A little goes a long way.

Onderwerp: A little goes a long way. do 20 apr 2017 - 22:07

Oh, ze was doodsbenauwd voor alle katten om zich heen. Naarmate ze ouder werd, werd haar zicht ook steeds slechter. Overdag zag ze van dichtbij nog scherp, maar in de verte zag ze enkel een stroom van vage vegen. 'S nachts kon ze helemaal niets zien. Het jonge poesje had amper één woord gesproken sinds ze vertrokken waren. Ze wilde niet weg, ergens had ze nog steeds de hoop dat haar moeder en broertje terug zouden keren. Zij waren gesprongen van de klif, vlak voor haar ogen. Het was het enige beeld dat nog telkens haarscherp in haar gedachtes afspeelde. Het jonge poesje schudde haar kop wild. "Nee, nee, ga weg!" piepte ze zachtjes, al kon ze het beeld maar moeilijk van zich af schudden. Helaas lette ze niet op, waardoor ze struikelde en wat naar beneden tuimelde. Versuft kwam ze overeind, plots tussen allemaal vreemde katten die ze doordat de schemering inviel enkel als vage vegen zag. Haar ademhaling versnelde terwijl ze paniekerig om zich heen keek. "P-pap!" snotterde ze doodsbang. Voor haar was alles eng, alles wat ze niet kende. Ze wilde gewoon terug naar huis, naar mama en Cheekykit.

[Eerste post Tigergaze!]

Het was moeilijk om zijn eigen kroost bij elkaar te houden en tegelijk een oogje in het zeil te houden bij Oceanbreeze en haar nest, en bij Burnetkit die hij toch wel een beetje als één van zijn eigen kinderen was gaan zien. Er waren meerdere katten die zich over de wees hadden ontfermt, Tigergaze was er één van. Hij spitste zijn oren toen hij plots de stem van Mistkit hoorde. Zoekend keek hij om zich heen, net had ze nog hier gelopen. Hij tikte kort tegen Russetkit en Harekit aan en beval hen om elkaar geen seconde uit het oog te verliezen en in de buurt van Oceanbreeze te blijven, waarna hij tegen de stroom katten in bewoog. Hij zag zijn dochtertje, doodsbang tussen de vreemde katten. De kater zette zich voor haar neer en gaf kort een lik over haar kop heen. "Shhh, papa is hier." Hij was als een soort levend schild voor zijn kitten gaan staan en door zijn voorpoten heen gezakt zodat hij op gelijke hoogte zat met haar.

Opeens weerklonken overal om haar heen pootstappen, alle geluiden leken drie keer zo luid terwijl ze trillend op haar poten tussen de donkere figuren een bekende zocht. De jonge poes stond op het punt om in een paniekaanval te zakken toen er plots twee gestreepte poten voor haar stonden. Er werd een lik over haar kop gegeven en met betraande oogjes zag ze hoe haar vader voor haar ging staan. "Shhh, papa is hier." Trillend en zachtjes huilend drukte ze zich tegen hem aan, het duurde even voordat ze weer in staat was om te praten. "Pap, ik wil terug naar huis..."Miauwde ze met een klein stemmetje, haast onhoorbaar. "Ik wil naar mama, naar Cheekykit..." Opnieuw begon ze zachtjes te snikken terwijl ze terugdacht aan die ene namiddag dat ze ze beiden aan het water verloren was, waar ze nu zo bang voor was. Maar goed, de jonge poes was haast bang voor alles. Behalve voor hem, behalve voor haar zusjes.

Hij nam de tijd om zijn dochtertje weer tot rust te brengen, want met een paar grote passen had hij de rest van zijn kroost toch weer ingehaald. Ze wilde terug naar huis, terug naar mama en Cheekykit. De gestreepte kater voelde een brok in zijn keel. "Ik wil ook terug naar mama en Cheekykit.." murmelde hij zacht terwijl hij met zijn neus tegen haar vacht aandrukte. "Maar we moeten bij elkaar blijven. Jij, Harekit, Russetkit en ik." Ze konden niet meer terug. Ze moesten bij WindClan blijven, ze moesten de clans volgen naar het nieuwe territorium. "Mama en Cheekykit zullen altijd over ons waken," murmelde hij zachtjes. Tot op de dag van vandaag vroeg hij zich nog af of het zijn schuld was dat Mousewish was gesprongen. De kattin die hij ooit zo enorm lief had gehad.

"Ik wil ook terug naar mama en Cheekykit.." murmelde zijn zware stem zachtjes en even drukte hij zijn neus tegen haar aan. Mistkit zuchtte huiverend. "Maar we moeten bij elkaar blijven. Jij, Harekit, Russetkit en ik."Ja, misschien moest dat. Misschien was dat beter. "Mama en Cheekykit zullen altijd over ons waken," Ze snikte zachtjes en keek haar vader met waterige oogjes aan. "Waarom kunnen we niet met hen waken, papa?" Ze keek vaag uit over de katten voor haar. "Waarom kunnen wij niet mee The Gorge in? Ik vind het hier niet leuk, helemaal niet," Ze snapte de dood nog niet. Wellicht omdat ze nog te jong was, wellicht omdat het trauma in haar jeugd ervoor zorgde dat ze er niet meer in wilde geloven. Dat simpelweg niet kon, omdat iets in haar nog wilde geloven dat ze beide nog terug kwamen.

Hij hoorde hoe zijn dochtertje zachtjes snikte, en ze vroeg hem waarom ze niet met hen konden waken. Waarom ze niet met zijn allen mee The Gorge in waren gegaan. De kater draaide zijn oren een klein beetje naar achter. "Omdat wij nog een taak hebben hier, Mistkit, de taak om een leven te leven." Hij probeerde de blik van zijn dochtertje op te vangen. "Het is niet leuk nu, dat weet ik. Maar het zal beter worden, dat beloof ik je." De kater knikte een keer, hij zou alles doen om het leven van zijn dochtertjes beter te maken. "Maar je moet nog eventjes volhouden, kan je dat voor me doen, Mistkit?" vroeg hij haar. Het was bizar hoe zacht deze kant van de normaal ruige kater was. Wie had ooit gedacht dat er achter zo'n pestkop een beschermende vader had gezeten. Mousewish had die kant van hem gekend. En deze kittens waren het enige wat hij nog van haar had.

Onderwerp: Re: A little goes a long way.