And let the rain wash away all our sins.

Het zou niet lang duren of de stoet zou alweer vertrekken. Nog steeds had Routpaw er geen vrede mee dat ze vertrokken, maar veel keuze was er niet. Dit waren de laatste paar momenten in de buurt van hun territorium, de laatste paar blikken die ze kon werpen op hun gebied. Dus dat deed ze; de jonge poes bewoog zich vroeg in de ochtend naar het uiteinde van de Highstones, een stuk verwijderd van de nog slapende katten. Hier zette ze zich neer en keek uit over hun oude gebied. Er was weinig meer van over, de regen had alles veranderd in een monsterlijke vlakte van modder. Pijnlijk wendde ze haar blik af van het gebied. De leaders hadden gelijk; er was hier niets meer voor hen te zoeken. Toch kon ze zich er niet bij neer leggen, hoe hard ze ook met haar neus op de feiten werd gedrukt. Dit was het enige thuis dat ze ooit had gekend.

-Eerste post Tigergaze!

Hij had zijn ogen traag geopend toen er een kleine schaduw over hem heen was gevallen. De kater was ergens vaag al wakker geweest, maar hij lag bij zijn drie dochtertjes die hij bijna geen moment uit het oog verloor. Vlak bij hem lagen Oceanbreeze en haar kroost. Ook deze verloor hij niet uit het oog. Waarom precies wist hij ook niet. De kater kwam langzaam overeind, zag hoe iedereen verder ging met slapen en volgde de apprentice toen zonder geluid te maken. De grote kater ging naast de medicine cat apprentice zitten, knipperde een keer met zijn ogen terwijl hij naar het gebied keek. Kapot, verwoest. "Ik weet precies wat je voelt," begon hij kalm. "De meeste katten hier waarschijnlijk wel," voegde hij eraan toe. De clans hadden nooit een ander thuis gehad, niet dat hij ooit uit verhalen gehoord had. Het woud was vertrouwd. Ze zouden er katten achterlaten van het verleden, zoals Mousewish en Cheekykit.

De nacht was ijzig stil, afgezien van het zachte getik van de regen. Hierdoor kon ze zijn zachte pootstappen al vanaf een afstandje horen. Toch keek Routpaw haar oude vriend pas aan toen hij zich naast haar neerzetten. De jonge poes forceerde een waterige glimlach op zijn gelaat toen ze hem aan keek. Het was alweer een tijd terug dat ze met Tigergaze had gesproken. "Ik weet precies wat je voelt,"zijn stem was kalm en de jonge poes zuchtte ongelukkig en richtte haar groene ogen op de grond voor haar poten. "De meeste katten hier waarschijnlijk wel," ze knikte traag. "Ik weet het, Tigergaze, maar al te goed," Haar stem was bedroefd en nog rauw van de tranen die ze eerder die dag had vergoten. "Er is niets meer daar, enkel modder en dood,"Ze slikte de brok in haar keel weg. "Ik mis het nu al,"

De grote kater was stilletjes naast de apprentice gaan zitten. Hij had niet veel vrienden meer binnen WindClan. Vroeger was hij best populair geweest, hij had als kitten natuurlijk een beste vriend en later kwam er ook nog eens die ene rossige kattin die zijn hart veroverde, die zijn hart doofde. Vanaf het moment dat hij en zijn voormalige beste vriend hun vriendschap beëindigde had hij een aantal andere vrienden gemaakt. Quietstep was daar een voorbeeld van, maar hij had de kater al lang niet meer gesproken. Oceanbreeze ook, die hij wel nog regelmatig sprak, gelukkig maar. Routpaw was ook zo'n voorbeeld. "Ik ook," bromde hij met zijn diepe stem terwijl hij een keer zijn kop schudde. "We laten veel achter, maar de herinneringen aan dit woud en de katten die hier hun laatste adem uitbliezen zullen ons altijd bijblijven." Hij moest denken aan Mousewish, hoe kon het anders. Ze was zijn eerste liefde geweest. Hij had kittens met haar gekregen. En natuurlijk aan zijn enige zoontje, Cheekykit. Dat katertje had nooit mogen sterven. Hij had een heel leven voor zich gehad. "Denk je dat StarClan met ons meegaat?" vroeg hij toen aan de apprentice.

"Ik ook," stemde hij met zijn diepe, brommende stem in. Ze was blij zijn stem weer te horen, weer met hem te kunnen spreken. Zij was druk geweest met haar rang en hij had net twee katten verloren die zo dichtbij hem stonden. Nu waren ze echter toch met z'n allen verbonden in één nat, miezerig lot. Het was oh zo pijnlijk en angstig, maar het enige positieve was waarschijnlijk dat het alle clans dichter bij elkaar bracht. Niet alleen verschillende clans, ook in gevallen zoals deze, tussen hen. "We laten veel achter, maar de herinneringen aan dit woud en de katten die hier hun laatste adem uitbliezen zullen ons altijd bijblijven." haar oren lagen in haar nek, ze wist maar al te goed over wie hij het had. Ergens wilde ze haar kop troostend tegen zijn wang duwen, maar net op tijd hield ze zichzelf tegen. Dus tikte ze enkel kort me haar staart zijn rug aan. "Ik weet het,"Murmelde de poes met een vage blik in haar ogen. Ze moest terug denken aan haar moeder, ook zij zou hier voor altijd achterblijven. "Denk je dat StarClan met ons meegaat?" Ze moest kort haar tanden op elkaar klemmen voordat ze antwoord gaf. Zij had ook zoveel vragen, maar was het wel aan haar, als medicine cat apprentice, om haar twijfel te uiten? "Het moet wel, zij hebben er ons immers op uit gestuurd." sprak ze zekerder dan ze zich voelde. "En anders... Dan zitten we op een zinkend schip," Ze slikte een brok in haar keel weg. Nee, ze had vandaag al genoeg tranen vergoten.

De kater bleef voor een momentje stil na de woorden van Routpaw, anders zaten ze op een zinkend schip. "Nou, dan gaan we tenminste samen ten onder." De kater haalde zijn grote schouderbladen eens op, waarna hij zijn goudkleurige ogen op de apprentice richtte. "Maar we kunnen natuurlijk ook gewoon overstappen op een ander schip wanneer deze onder gaat." Hij richtte zijn blik weer voor zich uit, dacht kort na voordat hij de woorden uitsprak. "Want als StarClan ons echt in de steek heeft gelaten - wat ik overigens niet denk, ze zijn slim genoeg daarboven - dan kunnen we altijd nog met WindClan alleen verdergaan." Het was bijna ondenkbaar, maar hij ging zichzelf en hen die hem dierbaar waren niet de dood injagen onder het mom van 'met z'n allen ten onder gaan' mocht deze hele reis op niets uitlopen.

Ze keek haar gestreepte vriend aan terwijl hij doorging op haar opmerking. Hij deed een poging om hoop in deze uitzichtloze situatie te scheppen en Routpaw waardeerde dat erg. Toen hij uitgesproken was gunde ze hem een kleine glimlach en keek hem met haar bladgroene ogen aan. "Starclan heeft vrij duidelijk gemaakt dat wij met ons allen bij elkaar moeten blijven, dus hopelijk gebeurt dat niet," een zucht rolde over haar lippen. "We moeten gewoon de hoop niet verliezen, al is dat momenteel makkelijker gezegd dan gedaan,"mompelde ze wat binnensmonds met een verslagen ondertoon in haar stem. "Ik ben blij dat je oké bent Tiger, het is fijn met je te praten," ze gunde hem een warme, oprechte glimlach. De kater had veel moeten doorstaan, maar nu stond hij hier naast haar, sprekend over hoop. Routpaw had ontzag voor hem, maar goed, dat had ze al sinds ze samen de vos tegen waren gekomen.

Routpaw benadrukte dat StarClan hen had opgedragen om bij elkaar te blijven, maar de vraag was echter hoe groot de invloed van StarClan zou zijn in onbekend territorium. Uiteindelijk zou hij er alles voor doen om zijn familie en vrienden veilig te houden, wat StarClan dan ook wilde. "Zolang we elkaar allemaal hebben, is er hoop." Zijn stem was even zwaar en brommerig als altijd, maar er klonk wel een beetje vriendelijkheid doorheen voor de verandering. Hij trok een beetje met zijn mondhoek toen de medicine cat apprentice zei dat ze blij was dat hij in orde was. "Insgelijks, Routpaw." Hij knikte een keer met zijn kop, haalde een keer diep adem waardoor zijn gespierde lichaam voor een momentje nog wat groter leek en ademde toen weer uit. "Hebben de medicine cats nog genoeg kruiden?" vroeg hij vervolgens, oprecht geïnteresseerd.

Onderwerp: Re: And let the rain wash away all our sins.