Second star to the right and straight on til morning

De nacht was gevallen en de massieve tom had zijn ogen gesloten. Het was een vermoeide dag geweest voor de gewonde Shadowclanner maar hij redde het wel. Nog nog tenminste. Je wist nooit wat de volgende dag zou gebeuren, het kon zo zijn einde worden. Demonslayer had zich opgekruld onder een afdakje van een verlaten schuur om de meeste herrie van snurkende katten te ontwijken maar zelfs hier, een eind veder op van de massa katten hoorde hij hen ademhaling en geroezemoes. Oh hij kon niet wachten tot ze eindelijk een nieuwe thuis hadden dan kon hij eindelijk na dagen weer zijn slaap inhalen want hoewel hij nu zijn ogen dicht had slaap kon hij maar niet vatten.

- Amberhunt <3

Rusteloos liep Amberhunt tussen de slapende katten door. Hij wilde niet tussen iedereen in liggen, hij wilde maar bij een kat liggen. Een hele speciale, grote en norse kater. Plotseling zag de jonge warrior waar hij naar op zoek was geweest: Demonslayer. Hij lag onder een afdakje en lag best wel een eindje van de anderen vandaan. Hopelijk zou hij het niet erg vinden als Amber weer bij hem kwam... Zou hij er nu niet moe van worden dat de ander steeds maar terug kwam? Hoe dan ook, Amberhunt liep naar hem toe en ging best wel dicht bij hem liggen. Hij was dichterbij dan hij bij een normale vriend zou liggen.. "Hey.." Fluisterde hij terwijl hij naar de zwarte lucht keek, de sterren waren prachtig. Konden ze echt iets te maken hebben met Starclan? "Mooie lucht he?"

Een leeg gevoel omklemde hem maar waar het vandaan kwam wist hij niet. Hij was al zijn hele leven alleen en daar had hij prima mee kunnen leven, nee hij hield ervan. Geen gezeik en dingen van andere aan zijn kop maar nu leek hij het echt te missen. Een vacht tegen de zijne, een zachte stem die hem zachtjes toe fluisterde wanneer hij niet kon slapen of hij zich niet lekker voelde. Iemand die aan zijn zijde stond en hem niet zag als de kind van de duivel. Iemand die zag dat hij van binnen enkel vertroeteld wou worden zoals iedereen. Demonslayer zuchtte, zijn ogen een seconde open om te kijken naar de omgeving tot hij ze weer sloot. De stilte die hij hier zocht was nu enkel een teken dat hij niet iemand had die bij hem kwam. De massieve tom bromde wat in zijn eigen voor hij zijn brede kop tussen zijn grote poten stopte en zijn oren in zijn nek drukte, alle hoop leek weg te zijn, de gedachthens dat hij voor altijd alleen bleef leken nu uit te komen tot er plots een zachte fluistering zijn oren bereikte. Knipperend opende hij zijn ogen en keek naar een bekende amberkleurige blik. De vertrouwelijke warme geur, en de vuur kleurige pels liet zijn hart kloppen. Amberhunt. De tom glimlachte zwakjes, maar van binnen lachte hij als een gelukkige kitten. Amberhunt was naast hem komen liggen en begon over de lucht. De grote tom hief zijn kop, zijn ijsblauwe ogen gericht op de sterren die de hemel bedekte. "Ja" Beaamde de grumpy shadowclanner met een glimlach, hij had nooit echt gekeken naar de sterren, het was prachtig.

Demonslayer leek nogal down toen Amberhunt bij hem ging liggen. Kwam er dan echt nooit iemand naar hem toe? Dacht echt iedereen dat hij een soort duivel was? Want Amberhunt wist zeker, hij gedroeg zich soms alleen zo om zichzelf te beschermen. Toen de kleine kater erbij kwam glimlachte de ander echter wel. Hij beaamde dat de lucht inderdaad mooi was. Amber keek naar al de sterren en ging, zonder dat hij het zelf merkte, tegen Demon aanzitten. Hij had een dunne vacht en het was een koude nacht zonder warm nest. Demon daarentegen had een dikke vacht die meer dan genoeg warmte bood. "Soms vraag ik me af... Zou mijn familie daar ooit kunnen komen?"

Wanneer Amberhunt naast hem lag werd zijn hart gevuld met warmte, spontaan vormde er altijd een glimlach op zijn lippen en leken er kleine wezentjes die zogenaamd vlinders heten in zijn buik te fladderen. De nacht was koud en Amberhunt was meer tegen hem aankomen liggen, hun vachten in elkaar overgaand en zijn dikke pluizige lichtjes om de oranje tom geslagen. Hij wist niet of Amber hier mee eens was dus was de massieve tom een beetje voorzichtig met zijn moves. Hij had er lang over nagedacht maar hij wist het zeker. Hij wou nooit meer van Amberhunt's zijde wijken, hij wou met hem zijn leven delen hou absurt dat ook klonk hij hield van de kleine warrior. "Soms vraag ik me af... Zou mijn familie daar ooit kunnen komen?" Demonslayer keek op, zijn ijsblauwe ogen op zijn amberkleurige gericht. "Natuurlijk" Fluisterde hij zacht, zijn staart steeds een beetje meer om de tom heen om hem voor hij weer zijn blik op de sterren richte.

Hij kwam nog dichterbij... Demonslayer sloeg zijn staart langzaam om Amberhunt heen. De kater spinde zachtjes zonder het door te hebben. Snel stopte hij en keek de ander nogal beschaamd aan. Waarom moest het nou weer zo Amber? Het ging eindelijk goed? Demon kan makkelijk iemand krijgen die veel beter is dan jij... Maar de grote kater bleef dichtebij komen. Toen keek Amber weer naar de lucht. De sterren... en opeens, zo snel dat het gemakkelijk te missen zou zijn geweest, zag hij een witte streep licht door de donkere hemel bewegen. Het was een vallende ster, hin wist zeker dat Demon het ook gezien had. Een wens doen Amber! Het was misschien stom en kinderachtig maar hij ging het toch doen. Hij wenste... Hij wenste dat hij voor altijd bij Demonslayer kon blijven en nooit beoordeeld zou worden op wat hij had gedaan. Hij wenste dat de kat die nu naast em lag van hem zou kunnen houden... 'Heb je dat gezien?' fluisterde hij voorzichtig.

Het zachtjes gesnor in Demon's oor gaf een teken dat de oranje tom het fijn vond en dat gaf hem een sprongetje van geluk. Was het ook dat Amberhunt zich ook zo voelde hij zich voelde ondanks dat ze beide toms waren? Zouden hun clan genoten nier raar opkijken? Hij wist het niet maar de kans was groot. Wanneer je al bekeken werd als een vloek en als hij en Amber echt iets waren dan.. Demon slikte, zijn ogen versteende weer en zijn houding strak maar toen er een witte streep door de lucht heen schoot verzachte hij, een vallende ster. Was het een teken? Een goedkeuring? Demon glimlachte en keek naar Amberhunt voor hij zijn ogen kort sloot en een wens deed. Zijn moeder had hem ooit verteld dat als hij zo iets zag dat en je een wens deed dat Starclan deze voor je liet uitkomen. 'Heb je dat gezien? Fluisterde Amebr en Demon knikte langzaam, zijn blauwe ogen fonkelend net als de sterren boven hen. "Ja" Mauwde hij zacht, "Prachtig niet waar?" Zei die voor hij zich meer tegen de tom aandrukte. Nu maas hopen dat zijn wens uitkwam..

Wat zou de clan denken als ze hen zo zagen? Ze werden beide gejudged, ze waren beide katers, veel katten zouden dat als raar classificeren. Maar waarom? Oke, ze konden geen kittens krijgen. Maar Amber had niet echt het gevoel dat de clan zat te wachten op zijn jongen... "Ja" Miauwde Demon zachtjes. "Prachtig niet waar?" het was inderdaad prachtig. Amber vroeg zich af of de oudere kater een wens zou hebben gedaan. Het leek niet echt iets te zijn voor een norse kat als Demon. Of tenminste.. Nors op het eerste gezicht. "Ik ehm... Demon? Ik weet dat het maar een sprookje is.. Maar ik heb een wens gedaan... het heeft met jou te maken." Miauwde hij stotterend. Waarom kon hij nou nooit goed uit zijn worden komen bij Demon?

Zijn ijsblauwe ogen waren op die van Amber gericht luisterend maar wat hij vertelde terwijl hij zich zachtjes meer tegen hem aandrukte. Het gevoel was geweldig, het leek alsof hij nu eindelijk ooit eens in zijn leven gewild was, dat Amberhunt hem beschermde tegen alle nare dingen die er gebeurde. "In starclans naam niks zeggen!" Viel hij hem in de reden, "Als je wens verteld dan komt die niet uit!" Mauwde hij heel -overdreven- serieus maar aan zijn kop te zien was het maar een grapje. Een lach ontglipte zijn lippen voor hij zijn kop kort tegen die van de oranje tom drukte en zijn mond zachtjes opende. "De mijne ging ook over jou"

Zou Demonslayer iets voor hem voelen? Of wilde Amberhunt dat gewoon zo graag dat hij het fantaseerde? "In starclans naam niks zeggen!" Miauwde Demon toen en Amber keek hem verbaasd aan, hoezo niet? "Als je wens verteld dan komt die niet uit!" vervolgde hij heel serieus maar Amberhunt zag dat het een grapje was. Hij lachte kort en duwde toen zijn massieve kop tegen de kleine kop van de jongere kater. Zijn bek ging open terwijl Amber van het moment genoot "De mijne ging ook over jou" Alles wat Amber tot nu toe gedacht had stortte in terwijl hij Demon ongelovig aankeek. "Echt waar? Over mij?" Was het echt waar? Had Demonslayer misschien gevoelens voor Amber?