niemand had haar nog gehoord en niet veel later had ze tegen de gevonden silverstar gezegd dat ze zou aftreden als deputy. Ze was die eer niet langer waard, die was ze eigenlijk nooit waardig geweest en dat wist de ander ook en daarom had hij van ja geze- nee... dat kon je niet denken SNow... Silverstar had altijd in haar geloofd en hoe zij over de dingen voelde mocht zijn inzicht niet bevuilen. Haar oortjes flikkerden even op toen ze bij het besef kwam dat ze niet eens de speciaalste kat van de hele bende had vernoemd. Hij, Jaytail. HIj was zo speciaal geweest. Hij had haar leven gered van die wrede man, hij had haar van zijn klauwen gered en dat was het begin van iets magisch, voor hun beiden... En het was niet eens de enige keer dat hij haar had gered. Het gebeurde o zo vaak dat de andere haar leek te redden en oh wat was ze hem dankbaar om al die dingen. Oh, wat was ze dankbaar dat ze hem kende, dat ze ham had leren kennen. NIet alleen om haar leven maar om de tweede kans, de tweede kans die ze eigenlijk niet had verdient. Want ze had haar eerste nestje zo hard laten vallen dat ze gewoon niks meer verdienden. Wie liet nu een wens zo hard vallen? Dat deed zij... Want zij was een ondankbaar wicht. In haar ogen was het niks anders geweest dan een tweede kans, maar in haar hart wist ze dat dit een kans was op het vervolledigen van haar gezin. Maar toen ze dit had voorgesteld aan Risingpaw had hij het afgewezen. Hij en Forlorn hadden nu elk een leven op zich en een familie waar zij op gehecht waren en het feit dat haar oudste kideneren haar nooit als een moeder zouden zien deed haar pijn maar... Het maakte haar niet kapot. Ze had met een knikje zijn beslissing aangenomen. DE gevlekte poes met de blauwe ogen, haar oudste dochter, had ze niet eens aangesproken. Ze wist zeker dat de ander ook zo een soort antwoord zou geven. Hoop, hoop bestond niet meer in dat gebied. Voor wat zij had vergooid, had zij verloren en vanaf die dag dat zij die keuze over haar lippen had laten rollen, had ook zij zichzlef vervloekt, samen met het nageslacht die zij op het hoge bloed had voortgebracht. Ze was een monster op dat vlak, denkende aan het beste voor de toekomst maar niet op het vlak van wat haar en haar relatie zou zijn. Ja, zo dacht ze nu niet meer, nu dacht ze anders, maar dan was het gewoon niet zo... Dan was ze een monster... Nu kon je haar ook zo noemen maar... Op een andere manier... Want ze probeerde en ze reikte uit naar hen, maar als je de hand niet wilde grijpen was het voor niks geweest om er zelfs maar een uit te reiken. Ze slikte even moeizaam de tranen weg terwijl ze haar kop schudde en even deze wat liet zakken. Met een zachte zucht liep de ooit zo trotse poes verder langs de katten heen... Om bij het passeren van Jaytail even haar kopje tegen de zijne te drukken, zacht en teder zodat hij niet zou ontwaken... En vervolgens gaf ze hem een likje over zijn wang, een zacht gesnor ontsprong uit haar keel, om hem teder een zachte "Ik hou van je," te zeggen in zoet gesnor. Oh... En hij was alles waar ze niet op had gehoopt. Maar oh wat was ze blij met hem. Met al zijn imperfectie, maar zijn schoonheid. Ze hield van hem... Snowdrop hield van Jay... Met heel haar hart. En dat besefte ze nu pas, ze was niet al te snel met het beseffen van deze emoties, maar het kwam met golven en emoties. Ze voelde tranen prikken in haar ogen terwijl een nieuwe steek in haar onderbuik kwam. Het was zo ver. Het was zo ver... Maar ze wilde nog niet. Ze wist niet waarom, maar ze was uit op wandelen. Ze tilde haar kop op en slikte even terwijl ze kort haar pootje optilde om wat tranen weg te vegen... Ze moest even zachtjes grinniken, uit balans gebracht door haar eigen emoties die ze niet eens in de hand leek te kunnen houden. Het was vast omdat het moment dichtbij aan het komen was. De hormonen speelden op, de pijn werd haar dan teveel en tranen zouden over haar gezicht stromen, naar de grond glijden en deze weer bevuilen, zoals twee keer voor dit en hopelijk nog enkele keren. Ze slikte even en kon er niks aan doen, haar pas versnelde en versnelde tot ze iemand in haar ooghoek zag. Ze wist dat het maar in een flits was, maar Butterstar was iemand die ze zeker niet kon missen, al mocht ze haar van een kilometer zien. Ze glimlachte langzaam, pijn en vermoeidheid in haar goudgele ogen terwijl ze haar afwende van de katten en rustig wegwandelde van de hele bende. Ze wist niet waarom maar het gehele tafereel van vroeger terug brachten was alles behalve goed voor haar op dit moment en dat besefte ze ook met de seconde meer en meer en meer. En nu ze zo Butterstar zag...

DE eerste keer dat ze haar had gezien, was dat niet als Butterbell geweest? Nee, het was vast als Butterstar geweest en vanaf dat moment was de ander altijd als een soort schaduw geweest, een soort van geest die haar overal leek te volgen, het maakte haar gedachten foggy en onzuiver en ze wist dat dat een teken was van liefde. Had ze ooit willen beseffen aan de ander dat ze verliefd op haar was geweest? Nee, want dat was verkeerd. Zij was Riverclan, zij van thunderclan en ze was er bijna zeker van de ander ook niet op haar zou vallen al mocht ze op duizend vallende sterren wensen dat het anders was. Maar het was niet zo simpel als dat en dat wist de oudere kattin wel. Ze was de leader van haar clan, ze moest een voorbeeld zetten en dat moest zij ook. Opdat zij kittens had gehad met een kater van een andere clan. Zij was in de fout gegaan en ze wist dat de ander nooit zoiets zou doen... laat staan gaan met een kattin, dat was toch wel uit ten boze? Wat had ze ook ooit gedacht? Een relatie met een leader? Van een andere clan? Nee, dat kon niet en dat bestond niet en dat zou ook nooit bestaan. haar leven was uitgeschreven en stond vast, en het kon niet veranderd worden, hoeveel men ook zou sleuren of trekken aan die feiten. Ze zou voor altijd gewoon die ene zijn die in haar leven voorbij was gekomen niet? ze lachte even schuin en voelde tranen langs haar wangen lopen. Nu al? Was dit omdat haar hart het niet eens was met haar acties, haar hart had het zo vaak fout tho en haar gedachten waren het vaak niet eens eens met wat haar lichaam deed. Was zij wel degene die haarzelf soms bestuurde? Nee... Ze kon haarzelf gewoon niet meer zijn, ze wist niet meer wie ze was als ze soms bezig was. Praten of dingen doen, dat was gewoon... Soms niet SNowdrop. Net zoals nu. Ze had naar de leader willen gaan en vragen voor hulp, zoals deze hulp had geleverd bij haar tweede nestje, maar het was er iet van gekomen. Nee. Ze snikte even zachtjes en voelde tranen sneller gaan, ze kon er niks aan doen en het speet haar zo. Ze wilde niet. Ze wilde niet!
Haar poten trilden onder haar lichaam terwijl haar pas maar steeds sneller hing. Wat ging er nu gebeuren? Nu ze weg was? Had iemand haar zelfs zien weg gaan? Nee, waarschijnlijk niet. Het had er allemaal namelijk nogal rustig uitgezien, van achter toch. Want op haar gezicht stond een wilde storm die duidelijk te zien was aan de tranen die uit haar ooghoeken kwamen gelopen. Ze was gewoon helemaal van de kaart gebracht door de vlaag van emoties, die als een hevige regenstorm op haar neerkwam en haar probeerde te verzuipen in de open lucht. Ze kon geen adem meer pakken en dus werd ze gedwongen even te vertragen, haar pas was immer gehaast geweest. Ze slikte even en snikte zachtjes waarna ze haar kop wat neeg en een paar tranen weg veegde. Met een zachte zucht, die trilde door de lucht heen, keek ze terug op. De lucht was in meerdere kleuren gekleurd nu en het was een magisch zicht voor de kat die de hele nacht niks anders dan duisternis had gezien. Ze hapte even naar adem terwijl ze even weer snikte en schudde al snel haar kop. Haar ogen wende zich al snel af van de horizon, zodat haar kop zich even kon draaien. Haar ogen moesten even bevestigen wat haar gedachten aan het vermoeden waren... En ja hoor, ze was uit het zicht van de groep gegaan. Achter de struiken die het veld in twee deelde was ze nu en het zorgde ervoor dat de spanning op haar lichaam langzaam afnam. Het gaf haar meer rust, meer comfort en haar poten leken niet langer te trillen op het feit dat zoveel ogen en zoveel herinneringen op haar neerschoten. Ze werd er bang van, een beetje opgefokt en ze wist dat dat alles behalve goed was voor haar babys. Zacht gezucht ontglipte aan haar fijne lipjes en ze legde even haar kop tegen het zachte gras aan... Ze vleide zich ertegen en snorde even zachtjes, moeizaam eigenlijk, opdat ze pijn begon te krijgen van de onderbuikse krampen die zich nu langzaam begonnen te vertellen en weeën. Ze hijgde even zachtjes en tilde al snel terug haar kopje op, om met grote fikse passen verder te paraderen en wat te ijsberen over het grasveldje heen. Onbewust dwaalde ze hierdoor steeds meer van de katten af die verderop rustig aan het ontwaken waren. Weldra zou de tocht verder gaan en dan zat zij hier van last te zijn? Wel meteen voelde ze een nieuwe vlaag van nerveusiteit over zich heen gaan. Ze kreunde even zachtjes en schudde haar kop. Ze draaide zich om en begon kwakkel verder te lopen en verder te gaan. In haar ooghoek zag ze een stroompje water lopen. Het leek niet al te diep maar het zag er ook gevaarlijk uit... Zeker als de kittens zo kwamen... Dus wende ze zich meteen af... In haar ooghoek zag ze een barn en ze zuchtte even zachtjes en besloot zich, niet ver van de barn, te gaan neerleggen. Haar kop werd tegen haar buik gelegd. Ze likte even wat en legde toen al snel haar kop tegen de grond aan om zacht hijgend haar ogen toe te knijpen. Toen er echter iets te veoeln was dat niet hoorde, keek ze meteen geschrokken op. Ze kreunde echter luid. Zo luid. Zoveel pijn. Het deed pijn! HEt deed pijn! PIjn! Pijn! Dit was niet normaal. Wat eerst in schokken was gekomen kwam nu in een vlaag die haar overrompelde en haar tegen de grond pinde waardoor ze even niet eens lucht kon binnen krijgen. Haar goudkleurige ogen werden groot en ze voelde haar nagels uit hun hulsel komen.

Bloed, ze bloedde. DE geur van bloed vulde de ochtend meteen en wel meteen kneep ze haar gouden ogen toe. Dear starclan, sta haar bij please. Ze hijgde luidkeels en slaakte een zachte kreet uit toen ze een pijnlijke steek kreeg. Wel meteen hijgde ze even en staarde ze voor zich uit, tranen in haar ogen. Herinneringen van eerder vlogen aan hara voorbij. Ze kon niet stoppne met janken.
Hoe ze de tabby en witte poes had afgegeven aan een vreemde poes, die haar eerste nestje zou opvoeden.
"Ik wil je niet achterlaten, ik wil ze houden!" had ze willen roepen, ze had zoveel willen roepen. "Dear Starclan why me, why me again? Why now? WHY NOW?" Het bloed had over de bosgrond gevloeid en de sterke frisse bosgeur vervuild. Ze had luid staan gillen toen, met veel tranen in haar ogen. En darana had e al die moeite en liefde aan iemand anders geschonken en ze had er zoveel spijt aan. Ze had zoveel pijn in haar hart, die brak in stukjes. Het hart van een moeder was zo sterk als een hengst, maar zo fragiel als kristal. En dat beide was op hetzelfde vlak te zien, op het vlak van hun kinderen. Ze wilde ze niet weg geven aan iemand die ze niet kende. Ze wilde ze houden, ze zien opgroeien, warrior zien worden. Gebroken gedachten, gebroken ziel, gebroken hart. NIet dat iemand haar pijn kon delen, ze had geen vader om ze mee op te voeden, niemand kende haar pijn, het pijn van verliezen als je ze nog zien. Het zien van een levende dode in je gedachten. "Mijn baby's! Geef mijn baby's terug!" die woorden kon ze niet uitbrengen, aangezien ze ze als goederen had weg gehandeld, voor de angst die zij in haar hart had gevoeld. Hoe kon ze? Monster. Monster! Hoe durfde ze zichzelf een moeder te noemen!

Ze trilde hevig en kon niks anders dan plots gillen, verdrinkende in haar eigen tranen terwijl ze meegaf in het gevoel. Bloed, bloed was overal. Bloed, bloed. Er was zoveel bloed, teveel bloed. Ze herkende dit, ze herkende dit o zo goed. Iemand, iemand hel- Eh. Ze hapte naar adem en legde snikkend haar neus tegen haar buik aan... Ze wilde niet opgeven, ze wilde niet nog eens doen alsof het dingen waren. Het speet haar zo. Het speet haar zo! Please. Rising, Forlorn! Please... Please! "Het spijt me zo... Het spijt me zo..." klonk er snikkend en trillend van de poes af terwijl ze snikkend haar kop wat schudde tegen haar buik aan. Haar gekraakte stem weerklonk zacht over het veld en de barn heen, gevoerd door de wind... maar ze wist dat elke betekenis kapot zou gslaan worden door diens kracht, verbroken in stukken tot een eentonig geluid. Het kon alles zijn van op deze afstand, een lach... Een kreet. Wie weet. Ze snikte even en opende haar ogen, om deze naar de lucht te richten en trillend, hijgend naar de prachtige kleuren te kijken. DE kleuren stroomden in tonen over de hemel uit, zoals het bloed dat zich op dezlefde moment over het gras begon te verspreiden. Ze kon niks anders dan kreunen en tranen laten gaan. Ze was zo bang, en ze was alleen. KOn ze dit wel alleen? Ze had de eerste keer met iemand gedaan en nu... Nu ook... Ze jhijgde luid en legde haar kop tegen het gras aan terwijl haar blik wat vertroebelde in de tranen en het verliezen van bewustzijn. Ze had dit nog nooit meegemaakt. Waar was Butterstar? Ze wilde BUtterstar... En Jaytail en iedereen rond zich hebben.
En wat had ze veel gelogen om andere goed te doen toen en als het niet ana haar lag toen... Aan wie wel? Ze had niemand verteld dat de medicine cat van shadowclan had gezien dat ze zwanger was.  En ze had er ook niet echt zwanger uitgezien, maar ze had pijn gehad die de ander had opgemerkt en uiteindelijk na een kort onderzoek had de tabby gevonden dat ze wel degelijk zwanger was. Ze was overrompeld door geluk, uiteraard. Want toen had ze gedacht aan de tweede kans die ze kreg. Ze kon het toen, dat wist ze zeker. Maar toen ze uiteindelijk in een storm naar buiten was gegaan was het niet al te lang voordat ze daar in beviel... Maar starclanzijdank dat zij er was.
"Bu-Butter!" tranen stroomden als bloed over de grond heen terwijl haar nagels de droge grond in werden geboort. Wat moest ze doen zonder hun? Zonder iedereen? Ze kon niks zonder anderen, dat wistz e zelf wel! Ze schreeuwde het uit terwijl haar wit-grijze kop tegen de grond werd gedrukt, een vlaag van adrenaline hield haar overeind, hield haar wakker en ze wist dat ze nog kon vechten, nog kon doorgaan, maar met de secondes voelde ze ook haar leven langzaam wegtikken.
En daar was ze dan bevallen, van de kittens waar ze zoveel van had gehouden. Haar dochters, haar zoons... haar liefjes en haar pluisjes.. En ze had ze zo dierbaar, daar in de den van de leader van de clan der wateren. Ze was niet alleen toen, ondanks dat ze niet eens in haar eigen clan was... Het was vreemd geweest en misschien zelfs de reden waarom ze later die thunderclan poes had aangevallen. Opdat zze nooit met haar voorgaande nestd it gevoel had kunnen bereiken. En in dat moment had ze het hopeloos in haar thuisclan gewild.
Ze rende, rende, rende o zo hard en ze riep haar longen uit maar het was te laat. Ze was stom geweest en daar had ze de ultieme prijs voor moeten betalen; het leven van haar kind. Haar kleine, haar lieve Butterkit. haar kleine meid... haar lieve kleine meisje. Ze was zo lief geweest en zo mooi en ze had haar vernoemd naar haar redder... En in dat moment had zij haar laten vallen. De stroom had haar meegesleurd, had hun meegesleurd... maar Silver had meer geluk dan zijn kleine zus... En in dat moment werd alles duidelijk dat starclan had besloten dat ze bij SIlverstar moest blijven en niet bij de flame point... Haar hart kon niet in twee clans thuishoren... Dat werd haar de harde manier aangeleerd... Te hard misschien... Ze wist niet hoe snel alles was gegaan maar voor haar was alles als in slow motion gebeurd en haar zware poten waren veel te traag geweest om iets te doen; een mislukking van een moeder. 'Snowdrop, monster; mislukking der moeders,'

En met een luid geschreeuw die hopeloos klonk jankte de gevlekte poes verder. Haar kreten klonken vol met verdriet, niet met pijn... Ookal was deze begonnen met het laatste. Ze wilde niet opnieuw falen. Ze wilde niet dat ze weer iets verkeerd zou doen! Ze wilde niet... Ze wilde voor een keer goed genoeg zijn! Ze snikte luid terwijl haar ogen even open gingen en ze de lucht zag... Die langzaam leek te verdwijnen achter de wolken... Waren ze daar altijd geweest? DE lucht had zwaar aangevoeld, dat besefte ze wel, maar een storm zat er niet meteen aan te komen.. Alhoewel... Haar hoofd kolkte en draaide, nam hevige stoten terwijl de tranen als hevige regen uit haar ogen glipten. Ze was bang, ze was zo bang en ze wist niet zeker wat ze moest doen. Haar poetn trilden, haar lichaam helemaal verstijfd van angst en verdriet. Was dit het einde voor haar? Ze wist het eerlijk gezegd niet... De moordende pijn gaf haar wel een soort indruk ervan. Al snel werden haar ogen groten en strekte ze haar grote lichaam met een gil waarbij haar klauwen langs het lange gras schoten. Ze leek te grijpen naar een houvast; maar die was uiteraard nergens te vinden. Hijgend en paniekerig begon ze rond te kijken, tot haar blik strak gericht werd op de struiken meters verderop, waar de clans achter zaten. Ze konden haar niet horen, haar niet ruiken, want de wind kwam van de andere kant en dreef alles weg van hun. Luid hijgend en met veel moeite probeerde ze zichzelf op te werken, maar dat zo hopeloos als ze groot was, want kort daarna zakte ze ineen, een hoopje jankende, hopeloze nietigheid die met moeilijke ademteugen de wereld probeerde bij te houden. Ze wilde alles uitbrengen, maar de pijn belemmerde dat en ze leek het idee te krijgen dat langzaam maar zeker de wind en ook de wolken over leken te rollen. Licht straalde echter nog steeds door, alsof het een prachtige dag was... En er geen wolkje aan de lucht was... Als je niet opkeek kreeg je ook dat idee... En dat kreeg ze dan ook na een tijdje... Besef van tijd en ruimte begon als een doorgeslaande tol van zijn baan te spinnen en langzaam maar zeker was ze ervan overtuigd dat ze het bewustzijn zou verliezen... Tot ze opeens iets nieuws voelde, en nog iets... En haar ogen groot werden. Haar gouden blik werd snel gericht op haar buik, maar ze werd weer geveld door een tweede steek van pijn en ze duwde haar kop gepijnigd tegen de grond aan, haar ogen abnormaal groot.. En ze probeerde naar adem te happen, te gillen, iets van geluid uit te brengen... maar niks leek te komen. Het gevoel van opluchting kwam al snel na die hevige storm van pijn en emoties en luid hijgend probeerde ze nogmaals op te kijken. Maar er kwam nog en nog een het deed zoveel pijn. Voor het eerst in haar leven wilde ze terug gaan, terug gaan op de keuzes die ze had gemaakt. DE pijn overrompelde haar als in een lawine die uit het niks kwam opdoemen en haar zo onder een hevige massa bracht. dat was de soort pijn die het was. Het nam je adem weg en zorgde ervoor dat je machteloos was tegenover je eigen lichaam. Je lichaam ging zijn gang, geen zorgen makende op het scheuren ervan; op de pijn die ervan kwam. Ze krijste het plots uit en besefte langzaam dat haar lichaam na die kreet aan het overgeven was. Wel meteen keek ze op... En haar ogen werden groot. Wel meteen begon ze de drie kleine kittens droog et likken. Tranen stroomden over haar gezicht heen terwijl haar hele lijf trilde van zoal het bloedverlies als de shock van de pijn. Toch kon ze niks anders dan jankend te kijken naar haar drie wonders. Ze keek gewoon naar haar, door haar vertroebelde blik heen en zag in de plaats van kleine, natte kittens, het mooiste wonder dat ze ooit had gezien. En ze lachte, ze lachte zo hard bij dat besef. het besef dat dit haar wonders waren. Haar drie kleine wonders. Ze zag zelf niet het rode bed dat zich rond hen had gevormd. HEt gras niet langer groen rond hun, maar dieprood, intens en hevig op het rustige veld...
Lachende duwde ze haar kopje tegen de kleintjes aan terwijl ze haar lichaam wat hoger duwde en trillend haar kittens meer begon te likken. Elke haal stevig genoeg om ze genoeg kracht te geven, ze droog te maken. Het maakte haar niet uit dat haar hele wereld draaide, haar hartslag zo traag leek te gaan en dat haar lichaam trilde als een rietje. Ze zou voor haar kleintjes kijken, eerst haar baby's en niemand anders. Ze glimlachte breed en bekeek ze even. Ze waren zo mooi, zo mooi... Zo verdomd mooi. Ze bekeek elk jonkie even goed. Eentje zo wit als haar vacht, met wat grijs in vermengd en blij snorrend likte ze het jong even terwijl ze langzaam meer tranen in haar ogen voelde prikken. Geluk overspoelde haar terwijl ze langzaam naar de volgende keek. Ze wist niet wie de oudste was of de jongste, daarvoor was er ook niemand om het te besetigen... Maar de volgende was iets met bruin en zag er ook zeker prachtig uit. Het voelde haar met trots en zeker meer. Het was echter de laatste die haar naar adem liet happen en haar snikkend liet trillen op haar poten, waar ze langzaam door zakte opdat ze dat beeld zag. "Butterkit," zei ze meteen tegen de flame-point die daar lag. "Mijn lieve Butterkit!" zei ze met trillende stem terwijl ze jankend haar kopje tegen haar kittens duwde en ze nogmaals begon te likken. Het was als een geschenk uit het niks, iets dat haar aangeboden werd.... Dit was hetgeen waarop starclan haar vergaf... Of niet? Ze wist het niet, ze wist het echt niet maar in haar moment van geluk was er niks die haar kon breken. Haar lachende gehuild vulde haar meer dan genoeg om plaats te maken voor iets anders... Haar poten hadden nog nooit zo hevig getrild onder de emoties die door haar aderen heen stroomden. Ze was zo blij dat dit was gebeurd en ze had al geen spijt meer van de keuze die ze had gemaakt, om weg te lopen. Deze wondertjes waren van haar en deze wondertjes bleven van haar...  En weldra zou de rest van de clan en de andere clans hun te zien krijgen. Kittens die op de journey zijn geboren... Wat was ze blij dat ze allemaal zo prachtig waren...
Al snel vloog er echter iets bij haar binnen... Ze moest ze laten nazien door de medicine cat. Ze hijgde luid, haar flanken rezen snel op en neer... Ze wist niet of ze wel in staat zou zijn het tot daar te maken zonder eerst een pauze te nemen... maar ze wist ook dat ze niet in dit bebloede ding kon blijven liggen. HEt zou weldra onuitgenodigde gasten aantrekken... En dan wat? Ze moest weg... Ze moest weg! Want ze was op de journey... Oh nee... Oh nee! Paniek sloeg meteen toe bij het besef dat ze eigenlijk open en bloot lag. Ze moest opstaan en ervoor zorgen dat haar baby's veilig waren. Gelukkig waren het drie kleine kittens en kon ze deze dus met gemak alle drie samen optillen. Althans dat dacht ze... Snel sprong ze recht en neeg ze haar kop, om onhandig een kitten op te tillen... En er nog eentje te pakken... maar dat ging lastig... Haar instincten schreeuwden haar om de laatste niet achter te laten, maar ze wist dat ze anders hier voor een lange tijd nog zou blijven.. Ze moest in beweging komen, zelf actie achter steken. NIemand zou haar hier helpen en dat wist ze. Dus slikte ze even en spande ze haar fragiele spiertjes aan om een paar grote, manke, zwalpende passen te nemen ind e richting van de struiken. Snel legde ze de kittens neer, om zich hijgend om te draaien en naar de ander te stappen. Ze neeg haar kopje bij de bruinkleurige kitten en likte deze even voordat ze terug haar kop optilde, de kitten in haar bek houdende. Langzaam draaide ze zich terug om, om met snelle passen... Of wat toch snel was voor haar, terug te gaan naar het nestje van twee die er lag. De kits moesten wel honger hebben... Maar ze kon ze niet zogen nu... Of wel? Ze keek hijgend neer naar hun... Ze was nu al uitgeput.. Misschien was het beter eerst even te gaan liggen en de kittens te laten eten. Zo konden zij op kracht komen en kon zij even rustig liggen... En zo gezegd, zo gedaan... Binnen de kortste keren lag de gevlekte poes neer, hijgend haar kop tegen het gras leggend... nadat ze de jonge kittens naar haar buik had geneusd... haar ogen waren strak gericht op de lucht, die bevlekt was met donkere en boze wolken... Dat zag er niet al te goed uit als ze heel eerlijk was... maar ze wist ook dat het misschien in haar voordeel kon spelen en dat liet haar even zacht snorren... Ook het feit dat ze uiteraard drie zogende kittens had momenteel en dat was het bste gevoel die ze ooit had gevoeld. Ongelofelijk was het... Hm... Ze keek even op en likte ze elk een keer...

SNorrend had ze haar kittens aanschouwd, hoe ze hadden gevoed en hoe ze misschien tot rust waren gekomen. Ook zij was weer wat op adem gekomen. Ze had echter veel bloed verloren en dat zorgde ervoor dat de wereld rond haar helemaal aan het draaien was. Ze schudde even haar kop en kwam wankel ovvereind om hetgeen van voordien te herhalen. Langzaam maar zeker voelden haar gedachten zich met hetgeen wat eraan zat te komen. Ze zouden haar baby's zien, de clan, en er zou geluk zijn in hun ogen. Van al het negatieve die was gebeurd in de afgelopen weken was er dan eindelijk iets goed gebeurd. Drie kleine pluisjes die zich bij thunderclan zouden voegen en zich tot grote warriors zouden ontwikkelen. Ze snorde even bij die gedachte en legde de twee kittens neer op enkele meters van de struiken af. Toen ze zich echter omdraaide stond de tijd stil... Haar ogen werden groot, haar nagels kwamen uit hun hulsel en met een boos gesis vloog de kersverse moeder naar voren. Voor haar was er een angstaanjagend tafereel. Ratten, er waren ratten... En ze hadden het bloed geroken... En vanaf daar waren ze nu opweg naar haar kitten, de bruine kitten... Maar niemand, en dan ook niemand raakte haar kitten aan! Boos sissend en grauwend gooide de poes zich op de eerste rat die zich het dichst bij haar kitten bevond. Ze wist niet hoe snel ze zich naar hier had kunnen begeven. Maar het was gebeurd.... Adrenaline was hetgeen dat haar nog bezig hield. Alles tolde rondom haar, maar toch vocht ze nog. Haar tanden zakten weg in het vlees van de rat... Met een stevige beet brak ze zijn nek en gooide ze hem weg om zich op de volgende te gooien. Grommend en klauwend doodde ze ook deze... Ze waren godzijdank nog jong en dus niet al te gevaarlijk voor haar... Maar wel voor haar kleintje. Hijgend en klauwend zette ze haar tanden luid sissend in de volgende rat, die gevaarlijk dichtbij kwam. Ze krijste echter even toen een rat in haar poot beet en snel haalde ze haar andere poot uit om deze weg te slaan. Ze nam hijgend wat stappen terug, haar poten trilden, maar haar spieren voelden hard aan en haar haren stonden recht. De resterende ratten, wat er twee waren, namen echter niet terug en besloten nog steeds voor de weerloze kitten te gaan. "JE BLIJFT VAN HAAR AF!" kwam er luid gillend van de moeder af terwijl haar bek werd geopend en ze haar tanden in diens lichaam liet zakken. Luid piepend begon de iets groter rat wild te bewegen en even voelde ze een van zijn tanden in haar neus zakken waardoor ze even met een gepijnigde mauw de rat losliet om deze weg te meppen. trillend kneep ze haar ogen toe, om hijgend en langzaam terug op te kijken. Eentje was gewond en de ander... Waar was de a- een felle pijn trok door haar lichaam heen toen de rat haar in haar achterbeen beet en vervolgens nogmaals rond de staartstreek. Boos haalde ze uit naar het dier, om haar klauwen in diens lichaam te laten vallen. Ze wilde dat ze van haar afbleven! DE beten waren zo pijnlijk en ah god... Ze wilde gewoon bij haar baby's zijn... haar kindjes! Haar familie! GA WEG! En in een blinde fuurie van woede sloeg ze dan ook uiteindelijk de rat weg... Om het af te maken met een snelle beet... De gewonde rat van eerder had het echter op een lopen gezet, samen met nog eentje die ze uit het oog was verloren. De rest was nog half aan het vechten met zich leven... Maar zoals eerder vermeld was de jonge groep ratten... Gelukkig zó jong geweest... anders was ze echt niet levdn hieruit gekomen... Langzaam draaide ze zich naar de bruine kitten... En toen pas besefte ze dat de wonden op haar lichaam van de ratten... Pijnlijk waren... En veel... En... Ze verloor bloed... haar neus lag open... Maar toch neeg ze trillend haar kopje op deze tegen haar bruine kitten te duwen.... Uh... Kom op... kom op... Langzaam opende ze haar mond even en bbracht ze het kleintje in haar bek... Waarna ze langzaam haar kopje oprichtte...
Ze kwam in beweging, langzaam en moeizaam... Bracht ze haar lichaam naar voren. Maar ze vertraagde al snel, om in lome trillende passen haar resterende kittens te benaderen. Haar baby's, ze wachtte op haar. Haar mond krulde zich op in een waterige glimlach. Ademhalen ging zo moeilijk en alles ging steeds trager, steeds... Raarder. Alles leek weg te glippen uit haar bereik en plots viel ze om... Recht naast haar kittens... Ze was uitgeput en ze had pijn... In haar mond had ze nog steeds de kleine bruine kitten in haar bek... Ze zou haar niet loslaten... HIjgend kneep ze haar ogen toe... Terwijl tranen opwelden in haar ogen. Help... Iemand help... Ze slikte even. Ze moest... Ze moest naar hun terug gaan... Naar iedereen... Ze wist nu wat ze moest doen, wat ze tegen hun moest zeggen... Tegen haar oudste kinderen, tegen Jaytail en tegen Butterstar. Tegen hun allemaal... Ze moest leven... Ze moest naar hun gaan... Ze kon hier niet blijven liggen om ten prooie te vallen aan eventueel andere ratten. Nee.... Nee! Ze kneep haar ogen weer even toe en langzaam en trillend kwam de poes weer overeind, de bruine kitten nog steeds tussen haar tanden geklemd... Terwijl ze langzaam in beweging kwam. Elke pas leek zwaarder te zijn en met elke pas leek haar lichaam meer gewicht mee te dragen. DE kleuren leken uit haar zicht te vloeien, terwijl ze langzaam het besef van gevoel verloor. Regen, het bego te regenen... Terwijl de zon nog steesd uitzat besloten de wolken hun onhoud te lossen op het veld... Als Snowdrop het besef daarvan had, had ze zeker een stil gebed naar starclan gezonden uit dank. Dit zou de geur wat wegwassen... Maar dat betekende ook ergens dat haar kittens alleen zaten in de regen. Maar goed dat ze niet kon voelen en zien dat het regende. Voor haar leek alles in een lijn te gaan. Haar lichaam was op automatische piloot terwijl ze langzaam rond de struiken liep. Ze was er bijna, ze was bijna thuis, bij de clans, waar haar baby's veilig zouden zijn voor alles. Hijgend neeg ze haar kop even toen ze langzaam de contouren van de bladeren zag. Was dit hoe het zou gaan? Ze lachte even onzichtbaar, maar viel weer langzaam om... Lichtjes hoestend schudde ze haar kopje wat terwijl ze trillend haar neusje tegen de grond duwde... Het deed zoveel pijn, maar ze leek er wat numb voor te worden. Langzaam maar zeker opende ze hijgend haar ogen, de wereld zag dubbel en alles rondom haar leek in een eentonig iets te dartelen. Ze schudde haar kopje weer en stond langzaam op, de regen had haar vuile en bebloede pels al voor een groot deel schoon gemaakt... maar dat maakte de schade niet minder. Met lome, slepende pssen wandelde de fragiele, oude poes terug naar de twee kittens die daar nog lagen; die met het grijze en die met het rode. Ze pakte ze langzaam vast, hijgend en draaide zich weer op. Wederom deed ze er een tijdje over voordat ze bij haar andere kitten was, waar ze de andere twee met een luide zucht en een plof neerkwam. Ze duwde haar kopje tegen de grond aan en keek hijgend naar haar wondertjes... haar kleine babys... Langzaam..... Neusde ze ze... Niet langer mogelijk ze uit elkaar houdende was ze, opdat haar beeld zo verstoord was. De pijn en het bloedverlies, het feit dat alleen het hormoon adrenaline haar rechtop hield... Geen idee hoe ze het deed... Maar ze wist dat ze er bijna was.. Ze kon bijna rust nemen en slapen, bij haar geliefden. Ze zou de waarheid zeggen en ze vertellen wat er was gebeurd, allemaal... En daarna zou ze een gelukkig leven gaan leiden samen met Jaytail en de rest van Thunderclan.. Voor altijd en altijd... En altijd. Die gedachte liet de uitgeputte kattin even glimlachen en het gaf haar energie voor wat ze zou doen. DE regen, die langzaam uit de lucht kwam gevallen, had de kittens weer nat gemaakt... En dus had ze even de tijd genomen om ze droog te likken... Niet dat ze wist dat het zo was.. Haar beeld was zo onzuiver en haar neus kapot gebeten... Horen was ook iets waar ze zich niet op focuste... Mocht ze nu aangevallen worden zou ze nooit weten wat er was gebeurd... Want in haar wereld was alles stil.. De storm was eindelijk gaan liggen.

Hijgend en langzaam kwam ze wederom overeind, haar tanden klemden zich om een willekeurige kitten heen terwijl ze haar lichaam langzaam omhoog haalde. Haar poten trilden, en toen kwam ze in bewegen. Zo traag als wat en met elke pas trilden haar pootjes even. Ze voelde de pijn niet langer over heen golven, en ook het besef van alles leek langzaam van de kaart te komen. Toch zette ze voort, met een half bewustzijn. haar staart wiegde levenloos rond om haar lichaam in een hopeloze poging overeind te houden... Alsof ze dronken was... Langzaam wandelde de kattin verder. HEt waren de gedachten die haar al die tijd gewoon hadden laten gaan. Oh, way zou Jaytail trots zijn zijn nieuwe kittens te zien... En wat zouden SIlver, Heron en Long blij zijn met nieuwe siblings... Zoude ze wel blij zijn? Ja... natuurlijk... Risingpaw en Forlornpaw... Die zouden bij haar komen en ze zou ze spreken en zeggen dat het haar speet... En Silverstar en Butterstar.. Ze moest ze ook spreken, ze moest nog zoveel katten spreken... Ze moest ze zien en ze zou het goed maken met elk van hun! HEt was wat ze gewoon moest doen... Want zoals er eerder al stond, het was niet eerlijk. Daarom, voor hun en de kittens, zette ze door. Die katten hadden zoveel haar leven gered en nu kon ze het niet een keer alleen doen! Langzaam kwam er terug wat leven in haar vermoeiende ogen, er kwam een sprankje hoop in haar houding en langzaam versnelde haar onstabiele pas. Ze viel even half om maar werkte zichzelf meteen recht. Ze was dan misschien wel half blind en een mislukking van een moeder, een monster, een verrader, een bitch, een verachting...! Ze zou niet zo snel opgeven.. Nee, nee... Nee... Ze zou niet opgeven... Ze wilde hun zien, de gezichten van haar dierbare vrienden, haar geliefde familie... Haar nieuwe familie... Ja, deze familie was beter dan de oude... Wolfpaw en het verleden waren weg... Er waren al zoveel hoofdstukken geweest ze... Ze moest er niet bij stilstaan! Ze zou veranderen en ze zou... Beter worden... Dit was gedaan afgesloten en... En... Ze zou... goed doen... Voor het eerst in haar leven... Goed doen voor haarzelf... Ze had altijd anderen voor getrokken en steeds leek ze fout te doen, voor wie dan ook... Was het dan niet beter dat ze die manier van rouwen achter zich liet? Goed doen voor zichzelf was het opbrengen van eigen waarden, haar eigen doelen... Ze was al goed begonnen met Jaytail te confronteren... Ja, ze moest minderen denken en haar hart laten spreken! Ze moest doen wat ze voelde en niet wat ze dacht. Ja! Ja! Ze wilde naar hun, ze moest naar hun.. Nu, onmiddellijk! Goed maken... dat zou ze doen.... Een nieuw begin, samen met haar drie wondertjes...
Met een forse tred wandelde gevlekte kattin verder, ze was nu zelfzeker genoeg om ervoor te gaan. Haar foggy gedachten nog steeds verduisterd door alles dat door haar heen ging en het bloedverlies... maar ze gaf zich niet over eraan. Opdat ze wist dat ze moest blijven gaan om te bereiken wat ze wilde bereiken... Haar geliefden... Degene waar ze zoveel voor zou geven en waar ze zoveel voor had gegeven. Zo kwam ze langzaam van achter de struiken tevoorschijn. Haar ogen zagen het, de groep met katten, en wel meteen werd ze overspoeld met geluk en met genot en ze voelde haar spieren aanspannen terwijl ze haar lichaam naar voren duwde en begon te wandelen? thuis! Thuis! Ze zou naar hun gaan, naar de plek waar ze hoorde en ze zou ze zien... Ze wankelde moeizaam en kreeg een lach op haar gezicht tranen in haar oge-

In een schot was het voorbij. Het geluid sneed door de lucht en liet vogels opvliegen. Het maakte de omgeving stil na het oorverdovende moment die in een flits was gebeurd. De boer die naast de barn woonde had zijn geweer boven gehaald in het geluid die de kattin had gemaakt. Zijn geweer was strak gericht geweest op het dier, die helemaal versufd was door haar wonden en haar bevalling. Van op een afstandje had de man een einde aan haar leven gemaakt. Een einde aan maar een wilde kat voor hem. Hij had willen slapen en dat was niet gebeurd en daarmee had iemand het leven moeten betalen. Het mens had de andere katten echter niet gezien, opdat hij veel te ver stond. Voor hem was alleen de grote Snowdrop zichtbaar, die niet langer rechtop stond. Het resterende bloed die door haar aderen had gestroomd verspreide zich over het gras. Haar kop lag voor zich, de kitten die ze vast had, de bruine, voor zich uit... Haar goudgele ogen opgericht naar voren, naar het laatste waar ze zo naar wenste, waar ze alles voor gaf... Hetgeen dat ze koste op kost wilde bereiken... EN waar ze alles voor had betaald; haar leven. Met een knikje nam de man terug, niet eens kijkende naar de gevlekte poes of haar kittens die voor hem zichtbaar waren. Met ferme passen wandelde deze terug naar zijn huis, die achter wat bomen en de barn verborgen waren. En zo werd ze achtergelaten. DE ex-deputy van Thunderclan, kersverse moeder en een schande voor alles dat ze kende. Het was over en done. Snowdrop was dood, opweg naar Starclan, naar alle katten die ze tijdens haar leven had verloren.

De tabby vernauwde zijn ogen toen hij kalm de gevlekte poes met zijn goudkleurige ogen volgde. Elk stapje had hij gezien en had hij willen helpen? Nee... Hij haatte dat kreng... Ondanks alles haatte hij haar zo. En dat was van op het moment waarop ze zo dwaas was afgedwaald van de groep, weg van de anderen, om ergens anders geboorte te geven aan haar kittens. Zijn siblings, ookal zouden ze dat waarschijnlijk nooit weten. Hoe dan ook had hij nu al een passionele haat naar hun toe, en naar hun moeder, die elk slag maar leek te overwinnen. Het liet hem even grommen. Hij zou bijna de slag zelf willen nemen om haar niettige leventje zelf te eindigen. Het feit dat ze zo hard vocht voor deze kittens... Was het omdat hij van een ander was? Ja dat moest de reden wel zijn. Forlorn en hij waren van een andere kater, nee, niet zomaar een kater. Hij was iemand met een speciale familie en hij wist als zijn broer erachter kwam er meer kon vrijgespeeld worden. En wat zou men dan van haar denken? Ja, dan zou men denken van haar zoals hij en zijn zus van haar dachten... HIj kantelde zijn gestreepte kop wat en vernauwde zijn ogen terwijl hij toekeek hoe ze vocht voor haar leven en dat van haar kleintjes...
Een knal en ze viel neer.
Een kleine grijns streek over zijn lippen heen waarbij zijn tanden even kalmpjes glommen in het zwakke licht dat achter de horizon uitkwam. Het was haar verdiende loon geweest om zo te doen, om zich zo op te stellen, om te denken dat het allemaal maar vervangen kon worden. Ze had geen mindere dood kunnen verdienen. Dat gezegd zijnde stond hij kalm op en wandelde hij richting de groep katten die nu rond haar lichaam stonden. Met een giftige blik keek Risingpaw even naar Jaytail, die zich toch had gefocust op haar. Hij snoof even afkeurend en richte zijn heldere gouden ogen op zijn moeder, ookal was dat onbekend voor iedereen. Toch ging hij door zijn poten en neusde hij even in haar vacht... Om een kleine grijns onzichtbaar te maken. "je verdiende loon," zei hij haast onhoorbaar waarna hij opstond en even keek naar de katten... En toen even zijn staart zwiepte terwijl hij zich omdraaide. "Vaarwel moeder," sprak hij verbitterd terwijl hij kalm verder liep, een kleine lach niet kunnende onderdrukken.