Just American Trash

Een beetje onwennig zat de jonge Apprentice een stukje apart van de groep, niet echt goed wetend of ze moest gaan socialiseren met de leerlingen van de andere Clans of niet. Ferret was nooit echt het sociaalste geweest en het was wel te zeggen dat ze verlegen en zacht was, dus had ze haar vriendenkring beperkt tot haar zusjes en enkele nauwe vrienden daarond, maar veel verder was ze nooit geraakt. Bovendien leken Feverpaw en Wolfpaw nergens in de buurt te zijn, dus voelde ze zich niet erg op haar gemak. Er leek trouwens iets aan de hand te zijn met Wolf, alsof ze iets verzweeg of verborg voor haar. Ferret mocht dan wel niet de spraakzaamste zijn, maar ze was niet blind om te zien dat haar zusjes gedrag veranderd was. Om haar niet te prikkelen had ze nog niets gevraagd, maar iets vertelde haar dat dat wel vanzelf zou komen. Haar geelgouden oogjes gleden een beetje zenuwachtig over de menigte toen haar blik even bleef stilstaan bij een witte vlek, die haar respectievelijke mentor zou zijn. Ze had Snowywinter nog niet vaak gesproken sinds ze officieel als haar mentor benoemd was, maar misschien zou daar nu verandering in komen?

|| Eerste post voor Snowywinter! :3

Slaperig rekte de kleine witte poes zich uit. Het was nog maar kort geleden sinds ze haar apprentice Ferretpaw toegewezen had gekregen, en ze had nog niet verder met haar gepraat behalve tijdens de ceremonie. Snowy had besloten dat ze vandaag toch echt even beter kennis moest gaan maken met de poes. Trainen was een beetje lastig, want aangezien ze steeds verder moesten reizen had je nooit de tijd om het gebied te leren kennen en wist je ook niet waar wat voor prooi te vinden was. Hoe lang de reis nog ging duren was ook een raadsel. Ze stond op, en begon aan een flinke poetsbeurt. Ze had er wel vertrouwen in dat Tall haar niet meteen de lastigste apprentice had toegewezen, zoiets zou ze nooit aankunnen. Tja, ze was zelf een beetje een softie wat dat betreft. Haar kleine postuur hielp daar ook niet erg bij. Nadat ze klaar was met wassen, stond ze op en liep rustig richting de apprentices. Het was een drukke boel en ze wurmde zich met moeite tussen al die grote katten door. Even later zag ze de calico poes een stukje van de grote groep vandaan zitten, en ze stapte er rustig op af. Ze was zelf stiekem ook wat zenuwachtig, maar ze mocht zich niet aanstellen. De witte poes ging naast de apprentice zitten en keek haar vriendelijk aan. "En, ben je al een beetje gewend aan je nieuwe apprentice naam?" vroeg ze met een kleine glimlach, in een poging tot een gesprek.

Ze keek een beetje verlegen op toen ze werd aangesproken door haar mentor, en twijfelde of ze een knikje moest geven of niet, dus wiebelde ze wat ongemakkelijk op haar pluizige pootjes. Gelukkig was Snowywinter vrij klein en smal van postuur, anders zou er een kans geweest zijn dat ze werkelijk bang geweest zou zijn van haar mentor. "En, ben je al een beetje gewend aan je nieuwe apprenticenaam?" vroeg ze op een uitnodigende toon met een glimlach waardoor Ferret al een beetje meer ontspande. Ze zag er vrij vriendelijk en oprecht uit, dus dat was ook een zorg linder. "Eh, ehm, ja," antwoordde ze en probeerde niet te veel verlegen te hakkelen, al slaagde ze daar niet volledig in. Oh jeetje, daar ging die eerste goede indruk voor haar mentor. Mmm.

"Eh, ehm, ja," antwoorde het poesje wat verlegen. Snowy dacht terug aan haar eigen apprentice tijd, zo was zij ook vroeger. Nou ja, ze was nog steeds verlegen en onzeker maar ze kon er nu beter mee omgaan. Haar glimlach werd wat breder, ze was er nu al van overtuigd dat zij en Ferretpaw het uiteindelijk wel met elkaar konden vinden. "Ik ben stiekem ook een beetje zenuwachtig hoor," begon ze weer om het gesprek in elk geval gaande te houden. "Ik ben helaas ook niet super sociaal, maar ik denk dat we er samen wel uit zullen komen." voegde ze er met een klein lachje aan toe. "Ik hoop dat deze reis niet lang meer gaat duren." met een frons keek ze even rond, ze had het meer tegen zichzelf dan tegen de apprentice.

Haar gehakkel hielp het gesprek niet op gang, dat was wel zeker. Ze zag hoe Snowywinter werd dergelijk het gesprek op gang wilde helpen, en dat wilde Ferrets zelfzekere kant ook wel, al slaagde ze daar door een of andere reden niet in. Haar inspiratie liet haar in de steek. Oh jeetje, waarschijnlijk verpeste ze haar reputatie tegenover haar kersverse mentor al op dit moment, maar ze kreeg geen enkel woord uit haar keel. Ze kon zich niet herinneren dat ze al eerder tegen een volwassen kat had gesproken uit zichzelf, behalve dan tegen mama en papa, dus het was wel duidelijk dat ze zich wat onwennig voelde nu ze zoveel aandacht kreeg van een vrij onbekende en oudere kat. "Ik ben stiekem ook een beetje zenuwachtig hoor," sprak de witte poes vervolgens met een brede glimlach waardoor de lapjespoes een beetje kalmeerde. Ehm... Was dat dan zo duidelijk te zien? "Ik ben helaas ook niet super sociaal, maar ik denk dat we er samen wel uit zullen komen." Ferretpaw glimlachte even op haar woorden, misschien niet echt bewust, maar gewoon omdat haar stem vriendelijk en uitnodigend klonk. Haar gele blik stond al een beetje rustiger en geïnteresseerder. Gelukkig was haar mentor niet zo boos zoals haar mama Sinclaw soms was. Haar zusje Feverpaw werd echter wel door haar moeder getraind, maar ze wist niet of ze zich daar blij voor moest voelen of niet. "Ik hoop dat deze reis niet te lang meer gaat duren," fronste Snowywinter plotseling waardoor Ferret haar kans schoon zag om een deel uit te maken van het gesprek. "Ja, ik ook. Er gaan overal katten dood," wat had ze nu weer gezegd? Snel draaide ze haar kopje een beetje weg met wiebelende oortjes. Oh nee, waarschijnlijk maakte ze het gesprek hier nog meer akward door.