Proberen iets te pakken te krijgen...

(Ik ben aanvaard bij de TC maar Blue moet me er nog bijzetten)
Foxpaw stapte wat rond in het kamp. Nog steeds had ze geen mentor, wat wel hoog tijd zou worden. Ze was te groot voor bij de kittens, dus moest ze bij de Apprentices. Ze stapte naar de uitgang van het kamp en besloot maar wat te gaan jagen, als ze iets zou kunnen vangen tenminste. Haar jachttechnieken waren niet zo goed, wat stuntelig,wat onhandig. Ze schaamde haar er wel voor. Maar ja, wat kon ze er aan doen? Haar zusje Moonpaw was ookal gaan jagen dus het was al te laat haar achterna te gaan. Ze keek even om, kijkend dat ze niemand kon meenemen. Misschien kon ze dan al wat handige technieken leren. Maar blijkbaar had niemand tijd, ach ja, dan zal ze wel haar plan trekken. Doorzettingsvermogen had ze wel, een karakter type. Toen ze wat verder van het kamp was inhaleerde ze de lucht. Ze rook iets lekker, het leek wel naar muis. De apprentice had nog nooit les gekregen, dus de geuren herkende ze niet zo heel erg goed. Maar ze had toch af en toe iets opgevangen van een andere kat, hoe een muis of een konijn rook. Dus tegenwoordig jaagde ze vooral op die 2 prooien. Een konijn was zelfs soms wat te snel voor haar, laat staan een vogel. Dus vaak kwam ze af met muizen. Ach ja, elk diersoort was welkom in de clan,toch? Foxpaw ging op haar instinct af, en drukte haar tegen de grond. Zo bestudeerde ze een muis. Toen de muis dicht genoeg was sprong ze naar voren, op de muis. Maar de muis beet in haar voetkussentje, door het schrikken hief ze haar poot op en zag de muis weg lopen. Foxpaw ging er achterna, en kreeg het muisje te pakken en beet het dood. Ze graafde het dier in, om het later weer te komen ophalen. Daarna hief ze haar pootje op, en een klein beetje bloed sijpelde uit het kussentje. Maar dat maakte haar niet veel uit. Ze zuchte en ging teleur gesteld zitten, even starend naar de plek waar ze het muisje had begraven…Ze wou zo snel mogelijk echt leren jagen….

Zoals gewoonlijk liep de jonge grijze kater weer te ijsberen. Hij wist niet goed wat hij moest doen. Hij had nog geen mentor gekregen, dus kreeg hij ook nog geen training. En zonder een mentor of toestemming van een andere Warrior mocht hij het kamp niet uit. Maar zijn poten tintelden en hij was zo nieuwsgierig naar hoe het er buiten het kamp uit zou zien, om zijn eerste prooi te vangen en de grenslijnen te bewaken. Hij slaakte een zucht, sloot zijn ogen. Hij wou zo graag eens buiten de muren van het kamp zijn, maar al die regels weerhielden hem. Hij was te bang om een stap buiten het kamp te zetten, wat als hij gesnapt zou worden.
Ineens bleef hij stilstaan, keek om zich heen. Er was niemand – Nee, er was wel iemand. Maar wacht… Was dat Foxpaw? Zij had ook nog geen mentor, dat wist hij als vriend. Misschien kon hij wel wat gaan doen met haar, maar ze leek andere plannen te hebben. Nieuwsgierig keek hij toe, maar zijn ogen werden groter toen hij zag waar ze naartoe liep. De uitgang! Plande ze erop om het kamp uit te sluipen? Maar dat was verboden, durfde ze echt het risico te nemen om een straf te krijgen? Hij zwaaide met zijn staart, twijfelde. Misschien kon hij haar volgen… Dan hoefde hij tenminste niet alleen te gaan.
Tegen de tijd dat hij zijn besluit had genomen was ze al uit het kamp verdwenen. Hij zuchtte, had hij ook niet zolang moeten twijfelen. Maar hij zou haar toch kunnen zoeken? Hij kon de geuren van katten herkennen, en vooral van degene die hij goed kende. Hij zou haar wel kunnen opsporen. Zo snel hij kon glipte hij het kamp uit, begon gelijk de geur te volgen van Foxpaw.
Hij wist haar te vinden; ze zat gewoon ergens, maar ze leek niet echt tevreden. Zonder moeite te doen om een goed entree te maken stapte hij op haar af. ‘Foxpaw,’ miauwde hij zachtjes, ‘Waarom ben je het kamp uit gedaan, en wat doe je hier eigenlijk?’ Hij bekeek haar, ze leek oké… Maar haar houding vertelde wat anders. ‘Is er iets gebeurd?’ Hij wist niet wat er allemaal was gebeurd, noch hoeveel tijd het hem had gekost om haar te vinden. Wie weet was er wel wat ergs gebeurd.

* Here I am c:

Foxpaw zuchte en even maakte ze haar ogen tot spleetjes. Ze sloeg tegen een steentje dat verderop tegen een boom kaatste. Waarom kreeg ze geen Mentor ?! Was zij weer een speciaal geval samen met Ashpaw die nog geen mentor kregen tijdens de naamceremonie? Wat een onzin! Moesten zij weer meemaken. Opeens herhinderde ze dat ze Ashpaw niet had meegevraagd. Haar beste vriend,hoe kon ze hem nu vergeten? “Maar ja, hij zou vast toch niet mee naar buiten zijn gegaan. “Dat was toch wat ze dacht. Naja,Foxpaw hielt haar ook wel aan de krijgscode maar wat niet weet wat niet deert. En wat konden ze daar doen? De hele dag slapen? Niets daarvan! Ze had al 6 maanden haar moeten stil houden, 6 maanden te lang! Opeens hoorde ze achter haar een stem. Haar haren kwamen recht te staan van afschuw. Maar toen ze achter haar keek leek het Ashpaw te zijn. Automatisch gingen haar haren liggen. “Ow hey Ashpaw. Sorry ik dacht dat je een krijger waart.” Zei ze rustig. ‘Waarom ben je het kamp uit gedaan, en wat doe je hier eigenlijk?’ Foxpaw kon een grijnsje niet onderdrukken. “Dat kan ik ook aan jou vragen.” Zei ze met een speelse ondertoon. “Ik weet niet. Ik wou niet meer in het kamp blijven. En de thunderclan heeft prooi nodig. Dus ik zoek prooi. Ookal lukt het niet zo heel erg goed. “ Vervolgde ze. ‘Is er iets gebeurd?’ Bij die vraag keek ze Ashpaw aan. Hij had vast haar emotie gezien toen ze hier teleurgesteld zat. “Neen, ik kan gewoon niet goed jagen. En dat vervelend dier heeft me gebeten. Maar het geeft niet. Het spijt me dat ik je niet heb meegevraagd. Ik had er niet aan gedacht dat jij ook nog in het kamp rond trippelde.” Opeens kwam iets in haar op. Wat als er krijgers eerder in het kamp waren als hun? Dan wisten ze meteen dat ze zijn gaan jagen. Ach ja dat waren zorgen voor later. “Weet je we zijn nu toch het kamp uit. Dan kunnen we ons beter nuttig maken. Of dan kunnen we tenminste lol maken. In plaats ons daar de hele tijd te vervelen.” Foxpaw grijnsde. Dat betekende niet veel goeds. Ze ging speels in aanvalshouding zitten en sprong op Ashpaw, die ze naar beneden drukte. “Ha, kijk eens wie hier verliest van een meisje.” Grinnikte Foxpaw..

Even had hij geaarzeld om haar aan te spreken, hij had het wel gezien; haar nekharen die overeind stonden. Maar het voelde als een verlichting toen ze weer plat gingen liggen, waarschijnlijk dacht ze dat hij iemand anders was geweest. Het zou hem toch wat zijn; dadelijk had hij nog ruzie met haar zonder het door te hebben, en dat wou hij niet. Hij had niet zoveel vrienden, vooral omdat hij er niet helemaal bij hoorde; hij was en bleef de Apprentice zonder mentor. En ook omdat hij nogal verlegen van aard was, hij vond het moeilijk om zomaar in het wilde weg op een vreemde af te stappen; altijd bang om iets verkeerds te zeggen.
Er kwam een zwakke glimlach op de snoet van de grijze kater. ‘Dat beschouw ik dan maar als een compliment,’ miauwde hij grappend. ‘Want ja; een Warrior zijn blijft beter dan Apprentice. Dus er als een worden aangezien is alleen maar leuk, toch?’ legde hij zijn grapje uit, stel dat Foxpaw hem niet zou snappen. Hij had altijd wel van zo’n intellectuele vragen, en daarom had hij de gewoonte gekregen om zijn grapjes uit te leggen. Het kwam vaak genoeg voor dat iemand zijn grap niet snapte; omdat hij of zij de zin niet snapte.
Hij had wel kunnen verwachten dat ze de vraag terug zou kaatsen, Foxpaw kennende. Maar erg vond hij het niet; waarom zou hij het erg vinden om zijn reden te geven? Het kwam vaak voor dat hij haar volgde, gewoon omdat hij een speel kameraadjes zocht enzovoort. Het een soort onbewuste gewoonte geworden om haar te volgen, niet dat hij het erg vond; aangezien zij het net erg scheen te vinden. ‘Ik was je gevolg, was wel nieuwsgierig naar wat je ging doen buiten het kamp,’ verklaarde hij kalm, waarna hij begrijpend knikte op haar uitleg; als hij meer pit had zou hij het waarschijnlijk zelf ook hebben gedaan.
Hij gaf de poes een bemoedigde por met een van zijn asgrijze poten. ‘Ah, kom op; niet zo negatief. We zijn pas Apprentice, en zonder mentor nog wel. Dus als ze van ons verwachten dat we dadelijk goed kunnen jagen, zijn ze gewoon gek. Je leert het heus wel, want als ik het later kan; kan jij het ook,’ miauwde hij haar bemoedigend toe. Zijn vriendelijke blik veranderde enkel in een bezorgde. ‘Ben je gebeten? Doet het geen pijn dan; kunnen we niet beter naar Doveheart gaan? Wie weet loop je wel infecties op,’ merkte hij, ietwat overbezorgd, op over het feit dat ze gebeten was.
Hij grinnikte zachtjes, ze had gelijk; dan waren ze nu eindelijk buiten het kamp, moesten ze niet weer gaan niksen zoals ze in het kamp deden. Hij opende zijn mond, wou iets zeggen; maar voor hij het wist werd hij tegen de grond gedrukt. Met grote blauwe ogen keek hij naar de poes die hem tegen de grond drukte, overduidelijk geschrokken. ‘Ik was niet voorbereid,’ mompelde de jonge kater, overduidelijk beschaamd door het feit dat hij nu op de grond werd gedrukt door een she-cat. Hij probeerde zich om te rollen, haar tegen de grond te drukken; maar of Foxpaw dit doorzien was echter de vraag.

* Je powerplayt een beetje (;

{Ow het spijt me. Zal proberen het niet meer te doen.En het spijt me voor de late post.}
Foxpaw kreeg een por in zijn zijde en ze keek snel op. ‘Ah, kom op; niet zo negatief. We zijn pas Apprentice, en zonder mentor nog wel. Dus als ze van ons verwachten dat we dadelijk goed kunnen jagen, zijn ze gewoon gek. Je leert het heus wel, want als ik het later kan; kan jij het ook,’ Foxpaw knikte. Het was waar wat de kater zei. “Je hebt gelijk.” Toen Ashpaw vroeg dat ze gebeten was knikte ze. “Neen, het is niet erg. Ik kan er nog op staan.” Zei ze rustig en geruststellend tegen Ashpaw.
Nadat Foxpaw Ashpaw tegen de grond had gedrukt. Zei de kater iets en Foxpaw grijnsde. “Maakt niet uit hoor. Misschien kan je me later wel aan.” Zei Foxpaw Grappend. Toen ze even niet oplette werd zij tegen de grond gedrukt. Foxpaw probeerde tegen de buik van Ashpaw te drukken met haar achterpoten. Natuurlijk waren deze ingetrokken. Ze wou hem geen pijn doen. Ook wou ze zacht in de poten bijten, maar ze kon er niet aan. “Verdomme.” Zei ze. Weer probeerde ze met haar achterpoten Ashpaw van haar af te krijgen, maar dat het haar zou lukken was een andere zaak.

{Zo beter?Sorry voor korte post...}

De grijze kater glimlachte haar nog bemoedigend toe. Het was waar dat hij zich precies hetzelfde voelde, en misschien was het nog wel erger dan bij Foxpaw. Hij was altijd al onzekerder geweest dan haar, maar zo zat hij gewoon in elkaar. Maar dat maakte hem ook bescheiden, en dat was weer wat goeds… Beter dan zo arrogant zijn als sommigen anderen. Oké, hij werd door ze geïntimideerd en voelde zich altijd nog minderwaardig na een gesprekje met zo’n soort katten; vandaar dat hij ze ook vermeed.
Met moeite wist hij een grijns op zijn snoet te krijgen, ja ja… Het was een grapje. Maar alsnog, het werkte niet goed voor zijn zelfvertrouwen. Maar zijn ogen lichtten op wanneer hij haar tegen de grond drukte, was trots op zichzelf. Toen hij een kit was verloor hij altijd bij stoeigevechtjes, en zelfs nu; als ze eens kinderachtig deden, verloor hij ook keer op keer. Hij voelde wel vaagjes iets tegen zijn buik, maar zijn dikke vacht verdoofde het een beetje.
Hij schoof zijn poten naar achter toen ze erin probeerde te bijten. ‘Nu miauw je ineens heel anders,’ grinnikte hij, hij had geprobeerd een onschuldige stem op te zetten; maar hij had er zoveel plezier in dat het hem niet lukte. Maar alles veranderde toen een stel achterpoten grip vonden bij zijn buik; ze trapten hem zo zonder enige moeite van haar af. Niet dat hij echt meters de lucht in vloog, het was meer de schrik die hem te pakken had. Hij kwam keurig op zijn vier pootjes terecht.
Hij klapte zijn nagels in en uit, zette zich schrap. Hij had moeite om stil op zijn pootjes te staan, maakte kleine sprongetjes heen en weer. Uiteindelijk zette hij zich hard af op zijn achterpoten, zijn nagels nu ingeklapt. Hij maakte een quasi dreigend grom geluidje: ‘Rawr!’ En plande op Foxpaw haar rug te komen, daar grip te zoeken. Maar het was de vraag of ze niet op tijd weg zou duiken…

* Sorry voor de late flutpost ><

De voskleurige {toch licht gestreepte met een wit snoetje en een wit buikje en witte pootjes} kattin keek in Ashpaw's ogen die iets uitbracht. Ze lachte sarcasties. Toen ze hem eindelijk van haar had afgekregen stond ze ineens op. "Niet te vroeg lachen,Ashpaw. Dat kan je ondergang worden." Bracht ze uitdagent uit. Ze vond dat Ashpaw goed kon vechten,{Als hij echt wilde, beter dan Foxpaw} maar hij was een onzekere kater. Foxpaw was zelfzekerder en dat maakte haar sterker. Maar Ashpaw was op andere gebieden veel beter dan Foxpaw, en dat maakte hun 1. En ook wist Foxpaw dat Ashpaw haar later vaak zou verslagen bij trainingen. So? Ze hadden plezier! Foxpaw hielt Ashpaw in het oog, zij zelf bleef gewoon staan en probeerde de bewegingen van Ashpaw in het oog te houden, zodat ze op tijd kon weg springen. Toch was haar buik tegen de grond gedrukt en haar staart ging uitdagent heen en weer. Ze wou weg springen. Te laat. Ashpaw sprong op haar rug en even dreigde ze door te zakken, maar ze zocht haar evenwicht en probeerde hem bij een lichaamsdeel te grijpen en hem van haar rug te rukken, maar toen ze wist dat het toch niet lukte had ze een andere techniek, maar dat die truc zou lukken, was niet zeker. Vroeger was het haar nooit gelukt. En het kon in haar voordeel spelen, maar het kon ook serieus in haar nadeel spelen als Ashpaw wist te ontkomen. Ze besloot het toch maar te proberen. Ze verzamelde haar kracht en ging op haar achterpoten staan en liet haar vallen op haar rug. Zou Ashpaw het al zien aankomen en hebben weg gesprongen voor foxpaw op hem viel? Zo ja, zou Foxpaw hem op tijd kunnen ontwijken als hij wou aanvallen? En Wat zou hij doen?

Sorry dat ik de laatste tijd weinig online kom. Ik heb het écht druk.