Teenage Kicks {Eveningpaw}

Deze hele reis was een opvolging van nieuwe indrukken, gevaar en dood. Glazepaw hoopte dat ze snel bij hun beloofde land aankwamen, voordat er nog meer doden vielen. Tijdens het eindeloze lopen, pakte hij de kans om nieuwe katten te ontmoeten. Katten uit andere clans waren niet zo gemeen als de elders altijd vertelden. Ze leken juist veel op elkaar. Ze deelden alle vier dezelfde emoties en ervaringen op dit moment. Ze waren nu door een redelijk rustig Twoleg dorpje aan het lopen. Met snelle passen, maar altijd op hun hoede.

Ze vond het maar niks. Ze werd er ook chagrijnig van. Ze zag echt wel dat Glazepaw ook veel met anderen op begon te trekken. Of in ieder geval met andere katten probeerde te praten. Daardoor werd zij juist steeds stiller. Ze vond deze grote groep katten ook niks. Elke keer als er een kat overreden werd of gegrepen werd door een hond, ging er weer een gevoel van verdriet door de groep. Ze begreep gewoon niet waarom ze dit sowieso deden. Het sloeg in haar ogen nergens op. Ze had heimwee en ze miste haar vader. Dan had Glaze ook nog eens niet meer alle aandacht voor haar, wat ze altijd gewend was geweest. Stiekem was ze jaloers. Toen ze hem zag lopen sjouwde ze hem dan ook voorbij. Haar oren wat in haar nek gedraaid terwijl ze chagrijnig voor haar uit staarde. Liet hem maar fijn bij zijn nieuwe vrienden lopen dan.

Een zoete geur drong zijn neus binnen. Hij keek op en zag een bekende kattin langslopen. Hij holde vrolijk achter haar aan en remde pas weer af toen hij naast haar liep. "Hoi." Miauwde hij vriendelijk. Pas nu zag hij hoe nors ze keek. Haar oren lagen zelfs een beetje in haar nek. Hij besefte nu pas hoe veel ze gegroeid was de laatste tijd. Ze leek nu meer op een warrior dan op een apprentice. Ondanks haar slanke bouw had ze gespierde poten. Glazepaw besloot haar humeurige blik te negeren, het zal wel iets zijn waar hij niks mee te maken had. "Hoe gaat het met je training? Je ziet er fit uit."

Ze hoorde hem achter haar aankomen. Toch liep ze nog net zo hard en chagrijnig door. “Hé.” Groette ze terug, maar een stuk minder hartelijk dan hij gedaan had. “Mijn trainingen gaan prima de jouwe?” Het was een stuk zwaarder zo tijdens de reis. Haar voetkussentjes waren al helemaal rauw en pijnlijk en haar spieren branden door de afstand. Ondanks dat was ze heel blij dat haar mentor haar training doorzette. Ze zou ook niet anders gewild hebben. Ze wilde trainen om sterker en beter te worden. “Moet je niet bij je nieuwe vrienden lopen.” Vervolgde ze toen wat snauwerig. Hij had toch zoveel nieuwe katten waar hij mee omging. Stiekem was ze gewoon bang dat ze vervangen werd. Genegeerd zoals door haar moeder en pleegmoeder. Alleen haar vader had interesse in haar getoond en die kon ze nu nooit meer zien.