Lost Soul

Ze was, om eerlijk te zijn, een beetje bang. Ze liep nu al een tijdje rond, en kon haar mama maar niet vinden. Mama had haar neergezet en was toen plots weggelopen, en nu kon Avid haar niet meer vinden. Haar pootjes begonnen pijn te doen, en het was moeilijk om mama's rode vacht te onderscheiden door de grote hoeveelheid katten. Toch bleef ze doorzetten, aangezien het niet iets was voor haar om op te geven. Ze was dan misschien wel jong, maar haar karakter was al goed op te merken. Toen vond ze toch haar mama, en Cedarkit daarbij. Ze waren samen aan het slapen. Opgelucht trippelde Avid op hen af. "Maaaama!" riep ze vanaf een afstandje. Echter was ze niet heel erg blij toen ze eenmaal dichterbij kwam, zelfs een beetje boos. Mama had haar gewoon daar achtergelaten. Dat vond ze niet zo leuk. Ze duwde haar pootjes op de schouderbladen van haar moeder om diens aandacht te trekken, waarna ze een miauwtje liet horen.

- Redpetal (Cedarkit als Demi wilt joinen c:)

Redpetal schrok wakker toen ze een hoog piepend stemmetje om mama hoorde roepen. Eerst dacht ze dat het Bunnykit was, maar toen ze de pootjes op haar schouderbladen voelde en zich omdraaide zag ze haar oudste dochtertje staan. Opluchting gemengd met teleurstelling - een rare combinatie eigenlijk - deed haar zuchten. De rosse poes trok Avidkit naar zich toe en begon het jonge poesje te wassen; niet omdat ze vuil was, maar om zich ervan te verzekeren dat ze helemaal gezond was en dat er niets mis met haar was. De tranen gleden alweer over haar wangen al was ze zich daar niet bewust van. Haar hart kromp bij elke lik pijnlijk ineen als ze zich besefte dat ze dit nooit meer zou kunnen doen bij haar andere dochtertje. Nooit, het was zo'n wreed woord. Had Starclan het maar nooit bedacht.

Haar moeder werd na een tijdje duwen wakker en Avid grijnsde vrolijk. Echter vervaagde dit grijnsje toen ze plotseling werd opgepakt en het tijd was voor een bad. Daar hield ze helemaal niet van! Ze stribbelde tegen, maar toen ze plots tranen in haar vacht voelde, keek ze verbaasd op. Wat was er aan de hand? Had ze mama verdrietig gemaakt omdat ze niet in bad wilde gaan? Hmpf. Met tegenzin stopte ze dan toch maar met bewegen en liet ze het begaan. Haar oortjes waren half naar achteren gedrukt, en ze liet wel merken dat ze het niet leuk vond, maar ze wilde ook niet dat mama moest huilen door haar.

Avidkit stribbelde eerst wat tegen maar Redpetal stopte niet tot ze zich er helemaal van verzekerd had dat ze helemaal oké was, helemaal veilig. De rosse poes keek even de twee kittens aan. Het zandkleurige poesje en het tabby katertje. Avidkit en Cedarkit. Ze keek naar haar zoontje toen die opnieuw vroeg wat er was met Bunnykit en de rosse poes wist ook wel dat ze moest antwoorden, dat ze hen alleen maar banger maakte door zo te doen. En dus haalde ze diep adem, veegde ze met haar voorpootje even de tranen weg, en probeerde ze sterk te zijn voor de twee jonge kittens. "B-Bunnykit... K-komt n-niet meer t-t-terug..", mauwde ze zachtjes, hakkelend, de twee kittens aankijkend. Ze wist niet of ze wisten wat 'dood' was, maar ze wou het niet uitleggen. Ze kon het zelf maar amper vatten. "Z-ze is i-in S-starclan nu..", vervolgde ze lichtjes, de twee kleine katjes naar haar toe trekkend om ze te knuffelen, om te voelen dat zij nog wel hier bij haar waren.

Opeens begon Cedar over Bunnykit. Met een fronsje keek ze naar haar broer. Wat? Om eerlijk te zijn had ze nog helemaal niet gemerkt dat die miste. Ze werd weer neergezet en ze keek nieuwsgierig omhoog naar haar mama, terwijl ze afwachtte op een antwoord. Ja, waar was Bunny eigenlijk? Het antwoord kwam er heel erg hakkelig uit en Avid moest moeite doen om het goed te kunnen verstaan. Ze vond praten nog best wel moeilijk, en al helemaal als het zo onduidelijk ging. Maar ze was vastberaden om te verstaan waar mama het over had, want het was wel heel duidelijk dat het over iets belangrijks ging. Bunnykit, daar ging het over. Iets met een Clan? Ze snapte het nog steeds niet helemaal en vragend keek ze naar Cedarkit. Snapte hij nou wat er aan de hand was?

Ze waren nog te jong om het te begrijpen, maar toch hoopte Redpetal ergens dat ze dat wel deden. Ze kon het woord 'dood' niet in de mond nemen, want elke keer als ze het zelfs dacht brak haar hart opnieuw. Avidkit en Cedarkit deden hun best om het aaneen te plakken, omdat het hen zoveel pijn deed om hun moeder zo te zien - ze zag het wel, ze voelde het in hun verwarde hartslagen. Haar zoontje gaf haar een likje over haar kop, zoals zij altijd bij hen had gedaan. Het was zo'n schatje. Hij zou een geweldige partner zijn later, als hij groot was en een poesje voor hem had gevonden.. En Avidkit, die later een geweldige moeder zou zijn. Ze was er zeker van dat haar kittens groot en sterk zouden worden, sterker dan ze zelf ooit geweest was. En daarom moest ze nu sterk zijn. Hoeveel moeite het haar ook kostte, met de hulp van Starclan wist ze zich iets rechter te zetten. Ze hief haar voorpootje op en veegde de tranen weg, al waren er nieuwe al op het punt om te vallen. Er was een waterige glimlach op haar snuitje als ze naar de twee keek. "L-later z-zullen jullie h-het n-nog w-wel s-s-snappen..", hakkelde ze zachtjes. Later zouden ze het snappen.. En dan zouden ze haar hopelijk niet kwalijk nemen dat ze zo zwak was. Dat het zo moeilijk was voor haar. En met een zucht legde ze zich terug neer, haar gouden ogen gesloten en de twee kittens dicht bij haar hart. Ze was uitgeput, fysiek en emotioneel.

(topic uit?)

Cedar begon hun mama gerust te stellen en Avid glimlachte liefjes naar haar, ook al was ze eigenlijk nog steeds een beetje boos, maar dat deed er nu eventjes niet meer toe. Ze gaf haar moeder een kopje en spon zachtjes toen mama naar hun glimlachte. Dat was al beter. En ze zei ook dat ze later wel zouden snappen wat ze net had willen uitleggen. Hierbij trok Avid haar neusje even op. Ze was heus niet dom hoor! Ze kon alles nu snappen. Mama had gewoon niet zo duidelijk gepraat. Maar oké, ze zou nu die discussie niet voeren. Haar mama ging nu slapen zag ze. Dat vond ze niet erg, want dan kon zij eventjes spelen. Hoopte ze. De groep kon natuurlijk niet verder trekken zonder haar mama, meestal werden er af en toe pauzes ingelast en waarschijnlijk was dat nu ook. Dan wilde ze eventjes stoeien met Cedar, want dat vond ze het leukste spelletje.

- Topic uit is ook goed voor mij c: