Hellish Dreams

Met een zucht voelde Dawn de druk op haar voeten. Natuurlijk zou Demi haar half zusje haar feliciteren met haar vijftiende verjaardag. Een lichte grom kon de bruinharige “jarige job” Zoals haar aangenomen moeder het altijd zei niet onderdrukken. Ze was de aangenomen dochter van een klein gezinnetje. Gewoon een moeder en een dochter. Demi had haar vader nooit gekend. Hij was omgekomen in een auto ongeluk. Dawn begreep precies hoe Demi zich moest voelen. Zij was haar moeder verloren. Ze stierf tijdens Dawn’ geboorte. Haar vader had haar naar Demi en haar moeder gebracht. Tenminste dat dacht iedereen Want zij was achtergelaten in een rieten mandje met een simpel briefje er bij – hoe origineel. In het briefje stond simpel uitgelegd waarom zij was achter gelaten. Niet dat het Dawn echt uitmaakte. Ze had liever dat ze helemaal niets wist. Er was maar een reden waarom ze het briefje nog in een laatje had van haar dressoir en er eens per jaar naar keek. 26 December. Vandaag dus. Haar verjaardag. Het briefje was niet ondertekend geweest. Er had alleen op gestaan dat haar vader haar zou opzoeken, als de tijd er juist voor was. Wanneer zou de tijd er juist voor zijn? Zou ze vandaag haar vader ontmoeten. “Kom op Dawn, er ligt sneeuw buiten. Ik wil een sneeuwballen gevecht voor het allemaal weg is.” Haar zusje klonk geïrriteerd maar Dawn kon haar goed genoeg om te weten dat ze een grote grijns op haar gezicht zou hebben zo gouw als Dawn haar ogen zou openen. “Waarom zou de sneeuw er over een uurtje niet meer zijn.” Gromde Dawn. “We wonen in Canada nota benen. Het blijft echt wel liggen.” Zodra Dawn die woorden had gezet werd het dikke dekbed dat over haar heen lag van haar af gerukt en sprong er iemand boven op me. “Des te meer speelplezier dus.” Sprak haar zus lachend. Hoewel de Pornoblonde Demi 17 was leek ze nog een kind van 6 af en toe. Dawn ramde haar simpel weg van haar af en stond op. “Zie ik ben al wakker nu blij.” Geïrriteerd door haar veelste vroege zuster wekker streek ze haar veelste grote slaap shirt recht en keek het meisje aan dat op haar vloer lag. Dawn schudde langzaam haar hoofd. “Kom op dan, ik wil niet eens weten wat ik beneden aan tref.” Dawn sprak langzaam en Demi herstelde zich snel. Ze greep Dawn’ hand vast en trok haar de trap af.

Toen ze beneden kwamen zag alles er roze uit en Dawn kreunde hard op. “Is dit jouw verjaardag of de mijne Demi.” Vroeg ze geïrriteerd. Demi was echt een meisjes meisje. Haar hele kamer was roze met hartjes terwijl die van Dawn –de zolder kamer- Juist zo veel mogelijk zwart bevatte. “Jij wou niet mee verziering kopen.” Hielp Demi haar lachend herinneren en Dawn zuchtte. “Grootste fout ooit..” Mompelde ze in zichzelf terwijl ze door liep naar de keuken. Haar moeder stond met haar armen weid en knuffelde Dawn uitgebreid. “Gefeliciteerd kleine meid.” Zei ze met een traan in haar oog. Dawn glimlachte even maar keek beschuldigend toen ze de roze versgebakken taart op tafel zag staan. “Je had toch niet zoveel werk voor mij hoeven doen.” Zei Dawn kwaad maar kreeg een glimlach op haar gezicht. “ O hemel lieverd ik doe het met liefde. Nou kom op ik snij een lekker groot stuk voor je af.” Dawn wou er tegen in gaan maar kreeg al een stuk in haar handen gedouwd. Haar moeder keek met de grote ogen die ze altijd had als ze iets afwachtte zodat Dawn het niet kon afwijzen. Voorzichtig pakte ze met haar vork er een stuk af en stak het in haar mond. Hij was taai, exact zoals Dawn al gedacht had maar gehoorzaam at ze door en slikte het stuk op. “Hij is heerlijk.” Zei ze opgewekt tegen haar moeder. “Als je de karton smaak weg denkt.” Fluisterde Demi in haar oor en Dawn gaf haar zusje een por in haar maag. Demi hoestte even maar vond zichzelf daarna terug. “Cadeautjes tijd!” Schreeuwde ze uit en Dawn zuchtte opgelaten. Haar familie had het al niet breed maar toen haar zus terug kwam met een wel hele grote doos viel haar mond open. Haar moeder huppelde bijna van de spanning weg en kwam even later terug met nog een doos. Die moest ze over de grond slepen zo zwaar was hij. Dawn keek even bedenkelijk maar Demi duwde de doos die zij vast had in haar hand. Geneerd maakte Dawn het papier los en keek naar de doos die over bleef. Ze haalde de deksel er af en staarde naar de Spierwitte met zwarte Basgitaar met een klein yin yang teken er op. Er schoten woorden te kort en tranen welde zich op in haar ogen. “Dat hadden jullie niet hoeven doen.” Fluisterde ze bijna terwijl ze naar de Bas keek waar ze al zo lang voor had gespaard met haar zielige baantje. Ze had bijna genoeg gehad toen hij plots uit de winkel verdween. Dawn was er ziek van geweest. Maar nu wist ze waar hij heen was gegaan. Dawn voelde de armen van haar zus om haar heen. “He niet huilen nou, zo sloop je de gitaar.” Dawn lachte even. “Het is een Basgitaar Demi.” Verbeterde ze haar. Daarna keek ze naar haar moeder die ondertussen naar voren was geschoven. “Geen Basgitaar zonder versterker toch?” Vroeg ze opgewekt en duwde de andere doos naar haar toe. “Dat meen je niet.” Fluisterde Dawn terwijl ze bukte om de doos te openen. En inderdaad er zat een versterker in. “Nog een goed merk ook Randall… Maar dat kost zo veel. Hoe hebben jullie ooit?” “We hebben allebei gespaard.” Haar moeder glimlachte. “Je verdient het echt Dawn, ik heb je al zo veel naar dat ding zien staren.” Haar zusje knuffelde haar nog een keer terwijl haar moeder opeens aan het knoeien was met de draadjes. Dawn schoot haar te hulp en plugde behendig alles in. Haar oude Basgitaar was 4 maanden geleden met versterker en al op de schroot hoop gegaan. Nadat de versterker bijna ontvlamd was van over belasting en de hals van de bas bijna door midden brak. Haar moeder en Dewi knikten beide toen Dawn de laatste stekker aansloot. Ze zuchtte lachend en pakte de bas voorzichtig uit de doos en sloot hem aan. Liefkozend streelde ze even over de hals terwijl ze de gitaar band over haar schouder hing. Ze controleerde even of hij goed gestemd was en zette daarna het volume goed. Daarna begon ze zacht haar en haar zus’ favoriete deuntje te spelen. Een simpel liedje wat zo veel op riep bij hun beiden. Lilium. Haar zus neuriede zacht mee.

Toen het liedje over was werd er opeens op de deur geklopt. Adrenaline schoot ineens door Dawn’ lichaam terwijl ze de Bas weglegde. Zou dat haar vader zijn. “Ik kom er aan!” Riep haar zus lachend en haar moeder schudde haar hoofd maar liep de keuken in. Ze vermoede waarschijnlijk dat het gewoon een paar vrienden waren. Demi huppelde naar de voordeur deed hem open en stond aan de grond genageld. Dawn nam haar stilstaande lichaam in haar op voor Demi drie passen naar achter sprong. Zodat het figuur in de deurpost duidelijk zichtbaar was. Dawn deed onwillekeurig een stap naar achteren. Het was exact dezelfde gestalte die haar in haar dromen had achtervolgd. Hij had een diep zwarte cape aan met een kap die over zijn hoofd viel. Als hij er niet zo angstaanjagend uit had gezien had haar zus vast een spottende opmerking gemaakt. De man in de cape hief zijn hoofd en even zag Dawn iets vel roods flitsen dat haar in zich op nam. “Vrouwe Dawn.” Fluisterde de stem op een engelachtige toon. Dawn schudde haar hoofd en herstelde zich. “Ik ben Dawn ja.” Fluisterde ze terug op een gedempte toon. De stem van de man klonk sterker nu, maar Dawn kon niet ontdekken hoe oud hij was. “Ik moet met U alleen praten Vrouwe Dawn, het is belangrijk. Alstublieft wilt U mij de eer doen mij naar Uw kamer te begeleiden.” Dawn keek hulpzoekend naar haar zus maar doe schoof zacht weg. Ze zuchtte en knikte. “Volg me maar, maar doe de deur dicht alsjeblieft.” Daarna draaide ze zich om en rende de trap op naar haar kamer.

Ze wist zeker dat de man nog beneden stond toen ze de trap af keek en zich met een zucht omdraaide. Ze wou gillen maar de gil werd onderdrukt door een koude hand die over haar mond werd geslagen en ze werd meegetrokken naar haar bed. Ze werd op haar bed gedrukt door de ijs koude handen en de man in de cape zat boven op haar. “Vrouwe Dawn, als ik mijn hand van Uw mond haal laat U mij dan mijn verhaal vertellen. Zult U luisteren zonder vooroordelen?” Dawn kon niets anders dan knikken en ze voelde de druk rond haar handen en mond verdwijnen. Maar de onbekende man bleef op haar zitten. Langzaam ging hij met zijn hand naar de sluiting van zijn donkere cape en trok die met een geweldige kracht los. De man onder de cape was geen man maar een jongen van ongeveer 19 jaar. Hij keek haar glimlachend aan met zijn sneeuw witte huid en bloedrode ogen. Zijn halflange zwarte haar viel over een van zijn ogen terwijl hij haar aan keek. “Vrouwe Dawn.” Fluisterde hij nogmaals met een glimlach op zijn gezicht. Zijn tanden werden ontbloot en zagen er ook al leken ze menselijk vlijmscherp uit. In een honderdste van een seconde draaide hij zich om en drukte haar tegen zijn gespierde borst. Voor Dawn kon knipperen zat ze op zijn schoot en was alles aan hem veranderd. Hij had alleen nog in plaats van het zwarte shirt en donkere spijkerbroek van net een versleten spijkerbroek aan. Waar op zijn knieën gaten in vielen. Zijn witte borst was ook al was hij uiterst gespierd toch zacht en maar wat Dawn het meeste op viel was dat De jongen geen Tepels en navel had. Dawn trok haar wenkbrauw op maar toen ze naar zijn gezicht keek zag ze dat, dat ook compleet veranderd was. Zijn ogen leken voller geworden en in zijn mond waar nog een glimlach om lag waren zijn tanden net spiesen. Het meest vreemde aan zijn gedaante waren de zwarte leerachtige vleugels Die beschermend om haar heen hingen. Ze kwamen uit zijn rug bedacht Dawn zich geschokt. Ze wou van zijn schoot springen maar zijn gespierde armen lagen als een ketting om haar middel. “Niet schreeuwen Vrouwe Dawn. Ik ben goed in vergelijking met de anderen.” Hij was naar voren gekomen en had het gefluisterd in haar oor. Zijn koele adem deed de haartjes in haar nek omhoog gaan. “Wie en wat ben je?” Fluisterde Dawn zacht. Hij grinnikte even. “Wel, mijn naam is Damon. En ik ben een Gevallen Engel. Een demon zoals de mensen waar jij mee om gaat ze noemen. En zou je niet moeten vragen waarom ik hier ben. Ik dacht dat dat van die basis vragen waren. Wie ben je, Wat doe je hier, Wat ben je überhaupt. In jouw geval zou ik trouwens ook nog vragen: Wat ben ik? Dat is een hele goede voor jou.” Hij straalde bijna bij zijn woorden en Dawn trok een grimas. Normaal zou ze er tegen in zijn gegaan maar iets aan deze jongen liet haar die vragen stellen. “Nou gevallen engel.” Zei ze nonchalant alsof ze er zich helemaal niet dood van was geschrokken. “Wat doe je hier en wie ben ik dan werkelijk.” Vroeg ze en ze kon de trilling in haar stem niet tegen houden. Damon grinnikte en streelde even met zijn hand door Dawn’ donkere haar. “Wel, voor jou om het beter te snappen zal ik lekker lastig doen en hem in verkeerde volgorde beantwoorden.” Hij haalden zijn schouders op en draaide haar gezicht naar die van hem toe. “Jij bent mij, niet alleen zijn onze zielen verzegelt. Ook bedoel ik dat jij net zoals ik ben. Jij bent een gevallen engel. En niet zo maar een. Nee joh, jij bent de prinses. Je vader is onze koning, onze leider, onze god.” Hij lachte even om een grap die Dawn totaal niet begreep. “En ik ben hier, om jou op te halen. Je vader vind dat je oud genoeg bent lieve nog zo onschuldige Dawn.” Hij glimlachte even en kuste in haar haar. “Al weet ik niet of je lang zo onschuldig zal blijven.” Prevelde hij in haar haar. “Hoe bedoel je?” Was het enigste wat Dawn kon tegen werpen op de vloedgolf aan informatie die ze net had gehad. Was ze net als hij? Was haar vader net als hij? Maar wat was haar moeder dan? “Wie is mijn vader?” Damon glimlachte even en staarde over haar hoofd. “Je vader heet Lucifer, bij jullie beter bekend als Satan of de Duivel.” Hij schudde even zijn hoofd en pakte daarna haar hoofd in zijn handen. “Ik zal je naar hem toe brengen, ik zal je je ware plek in het universum laten zien. Maar hij zal je zijn verhaal vertellen. Ik kan het niet voor hem vertellen. Dat zou hij niet in dank af nemen. Dawn knikte en wou opnieuw iets vragen toen hij antwoorde op haar eerste vraag. “ Doe me alsjeblieft een lol Vrouwe Dawn. Pas op voor de andere Demonen. Ze zijn nog al interessant als het om vrouwelijke lichamen gaat.” Hij keek even betekenisvol naar haar vormingen. Ze was al volledig volgroeid en had nou niet bepaald cupmaat A maar een wel degelijke D was van toepassing op haar. Dawn knikte even bedenkelijk. “Wil je dat ik je naar je vader breng.” Vroeg hij zacht en Dawn knikte wezenloos. Zijn greep om haar werd sterker toen ze plotseling de lucht voelde veranderen. Het werd warmer, benauwder. De lucht was ijl en toen Damon haar losliet maar nog wel haar hand vast hielt en haar liet rond kijken. Viel haar mond open. “Waar zijn we?” Vroeg ze verwonderd en opnieuw hoorde ze Damon grinniken. “Welkom thuis Dawn. Dit hier, is de Hell.”