Sad meme

Branchtrove voelde haat, jaloezie, verdriet en vooral schaamte. Haat stond symbool voor Starclan. Jaloezie voor Thornface die zíjn kittens onder hoede had genomen. Verdriet om zijn Bunnykit, Snowdance en Redpetal. En schaamte voor wat hij had gedaan. Het duizelde hem. Er was een regenbui, maar dat maakte zijn hoofd niet helder. Met zijn neus streek hij zachtjes langs de verwrongen wang van Hazelfray terwijl hij de ogen van Twirldance zocht. Hij was een kat met snode plannen. Een zielig niemand in de regen.

{ Only Hazelfray é Twirldance }

De kater zat naast Branch, en voelde zich redelijk nutteloos. Hij wist dat hij zijn vriend niet kon troosten door wat dan ook te zeggen. Het enige wat hij kon doen was naast hem zitten en ervoor zorgen dat hij zich niet helemaal alleen voelde, hoe onbekend en onveilig het hier ook was. Hazel verlangde naar zijn thuis, maar wist dat terugkeren niet zou kunnen gebeuren, al zou hij er heel wat voor opgeven. Zonder dat hij het wist veranderde hij, door alles wat hij meemaakte. De BloodClan had hem veranderd, Branchtrove had hem veranderd, het verliezen van zijn huis had hem veranderd, de brandwonden hadden hem veranderd. Niks leek nog hetzelfde te zijn. Hij voelde de neus van Branch langs zijn gezicht gaan en zuchtte kort toen het gevoel van liefde opnieuw niet te onderdrukken was. Echter drukte hij zich iets meer tegen zijn vriend aan, hij kon zichzelf niet inhouden. Zelfcontrole was nooit een sterk punt van hem geweest. Zijn blik viel op Twirldance, de zus van Branchtrove. Ze was verantwoordelijk voor de dood van één van zijn nichtjes. God.

Hij wiebelde met zijn oortjes naar Twirldance die wel erg verontschuldigend keek. Hij snapte het niet, het was niet zij die Bunnykit had gedood, maar Starclan. Waarom deed ze dan zo? Alsof zij het had gedaan? Dat was niet zo, daar was hij honderd procent van overtuigd. Nee Starclan speelde een spelletje met zijn voeten. Hij gaf Hazelfray een kusje met zijn tong en wachtte tot Twirldance erbij kwam zitten. Branchtrove popelde om het te vertellen. Zijn adem was diep, laag en vrij duidelijke hoorbaar. Het was duidelijk dat hij onder stress stond. "Ik wil terug! Ik... ik kan het niet meer aan. Deze hele Journey is prut, niets dan prut. Starclan heeft mij wel genoeg tekens gezonden dat zegt dat ik niet verder moet, verder mag!" Hij keek naar Hazelfray en daarna ontmoete hij de lichtgroene ogen van zijn zus, met die kenmerkende donkere vlekjes. De regen drupte af zijn oren. Zijn blik was momenteel terug naar beneden gericht. "Maar ik wil niet alleen, Twirldance wil je alsjeblieft met mij mee? Ik ben helemaal niet boos op jouw om..." Hij zuchtte verdrietig. "Om Bun... Bunnykit. Dat was... laat maar, wil je mee?" Hij draaide zich naar zijn beste vriend. Hem zou hij het meeste missen. Het meeste. "Jij hoeft niet mee Hazel, je hebt hier familie enzo." Zijn stem trilde van pijn. Hij ging het doen, hij ging het doen, hij ging het doen. Zijn hoofd tolde. Hij zag er vreselijk uit in die regen. Die super sad regen. Zucht.

Toen begon zijn beste vriend opeens te ratelen. Over hoe hij er genoeg van had, over dat hij terugwilde naar huis. Hij vroeg Twirldance mee, maar merkte op dat Hazel misschien beter achter kon blijven, want hij had hier heel zijn familie. Hij snoof zachtjes, maar gepijnigd. Het was niet alsof ze hem terugwilden. Hij durfde hen bijna niet onder ogen te komen, al helemaal niet omdat hij nu juist closer werd met Branch... Die hem een kusje gaf die niet onopgemerkt bleef. Toen Hazelfray zag hoe gemakkelijk Branch zijn zus vergaf, slikte hij. Was het maar zo makkelijk in zijn familie. Was dat niet hoe het moest zijn? Familie hoorde er altijd voor elkaar te zijn.. En hij had daarin gefaald. Maar zijn zusjes waren hier ook niet de beste in. Hij voelde zich in de steek gelaten, alleen, en niemand leek het op te merken naast Branch. Het besluit was dan ook snel gemaakt. "Ik zal ook met je meegaan, Branch. Waarheen dan ook." murmelde hij zachtjes, al was er een zekerheid in zijn stem die aantoonde dat hij het meende.