Streetlights dancing in the dark

Een beetje zenuwachtig keek Crowcall om zich heen, haar oren gespitst. Ze had vannacht wachtdienst. Thuis vond ze nachtwacht soms al een beetje eng, en hier was dat nog duizendmaal zo erg. Helemaal stil werd het hier nooit, en helemaal donker ook niet. Crowcall vroeg zich af hoe de tweebenen de sterren in omhulsels van het warme ijs dat ook in de openingen van hun nesten zat wisten te vangen. Met een huivering vroeg ze zich af of deze sterren ook kattenzielen waren.
De groep sliep vannacht in een parkje, een klein stukje natuur tussen de stenen tweebeennesten. Ze wierp een blik op de andere wachters, enigszins gerustgesteld door hun aanwezigheid. Ze hoefde dit niet alleen te doen. Ze zuchtte. Er was in ieder geval geen gevaar dat ze in slaap zou vallen, van de zenuwen zou ze geen oog dicht doen. Ze knipperde met haar ogen en liet haar blik over het park glijden. Dit werd een lange nacht...

-Eerste post voor Wavepaw

Wavepaw werd overspoeld door ratten. Duizenden ratten. Ze beten hem overal, krabten hem overal. Jankend van de pijn probeerde hij weg te rennen, maar het lukte hem niet. De lijven overspoelde hem. Hij was volledig bedekte met de gemene beesten. Ze gingen hem vermoorden!

Met een schrok werd Wavepaw wakker. Meteen voelde hij alle rattenbeten weer steken. Een paar dagen geleden was hij samen met Demonslayer aangevallen bij een pile. En nu achtervolgden die beesten hem 's nachts in zijn dromen. Hij wiebelde met zijn oren. Gelukkig was het maar een nare droom. Hij keek om zich heen. Het was nog nacht, het duurde nog wel even voordat het ochtend zou worden. De jonge tabby zuchtte. Hij kon vast niet meer slapen nu. Dan zat er niks anders op, opstaan maar en wat nuttigs gaan doen. Hij werkte zichzelf uit zijn nest, niet lettend op de voortdurende pijn in zijn linker voorpoot. Daar had een rat diep gebeten en het zou wel even duren voordat die wond goed en wel genezen was. Hij schudde zijn vacht en trippelde tussen de slapende katten door. Hmm, wat kon hij eens gaan doen? Jagen werd het niet met die zere poot. Hij liet zijn helder blauwe ogen over de menigte katten glijden, totdat ze op een kattin vielen die de wacht hield. Daar kon hij vast wel even een praatje mee maken, om de nare gevoelens over ratten te verdrijven, nietwaar?

Geschrokken spitste ze haar oren toen ze een geluid opving, maar toen ze achterom keek, zag ze dat het maar een kat was die was opgestaan en zich nu van de groep losmaakte om haar kant op te komen. Crowcall merkte op dat hij moeilijk liep, en toen hij dichterbij kwam, zag ze dat hij meerdere wonden had, en ze fronste even ongerust. Wacht, was hij misschien diegene die door ratten was aangevallen? Ze had er iets over gehoord. Zenuwachtig bewoog ze met haar oortjes. Als er nu maar geen ratten zouden komen... "Hey", begroette ze hem zacht, om de slapenden niet wakker te maken. "Kon je niet slapen?"

De zwarte poes voor hem draaide zich geluidloos om. Even dacht hij dat hij wat angst in haar ogen had gezien. Hij schudde lichtjes met zijn hoofd. Nee, dat was gewoon verbeelding. Hij was vast nog niet helemaal wakker. "Hey", begroette ze hem zacht, "Kon je niet slapen?". Wavepaw schudde zijn hoofd. 'Nee, ik..' Eigenlijk wilde hij haar niet vertellen over zijn rattendroom. Hij was dan klein, hij was zeker geen kitten meer en hij wilde niet zielig gevonden worden. Ach, wat kon het ook kwaad. 'Ik had een nare droom.' Hij glimlachte even en draaide daarna met zijn oren. Anders leek het hem niks, 's nachts opblijven om te waken over je clangenoten, maar nu hij toch wakker was.. kon hij net zo goed even helpen met de wacht houden. 'Alles rustig tot nu toe?' vroeg hij, ook zachtjes.

Ze glimlachte even meelevend toen hij zei dat hij een nare droom had gehad. "Dat heb ik ook wel eens", miauwde ze zacht. "Wil je vertellen waarover?" Zouden het de ratten zijn? Als hij inderdaad diegene was die door ratten was aangevallen. Zijn verwondingen leken wel wat op rattenbeten. Bij zijn vraag liet ze haar blik nog eens over de omgeving gaan. Het was zo vreemd, dat licht. Het leek hier wel altijd te schemeren en nooit echt nacht te worden. "Alles rustig tot nu toe", bevestigde ze met een knikje.

De zwarte shecat glimlachte vriendelijk en vertelde dat zij ook wel eens nare dromen had. Natuurlijk, wie niet? Waarom bestonden er eigenlijk vervelende dromen, wie had daar nou wat aan? Hij knipperde met zijn blauwe ogen. Er waren wel meer dingen die hij niet begreep. "Wil je vertellen waarover?" vroeg de poes vervolgens. Wavepaw twijfelde. Hij wilde ook niet kittenachtig gevonden worden, alleen maar omdat hij bang was geworden voor ratten. Daarom zei hij maar even niks. De andere kat tuurde even rond - Wavepaw herkende haar ondertussen als een windclanner - en bevestigde dat het allemaal rustig was. Nu viel het de kleine kater pas op dat het niet donker was. Nou ja, het was wel donker maar niet echt donker. Het leek wel te schemeren, was het soms al bijna ochtend? Vragend zocht hij met zijn blauwe kijkers de zon, maar zonder succes. Hij haalde zijn schouders op en richtte zich weer tot de kattin. Hij was zijn nare gevoelens nog niet kwijt. Misschien zou het helpen om ze aan iemand te vertellen. Hij haalde diep adem. 'Laatst was er een rattenaanval op mij en een andere Shadowclan warrior,' mompelde hij zachtjes, 'En.. Ik zie ze, als ik slaap.. Nou ja, niet echt natuurlijk maar..' hakkelde hij verder. Mousedung, stond hij hier een beetje zielig te staan stamelen! Hij was helemaal niet zielig. Hij wilde niet zielig zijn.

De apprentice was een tijdlang stil, en Crowcall verwachtte al niet meer dat er een antwoord zou komen toen hij plots toch begon te vertellen. Het waren dus inderdaad de ratten. Crowcall knikte begrijpend. "Ik heb over de aanval gehoord, ja. Gelukkig zijn jullie ontkomen", miauwde ze. Ze glimlachte vriendelijk naar de jonge kat. "Ik kan me wel voorstellen dat je over zoiets nachtmerries krijgt." Het leek haar doodeng. Om echt overspoeld te worden door die beesten, zodat je de lucht niet eens meer kon zien... Ze huiverde. Ze begreep absoluut dat de kater daar nare dromen van kreeg. Zelf had ze wel nachtmerries over minder gehad. Ze keek de apprentice even aan, bezorgd. "Dat is niets om je voor te schamen." Ze wist niet precies wat hij dacht, maar ze kreeg de indruk dat hij bang was dat ze hem om zijn angst voor de ratten zou veroordelen en ze wilde graag duidelijk maken dat dat zeker niet het geval was. Zij was wel de laatste persoon die op iemands angsten neer kon kijken.

De windclan poes knikte begrijpend. "Ik heb over de aanval gehoord, ja." Hij kneep even zijn ogen dicht. Dat was ook een nadeel van reizen, nieuwtjes en roddels werden zo snel doorgegeven. Dan wisten nog meer katten dat hij niet eens van een paar ratten kon winnen. Zijn staart zakte moedeloos naar beneden. Zouden er ook al roddels over zijn lengte verspreid worden? Hij zuchtte zachtjes. Het zat hem allemaal niet mee en hij hoopte dat de journey snel voorbij zou zijn. Dan kon hij eindelijk weer goed verder trainen, en een sterke warrior worden. En dan zou vast niemand zich meer herinneren dat hij ooit als apprentice was aangevallen door een zootje ratten. Met die gedachte tilde hij zijn kop weer omhoog, om verder naar de kat te luisteren. Ze leek even te huiveren. Was ze misschien ook bang voor ratten? Wavepaw draaide vragend zijn kop en bestudeerde haar gezicht. Bespeurde hij daar nou bezorgdheid? Zijn schaamte gevoelens verdwenen een beetje naar de achtergrond. Wat was er met deze kattin aan de hand? Doordringend staarde hij haar aan met zijn felblauwe ogen.

De apprentice zei niets en Crowcall was ook even stil. Het was nog altijd rustig om hen heen. Ze hoorde een hond blaffen, maar het leek van ver te komen en klonk gedempt, alsof het beest ergens in een tweebeennest zat. Het gepraat over ratten had haar wat kriebelig gemaakt, maar ze hoorde vooralsnog geen trippelende pootjes en akelig gepiep. Ze keek naar de jonge kater. "Iedereen heeft zo zijn eigen angsten, of het nu ratten, donderpaden of BloodClanners zijn", miauwde ze. BloodClan, daar zouden ze alvast geen last meer van hebben nu ze ver van hun oude territoria waren.

In de verte blafte een hond en Wavepaw trok even met zijn oren. Er waren al meer dan genoeg katten gewond geraakt op deze reis door honden. Sowieso waren er al veel problemen gekomen met de Journey, maar het vooruitzicht naar een nieuw thuis was voor Wavepaw toch altijd beter. Er waren altijd wel ergens problemen, nergens ging het leven gemakkelijk. Zo had de Starclan het nou eenmaal bepaalt. Hij wierp een blik naar boven. Hoewel hij soms wrok voor hen koesterde omdat hij zo klein was, zou hij altijd trouw blijven aan zijn voorouders. Zijn metgezel draaide zich naar hem. "Iedereen heeft zo zijn eigen angsten, of het nu ratten, donderpaden of BloodClanners zijn." Ze had gelijk. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin. Was ze misschien bang voor de Bloodclan? Want ze was ergens bang voor, anders had ze hier niet zo schichtig rond staan kijken. Hij kon het maar beter vragen, als ze het niet wilde vertellen gaf ze toch gewoon geen antwoord? 'Heb je een keer de Bloodclan gezien?' vroeg hij voorzichtig, om het gesprek te beginnen.

Of ze BloodClan had gezien. Crowcall dacht even na en schudde toen haar hoofd. Nee, ze dacht niet dat ze ooit een BloodClanner in levende lijve had ontmoet. Ze had vooral gehoord over conflicten met hen in het verleden, en ze wist dat ze soms het territorium binnendrongen, maar ze had nooit tegenover een van hen gestaan. Ze besefte opeens dat haar vader wel veel met BloodClan te maken had gehad, toen ThunderClan door hen bezet werd. Hoe zou dat geweest zijn? Crowcall kon zich er geen voorstelling bij maken en ze wilde dat ze het hem kon vragen. Misschien zou ze andere ThunderClanners nog goed genoeg leren kennen om er meer over te weten te komen, al was ze bang dat ze haar vragen niet op prijs zouden stellen. Als het echt zo erg was als Crowcall dacht dat het geweest moest zijn, wilden ze er misschien niet graag met een buitenstaander over praten. "Nee, ik heb enkel tegenover rogues gestaan, en de andere clans, natuurlijk..." Ze keek even nar Wavepaw. Als ze niet op deze reis waren gegaan met alle clans, had ze hem zomaar voor het eerst in een gevecht kunnen ontmoeten in plaats van hier, in vrede. Het zou zo anders geweest zijn.

Dat was het dus niet. Crowcall leek niet erg bang voor de Bloodclan. Als ze dat toch wel was, vond Wavepaw dat een beetje vreemd. Hoe kon je nou bang zijn voor iets wat je nog nooit gezien had, wat alleen in verhaaltjes bestond? Ja, oke, ook de tabby was vroeger bang voor de grote Tigerstar die je kwam halen als je stout was. Maar dat was anders. De Windclanner vertelde ook, ietwat weemoedig, dat ze tegenover de clans had gestaan. Hij kon daar niet over mee praten. En rogues had hij al helemaal nooit gezien. Waarschijnlijk zou hij de Bloodclan nooit tegen komen, besefte hij. Wat zouden zij nu doen, nu ze het hele woud voor het grijpen hadden? Zouden ze nu in zijn oude nest aan het slapen zijn? Zou hun leider ook in de leaders den slapen? Hij bracht zijn gedachtes ter sprake. 'Wat zou de Bloodclan nu aan het doen zijn, denk je?'

Ze was blij dat ze de jonge kater niet in een gevecht tegen had hoeven komen. Het was zo veel beter om gewoon een gesprek te kunnen voeren, zonder vijandigheid. Zo ontdekte je al heel gauw dat andere clans helemaal niet vol zaten met smeerlappen en moordenaars. Iedere clan was precies hetzelfde, op hun prooivoorkeur na, misschien. Ze hield haar kop even nadenkend scheef toen Wavepaw verderging over BloodClan. "Wie zal het zeggen..." miauwde ze. Misschien liepen ze nu wel te feesten in de territoria die eerst van de clans geweest waren, en sliepen ze in hun holen. En... Opeens werd ze bang. Als BloodClan écht de clanterritoria in was gegaan... Dan waren ze... dan waren ze misschien Dangerdance wel tegengekomen. Dan... Ze begon te trillen. Ze had misschien nog nooit een BloodClanner gezien, maar ze wist hoe wreed ze waren en ze wist wat ze ThunderClan hadden aangedaan, de koelbloedige moorden die ze gepleegd hadden. Papa...

Een beetje moedeloos antwoordde ze. Het idee van katten die in jouw nest sliepen was inderdaad niet zo plezant, kwam Wavepaw tot de conclusie. Hij wilde nog wat vragen, toen hij haar zag huiveren. Bracht dat idee haar zoveel angst aan? Was ze dan toch bang voor de Bloodclan? Wavepaw wilde haar troosten, maar hij wist niet hoe. 'Ach, we hebben toch nooit meer last van ze,' murmelde hij. Zachtjes streek hij met zijn staart langs haar poot. Het komt wel goed, zei hij zonder woorden. De tabby kon onmogelijk weten waar ze nou bang voor was, concludeerde hij, maar troost geven kon altijd. Zoals zij hem had verteld dat iedereen wel eens vervelend droomde, zo kon hij haar vast ook een beetje steunen. Hij zweeg. Eigenlijk was het hele idee van de clans en de warriorcode vreemd. Waarom zou medeleven op moeten houden bij een grens? Zoals de clans nu samen leefden, allemaal in harmonie, waarom kon dat niet altijd zo? Hij slikte. Wat had hij mazzel dat hij de Journey mee maakte, hij kon zoveel leren van alle clans. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar de zwarte kattin. Het komt wel goed, dat wist hij zeker, zoals het bij iedereen ook ooit goed zou komen. Ooit.

Zwakjes glimlachte ze naar Wavepaw. Het was aardig van hem dat hij probeerde haar te troosten, ook al hielpen zijn woorden dan niet. Als het om BloodClan ging, maakte ze zich om zichzelf geen zorgen. Ze wist dat zij niet in gevaar was, dat BloodClan ver weg was en zij buiten hun bereik, maar haar vader. Dangerdance was in tegenstelling tot haar wel eerder met ze in aanraking gekomen. Zou hij bang voor ze zijn? Zouden ze hem herkennen? Zouden ze nog altijd boos zijn omdat ThunderClan uiteindelijk aan hun greep had weten te ontsnappen? Zouden ze zich willen wreken op die ene ThunderClanner die was achtergebleven? "Wij niet, nee", zei ze met trillende stem. Ze keek langs de apprentice heen, de lampverlichte nacht in. Haar blik gleed even naar zijn gezicht en toen naar de grond voor haar poten. "Mijn vader is nog daar", miauwde ze na een korte stilte.

Zijn woorden leken het alleen maar erger te maken. Crowcall wekte opeens een angstige indruk toen ze mauwde dat haar vader was achter gebleven. Even wist Wavepaw niet wat hij moest zeggen. Wat viel er ook te zeggen, "wat erg voor je"? Er waren geen woorden voor familie verliezen, zoiets moest je op je eigen manier verwerken. Hij haalde zachtjes adem en wierp een blik om zich heen. Alles was nog rustig. Hij was nu wel nieuwsgierig geworden naar Crowcall's vader. Waarom moest hij altijd alles weten? Waarom was hij altijd zo ontzettend nieuwsgierig? Hij draaide zijn hoofd naar haar. De kater wilde absoluut niet onbeleefd over komen, maar hij.. Hij was gewoon benieuwd. En ze hoefde natuurlijk niet te antwoorden. 'Wie was hij, je vader?' mauwde hij heel zachtjes. 'Een Elder?'

Haar oren schoten even wat naar achteren bij Wavepaws vraag. Was. Wie wás hij. "Hij ís..." Of had hij gelijk? Crowcall beet op haar lip. De kans was groot. Hoe lang waren ze al op reis? Hoe lang was Dangerdance al alleen in dat lege, dode gebied vol gevaren? Maar ze kon geen 'was' zeggen. Ze kon het niet, dat zou betekenen dat ze de hoop opgaf, dat zou het waar maken. "Ik weet niet of hij een elder is. Misschien, ik denk..." Hij liep wel mank, en hij zei dat hij de groep op zou houden. Qua leeftijd was hij nog geen elder, dacht ze, maar het zag ernaaruit dat hij een of ander ongeluk had gehad. "Hij is een ThunderClanner. Oud-SkyClan." En wat kon ze verder nog over hem zeggen? Wat wist ze verder nog over hem? Niets, helemaal niets. Ze vroeg zich af of het raar was dat ze gewoon aan een halve vreemdeling vertelde dat haar vader in een andere clan zat dan zij. Maar op dit moment kon het haar niet veel schelen. Nu ze op reis waren, nu de clans samen waren, zou het niet meer uit moeten maken. Zij was het in ieder geval zat om alles voorzichtig te verzwijgen. Ze was half-clan en de wereld mocht het weten ook. Ze hoefde zich nergens voor de schamen.

Crowcall krulde zijn lip naar hem en zijn haren schoten overeind. Hij wist niet dat haar vader zo gevoelig lag! Hij deinsde voorzichtig een stapje achter uit. Wavepaw zag haar op haar lip bijten. Toen ze begon te praten was de grootste dreiging weg, al hing er nog steeds een beetje spanning in de lucht. De windclan kat ging natuurlijke geen persoonlijke dingen vertellen, ze waren nog steeds vier clans en bepaalde dingen hield je gewoon voor je zelf. En Wavepaw moest gewoon niet zo idioot zijn en zijn neus in zaken stoppen die hem geen bal aan gingen. Hij draaide zijn kop weg, maar spitse toch zijn oren toen Crowcall tegen verwachting in weer ging praten. Thunderclan, Oud-Skyclan. Vooral dat laatste wekte zijn aandacht. Hij had ook daar wel eens verhalen over gehoord in de Nursey.. Hij wist dat de clan om de een of andere reden verloren was gegaan, maar hoe was hij al lang weer vergeten. De tabby was vast halverwege het verhaal in slaap gevallen. Hij gaapte zachtjes. Misschien kon hij maar weer beter naar bed gaan. Dan ging hij ook geen dingen oprakelen waarmee hij Crowcall kon kwetsen.

De apprentice zei niets terug. Wist hij niets te zeggen? Misschien zou ze zelf ook wel niet veel weten te zeggen in zo'n situatie. Haar blik zakte even naar de grond. Ze wilde dat ze met iemand kon praten die haar vader goed had gekend. Ze zou er nog eens een paar ThunderClanners naar moeten vragen. Het was zonde dat de moeder van Dangerdance' kittens niet meer leefde. Zij moest hem wel het beste gekend hebben van iedereen daar, maar aan haar kon ze niets meer vragen. Ze keek even opzij naar Wavepaw en zag dat hij gaapte. Even glimlachte ze. "Misschien moet je maar gaan slapen", miauwde ze zacht. "Morgen wordt weer een lange dag." Ze hadden vast nog heel wat afstand af te leggen voor ze deze tweebeenplaats zouden verlaten. En dan nog meer voor ze hun nieuwe thuis zouden vinden.

Hij staarde voor zich uit toen Crowcall suggereerde dat hij maar beter naar bed kon gaan. Hij knikte. Ze had misschien even wat tijd voor zichzelf nodig, en het was vannacht niet Wavepaw's taak om te waken. En slapen was goed voor je gezondheid. Met zijn staart laag bij de grond draaide hij zich om, op weg naar zijn nest. Zijn linker poot was nog steeds stijf, maar de pijn was onderhand een beetje afgenomen. De apprentice wist in ieder geval zeker dat hij niet meer over ratten ging dromen. Erover praten met de zwarte poes had zeker geholpen. Met een glimlach draaide hij zijn hoofd om naar haar. Zachtjes wenste hij haar welterusten. Daarna trippelde hij zachtjes verder om slapende katten niet wakker te maken. Eenmaal bij zijn nest aangekomen rolde hij zich op. Meteen overviel de slaap hem. Nog even richtte hij een oog op Crowcall, totdat hij ook die sloot.

Topic uit?

Onderwerp: Re: Streetlights dancing in the dark