you're medicinal

Ferndust deed haar best om niet met een geërgerde blik naar de WindClan kitten te kijken die haar nieuwsgierig bestudeerde. Hij durfde haar zelfs langs haar blinde kant te naderen waardoor ze zich vreselijk ongemakkelijk voelde. Maar ze was een ShadowClanner en dus mocht ze niet laten merken dat ze zich niet goed voelde. En al zeker niet tegenover WindClan. Bepaalde katten in haar Clan zouden het haar niet vergeven als ze een zwakke houding zou hebben tegenover de Clan waar het meeste denigrerend over werd gedaan door sommige katten in haar Clan. En dus ging ze wat rechter zitten terwijl ze net deed of ze de niet bepaald subtiele vragen van de kitten niet hoorde. Alsof zijn vragen haar niet stukje bij beetje braken. In plaats daarvan richtte ze haar kop de andere kant op en deed net alsof ze haar aandacht daarop fixeerde. Een scherpe pijn in haar poot liet haar echter naar beneden kijken en Ferndust richtte haar blik strak op de kitten. ‘Dat is niet erg netjes, wel dan?’ siste ze naar de kitten toe. En ze kon er niks aan doen, maar ze verloor haar geduld. De kitten keek haar met een boze snoet aan, maar Ferndust trok zich er niks van aan en gaf hem een harde zet. Niet alleen verloor hij zijn evenwicht waardoor hij viel, maar om de ramp compleet te maken, zette hij het op een schreeuwen. Ferndust voelde haar pels prikkelen toen ze merkte dat diverse WindClanners hun aandacht nu op haar richtten en de moeder kwam al snel genoeg naar hun toegelopen. Ze pakte de kitten op bij zijn nekvel en draaide zich met een ruk om zodat haar staart in Ferndust’s gezicht sloeg. Geïrriteerd zijnde stond de zwarte she-cat op en begon zich te verwijderen van de groep starende WindClanners. Wat had ze toch een hekel aan deze reis, zeg. Haar boze gedachten verdwenen echter als sneeuw voor de zon toen ze haar beste vriendin opmerkte. En ze merkte ook de haast depressieve sfeer op die rond haar vriendin hing. Ferndust slikte haar eigen verdriet door en liep snel naar haar vriendin toe, haar zorgvuldig naderend vanaf de kant waar ze gewoon kon zien. ‘Bitterpaw,’ murmelde ze en ze liet haar staartpunt rusten op de rug van de grijze she-cat. ‘Gaat het allemaal wel? Misschien wordt het wat veel voor je de laatste tijd.’

Ferndust fronste even bezorgd met haar voorhoofd toen ze merkte dat Bitterpaw een hoestbui kreeg. Ze mocht haar problemen minimaliseren zo veel ze wilde – en Ferndust hoefde geen twee keer te raden waarom ze dat deed – maar ze zag heus wel dat haar vriendin leed onder de situatie. Ze zag heus wel dat Bitterpaw’s gezondheid achteruit ging omdat ze te veel hooi op haar vork nam. Ze had het idee dat Bitterpaw dan ook zo veel bij moest leren in een korte tijd. Bovendien gebeurden er tijdens de reis een hoop dingen waardoor Bitterpaw in situaties werd gesmeten die ze nog nooit eerder tegen was gekomen. En ook al wilde iedereen geloven dat alle katten zich tot hun eigen Clans beperkten, toch merkte ze dat het al diverse keren was voorgevallen dat katten van verschillende Clans elkaar kwamen helpen als er iets misging. En jeetje, er was een hoop misgegaan. Haar verwonding viel nog mee als ze vergeleek wat er met anderen was gebeurd, hoewel ze soms eerlijk moest toegeven dat ze maar wat graag met hun van plaats wilde wisselen. Zich bij StarClan voegen – als deze überhaupt nog over hun waakte op het gebied waar ze naartoe zouden reizen – leek haar tien keer beter dan waar ze nu mee moest omgaan? Was dat egoïstisch? Ja, misschien wel, maar zij kon ook vrij weinig veranderen en hoe ze zich voelde. Ze richtte haar blik op Bitterpaw en besloot dat ze lang genoeg gezwegen had. Dadelijk dacht haar vriendin nog dat ze niet meer geïnteresseerd in haar was of zo. “Toch moet je op tijd je rust pakken als je dat nodig hebt,” mauwde ze zachtjes. “ShadowClan heeft er niets aan als jouw situatie escaleert.” Ze haalde haar schouders op. “Het ene moment beter als het andere,” zei ze naar waarheid. “Soms wil ik dat StarClan me op komt halen en op andere momenten gaat het al iets beter. Ik voel me gewoon zo nutteloos.” Ze keek naar haar poten. “Er is wel iemand die me op momenten beter doet voelen, maar is dat echt zo veel waard vergeleken het feit dat ik nooit meer warrior kan worden?”

Ferndust schrok van de toon van haar vriendin toen ze StarClan vernoemde en had gelijk spijt van haar opmerking. Bitterpaw had nooit gezegd wat er aan de hand was, maar Ferndust had altijd al wel gemerkt dat er iets vervelends was gebeurd in het leven van de she-cat en hoewel ze geen idee had wat datgene kon zijn, had ze het gevoel dat het iets met StarClan te maken had. Het was gek om te weten dat ze al zo lang vrienden waren, maar dat ze eigenlijk geen idee had hoe de achtergrond van Bitterpaw eruitzag. Niet dat de grijze kat dat wel wist van haar, want Ferndust had het nooit de moeite gevonden om over haar gewelddadige vader te spreken. Bovendien zou het lelijke litteken op haar schouder nu toch niet meer de aandacht trekken nu dat ze de rode krassen over haar oog had lopen. Katten zouden altijd weten dat ze halfblind was en ze was er vrij zeker van dat ze er ook gebruik van zouden maken als dat kon. Hun nieuwe camp overvallen en haar als eerste slachtoffer uitkiezen bijvoorbeeld. Ze schudde haar kopje. Nee, daar wilde ze nu niet aan denken. Bovendien dacht ze niet dat er een angstaanjagendere kat in haar leven kon opduiken dan Claw. “Dat zou ik leuk vinden,” mauwde ze en ze glimlachte naar haar vriendin. Hoewel ze een job als medicine cat nooit had zien zitten, vond ze het fijn als ze iets kon doen waarmee ze zich nuttig maakte voor haar Clan en waarbij ze dichter bij haar vriendin kon zijn. “Niet dat ik veel van kruiden weet, maar ik geloof dat je nu wel tijd genoeg hebt om me dat allemaal te leren, toch?” Ze grinnikte even en kon het opbrengen om haar vriendin een plagerig zetje te geven, want ze wist hoe druk Bitterpaw het nu wel niet had. “Om eerlijk te zijn weet ik alleen wat Poppy Seeds zijn en hoe die er uit zien. En dan nog een belangrijke kruid tijdens leafbare die ook vaak gebruikt wordt, maar ik ben even de naam kwijt.”

Ferndust ontspande weer een beetje terwijl ze bij haar vriendin stond. Ze kon het Bitterpaw ook niet kwalijk nemen dat de emoties zo nu en dan hoog opliepen. Als ze dat de grijze she-cat kwalijk moest nemen, kon ze net zo goed boos zijn op zichzelf. Hoe vaak was zij nu al wel niet onbedoeld uitgevlogen tegenover anderen? Bovendien kwam het misschien ook wel schokkend over voor de medicine cat’s apprentice dat Ferndust haar levenslust een klein beetje verloren was. Nou ja. Niet zo’n klein beetje dan, maar in elk geval niet zo erg dat ze van de eerste beste berg wilde springen die ze tegen zou komen. Nee, ze zou wel blijven strijden en misschien zelfs Acorndust en Tallshadow vragen of er eventueel nog andere oplossingen waren, maar ze ging niet proberen een eind aan haar leven te maken. Ze had het gevoel dat Claw dan zou winnen en dat BloodClan weer een stapje dichter was naar de overwinning, ondanks dat ze nu van heel die Clan verlost waren omdat ze toch naar een andere territory gingen. Ze gunde het Claw echter niet en al diegenen die een hekel aan haar hadden en haar als zwak zagen eigenlijk ook niet. Ze gaf een snel knikje op de woorden van Bitterpaw. “Wie weet ziet StarClan toch nog iets in me en word ik wel gekozen als de volgende medicine cat’s apprentice zodra Acefray aftreedt en jij zijn rank overneemt,” grapte ze. Ze dacht niet dat dat ging gebeuren en dat wilde ze ook helemaal niet. Ze wilde zich aan de warrior code houden en patrols organiseren, ze wilde gaan jagen en haar territory verdedigen als dit nodig was, niet heel haar leven patiënten verzorgen en kruiden zoeken. Dat was niets voor haar. “Beter dan ik had verwacht,” zei ze tegen Bitterpaw. “Ik had eerst wat ruzie met Vileplume, maar ze blijkt toch wel mee te vallen.” Ze hield even een stilte. “Het gaat er ook een stuk volwassener aan toe als in de apprentices’ den en je merkt ook een groot verschil met hoe ze met je aandoening omgaan, hoewel het niet bepaald geapprecieerd wordt als je zielig in een hoekje gaat zitten. Maar dat is gewoon de mentaliteit van ShadowClan, denk ik.” Ze haalde haar schouders op naar haar vriendin. “Hoewel ik er alles voor zou geven om nu gewoon in de warrior’s den te verblijven.”

Ferndust liet een oprechte lach weerklinken toen Bitterpaw aangaf dat het zo’n slecht idee nog niet was. Ze zag hun eerlijk gezegd al wel met hun tweeën samen werken om ShadowClan gezond te houden. Ferndust had gevoel voor empathie en kon aanvullen op plekken waar het Bitterpaw minder goed afging. Het was niet dat Bitterpaw geen empathie had, maar soms leek ze redelijk bot te zijn als het om andere katten ging buiten haar Clan die hulp nodig hadden. Ferndust was daar iets losser in, maar dat kwam misschien ook wel omdat ze wist hoe het aanvoelde als ze geen hulp kreeg van andere katten. Natuurlijk zaten er Clans bij die ze liever niet wilde verzorgen, maar was het niet de warrior code en StarClan die hun vertelde dat alle borders tussen de Clans genegeerd moesten worden als het ging om hulp verlenen? Dat had ze ooit eens als kitten zijnde gehoord toen ze de nursery uit was gegaan en langs de medicine cat’s den was gepasseerd. Zonder toestemming natuurlijk, want ze had af zitten luisteren. Niemand die dat dat wist natuurlijk, hoewel ze niet dacht dat het ook weer zo’n groot geheim was. Toen Bitterpaw het had over bij haar komen slapen, verscheen er een oprechte glimlach om de lippen van Ferndust. “Dat zou ik echt heerlijk vinden,” gaf ze toe. “Zorg maar dat je het geregeld krijgt met Acefray en geef maar door wanneer ik mag verhuizen.” Ze grinnikte. Hoewel zij en Vileplume het nu redelijk met elkaar konden vinden, was het ook weer niet zo dat Ferndust om die reden graag in elders’ den wilde blijven. Als ze daar weg kon gaan en dan ook nog eens onder voorwaarde dat ze bij Bitterpaw mocht intrekken, deed ze dat maar al te graag. “Vileplume is trouwens minder erg als je haar beter leert kennen. Ze heeft gewoon ontzettend veel pijn en kan nergens heen. Het is niet dat ze te veel zeikt, het is gewoon..” Ze richtte haar groene ogen naar de grond. “Ze heeft er alleen moeilijk compassie mee dat ik het soms moeilijk heb met mijn aandoening. En misschien heeft ze gelijk en mag ik ook niet de hele tijd in een hoekje weg zitten kwijnen, maar ik was nog maar net naar daar verhuisd en ook al is het ShadowClan, ik had wel op iets meer steun gerekend, weet je?"