She hides away like a ghost

Sandpaw had al een paar dagen haar kaken stijf op elkaar gehouden. Iedereen die in haar buurt was gekomen had ze de rug toegekeerd, ze wilde met niemand praten nu. Niet met haar siblings, niet met één van haar vrienden, niet met de medicine cats, niemand. De eerste dag had ze er niet geweldig bijgelegen, maar zo sterk als ze was, was ze redelijk snel weer op vier poten. Dat moest ook wel, want de clans gingen verder. Maar het was voor de zandkleurige kattin alsof haar hele leven stilgezet was. Ze wilde vooruit, maar het kon niet meer. De clans hadden een plaats gevonden om te rusten, de avond zou snel vallen, maar Sandpaw was verdwenen. Weg van alle katten, weg van de drukte. Voor een tijdje liep ze alleen maar. Haar zicht was beperkt, haar rechteroog deed het niet meer. Haar zich zou nooit meer terugkeren, haar kop zou verminkt blijven. Voor het leven van haar neefje had ze een prijs moeten betalen. Eentje die haar duur zou komen te staan. Sandpaw liep door, oneindig leek het wel, maar zo enorm ver was ze niet eens weg van de clans. Wel ver genoeg om geen kat meer te horen. Uiteindelijk zakte ze neer. Haar poten trilden. Ze kon dit niet. De zandkleurige kattin keek in een plas water, ze zag haar eigen weerspiegeling. Ze was een monster. Traag zakte ze in elkaar. Haar onderlip trilde en ze voelde hoe elke spier in haar lichaam zich aanspande. Eenmaal in elkaar gezakt begon ze zacht te snikken. Nog nooit had ze gehuild. In BloodClan niet, tijdens de brand niet. Maar nu wel. Nu brak ze, voor het eerst.

[ o p e n ]

Ze was alleen, dus ze mocht huilen van zichzelf. Wanneer ze bij anderen was moest ze sterk zijn, sterk zijn omdat anderen niet altijd sterk genoeg waren om zelf sterk te zijn. Ze moest ervoor zorgen dat haar zusjes gelukkig waren, dat haar neefje en nichtjes veilig bleven. En dat was ten koste gegaan van haarzelf. Had ze nu maar beter geluisterd naar het advies van Dustpaw. Aan de andere kant, dan was Cedarkit er nu niet meer geweest. En ergens had ze het gevoel Redpetal ook niet, waarschijnlijk Aurykit met zich meenemende van verdriet. Hoe lang zou het dan nog duren voordat ook Branchtrove er onderdoor ging? Dat maakte al vier kattenlevens, die zij had kunnen redden met de opoffering van haar oog. Haar schoonheid. Misschien zelfs wel haar kans om warrior te worden. Alleen die gedachte al liet haar harder snikken. Toen was er een stem. Ze stopte met schudden en bleef muisstil liggen, betrapt. Met waterige oogjes keek ze op, herkende Silverkit, een kitten van Snowdrop, maar verborg toen heel snel weer haar kop tussen haar poten. "Niets, Silverkit. Ga terug naar het kamp."