Stupid twoleg!

Dustpelt hing wat rond in de straten van de tweebenen. Hij kwam hier wel vaker om zijn ouders te bezoeken of te jagen of gewoon een beetje rond te hangen. Hij lag in een boom. Hij besloot te gaan jagen. Hij sprong soepel de boom uit en ging opzoek naar een prooi. Hij zag in een boom een nestje zitten en rook dat daar een vogelgeur vandaan kwam. Hij ging naar de boom en klom er stilletjes in. Toen kwam er een tweebeen aanlopen die zag dat hij de vogeltjes probeerde te pakken die in het nestje zaten. De tweebeen rende ernaar toe met een lange stok. de tweebeen riep terwijl hij met die stok Dustpelt uit de boom probeerde te krijgen: "Scheer je weg rotkat! Zomaar onschuldige vogeltjes aanvallen!" Duidelijk geen kattenliefhebber dacht Dustpelt. Hij blies en haalde uit met zijn nagels naar de tweebeen. Toen sprong hij de boom uit. Hongerig ging hij op zoek naar een andere prooi. Rottweebeen! Dacht hij. Na heel lang zoeken besloot hij maar om een plekje te zoeken waar hij kon slapen. Het was intussen al nacht geworden. Toen hij een plekje had gevonden ging hij liggen. "Rottweebeen" Mompelde hij nog, en toen viel hij in slaap.

Secretflower voelde zich nogal moe vandaag, ze had ook de hele nacht lang zitten jagen, maar ze had niets kunnen vinden. Ze dwaalde nu wat rond in de tweebeenplaatsen. Er zaten enkele vogeltjes in een boom en vreemd genoeg, ook een kat. De kat greep met zijn nagels naar iets, mar wat? Secret blies en ging een beetje sneller lopen, het zou heel erg naar zijn als het een poesiepoes was. Maar hij zag er helemaal niet uit als een verzorgt diertje van de tweebenen. Ze opende haar mond, maar er kwam enkel een grote, grote gaap. De kater ging er van door, ze kon hem niet meer aanspreken. Dus besloot ze om een slaapplaats te gaan zoeken. Het was al zo laat, ongeveer al twaalf uur s' nachts. Het was haar weer niet gelukt om prooi te vinden. Als die tweebeen er niet was geweest, had die kater een hele goeie vangst gehad, jammer genoeg voor hem was het hem niet gelukt. Secret wandelde de duisternis van de nacht in. Het bos was koud en vochtig, ze zat niet in een clan waar katten elkaar lekker warm hielde, hoewel ze het wel graag had gewild. Ze wist dat ze op een dag wel in een clan terecht zou komen, maar tot dan, zou ze gewoon rondzwerven als een straatkat. Ze wilde niet gevonden worden door tweebenen, en ze wilde al helemaal geen poesiepoes worden, dat zou ze ook nooit laten gebeuren. Langzaam begon ze een slaapplaats te vinden, het was er wel koud, maar het zou voldoende zijn. Ze keek naar de slaapplek, maar opeens zag ze er een andere kat bewegen. Ze schrok zich even maar liet dat niet merken. Het was dezelde kater dals die ze zo juist had gezien! Secret keek de kat vragend aan. Ze wilde ze liefst van al aardig zijn maar ze was een beetje geërgerd door het feit dat hij op een super goede slaapplaats lag. Maar ze hield zich zonder veel moeite in. "Sorry, heb ik je wakker gemaakt?" Vroeg ze zo vriendelijk mogelijk, maar je hoorde de sarcasme in haar stem, ze was gewoon geen aardig type, ze was anders als al de andere katten, zij was niet altijd even aardig, maar afwisselend. Ze keek de kater aan, wachtend op antwoord.


May i?

Dustpelt lag nog lekker te slapen tot hij opeens een andere ket hoorde. Hij schrok wakker en sprong op, klaar voor de aanval. Hij ontspande zich al snel toen hij merkte dat de andere poes niks kwaads in de zin had. "Sorry, heb ik je wakker gemaakt?" Probeerde ze zo vriendelijk mogelijk te zeggen. Ze keek hem aan. "Eigenlijk wel, maakt niet uit wat doe je hier het is al laat. Ook op zoek naar een slaapplek? Zit je in een clan? Ik ruik dat je geen rogue bent en je bent al helemaal geen poesiepoes. Hij ging zitten en begon zich even te likken. "Je mag hier ook wel liggen hoor." Bood hij aan. "Wie zijn je ouders? De mijne zijn poesiepoesen" Hij ging weer liggen. "Sorry maar ik ben heel moe zullen we gaan slapen?"


__________________________________________________________
Sorry ben inspiratieloos. Heb met moeite 5 volle zinnen gehaald.

Secret zag dat de kater helemaal niet agressief was en bood haar zelf aan om ook daar te gaan liggen. "Sorry, heb ik je wakker gemaakt?" Had ze gevraagd. De kater had rustig geantwoord. "Eigenlijk wel, maakt niet uit. Wat doe je hier, het is al laat. Ook op zoek naar de slaapplek? Zit je in een clan? Ik ruik dat je geen rogue bent en je bent al helemaal geen poesiepoes." Vertelde de kater. Secret probeerde elke vraag die hij stelde te onthouden en die allemaal te beantwoorden. "Ik ben inderdaad op zoek naar een slaapplek. Nee, ik zit nog niet in een clan, maar ik denk wel dat ik dat van plan ben. Maar ik weet natuurlijk niet of ik geaccepteerd word. Ik denk dat ik nu gewoon even rondzwerf als een straatkat, op zoek naar restjes." Zei ze een beetje afwezig. Ze dacht aan haar dochter, Wingpaw. Zou die hier ergens zijn? Ze zou zo graag haar dochter willen zien, aangezien die in de Thunder Clan zat, zou Secret al de moeite doen om haar dochter weer terug te zien. En niet alleen Wingpaw, ook Thornpaw en Goldpaw wou ze dolgraag terug zien. Secret wist dat ze niet het juiste karakter had voor in de Thunder Clan, maar ze moest haar dochters en zoon terug zien te krijgen! Kost wat koste. Haar familie, dat was het enige waar Secret een beetje om gaf. De rest kon haar niet zo veel schelen, het ging om haar en haar familie, zij moesten het overleven. "Je mag hier ook wel liggen, hoor." Ze werd uit haar gedachten getrokken door de stem van de kater. Wat had hij gezegd? Ze spinde en knikte. Ze wilde hem niet echt graag bedanken, daar was ze te fier voor. Ze ging door haar poten en zakte langzaam op de grond. "Sorry maar ik ben heel moe, zullen we gaan slapen?" Miauwde hij naar haar. Secretflower lag haar hoofd te rusten en dacht na over zijn woorden: "Wie zijn je ouders? De mijne zijn poesiepoesen." Secret dacht na, ze wilde het liefst van al niet over haar ouders hebben, het waren de katten die haar tot leven hadden gebracht. Zou ze het vertellen? Haar ouders waren waardeloos, en andere katten zouden ze uitlachen. "Mijn ouders zijn dood, ze zijn gedood door een of andere clankat, zo is mijn moeder gestorven. Mijn vader werd gevonden, dood, in de rivier. Maar zijn oorzaak wist niemand." Miauwde ze. "Maar ja, we zullen gaan slapen, dat is het beste, het is al heel laat." Ze zonk in de duisternis met haar ogen en voor ze het wist, viel ze in een diepe, diepe slaap.

-Is niet erg hoor, xD-

Dustpelt lag nog steeds en hoorde dat de poes antwoorde. "Ik ben inderdaad op zoek naar een slaapplek. Nee, ik zit nog niet in een clan, maar ik denk wel dat ik dat van plan ben. Maar ik weet natuurlijk niet of ik geaccepteerd word. Ik denk dat ik nu gewoon even rondzwerf als een straatkat, op zoek naar restjes." Hij dacht daar even over na. "Je mag hier ook wel liggen hoor" Had hij toen gezegd. De andere poes spinde en gaf een knikje. Toen zakte ze langzaam door haar poten en ging liggen. "Sorry maar ik ben heel moe, zullen we gaan slapen?" Had hij gezegd, en: "Wie zijn je ouders? De mijne zijn poesiepoesen." Hij zag dat ze twijfelde voordat ze antwoorde. "Mijn ouders zijn dood, ze zijn gedood door een of andere clankat, zo is mijn moeder gestorven. Mijn vader werd gevonden, dood, in de rivier. Maar zijn oorzaak wist niemand." Miauwde ze. "Maar ja, we zullen gaan slapen, dat is het beste, het is al heel laat." Zei ze. "Oh, sorry" Zei Dustpelt. Hij liet zijn kop op zijn poten zakken. "Weltrusten" Zei hij nog, maar ze sliep al. Hij deed zijn ogen dicht en sliep ook binnen een paar seconden.

De nacht ging sneller voorbij als ze dacht, het leek net alsof Secretflower enkel met haar ogen had geknipperd, en daarna het dag was. Maar het zou nooit zo snel hebben kunnen gaan. Ze opende met tegenzin haar ogen, kon ze maar uren verder slapen. Maar nee, ze moest vandaag weer wat gaan bewegen. Secret draaide haar ogen naar de kater, zou die nog aan het slapen zijn? Ze zag dat hij inderdaad zijn ogen nog toe had. Ze stond op en schudde zich uit. Ze zou nog niet weglopen, het was nog een beetje te vroeg, vond ze. Ze ging zitten en krulde haar staart rond haar poten, daarna begon Secretflower langzaam haar pootjes schoon te likken en haar vacht werd ook gedaan. Het vervelende was dat ze nooit bij haar staart kon, maar daar was ze nu ook niet gegaan. Een beetje verder zag ze twee katten vechten. Ze stopte met het schoon likken van haar vacht en deed een paar stapjes in de richting van de twee katers. Het zag er heel vies uit. De ene zette zijn klauwen in de vacht van de andere kat, en de andere verdedigde zich door in de vel te bijten van die ene kat. Secret ging zitten en bekeek rustig het gevecht en wachtte af wat er zou gebeuren als het ze opmerkte dat er een poes op zat te kijken. Al snel had een zwarte kater met een dikke pels haar door. Hij wilde nu extra zijn best doen om te winnen, anders zou hij gezien worden als een watje. De andere kater beet in de zwarte zijn hals. Het bloed spoot eruit, maar hij gaf niet op. De zwarte kater zag er uit als een stoere kat die net gejaagd had. Secret keek onder de indruk. En dat vond de andere kater een beetje jammer, maar ze bleven zich op elkaar concentreren. De zwarte kater sprong op de witte en nu zag de mooie witte vacht van de kater er niet meer zo wit uit, hij zat nu onder de bloedvlekken. Secret kon de rest van het gevecht niet echt meer zien, de zwarte kater had zich er voor geplaatst en was nu denk ik de witte kater zijn laatste woordjes aan het laten zeggen. En inderdaad, de witte kater was vermoord. Secretflower dacht even na, zou het een clan kat zijn geweest die dood was? Of gewoon iets anders? De zwarte kater kwam op haar af, het bloed droop van zijn vacht. Secretflower glimlachte. "Goed gedaan," Zei ze en draaide zich verleidelijk om. De kater bleef enkel achter, zonder prijs. Maar Secret wou liever even kijken of de andere kater al wakker was geworden. Maar tot haar grootste verbazing was hij nog steeds aan het slapen. Nou ja, zeg, dacht ze bij zichzelf. Wat een diepe slaper. Ze ging weer zitten en ging verder met het schoonmaken van haar vacht. Heerlijk hier in het bos.

-Ik heb echt heel veel het woordje 'kater' gebruikt!-

Hij liep door het bos, genietend van het frisse gras onder zijn poten. Hij snoof de vertrouwde lucht van het bos in. Hij ging zitten en begon zich te likken. Het bos was vredig vandaag. Het zonnetje scheen, niet te fel zodat het niet te heet was maar gewoon lekker warm. Hij hield van het bos. Hij zou nooit kittypet willen zijn. Hij ging liggen genietend van het lekkere, warme zonnetje. Hij schrok op toen hij een hard geblaf hoorde. Het kwam snel, veel te snel dichterbij. Hij sprong op, klaar voor het gevecht. Het had geen zin meer om weg te rennen de hond was al te dichtbij. Hij zag de hond toen hij dichtbij genoeg was sprong hij op de hond zijn rug af. Hij klemde zich vast met zijn klauwen in de rug van de hond. De hond piepte en worp hem van zich af. Hij werd tegen een boom aangesmeten. Hij stond meteen weer op. De hond rende op hem af en beet hem in zijn rug. Hij voelde een schok van pijn door zijn hele lichaam gaan. Hij beet in de hond zijn poot. De hond greep hem beet met zijn sterke kaken en smeet hem tegen een rots aan. Hij had de kracht niet meer om op te staan hij voelde de pijn in zijn lichaam en voelde zich steeds zwakker worden. De hond rende op hem af en sperde zijn kaken wijd open om het af te maken...

Dustpelt schrok wakker van zijn nachtmerrie. Gelukkig was het maar een droom dacht hij. Hij hij deed zijn ogen open en zag 2 katers vechten. De een beet de ander dood. Waarschijnlijk waren ze al een tijdje aan het vechten. Hij zag dat de andere poes waar hij mee had geslapen zat te kijken hij deed zijn ogen weer dicht. Hij hoorde pootstapjes zijn kant op komen. Hij deed zijn ogen open en zag dat het de pooes was, ze zat zich te likken. hij stond ook op en liep naar haar toe. Hij ging zitten en zij nog denkend aan zijn nachtmerrie en een beetje trillerig: "Goedemorgen, ik ben een beetje laat he?" Hij begon zich ook te likken. Toen hij klaar was zei hij: "Hoe heet je eigenlijk? Mijn naam is Dustpelt." Hij wachtte op antwoord, nog nadenkend over zijn nachtmerrie.

Secretflower keek de kater aan en knikte kort. "Je bent inderdaad een beetje laat, maar dat is niet erg, we zijn laat gaan slapen." Vertelde ze rustig. Hij klonk een beetje trillerig, zou hij slecht geslapen hebben? Nachtmerrie? Secret keek hem even aan en uiteindelijk stopte ze met het schoonmaken van haar vacht. Dustpelt?" Waar kende ze die naam van? "Ik ben Secret, Secretflower." Zei ze knikkend. "Maar zeg maar gewoon Secret." Miauwde ze naar hem en keek even de kant op van de twee katten, het lijk lag dood en koud op de koude grond. Ze vond het een beetje grappig, dit was de 12e keer dat ze een kat had zien dood gaan. En dat was geteld. Ze hoorde opeens een luidde klap en ze keek om. Er stond een hongerige hond in een kooi, gelukkig maar, naar hun te staren en springen. Secret blaasde geërgerd naar de hond. Ze haatte die wezens. De hond zat de hele tijd tegen de kooi te springen en blafte naar hun. Secret keek naar Dustpelt, zou hij het ook zo vervelend vinden? Ze kon het niet van zijn gezicht aflezen, dus moest ze zelf maar inschatten wat hij er van vond. "Rotbeest." Mompelde ze en ging een beetje van de hond weg. "Gaan we een andere plaats zoeken?" Vroeg ze. Maar ze wachtte niet echt op antwoord, zo was ze nooit. Ze ging gewoon al een beetje verder weg lopen maar stopte toch om nog op antwoord te wachten. Ze keek geërgerd naar de hond. Hij sprong weer, ze zag een schroef kraken. Ze verstijfde. "Nu! Nu, kom mee!" De hond was niet alleen gemeen en eng maar ook nog hongerig. Zonder op Dustpelt te wachten ging ze er van door, ze wilde nu nog niet om het leven komen, ze zou het nooit op kunnen nemen tegen die pitbull. Dustpelt was nog niet achter haar aangekomen. "Dustpelt!" Ze liep een beetje terug en schreeuwde toen streng zijn naam. Hij moest mee! Of hij nu wou of niet. Ze keek even naar de hond, de schroef was al losgekomen, maar hij kon nog niet weg, maar ook hij had door dat zijn kooi bijna los zat. Ze trok hem mee en het was nu of nooit om weg te gaan.

-Wist niets anders, ;p-

"Je bent inderdaad een beetje laat, maar dat is niet erg, we zijn laat gaan slapen." Antwoorde de poes op zijn vraag. Ze keek hem even aan en stopte toen met zichzelf te wassen. "Ik ben Secret, Secretflower." Zei ze knikkend. "Maar zeg maar gewoon Secret." Ze keek een kant op en Dustpelt volgde haar blik. Ze keek naar de dode kater. Die lag daar nog steeds. Hij wist niet waar de andere kater gebleven was. Hij hoorde een luide klap en Hij keek naar waar het geluid vandaan kwam en zag een hond in een kooi. "Rotbeest." Zei Secret. "Gaan we een andere plaats zoeken?" Zei ze. Hij schrok en dacht aan zijn droom. Hij bleef stokstijf staan toen hij zag dat er een schroef loszat. "Nu! Nu, kom mee!" Hoorde hij Secret roepen. Dustpelt verstijfde. De hond ging wild tekeer in die kooi en blafte zo hard dat je er bijna doof van zou worden. Zou zijn droom een teken zijn? "Dustpelt!" Riep Secret. De schroef zat los de hond kon nog niet uit de kooi komen maar dat zou niet lang meer duren. Hij schrok wakker uit zijn gedachtes toen Secret hem meesleurde. Hij schudde zijn kop en rende toen met haar mee, weg van de hond. Hij was in het bos aangekomen en klom in een boom. "Kom hierin, honden kunnen niet klimmen!" Hij ging zitten op een tak terwijl hij op Secret wachtte.

Waarom zat Dustpelt zo in gedachten verzonken? Nou ja, hij was er nu. Samen renden ze weg van de kooi. Secretflower draaide zich even naar hem om, hij was er niet. "Kom hierin, honden kunnen niet klimmen." Hoorde ze hem miauwen. Secret keek omhoog, en inderdaad zat Dustpelt daar. Ze had eigenlijk nog nooit echt in een boom geklommen, maar ze moest het gewoon kunnen. Ze zette haar nagels in de schors en probeerde naar boven te klimmen, het lukt haar, maar het was moeilijk. Ze ging bij Dustpelt op de tak zitten, ze keek naar de kooi, die al half los hing, de hond kon nog steeds niet weg geraken, en dat was toch even een opluchting voor Secret. Maar als ze bij hun was gekomen, had ze haar best gedaan en gevochten. Sommige poesiepoesen zeiden dat de katers beter konden vechten dan vrouwtjeskatten, maar daar geloofde Secret geen snars van, ze wist dat zij even goed was als al die andere katers en vrouwtjeskatjes. Secretflower keek opzij naar Dustpelt, hij zag er een beetje gespannen uit, maar hij had ook door dat ze nu veilig waren, maar voor hoe lang? Ze zaten niet zo hoog, ze konden altijd hoger gaan, maar dat zou nog moeilijk kunnen worden voor Secret. Opeens hoorde ze een luid gekraak en schrok ze, het was de hond zijn kooi, hij was opengebroken. De hond rende hongerig op de katten af. Maar Secret had echt het gevoel dat hij niet bij ze kon. Secret keek naar beneden, waar de hond hongerig zat te springen, hij blafte boos en hongerig en sprong nog wat hoger, hij bleef met zijn voorpoten hangen aan de tak die als eerste kwam, toen was hij even aan het piepen, maar hij kon zich loskrijgen. Secret schrok de volgende paar seconden. De hond was huizen hoog gesprongen, en Secretflower viel, ze kon nog maar net met haar nagels blijven haken aan de tak, ze was bang dat ze zou gehapt worden door de hond, maar opeens was alles stil, ze keek nog eens naar beneden, de hond was aan het ijsberen en springde af en toe nog eens naar boven. Wat was er opeens met hem aan de hand? Secret probeerde zich op te trekken. Het was haar weer gelukt, maar ze had een snee in haar rechter voorpoot, die had ze opgelopen bij het schuren toen ze viel. Het zou zeker een litteken worden, maar dat kon haar niets schelen. Ze was een beetje geschokt van de val, en haar wonde was erg diep, ze probeerde niet aan de pijn te denken die zich in haar witte vacht bevond. Haar witte vacht was nu bedekt met rood vloeistof, ze had geluk gehad, als ze was gevallen, was ze misschien opgevreten door de pitbull. Opeens kwamen er twee tweebenen aan lopen, ze pakte streng de hond bij zijn halsband en probeerde de katten rustig over hun hoofd te aaien, maar dat liet Secret helemaal niet toe. Ze stook haar klauwen naar de man uit. Hij deinsde boos achteruit en mompelde iets was katten niet konden verstaan. Ze keek naar Dustpelt, waarom hadden ze die nacht niets van die hond gemerkt? "Alles oké?" Vroeg ze, ze wist dat hij dat eigenlijk aan haar moest vragen, ze voelde de pijn ook steken in haar been. Ze keek de hond na, haar bruine ogen stonden kil en boos. Wat dáchten die tweebenen wel niet? Hun zomaar kunnen aaien? No way! Vroeg toen ze in een bos was geboren, had ze gedacht dat ze een poesiepoes zou worden, dat tweebenen haar zouden vinden. Maar dat was nooit zo, in het bos kwamen er bijna nooit tweebenen. Toch niet in dat bos. Secretflower had altijd gedacht dat haar leven niet meer de moeite waard zou zijn, en dat ze wel zou dood gaan bij een of andere tweebeen die niets om haar gaf, maar toch vond ze het vreemd, dat dat nooit zo was gebeurt. Ze was ooit een heel klein poesje geweest, en toen had ze ook een hond gezien, die was aan de leiband. Maar ze was nog héél jong, haar ouders hadden haar alleen achter gelaten, ze had nog een broer, maar ze had nooit geweten waar die terecht was gekomen. Secret had die blik van de hond nooit vergeten, hij keek verdrietig, alleen en gebruikt. Ze had het gezien, hoe zijn baasjes hem mishandelden, soms dacht ze een beetje anders over honden, maar soms waren het echte bullebakken. Ze schrok op uit haar gedachten en viel bijna uit de boom. Haar wonde prikte weer, wat moest ze daar nou mee? Ze keek even naar Dustpelt. "Ik denk dat de hond weg is, we kunnen..." Haar wonde pikte weer fel, dus ze hapte even naar adem. "...Uit de boom gaan." Zonder op antwoord te wachten, ging Secretflower de boom uit; ze zette haar poten in de schors en toen ze op een redelijke hoogte kwam, spande ze al haar spieren en sprong naar de grond. Ze keek om naar Dustpelt en miauwde om hem naar hier te krijgen. Ze wilde liefst van al als eerste haar wonde gaan verzorgen, maar ze wilde liefst dat Dustpelt daar bij was, alleen hij had gezien hoe de val ontstaan was. Ze keek om naar de kooi van de hond, die was een en al kapot, maar hij was leeg... Ze draaide zich om naar de dode kat. Maar... Hij was weg, dus draaide ze zich haar blik weg, maar voor dat ze dat deed, verscheen de kater die gewonnen had. Hij zag haar poot, hij keek haar 'onder de indruk' aan. "Nou, ik kan van jou niet zeggen dat je een watje bent, normale vrouwtjes zaten nu al lang te schreeuwen van de pijn." Secret werd boos van de woorden van de kater. "Wel, niet alle vrouwtjes zijn 'watjes' hoor." Zei ze geërgerd en draaide zich terug om. "Wacht." Miauwde hij opeens. Secret bleef staan en keek hem aan, wat was er nú weer? "Die wonde, ik kan je misschien wel helpen." Secretflower keek hem aan en schudde haar hoofd. "Nee, ik heb jou hulp niet nodig." Zei Secret. De kater volgde haar weer. "Laat me helpen." Secret twijfelde, ze wilde liefst van al niet bekennen dat ze zijn hulp nodig had, ze kénde hem niet eens. Maar ze wilde ook bewijzen dat vrouwtjes sterk en machtig waren net zoals katers dat konden. Ze keek hem twijfelend aan en richtte toen haar blik naar Dustpelt, ze liet een diepe zucht horen en knikte langzaam. "Goed dan, maar meer heb je niet bij me te zoeken!" Zei ze streng. Hij knikte. Fijn om iemand te zeggen wat-ie moest doen. Ze moest steeds piekeren over haar wonde, zou hij diep zijn? Was hij erg? Was hij... Ze schrok toen ze een hevig geblaf hoorde, de hond was net terug buiten gelaten, maar hij zat nu wel achter een hek. Hij sprong er tegen, maar het deed niets, niets om je zorgen over te maken dus. Secret keek de hond aan en toen stapte ze met zijn drietjes weg. Ze richtte zich nog even terug op Dustpelt. "Is het goed dat hij even meekomt?" Vroeg ze. Ze stapten het bos in, weg van de tweebenen.

-Wat een post! ;p-

Hij zat nog steeds op de tak terwijl hij op Secret wachte. Hij zag dat ze omhoog klom. Niet de beste klimmer dacht hij. Maar daar moest hij zich nu niet druk om maken. Waar hij zich echt druk om moest maken was die hond. Hij zag dat Secret omhoog was geklommen en nu naast hem op de tak zat. Hij keek naar de kooi waar de hond in zat. Hij kon er nog niet uitkomen. Hij keek naar Secret en zag dat ze ook naar de kooi keek. Hij hoorde een luid gekraak. Hij schrok en keek naar de kooi. Die was nu stuk. De hond sprong eruit en rende naar de boom waar hij en Secret in zaten. Toen hij er was begon hij onder luid geblaf te springen en te happen naar hun. De hond bleef met zijn voorpoten aan de laagste tak hangen hij piepte maar kreeg zich snel weer los. Hij wist dat de hond hen niet kon pakken maar toch was hij een beetje gespannen. De hond sprong nog hoger. Wat als de tak nou breekt of de hond ons op de een of andere manier toch te pakken krijgt of als we nou vallen... Opeens sprong de hond echt heel hoog. Secret viel en kon zich nog maar net met haar klauwen aan de tak vastgrijpen. Hij schrok, hij zat er namelijk net aan te denken. Opeens was het stil. De hond was niet meer aan het blaffen en ijsbeerde, af en toe sprong hij nog maar doe sprongetjes stelde niet veel voor. Raar dacht hij. Secret klom weer op de tak. Als ze was gevallen zo ze nu al verslonden zijn door de hond. Aan haar houding en blik te zien besefte zij dat ook. Als de hond bij hen was gekomen had hij goed gevochten. Dan was het niet zomaar een oefening, dan was het een kwestie van leven of dood. Hij keek even naar Secret. Die zou ook goed hebben gevochten tegen de hond dacht hij. Er kwamen 2 tweebenen aanlopen. Ze pakte de hond bij zijn halsband en probeerde hen te aaien. Maar dat liet hij niet toe. Hij blies en stak zijn klauwen uit. Hij zag dat Secret zich ook niet liet aaien. Goedzo dacht hij. De tweebenen mompelden iets in hun taal dat hij toch niet kon verstaan en liepen toen weg met de hond. Hij zou zich nooit lateb aaien door zo'n suffe tweebeen. En hij zou al helemaal nooit een poesiepoes willen zijn. Hij keek de hond nog even na en dacht wat een zwakkeleing hij laat zich zomaar meenemen door die tweebenen en doet er niks tegen. "Ik denk dat de hond weg is, we kunnen..." Zei Secret. Ze onderbrak haar zin en hapte naar adem. Raar dacht hij, heeft ze mischien ergens een wond ofzo?. "...Uit de boom gaan." Maakte ze haar zin af. Zonder op antwoord te wachten sprong ze de boom uit en dus gaf hij dat ook niet. Hij bleef nog even zitten en sprong er toen ook uit. Hij zag nu pas dat haar poot onder het bloed zat. Hij wou wat zeggen maar de kater van vanochtend die het gevecht had gewonnen dook ineens op en zei: "Nou, ik kan van jou niet zeggen dat je een watje bent, normale vrouwtjes zaten nu al lang te schreeuwen van de pijn." Secret werd een beetje boos en zei geërgerd: "Wel, niet alle vrouwtjes zijn 'watjes' hoor." Ze wou zich al omdraaien maar de kater zei: "Wacht." Ze bleef staan en keek hem aan. "Die wonde, ik kan je misschien wel helpen." Zei de andere kater. Secret keek hem aan en schudde haar hoofd. "Nee, ik heb jou hulp niet nodig." "Laat me helpen." Drong de kater weer aan. Hij zag dat ze twijwelde en ze keek Dustpelt even aan. Ze zuchte diep en knikte langzaam "Goed dan, maar meer heb je niet bij me te zoeken!" Zei ze op een strenge toon. De kater knikte. Hij schrok toen hij een hard geblaf hoorde. De hond was buitengelaten maar hij zat wel achter een hek. Hij sprong er wild tegenaan maar het hielp niet. Secret keek even naar de hond en richte zich toen op hem. "Is het goed dat hij even meekomt?" Vroeg ze. "Ja hoor" Ze liepen met zijn drietjes het bos in. "Is het goed als ik even ga jagen?" Vroeg hij. Hij wachte niet op antwoord maar rende het bos in. Hij wist niet waarom maar hij wou even alleen zijn. Hij rende geruisloos door het koele gras en voelde de wind door zijn vacht. Hij stopte met rennen en klom in een boom en sprong op de tak van een andere boom. Hij was moe geworden en gong liggen op de tak. Toen viel hij in slaap.


Yay ook lekker lang!xD

Secretflower ging zitten, ze probeerde niet aan de wonde te denken, en dat lukte aardig. Ze knikte rustig naar Dustpelt. "Tuurlijk, ik denk dat ik ook nog wat ga jagen." Antwoordde ze. De kater was het daar zo te zien niet mee eens. "Met die wonde? Ben je mal? En blijf toch hier, het heeft geen zin om nu weer weg te gaan." Richtte de kater zich op Dustpelt. Secret keek hem lelijk aan. "Let maar niet op hem, Dustpelt. Ga maar, misschien zie ik je straks nog wel." Ze verwachtte zo te zien dat Dustpelt weg zou gaan, want ze begon haar borstkas schoon te likken en ging toen verder met het schoonmaken van haar lichaam en vacht. "Je gaat toch niet écht met die wonde jagen, hé?" Vroeg de lichtgrijze kater aan haar. Ze zuchtte diep en keek hem geërgerd aan. "Daar ga jij niet over beslissen hoor. En trouwens, ik ken je naam niet eens." De kater was even stil en liet toen een zucht horen. "Mijn naam is Rhodas, ik ben een rogue." O ja, want dat had ik nog niet door. Dacht Secret, ze knikte. "Ja, dat dacht ik al." Zei ze en begon verder te lopen, op zoek naar een plas water om met haar wonde in te gaan. "En wat is jou naam dan?"
Secret antwoordde niet en liep verder, hij wou haar helpen, dan moest hij haar maar volgen, want ze was niet van plan om op hem te wachten. Zoals ze al had verwacht volgde de kater haar en kon ze zonder verder iets te zeggen verder lopen. Opeens kroop er een klein diertje over de koude aarde. Ze bleef stokstijf staan en spande al haar spieren. "Ssst!" Siste ze naar Rhodas. Hij bleef ook stokstijf staan, hij had het diertje ook gezien. "Ik pak hem wel..."
"Nee! Mijn prooi." Zei ze scherp. Het kleine diertje zat op een stukje hout te knagen. Secret hoorde het kleine hartje van de muis bonzen. Ze ging in jacht positie zitten waardoor haar wonde hevig brandde in haar huid. Ze sprong rustig naar boven van pijn. Het muisje sprong weg en het was al te laat om hem nog te kunnen nemen. "Ik zei het toch." Vertelde Rhodas. Secret luisterde niet naar hem, haar wonde, daar moest echt iets aan gedaan worden. "Ach hou toch op." Beet ze hem toe. Rhodas zei niets meer en keek enkel toe. Hij ging zitten en krulde zijn staart rond zijn grijze poten. "Kom, we moeten nu echt een plas vinden." Hij knikte, en samen liepen ze verder door het bos. Boven in de boom zat een kat. Ze keek er vragend naar, wat kwam die kat haar bekend voor. Toen pas zag ze dat het Dustpelt was. Ze grijnsde en liep weer verder, Rhodas had hem niet gezien, maar goed ook, anders had hij hem misschien uitgelachen. Opeens zag ze een plas, geen grote maar groot genoeg voor haar. Het zou ongeveer tot haar flanken komen. Zonder twijfel ging ze het water in. Het piekte een beetje aan haar poot, maar het was niet echt pijnlijk. Ze kon dieper gaan, dan zou het water tot net onder haar hoofdje komen. Ze ging een beetje dieper en zoals ze al had ingeschat kwam het water net tot onder haar hoofd; ze begon een beetje rond te zwemmen en uiteindelijk kwam ze uit het water en schudde ze zich uit waardoor Rhodas helemaal nat werd gespetterd. "Hé, kijk een beetje uit!" Riep hij boos. Secret lachte geheimzinnig. Maar het kon haar helemaal niet schelen wat hij daarvan vond. Ze keek naar hem en toen terug naar de boom waar Dustpelt in zat. "Laten we Dustpelt maar terug gaan zoeken." De kater keek Secret vragend aan. "Wil je dan niet meer jagen. Moet ik misschien iets voor je vangen?" Vroeg hij. "Nee, dat doe ik zelf wel."

"Hé, kijk een beetje uit!" Was door het bos te horen. Dustpelt werd er wakker van. Hij keek naar waar het geluid vandaan kwam en zag Secret en de kater. Secret was nat en was zich aan het uitschudden. De kater werd helemaal nat. Hij kon een grinnik niet onderdrukken. Hij deed zijn ogen bijna dicht maar wel zodat hij nog gewoon kon kijken. Secret lachte geheimzinnig. Ze keek even naar de kater en toen naar hem. "Laten we Dustpelt maar terug gaan zoeken." Zei ze. De kater keek haar vragend aan. "Wil je dan niet meer jagen. Moet ik misschien iets voor je vangen?" Vroeg hij. "Nee, dat doe ik zelf wel." Hij sprong uit de boom en zei: "Nou, hier ben ik dan." Hij richte zich tot de kater en vroeg: "Hoe heet je eigenlijk?" "Ik heet Rhodas en ik ben een Rogue." Antwoorde hij. "Ehm, ik had nog niet gejaagd ik was in slaap gevallen zoals je wel hebt gemerkt" Zei hij. "Volgens mij heb jij liever dat je zelf jaagt, toch Secret? Zullen we dan nog even jagen?"


Sorry waardeloze en korte post, i know.

Secretflower zag dat Dustpelt uit zijn boom was gesprongen. "Nou, hier ben ik dan." Miauwde de grijsgevlekte kater. "Hoe heet jij eigenlijk?" Hij richtte zich tot Rhodas, die zijn hoofd omhoog hield. "Ik heet Rhodas en ik ben een Rogue." Zei Rhodas zelfverzekerd en begon zijn rechter poot te likken. ""Ehm, ik had nog niet gejaagd ik was in slaap gevallen zoals je wel hebt gemerkt." Zei hij na een tijdje. Secret beet op haar scherpe klauwen van haar nagels. Tot nu toe, zou ze van zichzelf vinden dat ze ook een Rogue was. Maar daar lag haar hart niet bij, ze was een Clankat, maar ze kon zich niet in een twee drie zich bij een Clan voegen. Dus daarom was het voor haar erg moeilijk. Opeens schrok ze af door iets wat Dustpelt zei, ze was er niet bij met haar gedachten. "Volgens mij heb jij liever dat je zelf jaagt, toch Secret? Zullen we dan nog even jagen?" Secret knikte langzaam. Ze zag dat Rhodas zijn gezicht verstrakte. "Dat is een prima idee, tóch, Rhodas?" Er vonkte een uitdagende blik in haar azuurblauwe ogen. Rhodas snoof eens maar knikte toen. "Ja, maar pas op met je wonde."
Eenmaal toen ze in het hartje van het bos waren aangekomen, zag Secret al meteen verse -levendverse- diertjes over de grond kruipen. Zee ging met haar schurende tong over haar lippen en ging meteen in jacht positie zitten. Ze sloop naar een klein grijs diertje dat op zoek was naar eten, net zoals zij deden. Secret zette haar poten onder haar lichaam en duwde zich af. Tijdens de sprong kroop het diertje weg, maar Secret was te snel voor hem. Secret pakte het diertje en gooide het weg. De muis had een gebroken poot, maar probeerde nog weg te sluipen. Secret pakte hem terug en gooide hem weer weg. Deze keer verroerde de muis geen spier en bleef doodstil liggen. Ze nam hem tussen haar tanden en beet eens heftig door. Deze keer was ze er zeker van dat de muis dood was. Ze schrokte hem op. Hmm... Nog super warm! Ze likte haar lippen schoon en keek weer naar de twee katers. "Waar wachten jullie nog op?"

-Flutje. Sorry voor late post; -