She won't make a sound

She never slows down.
She doesn't know why but she knows that when she's all alone, feels like its all coming down

De afgelopen tijd was alles zo erg veranderd. Ze moesten vertrekken van hun huis, weg naar het onbekende. Zelf had ze er wel moeite mee, maar wat ze erger vond was het feit dat haar twee kittens dit moesten mee maken. Ze waren nog niet eens zo oud.. een maan of vijf. Ze had gehoopt dat ze op z’n minst nog het territorium in hadden kunnen gaan. Dat ze daar waren begonnen met trainen. Maar helaas, het mocht niet baten. Ze hadden weg moeten gaan uit het geliefde gebied, waar de clan zich al die vele moons gevestigd had. Het was vreselijk. Vooral voor de oudere warriors was het een steek in het hart. Vele harten werden verscheurd door dit fenomeen. De plek verlaten, waar ze al die moons hadden geleefd, waar ze waren opgegroeid. Ze voelde het zelf ook. Voor de kittens, die een stukje jonger waren dan de rest, was dit nog niet zo’n groot probleem. Ze zagen dit meer als een avontuur dan als een probleem. Dan als een hartverscheurend fenomeen. Ze keek even naar de twee kleine kittens die braafjes met haar mee liepen. Ze waren goede kittens… ondanks dat hun vader uit een andere clan was gekomen. Ze had Butterstar beloofd ze niks over hun vader te vertellen, waar ze zich braaf aan had gehouden. Ze hoefden het niet te weten… Hun vader was gewoon een overleden RiverClan warrior. Dat was alles wat ze hoefden te weten. Ze zouden zich vol moeten geven aan de Clan. Geen fouten maken zoals zij deze had gemaakt. Fouten met Oddeye, die in SkyClan zat, en toen met Darkclaw, die in ShadowClan zat. Ze wilde niet dat haar kittens haar zouden verachten om het feit dat hun vader in een andere clan zat. Nu had ze nog geluk gehad met Drizzlepaw en Ternpaw… aangezien hun vader bij hen kwam wonen in RiverClan nadat SkyClan een vreselijk ongeluk mee hadden gemaakt, waardoor hun Clan zich moest gaan verdelen onder de andere Clans. Dat maakte zoveel goed voor hen, ze hoefde hen nooit te vertellen dat hun vader in een andere Clan zat. Maar nu… Nu was het een heel ander verhaal. Hun vader zat in ShadowClan en er was geen enkele manier mogelijk dat de kater naar haar Clan zou stappen. Ze zou Butterstar nooit verraden. Ze had haar kittens buiten de clan kunnen zetten, haar buiten de clan kunnen zetten, haar überhaupt een straf geven. Maar dat had ze niet gedaan. En dat respecteerde ze, want ze wist zelf ook wel dat ze fout had gezeten. Daarna had ze ook alle contacten met Darkclaw genegeerd. Ze kon toch niet het kamp uit gaan… maar zelfs hier, waar de groep helemaal samen was gekomen, negeerde ze de zwarte kater. Ze kon het Butterstar en haar kittens niet aan doen. Als hij zou vragen of het zijn kittens waren zou ze vol op ontkennen. Dat was ze haar eigen clan schuldig.

De reis was vermoeiend, dat was wel een punt. Wat begon bij weilanden waar ze haar kittens veilig in de gaten kon houden, was over gegaan op vele donderpaden. Dat was het moment dat ze haar kittens iedere keer één voor één naar de overkant begon te brengen, Bluekit en Gravelkit. Ze wilde zeker zijn dat ze deze donderpaden veilig over kwamen. Als ze dat niet hadden gedaan… Dan had ze het niet aan gekund. Dat wist ze zeker. Ze kon het niet aan om één van haar kittens te verliezen. Niet hier. Ze wilde sowieso geen kittens van haar verliezen, maar als ze kon kiezen.. Dan wilde ze liever dat haar kittens op eigen grond zouden sterven dan op de donderpaden. Want nu konden ze de lichamen niet mee nemen naar het nieuwe territorium. Dat konden ze gewoon niet. Niemand wist hoe ver het reizen nog zou zijn. Niemand wist of ze er morgen al zouden zijn of dat het pas over een maan zou zijn. Ze slikte even en keek rond. En nu? Nu waren ze omringd met allemaal twolegs. En dat stelde haar totaal niet op haar gemak. Het was te groot om er om heen te gaan, helaas, maar dit stelde haar gewoon niet op haar gemak. Twolegs… en honden… Het was gewoon niet veilig. Deze hele reis was niet veilig. Waarom moesten ze van StarClan naar het nieuwe gebied? Het was vreselijk…

She won't turn around
The shadows are long and she fears if she cries that first tear, the tears will not stop raining down

En toen gebeurde het. Ze was Bluekit kwijt. Haar ogen schoten in paniek rond, waar kon ze opeens zijn? Verdomme, ze had moeten opletten, dat wist ze zelf ook wel, maar het was alsnog niet goed. Bluekit ging nooit zo maar weg. Waar was ze?! Ze stopte met lopen en keek naar Gravelkit. “Blijf bij de groep, wat er ook gebeurt!” sprak ze streng tegen de kitten, waarna ze weg stapte van de groep en even haar mond iets opende. Ze moest de geur van Bluekit te pakken krijgen. Ze trilde even, maar haar ogen werden al snel groot toen hij haar geur te pakken had. Ze begon te lopen, te rennen. Terug langs de groep, die de andere kant op liep. Ze moest haar vinden. Bij een weggetje ging ze naar binnen. Ze was hier al helemaal afgeslagen? Dat was echt… Niet goed… Ze kon al zo ver zijn… Ze volgde de geur al rennend en hijgde luid. Ze was deze inspanningen al manen niet meer gewend, wat verwachtte je? “Mama!” hoorde ze echter opeens piepend en bang, waardoor haar oren meteen draaide en ze al schuivend over de grond stopte. “Bluekit!” riep ze half in paniek terwijl ze rond keek, zo hard als ze kon. Haar kitten… was in de problemen? Ze trilde even en keek in paniek rond. “Mama! Mama!” hoorde ze de kitten luid piepen in angst. Ze twijfelde geen moment meer en schoot naar het geluid toe.

She won't make a sound
Alone in this fight with herself and the fears whispering if she stands she'll fall down

Haar hart stond stil. Haar ogen groot. Voor haar kleine Bluekit stond een gigantische hond te grommen, klaar om haar aan te vallen. Ze zag de tranen op de vacht van haar kleine kitten en trilde even iets. Ze kon nooit zo’n grote hond in haar eentje aan. Ze beet op haar lip en deed een stap naar voren. “Bluekit!” riep ze naar de kitten, die meteen snikkend naar haar op keek. “Mama!” snikte de kitten luid. De hond kwam grommend dichterbij de grijze kitten, waardoor Beautysoul voor geen enkel moment meer twijfelde. Ze zou haar kitten helpen. Ook al zou ze haar eigen leven moeten geven, ze zou haar kitten helpen. Ze schoot tussen haar en de hond in en hijgde even, “Bluekit, op mijn teken ren je zo hard als je kan weg, okay?” sprak ze tegen de kitten, terwijl ze haar ogen gericht hield op de hond. Het kwijl van de hond viel zowat op de hond, het was gewoon vreselijk om aan te zien. “Maar… mama..” piepte ze zachtjes tegen haar, waarop Beautysoul haar kop schudde. “Doe wat ik zeg.” Sprak ze streng tegen de kitten. “Zorg dat je veilig bent.” Sprak ze vervolgens tegen de kitten. “Probeer de clans terug te vinden.” Sprak ze vervolgens tegen de kitten, die even langzaam knikte. Beautysoul ging wat door haar poten en trilde even iets. “Ik hou van je…” sprak ze zachtjes tegen de kitten, waarna ze even met haar staart sloeg. Haar oren vouwden zich naar achteren, terwijl haar vacht recht overeind ging staan. “Ga!” riep ze naar Bluekit, waarna zij naar de hond toe sprong om haar klauwen in het gigantische beest te zetten. Het zou genoeg moeten zijn om Bluekit genoeg tijd te geven om te ontsnappen. Ze zou gewoon lang genoeg met deze hond moeten vechten. Zelfs als zij kon ontsnappen, wist ze dat ze niet naar de clans terug kon gaan. Dat zou alle clans in gevaar brengen, meer slachtoffers zouden vallen. Dat wilde ze niet. Dat kon twee dingen betekenen. Als ze zou ontsnappen zou ze in een twoleg huis kunnen zitten, of ze zou naar een boom moeten rennen en dan wachten… En in beide gevallen dan hopen dat een twoleg haar niet zou vinden. Dan had ze nog een kans om de clans terug te vinden. Het was klein, maar het kon nog.

She wants to be found
The only way out is through everything she's running from wants to give up and lie down.

Ze zette haar tanden in de rug van de hond, die wild begon te bewegen. Die er alles aan deed om haar van zich af te schudden. Ze probeerde zoveel mogelijk grip te houden met haar nagels, maar het duurde niet lang voordat ze er af gegooid werd door de hond, waardoor ze meteen op schoot en begon te grommen naar de hond. De hond was zelf ook aan het grommen en keek dreigend naar haar. Ze had hem alleen maar bozer gemaakt, maar dat maakte niet uit. Zolang Bluekit weg was gekomen… Ze schoot naar de hond toe om deze in zijn poot te bijten, maar dit was alleen maar makkelijker voor hem om haar af te schudden. Ze werd tegen een muurtje gesmeten, waardoor ze kreunend op stond en naar de hond keek die op haar af begon te rennen. Ze was geen gevecht voor hem… Hij was veel te sterk voor haar en dat had ze geweten vanaf het begin.

So stand in the rain
Stand your ground
Stand up when it's all crashing down
You stand through the pain

Het gevecht duurde dan ook niet lang meer. Een magere vijf minuten langer. Dat was het moment dat de hond zijn tanden in haar keel boorde en haar ogen groot werden en zich vulden met tranen. Het deed pijn… Ze begon raspend adem te halen zodra de hond haar liet vallen. Precies op dat moment hoorde ze een soort fluitje en rende de hond weg. Zijn twoleg floot hem terug, niet carende om de poes die hier dood aan het gaan was.
Tranen vulden haar ogen, dit was het einde, niet waar? Zelfs een medicine cat kon hier niks meer aan doen. Ze begon langzaam te stikken, terwijl er een plasje bloed rond haar begon te vormen. Tranen verlieten haar ogen, het had niet mogen lukken huh? Ze lag er trillend, hoestend, haar lijf strekkende om nog enige vorm van zuurstof in haar te krijgen. Het speet haar zo…

Het speet haar, Butterstar, voor alles wat ze had gedaan. Ze was niet de beste warrior geweest, dat wist ze zelf ook wel. Ze had de regels overtreden en partners buiten de Clan gehad. Haar tweede nestje was nog het ergste geweest, dat wist ze zelf ook wel. Het speet haar zo erg. Ze had gehoopt haar leven te beteren, voor haar, de Clan en de kittens…

Het speet haar, Hawkscream, voor alle problemen die ze hem had bezorgd. Voor het zeggen dat ze van hem hield terwijl hij al een partner had, ze wist zelf ook wel dat ze een vreselijke kat was geweest. Het speet haar dat hij erbij moest zijn toen ze ging bevallen van haar eerste nestje, dat had ze hem ook niet aan willen doen. Hij was haar beste vriend geworden en het speet haar zo erg van alles wat ze hem had aangedaan.

Het speet haar, Blizzardstorm, haar oom. Ze was soms een koppige apprentice en dat wist ze… Het speet haar dat ze zo’n faal was geworden. Ze had hem waarschijnlijk teleurgesteld, of niet dan? Blizzardstorm… De oude partner van Butterstar… Ze had ooit een keer met hen samen getraind, toch?

Het speet haar, Darkshivering, hij was zo belangrijk geweest in haar apprentice tijd. Het speet haar dat ze het niet eerder had gezien. Dat ze meer van hem had gehouden dan Oddeye. Ze had zoveel van hem gehouden, ze kon er niks aan doen. Het was haar schuld dat hij zo was… door gedraaid…

Het speet haar, Oddeye, voor de zovele problemen die ze had veroorzaakt voor hem. Dat ze het zo… moest afkappen tussen hen. Dat had ze nooit gewild, echt niet.
Het speet haar… haar kittens.. Dat ze nooit meer de moeder voor hen kon zijn die ze was geweest. Dat ze niet meer voor ze kon zorgen en beschermen. Want dat kon ze niet meer. Ze kon hen niet meer beschermen zoals nu… Dit was de laatste keer.. Ze had Drizzlepaw beschermd van zijn mentor, zelfs het mentorschap overgenomen… Maar het speet haar zo erg, dat ze dat nu niet meer konden doen. Dat ze geen moeder meer kon zijn voor haar nieuwste kittens…

Ze had zoveel katten pijn gedaan… niet waar? Zou ze überhaupt nog toegelaten worden in StarClan? Tranen liepen over haar gezicht, terwijl ze haar kracht beetje bij beetje meer voelde verliezen. Ook haar gedachten werden wazig, steeds meer leeg… Maar eigenlijk… had ze nog een best wel goed leven geleefd… en dat wist ze ook wel. Ze begon zachtjes te glimlachen, ze had het nu goed gedaan… Ze had Bluekit beschermd… Hopelijk had ze de Clan weer gevonden… Dat zou beter zijn… Dan was ze al helemaal veilig… Ze sloot haar ogen rustig, denkende aan al haar goede momenten in het leven…

En toen klopte haar hart voor een laatste keer.

And one day, whats lost can be found

De kater werd gealarmeerd dat er iets mis was, toen Oceanbreeze met een gepanikeerde kitten aan haar zijde richting de RiverClan kant van de stoet katten kwam lopen. Wat er precies aan de hand was, was erg moeilijk op te maken, maar daar liet hij het uiteraard niet bij rusten. Meteen was hij alert, en hij ging de mogelijkheden snel na. Dit was Bluekit, een kitten van Beautysoul. Waarschijnlijk was er iets mis met diens sibling Gravelkit, al was er ook een kans dat het werkelijk om Beautysoul ging, die nergens te bekennen leek te zijn. In ieder geval was er geen tijd te verliezen. De kater zette zijn persoonlijke vendetta's met Oceanbreeze aan de kant, en miauwde snel dat hij op onderzoek uit zou gaan, waarna hij Bluekit een duwtje gaf richting Oceanbreeze. Hoewel hij haar totaal niet vertrouwde, was er geen tijd om op zoek te gaan naar een ander die voor de kitten kon zorgen. "Let goed op haar, en kijk of je Gravelkit of Beautysoul ook kan vinden. Verlies haar nooit uit het oog," waren zijn duidelijke en bovenal licht dringende instructies, waarna hij het geurspoor dat de kitten had achtergelaten in een razend tempo volgde. Zijn buik was gespannen, en hij wist dat dit om een serieuze situatie ging. Terwijl hij zo het geurspoor volgde, werden ook andere geuren duidelijk. Die van hond was alarmerend dichtbij. In dit soort momenten vervloekte hij de enorme spiermassa die hij had, die ervoor zorgde dat hij lang niet zo snel ging als een lichter gebouwde kat zou gaan. Geluiden van gevecht bereikten zijn oren, en hij wist dat het niet lang meer duurde voordat hij de oorzaak van Bluekit's paniek gevonden had. Een hoge, schrille fluit bereikte toen zijn oren, en wat verward keek hij op. De geluiden die hij eerder gehoord had waren weggestorven. Bezorgdheid borrelde in hem op, waarbij hij een hoek omsloeg, en haar toen vond. Het was inderdaad Beautysoul, die langzaam in haar eigen bloed stikte. Voordat hij haar bereikte, had haar ziel haar lichaam al verlaten. De kater klemde zijn kaken op elkaar. Hij kon het niet helpen dan denken dat dit zijn schuld was. Hij had beter moeten opletten. Kort drukte hij zijn neus in haar vacht, ter eerbetoon. "Moge StarClan je pad verlichten," murmelde hij in haar vacht. De geur van bloed prikte in zijn neus en langzamerhand begonnen zijn poten doordrenkt te raken. Echter schrok hem dit niet af. Hij pakte de kattin zo respectvol mogelijk in haar nekvel vast, en duwde zijn lichaam onder die van haar, om haar op zijn rug mee te dragen. Zo maakte hij weg terug naar de grote groep katten, klaar om het verschrikkelijke nieuws te moeten brengen. Opnieuw was er iemand gestorven door deze helse tocht.

Ze was zo bang... Die hond die haar zo dreigend had lopen aan kijken. Ze had de Clans niet moeten verlaten, maar ze was gewoon zo geïnteresseerd geweest in wat er buiten de groep te zien was, dat ze de groep zonder na te denken had verlaten. Op het eerste gezicht was dit niet eens interessant geweest; tot ze een vlinder had gespot en ze daar achterna begon te rennen. Ze had niet opgelet en was vol tegen een grote hond geknald, die dat niet echt goed op had gepakt. De hond gromde naar haar, was gemeen. En ze kon aan niets anders denken dan mama om hulp te roepen. Ze had immers geen papa meer, dat was al tijden zo. En wonder boven wonder was mama te hulp geschoten. Mama zei haar te ontsnappen, wat ze deed... Ze luisterde altijd naar mama en vooral nu... nu was het alleen maar belangrijker. Maar ze was zo bang, ze was realistisch... want ze wist zelf ook wel dat voor haar moeder alleen deze hond al zo groot was... en dat zelfs haar moeder deze hond niet aan kon. Ze moest hulp gaan zoeken en wel meteen.

Het duurde dan ook niet lang voordat ze de clans weer terug had gevonden en luid jankend, helemaal in paniek, naar de eerste de beste warrior rende. Ze was moe, bang, in paniek. Ze kon aan niets anders denken dan hulp zoeken. Maar zelfs toen de warrior haar begon te sussen kon ze niks uitbrengen, ze kon alleen maar janken. De poes nam haar in haar nekvel op en begon haar te dragen, waar naar toe dat wist ze niet, ze kon alleen maar janken. Mama... Mama had hulp nodig... maar ze kon gewoon niks uit haar strot krijgen. Toen ze de bekende geur van RiverClan rook begon ze in paniek rond te kijken. Mama? Mama? Nee.. Geen mama... het was de clan op zichzelf. Maar ze hoorde nergens de stem van mama. Ze werd de richting op geduwd van de kat die haar naar haar Clan had gebracht, waarop ze zich aan één van de poten van de poes klemde en jankend haar kop tegen haar poot aan duwde. "Mama.." piepte ze snikkend. Ze wilde gewoon haar mam terug hebben. Ze wist ook niet waar Gravelkit was, maar op dit moment wilde ze niks meer dan dat haar moeder veilig zou zijn van de hond. Het was dan misschien ook maar goed dat de deputy van hun Clan erachter ging... Misschien was het dan alsnog goed... toch? Mama kon het dan nog overleven... met de hulp van hun deputy?

Maar dat was ook niet zo. Toen ze de deputy terug zag lopen met een bekend lichaam op zijn rug werden haar ogen groot. Dat was... mama... Ze trilde even en sloot haar ogen even. Misschien... Misschien was ze gewoon zo gewond dat Panthergrowl haar terug had moeten dragen... toch? Ze bleef echter bang bij Oceanbreeze staan, bang voor het gevolg als ze weer zomaar weg zou rennen van de Clan. Ook al was dit meer naar een andere clangenoot toe. Ze wilde het ook niet onder ogen komen, dat door haar... haar moeder dood was. Dat de moeder dood was gegaan van vier kittens, inclusief haar. Het was niet alleen haar moeder. Ook die van Gravelkit, Drizzlepaw en Ternpaw. Zij was degene die ervoor had gezorgd dat hun moeder dood kon zijn... Maar, misschien kon Chivypaw nog helpen.. toch? Ze kon daar toch nog voor hopen? Ze hoefde niet dood te zijn... Ze kon ook... bewusteloos zijn.. Ja! Dat was het waarschijnlijk.. Al wist ze zelf ook wel dat dat waarschijnlijk niet het geval was.