The clouds kept rumbling down on the city that we love

Bloomkit had haar kopje naar beneden gericht, op de harde ondergrond onder haar pootjes. Het enige geluid dat ze maakte was het trippelen van haar pootjes. Stap. Stap. Stap. Stap. Het leek nooit te eindigen. Wanneer zouden ze eindelijk eens aankomen? Waar zouden ze zelfs aankomen? Het deed er niet meer toe voor de jonge kitten. Het enige wat ze wou was slapen in een nest, in een den die er al jaren stond, aan de zijde van haar moeder en haar zusje. Ze wou naar huis. De witte kitten botste tegen de achterpoot van haar moeder toen ze stopten, niet echt oplettend. Ze ging liggen aan de zijde van haar moeder, de zon brandde op haar lichtgekleurde vachtje en haar tweekleurige oogjes vielen bijna zo toe. Ze strekte zich uit tegen Jinglekit, er zo ook onbewust er voor zorgend dat Brokenkit er niet bij kon. Brokenkit hoorde er niet bij voor haar. Ze was geen zus van haar en dat zou zo blijven ook.

+Brokenkit c:

Hold On, Pain Ends

Eindelijk waren ze eventjes gestopt. Brokenkit was erg moe inmiddels. Ze had alweer een heel stuk gelopen bij Snowance, en ook bij Jinglekit en Bloomkit. De twee andere kittens gingen vervolgens ook al snel liggen aan de zijde van de witte Queen. Eigenlijk zou Brokenkit er graag bij willen, toch een beetje het idee te hebben om familie te hebben, ookal wist ze prima dat ze niet echt familie had. Echter waren er dingen die haar ervan weerhielden bij de twee kittens en de Queen te gaan liggen. Waaronder de witte kitten die nogal in pad lag. Zachtjes stapte de grijs witte kitten wat naar Bloomkit toe. Zou ze aan de kant gaan?.

❤