Shine bright like a diamond.

‘Als ik denk aan al die dagen dat ik mij zo heb misdragen,’ zong Dragonkit met een deuntje die niet bepaald all the ladies zou aantrekken. Maar hé. Hij kon niet altijd Prince Charming himself zijn, wel dan? Nee. Ook hij had wel eens rust nodig. En het kostte hem ontzettend veel moeite om geen rare sprongetjes te maken die misschien een beetje zouden combineren met zijn zelfgemaakte deuntje. Jeetje. Alleen al om zijn dansskills en het vermogen om zelf een deuntje te verzinnen zouden hem later moeten bekronen als deputy. Stel je toch eens voor. Hij als deputy. Heel ThunderClan naar de klo… eh, heel ThunderClan werd dan groots! En dan zou hij leader zijn. Dragonstar. Aw yissss. Hij wist zeker dat de dames dan echt wel naar hem zouden kijken. Stel je toch eens voor. Dan had hij een eigen den en zo… En dan kon hij Clanzaken regelen, openingszinnen bedenken om meer kans te maken bij de she-cats en ondertussen deuntjes verzinnen. Makkie, toch? Vond hij wel. Het enige wat hij nu moest doen, was wachten totdat hij apprentice zou worden. Vanaf daar zou hij zijn weg omhoogwerken naar een warrior en vervolgens zou hij als deputy aangesteld worden. Het zou nog makkelijker gaan als de leader die hem dan aan zou moeten kondigen als deputy een she-cat was. Dan zou hij gewoon zijn perfecte verleidingsskills in moeten zitten… et voilà. Dragonkit werd uit zijn perfecte droom om deputy en daarna leader te worden gehaald door een kat die zijn zichtveld blokkeerde. En… wauw. Dat lichaam. Die ogen. Hij was er vrij zeker van dat zijn pupillen van cirkelvormig naar hartvormig veranderden bij het zien van deze prachtige verschijning. Alleen… ze keek een beetje onzeker. Alsof ze helemaal niet zeker was van deze reis. Daar moest hij wat aan doen! Hij was haar redder in nood! No fear, Dragonkit’s here! En dus liep hij op haar af, stak zijn borstje vooruit… en kreeg het voor elkaar om recht voor haar neus te struikelen. Fail. Dan maar zijn volgende truc uit de kast halen… Zielig kijken en beginnen snikken!

+ Eerste post Routpaw

Ze was gesloopt. Routpaw sliep al nachten niet goed, met het beeld van Bearpaw steeds in haar kop. Toch moest ze iedere dag verder gaan, iedere dag optimistisch proberen te blijven. Het eiste een tol van haar op en als ze nog lang zo door zouden gaan, zou ze uiteindelijk ineen storten. De jonge poes slofte dan ook vermoeid achter de stoet katten aan, dichtbij de zieke en zwakkere katten die mogelijk haar hulp nodig hadden. Haar gedachtes waren heel ergens anders, totdat ze door wat gerommel weer werd teruggebracht naar de realiteit. Verrast knipperde ze met haar ogen toen ze vlak voor haar neus een zwarte kitten zag, die vol op zijn snoet viel. Bezorgd legde Routpaw de kruiden tussen haar kaken neer en haastte zich naar het kleine ding, die nu zachtjes begon te snikken en haar met de zieligste ogen aan keek. "Oh kleintje, niet huilen!" Suste ze bezorgd, maar de Thunderclan kitten had niets ernstigs, hoogstens een pijnlijke neus. Routpaw hielp hem met haar snuit overeind en keek hem teder aan. "Zal ik je terug naar je ouders brengen? Die zijn vast razend bezorgd om hun kleine man,"