I hate that I love you

In gedachten verzonken liep de oud Heda door het rogue gebied. Waarschijnlijk zou ze er meer met haar kop bij moeten zijn, maar vandaag was dat gewoonweg niet mogelijk. Ze had haar gedachten die ochtend af laten dwalen naar de dertien clans en sinds dien kon ze nergens anders meer aan denken. Of iedereen in orde was, of iemand anders de leiding op zich had genomen en zo ja, wie? Maar het maakte niet uit waar ze aan dacht, ze kwam altijd weer op dezelfde she-cat uit. Clarke. Ze beet op de binnenkant van haar wang en trok met een oortje terwijl ze verder liep. Ze wist dat ze het verpest had met commander of death, maar als ze eenmaal haar gedachte de vrije loop liet gaan -wat vaak gebeurde aangezien ze vaak alleen was- dacht ze aan haar. Lexa zuchtte en ging liggen op haar zij terwijl haar staart tegen de grond tikte. Ze was het zat. Waarom kon die verdomde kattin niet gewoon uit haar gedachtes blijven? Ze rolde op haar rug en keek de boom in. Oh, geweldig. Nu ging ze zich nog dingen inbeelden ook, dacht ze zuur en kneep haar ogen samen tot dunne spleetjes.

Lexa begon nog meer met haar staart heen en weer te zwiepen toen het haar niet lukte om weg te kijken van die blauwe ogen. Het was maar een verbeelding, en toch leek ze zo echt. Ze liet haar kop terug vallen op de grond en bleef naar Clarke kijken terwijl ze bleef herhalen dat ze niet echt was, maar waarom voelde ze dan zo echt? Alsof ze ieder moment uit die boom kon springen en haar buik open zou kunnen scheuren. "Clarke..." haar stem was niets meer dan een trillend gefluister en kleine tranen welde op in haar ogen. Spijt schoot door haar hele lichaam en een kleine, bijna onzichtbare traan gleed over haar wang. Ze had haar achtergelaten zonder ook maar iets te zeggen, maar ze wist nooit wat ze haar had moeten vertellen.

Toen haar naam uitgesproken werd wist ze het zeker. Een steek kwam door haar hart en even leken haar ogen net zo emotioneel te worden zoals die van Lexa. Snel knipperde ze haar gevoelens weg. Deze kat waarvan ze zo gehouden had had dingen gedaan wat niet gekund had. Ze had zo veel van haar groepgenoten vermoord, vrienden, familie. Ze wist dat de volgens de regels waren geweest en dat haar groep fout gezeten had maar toch.. Ze hield van haar, had ze nou totaal geen teken van barmhartigheid kunnen tonen? Een beetje genade? Ze waren één geweest. Trikru en Skaikru, Lexa en zij. Haar nagels sloegen in de tak waarop ze nog steeds zat. “Lexa” Haar stem probeerde ze zo bot mogelijk te laten klinken maar het brak. Ze kon niet verbergen dat ze haar miste, dat ze haar verdriet deed, dat ze nog steeds van haar hield.

De groote kattin had haar ogen gesloten en schudde met haar kop toen Clarke haar naam zei. Nee. Het was een verbeelding. Haar kaken waren op elkaar geklemd en ze bleef in haar hoofd herhalen hoe het klonk toen ze haar naam zei. Langzaam opende ze haar ogen weer een keek naar Clarke wie daar nog steeds zat. Misschien dat ze dan toch...? "Clarke?" Mauwde ze zachtjes en liet haar ogen over haar lichaam glijden. Alles leek zo echt, maar na zo lang in haar eentje geweest te zijn zou het nog steeds kunnen dat haar hersenen gewoon een spelletje met haar aan het spelen waren. En ergens hoopte ze dat ze dat deden want hoe moest ze alles uitleggen aan de commander of death die haar waarschijnlijk met liefde haar laatste adem zag uitblazen.

Verman jezelf idioot, snauwde ze in haar hoofd naar zichzelf. Ze stond op en schudde haar vacht uit. “Long gou nou ai op” Lexa knikte als een soort 'dat klopt' en zuchtte zachtjes voordat ze naar boven keek. "It has been a while indeed" Mauwde ze en ging zitten. Haar groene ogen schoten van emotioneel naar kil. Elke keer dat ze de andere kattin aankeek voelde ze weer een steek in haar hart alsof iemand er voor de lol in aan het steken was. Ze beet op de binnenkant van haar wang en strekte zich uit. "Are you staying up there?" Vroeg ze en sloeg haar staart om haar poten terwijl ze haar nek strekte door naar beneden te kijken.

Ze kneep haar blauwe ogen samen toen Lexa knikte. Ze wou zich boven op de andere she-cat werpen maar met twee hele verschillende doelen: 1) om haar aan fladderen te scheuren 2) om der zelf tegen haar aan te drukken en weer de liefde te voelen die ook gevoeld had toen ze samen met de ander was. Nee. Ze schudde haar kop. Ze zou nooit vergeten wat Lexa gedaan had. Ze krulde haar lip op in een stille grauw toen de ragdoll vroeg als ze daar boven bleef zitten. Ze vestigde zich sterker op de tak door haar nagels in de bast te slaan. Duidelijk dat ze geen haar zou gaan verroeren. “Chit laik yu doing hir, eda kom trikru?” wat doe je hier, commander van Trikru? Mauwde ze bars. “Moet je soms geen 13 clans regeren inplaats van als een kip zonder kop, ver weg van je eigen landen, hier rond te lopen?”

Het maakte niet uit hoe vaak Clarke dreigde met het feit dat ze Lexa's strot er uit zou rukken of hoe gevaarlijk haar stem soms klonk. Het kon haar allemaal aan haar reet roesten. Haar blik gleed weer omhoog naar de andere shecat toen ze haar nek even gestrekt had en trok een wenkbrauw op. Wat ze hier deed? Geen idee. "I could ask you the same thing, Clarke." Miauwde ze droogjes terug en trok met één van haar oren. Een frons speelde zich op haar voorhoofd toen haar wenkbrauwen zich samenknepen. "You don't know?" Vroeg ze verbaasd en stond op terwijl ze zich schrap zetten voor de reactie van de andere kattin. "Please come down here so I can tell you everything that happened back there." Zuchtte ze en liet haar groene ogen naar haar blauwe afdwalen. "It's about your mother too." Dat zou haar wel uit de boom moeten krijgen, toch? De oude trikru leider had niet door dat ze nog steeds met de tong sprak van haar oude volk toen ze tegen Clarke sprak, maar het boeide haar niet. Eerst moest ze uit zien te vogelen hoe ze haar het nieuws moest brengen.

Een laag gegrom rees uit het diepste van haar borstkast. Haar snorharen trillend van ergernis. Waarom was ze zo in twee strijd met haar zelf? Lexa had haar het ergste aangedaan wat kon maar waarom wou ze dan nog steeds tegen haar opkrullen en haar vacht liefkozend wassen zoals ze altijd gedaan had? Argh! Clarke sprong uit de boom toen Lexa sprak over haar moeder. Pal voor de stuk grotere she-cat rochelde ze een grote speeksel en spuugde die vol in de gezicht van de knappe Commander. Haar ogen op withete woede. “Kreng!” Grauwde ze kwaad. Haar nagels uitgeklapt. Haar woede nam haar werkelijke emoties over. “Toen ik nog niet verdwenen was wou je de commandant van de dood, nu kun je haar krijgen!” Ze sprong op Lexa af met als doel haar tanden te begraven in de keel van Heda.

Het duurde even voordat Lexa doorhad wat er gebeurd was. Hooguit vijf seconden, maar dat was genoeg voor Clarke om uit de boom te springen en in haar gezicht te spugen. Ze zetten een kleine stap naar achteren en fronsde. "Kreng!" Het geschreeuw van de shecat liet haar weer een beetje bij komen en ze stond op. “Toen ik nog niet verdwenen was wou je de commandant van de dood, nu kun je haar krijgen!” Het stak in haar hart, hoe de commander of death over haar dacht nu, maar dat liet ze haar acties niet beïnvoeden. "Verdomme Clarke!" Gromde ze boos en zwiepte gevaarlijk met haar staart. "Hou je verdomde kop erbij!" Bulderde de heda en beukte haar schouder hard tegen die van Clarke waardoor ze haar evenwicht verloor en Lexa haar ruig tegen de grond duwde. "Ik heb je moeder níks aangedaan! Dat waren de Reapers!" Bleef ze grommen en trok haar bovenlip woest op. Haar vacht stond overeind waardoor ze nog breder leek en haar nagels waren met alleen de puntjes in haar shouders geduwd. Ze wilde haar geen pijn doen, maar het was de enige manier om haar er weer bij te krijgen.

Het ging zo snel. Door de blindheid van haar woede dacht ze niet goed na en binnen een fractie van een seconde lag ze op de grond te spartelen. “Laat me los!” Grauwde ze woest. Lexa mauwend dat zij niks gedaan had maar dat de Reapers iets met haar moeder te maken had. Wat!? Haar ogen betraande maar ze beet op haar tong om niet de tranen te laten komen. Ze was toch niet dood? Toch..? Ze knipperde de pijn in haar ogen weg en keek weer boos naar Lexa terwijl ze onder haar greep probeerde te komen. “Ik zei laat me los!” Haar tanden daarna om de poot van Lexa klemmend. Ze zou vrij komen en deze bitch te grazen nemen van alles wat ze haar aangedaan had.

Lexa schudde woest met haar kop heen en weer toen ze zei dat de haar lost moest laten. "Nee." Gromde ze opnieuw en even wou ze haar loslaten toen er tranen in Clarke haar ogen sprongen, maar dat verdween al snel toen ze weer commandeerde dat ze haar los moest laten. Luid sissend en grommend bleef Lexa haar tegen de grond duwen toen ze haar tanden om haar poot klemde. Ze liet Clarke bijten op haar poot en trok haar bovenlip op. "Stop it." Miauwde ze sissend, maar was al lang blij dat ze in in ieder geval een soort van stil was. "Your mother," begon Lexa weer, niet zeker of dat Clarke gek zou maken.

Clarke trok terug en gromde onder haar adem. Lexa gaf geen kik toen ze hard in haar poot beet en dus gaf ze, na een tijdje te worstelen onder haar gewicht, op. Maar zodra de gespierde Heda weer over haar moeder sprak spande ze haar spieren aan en duwde met al haar kracht zich onder Lexa vandaan. “Nee!” Schreeuwde ze. “Je komt me niet vertellen dat me moeder dood is” Haar stem brak maar er was geen traan te vinden in haar ogen, en haar houding bleed sterk en dreigend naar Lexa toe.

Clarke gromde onder haar adem en even slaakte Lexa een zucht van opluchting toen ze haar spieren ontspande, maar dit duurde niet lang. De shecat die eerst onder haar lag duwde zicht met al haar kracht onder de oude heda vandaan. "Nee!" Schreeuwde ze en Lexa keek haar zonder enige uitdrukking op haar gezicht aan. "Je komt me niet vertellen dat mijn moeder dood is" Langzaam ging Lexa zitten en bekeek snel haar poot waar Clarke op had zitten knagen. "Calm down and I'll explain everything to you, Clarke." Sprak ze duidelijk en kalm terwijl ze haar in haar ogen aankeek. "Or you keep fighting and you'll never know what happened to her." Vervolgde ze en sloeg haar pluizige staart om haar poten. De kattin kon haar woede eruit gooien naar haar, het boeide haar geen ene filkker, maar als ze wou weten wat er allemaal met haar moeder gebeurd was moest ze die woede oncer controle krijgen en naar haar luisteren. Of dat nou was wat ze wilde of niet.

Gefrustreerd beet ze op haar onderlip en keek, nog steeds met dezelfde woede in haar ogen, naar Lexa die kalmpjes was gaan zitten. Clarke snoof en ging van een afstandje zitten, haar oren in haar nek gedrukt. Lexa mauwde dat ze rustig moet blijven en anders zou ze nooit weten wat er met haar moeder gebeurd was. Ze kneep haar blauwe ogen tot spleetjes en wachtte af wat de Commander van Trikru te vertellen had, al wou ze nog steeds haar strot dichtknijpen.

Ze nam uitgebreid de tijd om te bedenken hoe ze het moest uitleggen aan de shecat zonder dat ze weer compleet over de rooie ging. Even haalde ze haar tong over haar eigen borstkas en liet haar blik weer afglijden naar de blauwe, samengeknepen ogen van Clarke. "The Reapers started a fire," Begon ze en even vergat ze dat de Reapers hier twolegs genoemd werden. "I tried to save them, but they all wanted to kill me so I had to run." Zuchtte ze en schaamde zich voor haar eigen acties. "But before that happened she got addicted to catnip. No matter how hard skaikru tried they couldn't help her and when the fire happened she said she needed the catnip" legde ze uit en bleef naar Clarke kijken om te zien hoe ze reageerde. "Kane and I got her away from the fire before she could do anything stupid, but that's all I know" Eindigde ze de uitleg.

Reapers hadden alles in vuur gezet? Waar? Haar geliefde huis waar ze opgegroeid was of Trikru waar ze paar maanden had gespendeerd met haar grote liefde Lexa vóór ze alles verneukt hadden tussen hen? Haar nekharen kwamen overeind toen ze haar verhaal eindigde. Ze wist niet wat er veder gebeurd was? Bullshit. Waar had ze haar moeder heen gebracht? Was ze gewond? Hoezo verslaafd aan ‘catnip’? Ze krulde haar lip weer op in een grauw maar ze gromde niet. Haar hoofd tolde van de vragen. Waarom wou iedereen Lexa dood hebben? Waarom was ze gevlucht? Was ze soms veranderd in een watje? Ging alles goed met Kane, en de rest? Maar het grootste vraag van alle: hoe in vredesnaam had de she-cat haar hier, in gebieden zo ver weg van hun vertrouwde bossen, gevonden? Toeval?

Lexa kon de vragen bijna boven haar kop zien zweven, maar ze zei verder niks. Als Clarke niks zei, zou zij ook stil zijn. Na een aantal minuten besloot de heda op te staan en haar spieren te strekken en liep weg zonder zeker te zijn van wat de andere kattin zou doen, maar dat zag ze dan wel weer. Langzaam liep ze verder en misschien een minuut later kwam ze bij een meertje aan en ging op een grote steen zitten die hierop uitkeek. Ze ging dicht bij de rand zitten en keek naar haar eigen reflectie in het water. Grommend sloeg ze haar poot boos in het water wat golfjes creeërde en het haar reflectie minder duidelijk werd.