You taught me the courage of stars before you left.

Eindelijk was er een beetje vrede in het leven van de jonge kater, een beetje rust. Hij voelde zijn twee siblings naast zich en de vreemde geur van de poes bij wie hij moest drinken. Het lilac point katertje was zich ook bewust van de andere twee gestaltes in het nest waar hij lag, maar hij kende hen niet en hij wist niet wie ze waren. Eigenlijk wist hij ook niet bijster veel; alleen maar dat deze poes zijn moeder niet was en dat de twee lichamen naast hem zijn siblings waren. Hij was zich nog niet eens bewust van zijn eigen naam, Coverkit. Genoemd naar hoe zijn ouders hem en al zijn siblings zo graag willen beschermen.

+Snowkit eerst c:

ღPeople keep talking they can say what they like.
But all I know is everything's going to be alright.ღ

Er was rust, na de heftige geboorte en dood van Snowdrop, haar moeder was er eindelijk een rustige plek. Hoewel het kleine beetje besef dat de kitten had, wist dat de kattin aan wiens buik ze lagen niet haar moeder was, was ze toch relatief tevreden en vredig in een halve slaap gesukkeld. Met in ieder geval een van haar broers aan haar zijde, wat haar voldoende gerust had gesteld van de veiligheid waarin ze zich bevonden. Hoe dan ook was ze niet alleen, haar nestgenootjes waren met haar en zolang dat zo was, wist ze instinctief dat ze veilig was. Immers wist de kitten nog vaag te herinneren hoe de geboorte was verlopen, hoewel het vast niet lang in haar geheugen zou blijven hangen. Alleen had ze het koud gehad, voelde ze zich angstig en met haar broers aan haar zijde voelde ze dat niet, dus dan was het goed, toch? De jonge kattin, die naar haar moeder vernoemd was, rekte zich uit toen ze langzaam wakker werd. Even geeuwde ze waarna ze haar kopje weer neerlegde en tevreden bleef liggen in de warmte die haar nu nog aangeboden werd. Het was goed zo.