Pillars of sand

De kleine kattin liep terug naar haar zandkleurige zusje die op het moment op haar kittens paste. Ze vertrouwde hen aan niemand anders meer toe, maar zolang ze een oog kon houden op het tweetal kon ze Sandpaw wel quasi-alleen met hen laten. Ze was de enige die nog echt kon vertrouwen; zo voelde het toch. Met haar broer ging het al langer wat stroef, maar sinds ze te weten gekomen was dat Branchtrove de vader was van Snowdance's kittens voelde ze zich verraden. Gekoppeld met het verlies van haar dierbare Bunnykit voelde ze zich sommige dagen meer dood dan levend. Een triestige glimlach lag op haar snuitje als ze haar zandkleurige zusje een kopje gaf. "Nog bedankt dat je op hen wil letten..", mompelde ze zachtjes. De poes moest zich wel afvragen waarom ze het niet aan Branchtrove vroeg, waarom het überhaupt zo stroef ging tussen de twee - ze waren immers altijd zo close geweest.

+Sandpaw eerst

De kleine poes glimlachte lichtjes bij het zien van haar twee kittens die nog steeds allebei veilig waren, al verwaterde die glimlach opnieuw als ze dacht een de derde kitten, die daar ook had moeten liggen. Haar dierbare Bunnykit, die hier nu niet meer was.. Ze troostte zich met de gedachte dat ze het beter deed in Starclan, dat ze niet zo ver hoefde te lopen, dat ze groene velden vol sappige prooien had, en dat ze haar dagen mocht vullen met spelen. Spelen op haar eigen rare, eigenwijze manier; zonder dat iemand haar daar ooit voor zou veroordelen. De kleine poes haalde diep adem en keek haar zusje aan met tranen in haar ogen bij haar vraag. Even overwoog ze of ze gewoon ja zou knikken, geen uitleg moeten geven, maar ze wou haar verhaal kwijt kunnen. Ze wou kunnen praten over wat haar de diepte in boorde, ze wou de pijn die haar hart aan stukken scheurde onder woorden kunnen brengen. Maar het was zo moeilijk, oh zo moeilijk.. Redpetal schudde haar hoofdje en ging zitten voor Sandpaw, haar gouden blik richtend op haar pootjes. Dat deed ze meestal als ze zich niet sterk voelde; meestal eigenlijk gewoon. Redpetal was nooit sterk geweest, en deze hele situatie hielp niet. Het had net beter gegaan met haar, ze had haar hakkel bijna helemaal kwijt geraakt - en nu was hij daar weer. Even vervelend en gênant en zwak als altijd. Waarom kon ze niet gewoon sterk zijn? Misschien had Branchtrove dan écht van haar gehouden. Dan hoefde hij niet te vluchten naar Snowdance, haar zo veel sterkere zus. De zus waar ze altijd op geleund had en die nu weggelopen was, waardoor ze zo de grond op viel; ze was er immers niet op voorbereid geweest, ze had zich nog niet schrap kunnen zetten voor de pijn.

De kleine poes aarzelde opnieuw even maar ze knikte wel, uiteindelijk. Ze richtte haar gouden blik even op haar twee kleine kittens en dan hoger, naar haar zusje. Haar mond was een klein beetje geopend en het was duidelijk dat ze wel wou spreken, maar dat ze tijd nodig had. Hoeveel ging ze vertellen? Hoe ging ze het zeggen? Het was al moeilijk om aan te denken, ook al tolde het keer op keer weer door haar hoofd. Het was het laatste waar ze aan dacht als ze in slaap viel - maar niet het eerste als ze wakker werd. Dat was Bunnykit. Elke keer opnieuw sloeg haar hart een slag over als ze maar twee kittens aan haar buik voelde, en pas als ze de calico vacht niet zag kwamen de emoties terug binnenstormen. Ah ja. De kleine poes haalde diep adem en wou beginnen met iets te zeggen, maar het enige dat uit haar bek kwam was een luide snik. De slanke poes leunde voorover, duwde haar snuitje tegen haar zandkleurige zus, en begon opnieuw te snikken - maar deze keer stiller. Die ene luide snik was onverwachts, was zonder de limieten die ze er normaal aan stelde. Ze wist ook wel dat ze eigenlijk eens gewoon zich voluit moest laten gaan, luide snikken, snot en dikke tranen en al, maar ze kon het niet. Ze kon niet zo hard de controle over zichzelf verliezen, ze moest nu sterk zijn nu ze niemand meer had om voor haar sterk te zijn. Tenzij Sandpaw misschien, die nu alle tranen over zich heen kreeg.