Cruelty

Het nieuws ging als een lopend vuurtje tussen de katten heen. Snowdance had zichzelf voor een monster gegooid. Polarbear had niet veel meegekregen met wat er voor een drama was geweest binnen die gigantische familie, maar hij wist wel hoe erg het was om iemand te verliezen. Daarom stonden zijn ogen nu gericht op een kattin die hij eventjes wilde spreken. Waarschijnlijk zou hij er niets uit kunnen krijgen, maar veel katten waren altijd wel blij met zijn pluizige verschijning, al was het maar om zich eventjes in te verstoppen. Polarbear was daar dan inmiddels ook wel aangewend geraakt. Zijn massieve poten verzetten zich in de richting van Redpetal, waar hij voorzichtig ging zitten. "Red?" vroeg hij zachtjes met een diepe stem, terwijl zijn blauwe ogen met een zachte blik haar ogen probeerde te vangen. Ze was haar zus kwijt geraakt en haar andere zusje was laatst aangevallen door een hond. Hij had wel een idee hoe ze zich moest voelen. "Kom eens hier," zei hij zachtjes, terwijl hij zichzelf aanbood als huilpaal.

[+Redpetal]

Ze voelde zich eenzaam. Haar lichaam was gekruld om haar twee jonge kittens. Hun rustig kloppend hart kalmeerde haar iets, maar de tranen bleven stromen. Ze wou een vacht tegen haar zij die haar zou troosten, een zachte stem die zou zeggen dat alles goed zou komen, iemand die groter en sterker was als haar. Ze was niet sterk, ze wou niet sterk zijn - ze was zwak maar zo was ze altijd geweest. Daar was niets mis mee. Daar was nooit iets mis mee geweest. Maar waarom leek Starclan haar dan steeds opnieuw op de proef te stellen? Moést ze sterk zijn? Was Starclan het niet eens met de manier waarop ze haar leven leefde? Wat waren hun doelen toch? Redpetal keek op toen ze een diepe stem haar naam hoorde zeggen. Het was Polarbear, een kater die misschien wat knorrig overkwam maar ergens ook wat de vader van thunderclan was, om het zo te noemen. Hij deed haar denken aan haar eigen vader, maar die was ook niet sterk mee. De tocht was moeilijk voor hem.. Het deed haar pijn om zo aan Glowstick te denken, omdat hij altijd zo sterk was geweest, degene die haar beschermde; maar iedereen die haar beschermde ging er uiteindelijk aan onderdoor. Ze trok ongeluk en dood aan als een magneet en katten mijden dat. Ze zag het met Branchtrove, die sinds de dood van Bunnykit het schijnbare masker dat hij altijd op had gehad had laten vallen; en nu, met de dood van Snowdance, was hij verder van haar dan ooit. Ze had wel gezien hoe hij haar alleen had gelaten maar wel Sandpaw achtervolgde toen die zich afzonderde. Ja, het lichaam van haar ene zus was nog warm of hij ging al achter haar andere zus aan. Alsof het nog niet duidelijk genoeg was dat ze niet goed genoeg was voor hem. Dat hij haar al die tijd maar gebruikt had, dat hij nooit van haar gehouden had. Zou hij spijt hebben van Avidkit, Bunnykit en Cedarkit? Zou hij verdrietig zijn om de dood van zijn dochter? Of van zijn zoon, waar ze sinds kort maar het bestaan vanaf wist? Misschien niet. Hij had nog twee dochters om haar te vervangen, nog een zoon om hem te vervangen. Maar die dochters waren vast superieur voor hem, want ondanks dat ze grotendeels dezelfde afkomst hadden was het bloed van Snowdance vast sterker dan dat van haar; dat was al te zien aan de grootte van de kittens, die al groter waren dan die van haar. Dat kwam ook door leeftijd, natuurlijk, maar haar geest was wazig en logisch nadenken was nu niet aan haar besteed. Anders zou ze ook de blikken zien die Branchtrove naar haar zond; hoe hij verscheurd leek te zijn, verdrietig, hoe hij zijn hoofd niet meer wist staan. Ze kende hem immers goed genoeg. Ze kende die groene ogen met gouden spikkels beter dan haar eigen - ze had ze veel vaker gezien. Zijn geur was haar bekender dan de geur van haar siblings, dan de geur van haar bloedeigen moeder; en daarom deed het zo veel pijn als ze zich voelde alsof hij haar verraden had. Ze waren als het ware vastgesmolten, één ziel geworden, in die nacht waaruit hun drie kittens hadden voortgevloeid; maar voor hem was het niet voor het eerst geweest. Hij had gestoeid met Snowdance lang voordat zij daar ook maar klaar voor was; misschien daarmee dat hij interesse verloren had. Misschien was het allemaal maar haar eigen fout. Toen Polarbear haar zei dat ze hier moest komen, deed ze dat dankbaar. Ze wreef haar kopje tegen zijn sterke schouder en sloot haar gouden ogen, zijn pluizige witte vacht inademend bij elke zucht. Wanneer was haar leven zo verknoeid geweest? Het was misschien maar een maan geleden dat alles nog goed was geweest, dat ze gelukkiger was geweest dan ooit - en nu was alles kapot. In kleine stukjes gebroken. Ze konden het wel weer aaneen plakken, maar de barsten zouden zichtbaar blijven. Of ze ooit volledig zou helen, dat was maar de vraag.. Dat Starclan haar daarin moge helpen.