Call of the River

De lucht die over de groep katten heen lag begon langzaam een rood oranje kleur te krijgen. De zon zakte steeds verder weg achter de horizon en binnenkort zouden de maan en sterren hun van licht voorzien. Chimepaw zuchtte een keer waarna ze zachtjes begon te neuriën. Een lied dat wel eens in het kamp werd geneuried voor alles zo vreselijk mis liep. Het bracht herinneringen met zich mee. Zowel mooie als die ze het liefst zo snel mogelijk zou vergeten. Zachtjes begon de kattin met haar staart te zwaaien op het ritme van het liedje. Vanaf het paaltje wat amper een vossenlengte hoog was kon ze mooi over de groep katten heen kijken. De meeste waren bezig met een sharing tongues. Sommige zaten in groepjes van exclusief hun eigen clan terwijl anderen met alle clans door elkaar zaten. Ze waren al een paar dagen onderweg maar Chimepaw kon er maar niet aan wennen. Iets in haar vertrouwde de hele boel simpelweg niet.

[Eerste post voor Wolfpaw]

De zon begon onder te gaan, wat opnieuw een dag verder van huis betekende. Verder van haar zuster. Hoe moest ze haar nu ooit terug vinden? De kersverse apprentice was het er niet mee eens, maar kon in haar eentje niet de hele stoet katten om laten draaien; al hoopte ze dat wel. Toen de groep katten zich klaar maakten voor de nacht in een tijdelijk kamp wilde ze dan ook eigenlijk ervandoor gaan om te gaan zoeken voor haar vermiste zuster. Toen ze echter bijna weg was, bereikte een zacht geluid haar oren. Toen ze deze spitsten bemerkte de poes dat het geneurie was, een prachtig deuntje. Nu toch wel nieuwsgierig begon ze het hek af te lopen, totdat ze een grijze Riverclanner kon zien. Even wiebelde ze met haar oren, waarna ze ging zitten en in stilte mee luisterde naar haar stem, totdat ze klaar was. "Eh, dat was best wel mooi, enzo," sprak ze uiteindelijk wat bars en onhandig. Ze gaf nooit echt dit soort persoonlijke complimentjes, laat staan aan een Riverclanner. Maar ze had een mooie stem, dus ja.

Het liedje herinnerde haar aan haar oude thuis en dat was ergens fijn maar aan de andere kant ook alles behalve. Ze miste haar huis, wilde terug. Weg van al deze vreemde katten die ze voor geen vossenlengte vertrouwde. Eenmaal klaar met het neuriën van het liedje liet Chimepaw een zachte zucht ontsnappen. "Eh, dat was best wel mooi, enzo," klonk een stem. Chimepaw richtte haar grijze ogen naar de grond waar ze een al net zo grijze kattin zag staan. Nog jong, waarschijnlijk net een apprentice. Chimepaw zwaaide een keer met haar staart "Eh dankje. Wie ben jij?" Ze wilde eerst een naam weten voor ze tegen de kattin zou gaan praten. Ze wilde so wie so meer weten van deze kattin zodat ze wist hoe ze zich er tegen kon verdedigen. Ze zou wel gek zijn om iets over zichzelf prijs te geven dus moest ze zich hier maar met leugens uit gaan redden.