Leaving the Pain.

Wat deed meer pijn? De fysieke pijn, de pijn die haar deed stoppen. Pijn die haar neerbracht omdat haar lichaam gewoon niet meer wilde. De pijn die je 's nachts in koude dagen half jankend in je nest liet liggen. De pijn die je dwong om te stoppen. Pijn die je als stokoude Elder hoort te hebben, niet als jonge poes. Of misschien mentale pijn. Weten dat je een last bent tot andere. Weten dat je een aansteller bent. Dat iedereen dit deed, kitten tot elder, maar jij persé weer de gene moest zijn die het niet volhield. De rare kat die toch niemand mocht. Dat rare dingetje waarvan je weet dat het bestaat maar er eigenlijk niet mee spreekt want tsja, het is geen belangrijke kat. Een kat die je eigenlijk als overbodig ziet. Een rare kat die nooit gezellig bij de rest komt zitten. Weten dat jij dat bent. En het ergste nog? Weten dat het geheel je eigen schuld is. Mentale pijn deed in ieder geval niet onder voor de fysieke pijn, maar alsnog zou ze niet durven te zeggen dat ze de fysieke pijn zoveel liever had. Niet dat het veel uitmaakte. Meestal was alle pijn één grote waas, zonder enig verschil tussen wat mentaal was en wat fysiek was.

Dit ging niet meer zo, dat was haar nu duidelijk. Alles ging fijn, maar sinds de Journey begonnen was.. Al het lopen. Ze was er vrijwel zeker van dat dit de fysieke pijn was, ondanks de waas van pijn. Dit was pijn die ze herkende. Die ze kreeg ookal waren haar mentale wonden geheeld. Haar verdomme poten ook. Misschien had een andere kat wat rondgevraagd om wat pijnstilling. Om hulp. Maar zij niet. Nogal logisch toch? Zij was degene die voor andere moest zorgen. Ze was jong. Ze had amper iets gedaan nog. Ze had het récht niet om hulp te vragen. Ze moest sterk zijn, maar de poes kón niet meer. Elke stap die ze nam.. Het deed pijn. En elke stap die haar fysiek pijn deed, deed haar ook mentaal pijn. Het is ook zo dat de dingen meestal uit elkaar worden gehouden, mentale en fysieke pijn. Fysieke pijn zat in je lichaam, mentale pijn zat in je kop. Maar de waarheid? De waarheid was dat het niet zo ver uit elkaar lag. Want hoe erger de mentale pijn wordt, hoe pijnlijker je hele lichaam fysiek begint te voelen. En hoe meer pijn alles fysiek deed, hoe meer je ziel stukje bij stukje werd afgebroken. En voor een kat zo onzeker als zij.. Het brak haar. Ze was gebroken.

Wat deed ze hier nog? Ze was alleen een last voor iedereen. Nog even en ze zou neervallen, niet meer verder kunnen.. In het ergste geval? De rest ophouden. Ze had nooit moeten vertrokken. Al die twijfels, verdomme. Misschien had ze even rust nodig.. Nee, niet even. Ze moest hier weg. Uit de clan, nu! Nu leek er niemand haar te zien. Dus draaide ze zich om, wurmde zich zachtjes door de groep van katten heen en liep weg. Ze kende de weg terug niet geheel meer, maar ze zou wel ergens komen. Als rogue leven, iets waar ze al veel vaker over nagedacht had. Dan zou ze niemand ophouden. Dus liep ze weg.  Steeds verder naar achter, tot ze achter de groep van katten was. Dicht bij een open put. Iets wat overigens niet al te prettig rook, maar at least kon ze zo de rest van de katten zien vertrekken.

~ Jayflame eerst.

De kattin was altijd al een zenuwpees geweest. En nooit een vechter. Ze had met weinig battles meegevochten, iets wat waarschijnlijk beter was ook. Het liefst had ze alleen gejaagd in de bossen. Soms zelfs om via bomen op de vogels en eekhoorns te jagen. Ze had nooit zekerheid gekregen, maar ergens verdachte ze zichzelf er nog steeds van om Skyclan bloed te hebben. Maar ook dat was in de aanloop naar en tijdens de journey veranderd. Soms deed het pijn. Dan sprong ze, en voelde ze de klap door haar botten gaan, en ze begon haar tanden op elkaar te bijten. Ze wist telkens weer dat er pijn zo komen en toch bleef ze zichzelf kwellen. Puur om niemand tot last te zijn. De vraag is echter.. Ben je iemand werkelijk tot last als je iemand je problemen verteld, of als je deze problemen voor je houdt tot ze te groot worden om alleen te kunnen handelen? De rosse poes was steeds minder in bomen gaan klimmen.. Bang dat ze weer pijn kreeg of erger nog, bang dat ze door de pijn haar balans verloor en viel. Het was niet de dood die ze vreesde. Het was de angst van iets breken. Definitief Elder worden. Ze was te jong de clan nu al tot last te zijn. En ondanks dat deze gedachte gemanipuleerd was door haar onzekerheid zat er een kern van waarheid in.

Gravelsmoke. Gaat alles wel met je?” De pijn zorgde ervoor dat ze niet meer kon concentreren. Dat ze haar balans niet meer kon terugvinden. Dus toen die luide stem van die ene kater klonk, die ze als apprentice een keer had willen helpen zonder succes te hebben gehad.. Oh starclan wat voelde ze zich nog schuldig. Ze had hem pijn gedaan. En die stem, het deed haar opschrikken. "Jayflame?" mompelde ze gealarmeerd uit. Ze schok was nog harder toen ze die naam uitsprak, en dus deed de poes een stap naar achter om verder uit zijn buurt te blijven, en voelde plots dat haar poten geen ondergrond meer hadden. Gravelsmoke sloeg een kreet van angst uit toen ze zichzelf voelde in de put voelde vallen en probeerde tevergeefs met haar klauwen de stenen bodem te pakken krijgen.  Het leek allemaal zo langzaam te gaan in haar gedachte, maar in werkelijkheid gebeurde het allemaal binnen een halve seconde. Ze viel, en het kriebelende gevoel van vliegen kwam in haar buik, en als een reflex draaide ze zich om zodat haar poten naar onderen wezen. Een moment zweefde ze in de lucht, tot ze met een klap tot stilstand kwam. De poes klapte door haar poten heen en bleef roerloos in de put liggen.

Ze voelde haar hoofd bonken, en  de hele wereld om haar heen draaide. Maar ze leefde nog! Ze wilde een schreeuw naar boven geven om Jayflame te laten weten dat alles goed ging, maar toen ze probeerde op te staan stortte ze weer in. Zacht piepte ze van de pijn. Daar lag ze dan. Alsof ze een kitten was. Verloren keek ze naar boven. Het licht leek als een hemelpoort boven de donkere, stinkende wereld waar ze nu in lag. En het leek ver weg. Was ze serieus zo lang gevallen? Ze had het overleefd, anders had ze nu niet zoveel pijn, en anders was ze nu daar boven. Boven dat licht, boven alles. En haar geest was te scherp nog om dood te zijn. Nog wel. Beetje bij beetje vervaagde alles om haar heen, en ze voelde een natte plas om haar heen vormen. Maar ook haar tweede poging mislukte. Haar lichaam trok haar weer naar beneden zodra ze probeerde omhoog te komen. Hijgend van de pijn bleef ze liggen. Misschien was het beter zo. Ze was al van plan om weg te gaan. Dit was haar escape route. Niemand die vragen zou stellen, behalve misschien haar voorouders zelf.

Het zou niet zo ver komen. De put was open geweest met een reden. Een paar twolegs die ermee bezig waren. Het was een noodgeval geweest. Een verstopping ergens die ze moesten oplossen, en welk probleem nu klaar was. En toen ze terugkwamen hadden ze in dat kleine beetje licht, alsof ze een engel was die net van Starclan naar de aarde was afgedaald, een kleine rossige poes zien liggen. Een bot die uit haar schouder stak en een plas van bloed achterliet. Een flinke breuk in haar poot van die harde klap die ze had moeten opvangen. Ze voelde een van de twolegs haar oppakken. Ze had geen idee wat ze zeiden, ze kon het niet verstaan, maar ze voelde zich weggebracht worden, en toen ze weer wakker werd was ze niet meer in de stinkende put of ergens in de buurt van haar clanmates...

~ (Gravel leeft gewoon nog, en is dus met de twolegs meegebracht. Of Jayflame heeft gezien wat er allemaal precies is gebeurd daar in de put is eigen keuze :p)