She hides away like a ghost

Sandpaw had al een paar dagen haar kaken stijf op elkaar gehouden. Iedereen die in haar buurt was gekomen had ze de rug toegekeerd, ze wilde met niemand praten nu. Niet met haar siblings, niet met één van haar vrienden, niet met de medicine cats, niemand. De eerste dag had ze er niet geweldig bijgelegen, maar zo sterk als ze was, was ze redelijk snel weer op vier poten. Dat moest ook wel, want de clans gingen verder. Maar het was voor de zandkleurige kattin alsof haar hele leven stilgezet was. Ze wilde vooruit, maar het kon niet meer. De clans hadden een plaats gevonden om te rusten, de avond zou snel vallen, maar Sandpaw was verdwenen. Weg van alle katten, weg van de drukte. Voor een tijdje liep ze alleen maar. Haar zicht was beperkt, haar rechteroog deed het niet meer. Haar zich zou nooit meer terugkeren, haar kop zou verminkt blijven. Voor het leven van haar neefje had ze een prijs moeten betalen. Eentje die haar duur zou komen te staan. Sandpaw liep door, oneindig leek het wel, maar zo enorm ver was ze niet eens weg van de clans. Wel ver genoeg om geen kat meer te horen. Uiteindelijk zakte ze neer. Haar poten trilden. Ze kon dit niet. De zandkleurige kattin keek in een plas water, ze zag haar eigen weerspiegeling. Ze was een monster. Traag zakte ze in elkaar. Haar onderlip trilde en ze voelde hoe elke spier in haar lichaam zich aanspande. Eenmaal in elkaar gezakt begon ze zacht te snikken. Nog nooit had ze gehuild. In BloodClan niet, tijdens de brand niet. Maar nu wel. Nu brak ze, voor het eerst.

[ o p e n ]

Zijn tweekleurige ogen volgen de silhouette van de zandkleurige poes waarvan katten de laatste tijd raar aan het doen waren. Stilletjes had hij gehoord van wat er met haar was en dat had een krop in zijn keel achtergelaten. Toen ze dan ook plots van de clans wegliep besloot de jonge kater achter haar aan te gaan. Hij was bijna apprentice, hij mocht vast wel. Als een of andere stalker sloop hij achter haar aan; tot waar ze in elkaar storte... En toen hij langzaam dichter kwam kon hij het zachte gesnik horen, dit zorgde ervoor dat de jonge, gestreepte kater even tot stilstand kwam en even verbaasd zijn kop optilde, om rustig de poes wat meer te benaderen, op zijn hoede zijnde. "Hey... Waarom huil je?" vroeg hij even rustig aan de poes.

Ze was alleen, dus ze mocht huilen van zichzelf. Wanneer ze bij anderen was moest ze sterk zijn, sterk zijn omdat anderen niet altijd sterk genoeg waren om zelf sterk te zijn. Ze moest ervoor zorgen dat haar zusjes gelukkig waren, dat haar neefje en nichtjes veilig bleven. En dat was ten koste gegaan van haarzelf. Had ze nu maar beter geluisterd naar het advies van Dustpaw. Aan de andere kant, dan was Cedarkit er nu niet meer geweest. En ergens had ze het gevoel Redpetal ook niet, waarschijnlijk Aurykit met zich meenemende van verdriet. Hoe lang zou het dan nog duren voordat ook Branchtrove er onderdoor ging? Dat maakte al vier kattenlevens, die zij had kunnen redden met de opoffering van haar oog. Haar schoonheid. Misschien zelfs wel haar kans om warrior te worden. Alleen die gedachte al liet haar harder snikken. Toen was er een stem. Ze stopte met schudden en bleef muisstil liggen, betrapt. Met waterige oogjes keek ze op, herkende Silverkit, een kitten van Snowdrop, maar verborg toen heel snel weer haar kop tussen haar poten. "Niets, Silverkit. Ga terug naar het kamp."

De poes leek zijn aanwezigheid niet te waarderen en dat irriteerde de zilveren kater ergens wel dus snoof hij even ferm. Zo wilde hij namelijk helemaal niet behandelt worden! HIj kantelde zijn kop en keek met een vurige blik naar de poes. "Niets, Silverkit. Ga terug naar het kamp." Hij sprong voor haar en schudde zijn kopje. "Alleen als jij mee gaat mevrouw!" zei hij waarna hij langzaam een glimlach op zijn gezicht kreeg. "Laten we samen iets leuks doen, okay?" ja, dat klonk als een super plan!

Onderwerp: Re: She hides away like a ghost