I'll be good.

Ze werd gedragen door een van de windclan katten, wie het was wist ze niet. Het was ongemakkelijk, ze kende de kat niet. Ze vertrouwde de kat niet. Zacht piepend had ze zich eerst uit de bekken van de kat proberen te wurmen, maar dat was niet gelukt. Waardoor ze het gevecht uiteindelijk had opgegeven en zich rustig liet hangen, haar oogjes sluitend. Wat een rotreis was het ook. Zoveel wandelen, zoveel lopen.. en zoveel katten om haar heen. Was dit haar leven? Zou ze binnenkort ook op haar eigen beentjes moeten lopen? Opeens stopte de kat, en velen anderen om hen heen stopten ook. Pauze. Ze werd neergezet en daar achtergelaten. Oceanbreeze was vast ergens in de buurt. Ongemakkelijk ging ze zitten, haar blauwe oogjes gleden over de katten heen. Ze waren allemaal zo groot, zo intimiderend. Ze kroop wat meer in elkaar. Oh.. wat eng.

De kat die haar had gedragen had vast gezien dat er een kat in de buurt was geweest die op haar zou letten. Oceanbreeze, misschien? Maar de kleine kitten kon de poes nergens vinden. Wat hulpeloos bleef ze dan ook op haar plekje zitten. Stil en zachtjes, bang om iemand te irriteren door in de weg te zitten. Ze schrok dan ook op toen ze een 'ehy daar' naast haar hoorde. Een grote kat was naast haar komen zitten en met grote ogen keek ze even omhoog naar hem. Wow! Ze ademde even diep in, maar keek hem toen zelfs verbaasd aan. Wacht, maar, die geur.. die herkende ze? Ze knipperde even wantrouwig, waarna ze haar blik voor zich uit keek. Kom op, Swiftkit, denk denk denk. Wie was hij. Opeens kwam het in haar op. Ze keek omhoog naar hem, vol bewondering deze keer. "Bent u Tigergaze?" Ja, ze had van hem gehoord. De kater die haar had gevonden.

Ze knikte bij zijn woorden en keek toe hoe hij voorover boog om te gaan liggen. NU was hij een stuk minder groot en hoefde ze tenminste haar nek niet te verrekken om hem aan te kijken. Hij vroeg of alles oké was. Zachtjes slikte ze. Waarna ze nogmaals knikte. "Ja, alles is oké." Natuurlijk was niets oké. Ze had geen moeder en ze had geen vader, niemand wist wie haar vader was en iedereen wist dat haar moeder was gestorven. Ze had geen broertjes of zusjes, of althans, geen enkele van dezelfde moeder en dezelfde vader. Haar leeftijdsgenootjes speelden niet vaak met haar, waarschijnlijk omdat ze niet dezelfde dingen leuk vond als de anderen. Ze hield niet van die ruwe spelletjes of van die luidruchtige dingen waardoor ze direct zo.. in het midden van de aandacht stond. En dan was er ook nog eens de reis. Met al die katten om haar heen. Ze was moe.

Ze keek weer naar haar pootjes. Ja, zo voelde ze zich echt. Alleen op deze wereld. Ook al had ze Oceanbreeze en haar kittens, ook al had ze haar clan. Ze had geen familie. Niet zoals de meesten om haar heen dat wel hadden. Ze schrok weer op toen de kater begon te spreken en zachtjes, bijna onzichtbaar, knikte ze. "Ja, dat zou fijn zijn.." stemde ze in. Hij mocht haar best meenemen. Ze vertrouwde hem immers, ook al kende ze hem maar amper. "U bent degene die me gevonden heeft, toch?" Ze besloot niet te antwoorden op de laatste zin die hij had uitgesproken. Daar was ze het zeker mee eens, maar ze was er ook van overtuigd dat ze haar hele leven lang alleen zou zijn. Ze had immers geen familie.

Hij bevestigde haar gedachten en zei dat hij haar had gevonden. Een lichte glimlach verscheen op het gezicht van de kitten en ze keek hem voor een moment zelfs dankbaar aan. "Bedankt," kwam er als een soort fluistering uit, want ze waardeerde het echt wat hij had gedaan. Hij had haar niet alleen gevonden, maar had haar ook haar naam gegeven, een naam waarop ze redelijk trots was. Swiftkit.. best een mooie naam, toch? Ze keek verbaasd op toen hij vroeg of hij haar een geheimpje mocht vertellen. Even bleef het stil aan haar kant. Een geheimpje? Wat voor geheimpje? Ze knipperde even met haar helderblauwe ogen en knikte vervolgens heel erg enthousiast. "Ja, dat mag!" Zei ze, in een poging de enthousiasme wat te verzachten zodat ze kon fluisteren. Hij leek erg serieus te zijn erover, namelijk.