There can only be one princess in this castle

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Rustig richtte ze haar ogen op haar moeder. Ze wist niet goed wat ze ervan moest denken. Een kitten van een andere moeder die daar lag. Burnet haalde dan ook haar neusje wat op en stond even op om haar staartje gefrustreerd heen en weer te zwiepen. HEt was altijd zo geweest dat zij het jongste was in het nest van Ocean en dat zou ook zo blijven als het aan haar lag. Zij was haar kleine meid en voor die titel zou ze vechten en als het moest zelfs meppen gebruiken. Het kon haar niks schelen. Ze was jaloers ja, maar dat zou ze uiteraard niet zeggen, aangezien het waarschijnlijk toch zo weg geschoven worden. DE rosse poes stond op en wandelde kalm naar het klein geval. "Hey," zei ze even terwijl een glimlach op haar gezicht kwam.

-Swiftkit

Ze lag lekker tegen haar nieuwe moeder aan te slapen, Oceanbreeze was haar naam. Oceanbreeze had blijkbaar nog andere kittens, maar die waren al enkele manen ouder dan haar. De jongste was 3 manen en ook al was deze maar twee manen ouder dan haar, was het toch indrukwekkend voor de kleine kitten om tussen zoveel.. grotere kittens te liggen. Beetje angstaanjagend zelfs. Ze probeerde het te negeren en gewoon haar leventje te leiden.. misschien lieten ze haar dan ook gewoon met rust. Helaas was dat niet het geval. Toen ze iemand voor zich voelde opende ze haar oogjes en ging ze rechtop zitten. Ze draaide zich naar de kitten om die haar zojuist had begroet. Uh.. wat was haar naam ook alweer? Nee, ze was het vergeten. Wat een ramp! Even knipperde ze met haar oogjes en liet ze haar blik naar haar poten vallen, zachtjes slikkend. Waarna ze de moed bijeen had geraapt om de kitten te begroeten. "Hallo.." Kwam er zacht uit.

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

De houding van de ander gaf haar al een soort kick. Het was vast zo'n push-over. Verbazingwekkend waren dat vaak ook wel de nuchtere of eerder de slimme. Hoe zij dat wist? Zij was zo geweest en als je het zelf had gemaakt was het altijd wat beter te verstaan. Maar tja, haar ego werd teveel gevoed door haar ouders, haar vaders, moeder en haar leader. Andere kittens die erbij kwamen hielpen dan ook gewoon niet, maar wat kon haar dat schelen?~ De andere poes begroette haar ook en even kantelde ze kalm haar kopje terwijl ze het beest even bekeek. Ze had nog nooit iemand gezien die er zó uitzag. Maar goed dat ze haar bek hier niet over zou open trekken. Ze kreeg het gevoel dat ze de ander zo kon breken als ze dat deed, maar dan zou Ocean haar zien... En dat wilde ze uiteraard niet. "Laten we even rondkijken!" zei Burnet even met een kalme beweging van haar pluizige staartje. "Ik hoorde dat er hier een mooi bloemenveldje was. Heb je dat al eens gezien? Zo'n veld?"

Ze keek een beetje verlegen naar de kitten voor haar, die al best wel groter was dan zijzelf was. Ze was dan ook vrij klein voor haar leeftijd, misschien kwam dat door alle stress die ze had meegemaakt in de eerste paar uren van haar leven. Haar eigen moeder die was overleden, de kou die ze had gevoeld.. niet dat ze zich naast die twee dingen veel meer kon herinneren. Zo herrinerde ze de ander die er ook was geweest niet meer. Ze herinnerde enkel nog de kat die haar had gevonden, zijn stem voornamelijk omdat hij zijn gezicht en alles nog nooit had gezien. De kat die haar, haar naam had gegeven. Het was een mooie naam. Ze was er blij mee en ze was hem dankbaar ervoor. Even keek ze twijfelend langs de kitten door. Een bloemenveldje? "Uh.. nee.." Nee, zoiets had ze inderdaad nooit gezien. Toch twijfelde ze. Ze keek even naar Oceanbreeze en dan weer naar Burnetkit. "M-maar ik weet niet of dat.. wel.. uh.. zo slim is?" Ze keek de kitten vragend aan. Wat als er wat gebeurde?

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

De ander keek nogal wat twijfelachtig langs haar. Zoetsappigheid in een pluizig jasje, jezus, heb eens wat vuur in je. Dit zou te makkelijk worden, al zei ze het zelf. Maar dit? Dit ding zou zeker geen gevecht opzetten tegen haar woord... En recht had ze ook niet! Ocean was van haar! Net zoals Cootsnarl, haar beste dad, ook volledig van haar was. Natuurlijk hadze haar side-dads... maar niks kon haar superdad overtreffen. "Uh.. nee.." Maar opnieuw was die glinstering van twijfeling te zien in haar blauwe ogen en wel meteen rolde de zacht roestkleurige poes met haar ogen. "M-maar ik weet niet of dat.. wel.. uh.. zo slim is?" hm? "Dat is het zeker wel! Ik ben er al geweest en het is zo mooi. We zijn in no time terug dat beloof ik," zei ze even met een glimlach op haar gelaat. Oh, dat kind kwam maar beter met haar mee.

Ze twijfelde, zoals ze altijd deed. Was deze kitten wel te vertrouwen? Ja, toch? Ze was de dochter van Oceanbreeze, die was ook te vertrouwen, toch? Zachtjes slikte ze weer bij de woorden van de rossige kitten. Het was er heel mooi. Ze was wel nieuwsgierig, ja, dat wel. Misschien, misschien moest ze zich er dan maar gewoon even overheen zetten dat het eng was en met de kitten meegaan? Het was het vast waard.. ja, vast wel. Ze knikte zachtjes, voorzichtig zelfs. "O-oké, ik kom mee." Sprak ze, waarna ze opstond en voorzichtig uit haar veilige nest stapte. Op naar de gevaarlijke buitenwereld. Ze keek afwachtend naar Burnetkit. Zolang ze maar in no-time terug waren, zoals de kitten had beloofd. Ze wilde Oceanbreeze niet laten schrikken, ze wilde namelijk gewoon een lieve kitten voor haar zijn, want ze waardeerde het heel erg dat de poes haar had opgenomen. Het had niet gehoeven, namelijk. Ze had haar ook gewoon in de steek kunnen laten. Nog even richtte ze een blik op Oceanbreeze. Was dit wel verstandig?

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Het was maar goed dat dat vuil kreng, die bitch, meekwam met der. anders zou het niet goed aflopen. Ze zou gaan janken en de schuld zo hard op de ander steken. Ze had wel een miljoen plannen om dat mormel weg te pesten. "O-oké, ik kom mee." zei ze en wel meteen sprong de rossige poes op en trippelde ze rustig weg van de haar moeder. Ze verwachtte dat de kitten haar volgde en af en toe keek ze even om, waarna ze al snel halt hield aan een struikje. "Hieronder, kom!" zei ze met een smile. Stom wicht dat het was.

Ze twijfelde, maar wie zou niet twijfelen op dit moment? Ze kende deze kitten toch niet eens, en zo sterk en groot was ze nou ook weer niet om haarzelf te beschermen. Daarnaast was de kitten ook nog klein en jong, die zou haar moeilijk uit proberen kunnen helpen. Even liet ze haar blik weer op Ocean vallen en ze was bijna van plan te vragen of ze even weg mocht gaan. Echter onderbrak Burnetkit dat, want deze was al weg voordat ze het door had. Ze stond meteen op en beende snel achter haar aan. Oh, moge Starclan haar bijstaan in dit avontuur. Ze volgde de poes zonder woorden achterna de struik onder. "En nu?" Sprak ze. Waar was het veldje dan?

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Mooi, de ander kwam met haar mee en ze had niks laten horen aa Oceanbreeze. Dat was maar beter zo, aangezien ze niet goed gezind zou zijn als het anders was uitgedraaid. Rustig keek ze naar de lelijke poes die bij haar kwam en wel meteen keek ze even om, goed, er was niemand in de buurt. "En nu?" Wel meteen draaide ze haar kop terug, haar blik een tikkeltje kouder dan eerst, maar het was wel nog zeker gevuld met die fake twinkeling van 'opwinding'. "Hierzo," zei het poesje waarna ze verder kroop in de struik en uiteindelijk de uitgang vond. Toen ze ervan onder was, kon ze wel meteen het prachtige bloemenperkje zien, dit was aangelegd door een twoleg, maar dat wist Burnet niet, en daarbij... Wist ze ook niet dat dit helemaal geen bloemenveldje was. "kijk Swiftkit," ugh kom gewoon hier.

Niet helemaal vol vetrouwen had ze de dochter van Oceanbreeze gevolgd. Wat als het mis ging, namelijk? Zou er dan een volwassene zijn die hen kon redden? Ze schudde de gedachte weg, of althans, dat probeerde ze, toen ze door de struik heen kropen en Burnet zei dat het hier was. Ze kwamen uit in een soort perkje met bloemen en het was voor Swiftkit's ogen het mooiste dat ze ooit had gezien. Een glimlachje krulde rond haar lippen. "oh wat mooi." Sprak ze zachtjes.