time for an ass-whooping [&Rousepaw]

Mistgaze had een aantal dagen geleden met Oceanbreeze gesproken en een interessant verhaal gehoord. Iets wat ze zeker nog moest bespreken met haar apprentice. Maar ze had eventjes gewacht, voor het geval dat Rousepaw haar had zien praten met de deputy van Windclan. Ze wou natuurlijk niet meteen haar op haar nummer zetten. Nee, eerst moest ze nog nadenken over wat ze zou doen. In de verte zag ze Rouse staan en rustig liep ze naar de jonge poes toe. "Zo, Rousepaw, hoe is de reis tot nu toe? Hou je het nog vol?" vroeg Mistgaze toen rustig, gewoon om een gesprek te beginnen.

[&Rousepaw]

Verzonken in haar eigen gedachtes staarde de zilvertabby voor zich uit. "Zo, Rousepaw, hoe is de reis tot nu toe? Hou je het nog vol?" De stem van Mistgaze drong amper tot haar door. Het duurde dan ook even voor de jonge kattin er op kon reageren. "Huh? Oh hallo Mistgaze", begroette Rousepaw haar mentor op een wat doffe toon. Ze draaide zich om en ging voor haar mentor zitten, haar staart sloeg ze om haar voorpoten. Een zucht verliet haar bekje voor ze haar ogen op de Medicine cat voor haar richtte. "Ik weet het allemaal niet zo goed meer." Ze kon het beter eerlijk toegeven. De kattin was haar mentor en bovendien Medicine cat, als er iemand kon zien dat er iets niet goed zat was zij het wel. Het verbergen had toch geen nut.

[Ik vergeet topics als ze niet onder het knopje van 'mijn topic's' staan :'D]

"Huh? Oh hallo Mistgaze" kreeg ze terug. Een vaag antwoord, Rousepaw had haar niet eens echt opgemerkt omdat ze druk was met andere dingen. Haar hoofd was er niet bij. De poes ging voor haar zitten en Mist ging zelf er ook maar bij zitten. "Ik weet het allemaal niet zo goed meer." kwam er toen eerlijk uit. Oh jee. Nu ging haar lesje draaien naar een therapeutische sessie. Het moest maar. "Hoezo zie je het niet meer zitten dan? Is er iets gebeurd onderweg?" vroeg ze toen. Mistgaze kende het gevoel wel, als het niet was voor de katten die haar meetrokken had ze zichzelf ook allang voor een monster gegooid. "Ik snap dat je een hoop ellende hebt gezien de afgelopen paar dagen. Veel katten halen het niet of komen om, ik heb er zelf ook last van. Het legt een zwaardere tol op je dan je denkt.." toen ze nog apprentice was had ze heel makkelijk gedacht over de dood. Het was gewoon een ding wat bij het leven hoorde. Maar de dood was voor sommige niet eerlijk en veel te vroeg, haar moeder was een van de katten die haar ogen had geopend op dat front.

"Hoezo zie je het niet meer zitten dan? Is er iets gebeurd onderweg?" vroeg Mistgaze haar. Zacht schudde ze met haar kop. Onderweg zijn juist had het iets minder gemaakt. Ze kon daardoor haar vrienden van de andere clans vaker zien en daardoor voelde ze zich juist wat beter. "Ik snap dat je een hoop ellende hebt gezien de afgelopen paar dagen. Veel katten halen het niet of komen om, ik heb er zelf ook last van. Het legt een zwaardere tol op je dan je denkt.." Zachtjes zuchtte Rousepaw om de woorden die Mistgaze sprak. De kattin las dwars door haar heen ze was een open verhaal. Zacht drukte Rousepaw haar kop tegen borst van haar mentor aan. "Waarom? Waarom moest het zo lopen? Wat hebben we verkeerd gedaan?" De zilvertabby beet haar tanden stevig op elkaar om de tranen die achter haar ogen opwelde te kunnen onderdrukken. Ze wilde niet huilen. Ze moest sterk blijven maar zelfs dat viel op het moment al te zwaar.

Rouse drukte haar kop tegen haar borst. Ze wist dat ze nog jong was en dat haar apprentice zich nu verslagen voelde, maar ze moesten door. "Waarom? Waarom moest het zo lopen? Wat hebben we verkeerd gedaan?" Mistgaze wist hier geen antwoord op. "Ik heb geen idee Rousepaw. Ik denk niet dat de vraag is of we iets verkeerd hebben gedaan. Starclan heeft gewoon een nieuw pad voor ons uit gezet. Misschien wel om onze blik iets te verruimen. Want zeg nou zelf, niemand wist toch dat dit gebied bestond? Hoeveel nieuwe dingen er achter Highstones lagen?" ze drukte haar kop even op de bovenkant van die van Rousepaw. "Ik denk dat Starclan ons iets nieuws wilt leren. En dat saamhorigheid in moeilijke tijden belangrijk is." Mist aaide met haar staart over de rug van haar apprentice. "Eigenlijk kwam ik naar je toe om je eens goed de les te lezen over dat je zonder mijn toestemming naar Windclan bent gegaan. Ik heb Oceanbreeze een dag geleden gesproken, zij vertelde het mij." Mist haar stem klonk wat streng, maar er zat een rustige ondertoon in. Ze was niet heel boos meer. "Ik wil gewoon je op het het hart drukken dat je me alles kan vertellen Rousepaw, al je ideeën of meningen mag je met me delen. Ik ben je mentor. Ik ben hier om je te leren wat het is om een medicine cat te zijn, om je clan te kunnen helpen in moeilijke tijden als ik er niet meer ben. Dan moeten we geen geheimen voor elkaar hebben, toch?" vroeg ze toen maar rustig, om Rousepaw haar eigen mening over het akkefietje te verkrijgen.

"Ik heb geen idee Rousepaw. Ik denk niet dat de vraag is of we iets verkeerd hebben gedaan. Starclan heeft gewoon een nieuw pad voor ons uit gezet. Misschien wel om onze blik iets te verruimen. Want zeg nou zelf, niemand wist toch dat dit gebied bestond? Hoeveel nieuwe dingen er achter Highstones lagen?" Zachtjes schudde Rousepaw met haar kop op en neer na de woorden van Mistgaze. Niemand had kunnen weten dat er nog zo veel lag achter de Highstones. De vacht van Mistgaze voelde warm aan tegen haar kop en zorgde voor een kalmerend effect. "Ik denk dat Starclan ons iets nieuws wilt leren. En dat saamhorigheid in moeilijke tijden belangrijk is." Rousepaw zuchtte diep terwijl de grijze kattin met haar staart over haar rug aaide. Waarschijnlijk wisten haar ouders haar niet eens zo goed te kalmeren als dat Mistgaze dat kon. "Eigenlijk kwam ik naar je toe om je eens goed de les te lezen over dat je zonder mijn toestemming naar Windclan bent gegaan. Ik heb Oceanbreeze een dag geleden gesproken, zij vertelde het mij." Ohja. Dat was ze door het hele gedoe helemaal vergeten. Het was haar bedoeling geweest om het te vertellen zodra ze terug was gekomen. Maar door de drukte die in het kamp hing moest ze meteen weer aan de slag waardoor ze het helemaal vergeten was. "Ik wil gewoon je op het het hart drukken dat je me alles kan vertellen Rousepaw, al je ideeën of meningen mag je met me delen. Ik ben je mentor. Ik ben hier om je te leren wat het is om een medicine cat te zijn, om je clan te kunnen helpen in moeilijke tijden als ik er niet meer ben. Dan moeten we geen geheimen voor elkaar hebben, toch?" Na die woorden zette Rousepaw weer een stap achteruit. De zilvertabby veegde met haar poot de tranen uit haar ogen. Ze slikte een keer voor ze Mistgaze weer aankeek. "De bedoeling was eigenlijk dat ik die kruiden daar helemaal zou gaan halen als een soort van verassing. Maar toen kwam ik Routpaw tegen en kwam Oceanbreeze ook en liep het een beetje uit de hand." Er was een onhandig glimlachje op haar kop verschenen terwijl ze zichzelf een houding probeerde te geven. Makkelijker gezegd dan gedaan omdat ze niet precies wist hoe boos Mistgaze daar nou eigenlijk over was gezien het hele gedoe van daarnet.