Everything sucks forever.

Met een geërgerde blik keek Runa over haar schouder naar de queens die aan het zeuren waren omdat de young one, die schijnbaar prooi voor hun moest gaan halen omdat hij zich misdragen had, er nog steeds niet was. Konden ze niet zelf hun prooi gaan halen of zo? Het was niet dat hun kittens niet een tijdje alleen konden blijven. De misbaksels waren al oud genoeg om voor zichzelf te zorgen en Runa te irriteren met verhalen waar ze helemaal geen zin in had. Bijvoorbeeld hoe ze later hun eerste kittypet zouden vermoorden. Tot dusver had echter niemand in de gaten gehad dat de verhalen haar deden huiveren in plaats van haar een boost van enthousiasme te geven zoals het dat leek te doen bij de meeste kittens. Ze hadden geen idee waar ze mee te maken hadden. Runa’s blauwe ogen gleden naar een tom die naar binnen kwam gewandeld en haar bekje viel net niet open toen ze zag wie dat het was. Oh néé! Ze had met de ene zoon van Claw al geen band, maar met deze al helemaal niet. En net toen ze wilde wegduiken zodat hij haar hopelijk niet zou zien, vestigde hij natuurlijk zijn aandacht weer op haar. Ze keek hem met een strakke blik aan terwijl hij tegen haar sprak. ‘Oude vriend?’ spuugde ze hem toe. ‘Ergste nachtmerrie zal je bedoelen. Ik ben niet vergeten wat er de vorige keer gebeurde toen we bij elkaar waren, Jackdaw.’ Ze haatte hem. Ze haatte hem omdat ze toen gevallen was, er zich iets in haar vacht had geboord en hij niet eens wat had gedaan om haar te helpen. Sure, hij was misschien in shock geweest door de hele situatie en queens waren haar al – met tegenzin waarschijnlijk – komen helpen, maar dat nam niet weg dat hij daar als een zoutzak had gestaan terwijl zij verging van de pijn en uiteindelijk knock-out was gegaan. ‘Dus nee, ik heb geen zin in een spelletje met je. En als je nu op zou willen rotten, ben ik echt heel gelukkig.’ Ze keek hem doods aan.

Runa keek Jackdaw met een strakke blik aan, maar ze verwachtte niet dat de tom binnen de kortste keren weg zou gaan. Nee, hij zou haar waarschijnlijk de hele tijd blijven irriteren totdat er weer iets vervelends zou gebeuren en dan zou hij daar weer met een domme naar haar staan te kijken. Maar dan ging ze toch echt heel hard haar vader erbij roepen, hoor. En dan hing hij. Haar vader had de meeste hondentanden – zelfs meer dan Shark! – in de Elite en hij zou Jackdaw dan wel een toontje lager doen zingen. De enige die daar dan iets aan kon doen was Claw. Maar Claw leek zo weinig bezig te zijn met zijn zonen dat dat misschien geen probleem zou vormen. Hm. Ze was weer behoorlijk bezig met zaken analyseren, maar een young one waarmee ze een gesprek had gehad had juist aangegeven dat dat een goede eigenschap was en dat ze slimmer was dan de meeste kittens. “Eikel,” bromde ze zachtjes, maar ze voelde een huivering door haar lichaam gaan toen ze zag hoe makkelijk het lichaampje van de rat in tweeën brak en vervolgens de andere helft naar haar duwde. Zou hij dat met een kat ook kunnen doen? Ze wilde er eigenlijk niet aan denken, maar hij leek wel een verdomd goede opvolger van zijn vader. “Ik hoef geen rat van je,” snauwde ze. Ze duwde de helft met een vies gezicht van zich af. “Het ruikt vies en het ziet er echt smerig uit. Net zoals jij trouwens.” Ze keek hem met een boze blik aan. Kon hij haar niet gewoon met rust laten en oprotten? Ze wilde alleen zijn. Of nee, ze wilde dat haar vader hier was. “Heb je trouwens geen andere dingen te doen? Je bent een young one. Je hoort buiten het camp te zijn en taken te doen voor de Elite of zo.” Geïrriteerd zijnde haalde ze haar tong over haar poot en begon zichzelf vervolgens te wassen terwijl ze hem met haar blik strak in de gaten hield.

Runa wierp een haast kille blik op hem. “Oh, maar misschien wil ik gerust wel rat eten als het niet anders kan,” zei ze op een zachte, onheilspellende toon. “Maar misschien wil ik het gewoon niet van jou hebben.” Als Jackdaw dacht dat ze zo gemakkelijk ging vergeten dat hij haar praktisch gezien bijna had vermoord – en ja, ze wist dat zij diegene was die op dat dak wilde klimmen, maar híj had haar uitgedaagd dus het was zíjn schuld – dan kon hij nog van een koude kermis thuiskomen. “Bovendien weet ik niet eens of ik je wel kan vertrouwen,” zei ze koeltjes. “Wie weet wil je me wel stiekem vergiftigen of zo. Ik zou je er best voor aan zien.” Ze ontblootte haar tanden nijdig zijnde naar hem toen hij zijn poot over haar kop haalde waardoor ze weer opnieuw kon beginnen met wassen. Ze haalde uit met haar klauw naar hem, maar wist dat het nauwelijks effect ging hebben omdat ze, ondanks dat ze al best wat gegroeid was, niet echt grote klauwen had. Maar een klein bloederig krasje zou haar misschien al genoeg voldoening geven. Er ging even een huivering door haar heen toen ze zich besefte dat dit juist was wat de meeste Elite cats dachten. Ze kregen voldoening door bloed te zien. Zou zij zo toch worden? Néé. Ze had er alleen voldoening in om bloed te zien omdat het van Jackdaw was en omdat ze een hekel aan de kat had. Toch bestudeerde ze haar nagels om te controleren of er geen bloed te zien was en ging daarna snel verder met wassen waarbij ze haar tong voor de zekerheid toch maar over haar nagels haalde. Hm. Geen bloedsmaak. “Kijk naar jezelf, haarbal,” snauwde ze toen hij weer naast haar zat. “Maar dan ben je nu toch klaar met je taak? Als dat het geval is, mag je oprotten van mijn part. Je hebt het eten gebracht en ik durf te wedden dat ze er heel blij mee zijn. Dan kun je nu weggaan en één van je andere taken doen.” Kwaad zijnde gaf ze hem een zet, hopend dat hij nu wel weg zou gaan.

Runa klemde haar kaken nijdig zijnde op elkaar. Ze kon natuurlijk gaan dreigen dat ze haar vader erbij zou halen als hij niet onmiddellijk zou oprotten, maar ze betwijfelde of Hellhound iets aan deze situatie zou kunnen doen. Het was immers de zoon van Claw en Ruan dacht niet dat deze het haar vader in dank af zou nemen als hij een grote bek op zou zetten tegen Jackdaw. Bovendien wilde ze ook niet alle last op haar vaders schouders laten vallen en wilde ze aantonen dat ze ook voor zichzelf op kon komen. Het zou waarschijnlijk minder dan een moon duren eer dat ze young one zou worden en dan was het niet de bedoeling dat ze voor elke scheet zich naar haar vader zou keren. En dus negeerde ze de drang om haar vader erbij te roepen en luisterde geïrriteerd zijnde naar wat hij te zeggen had, maakte ook voor het dramatische effect even een kotsgeluidje toen hij zijn plagerige opmerking maakte. “Ik ben niét geïnteresseerd in toms en zeker niet in toms zo lelijk en irritant zoals jij.” Ze loog. Hij was niet lelijk. Verre van, zelfs. Maar dat ging ze hem natuurlijk niet vertellen, want dan hoorde ze het einde van zijn opschepperige verhalen niet en niets mocht ook maar iets in de richting wijzen dat ze hem ook maar iets in de trant van knap vond. Bovendien was ze veel te jong om dat soort gedachten te hebben en… laat ook maar. “Ik ben geen kitten meer,” sprak ze hem nijdig toe. Ze gaf een lik over haar borst om zichzelf een houding te geven. “Over minder dan een moon word ik young one en bovendien ben ik tien keer slimmer en volwassener dan al die hersenloze kittens hier.” Ze zag een paar kittens vragend haar kant op kijken, maar één blik viel haar wel heel duidelijk op: een witte tom met rode ogen die haar wel heel kwaad aankeek. Zo te zien was hij dezelfde leeftijd als haar en zijn klauwen die plukken gras uit de grond trokken, toonden aan dat hij niet kon wachten om haar aan te vallen. En hoewel ze net nog had geconcludeerd dat het tijd was dat ze meer voor zichzelf op kwam, kon ze het niet laten om een stukje dichter naar Jackdaw te schuiven. “Als ik natuurlijk het haal tot het young one worden,” zei ze op haar meest nonchalante toon terwijl ze een onmerkbaar knikje deed naar de kwaad zijnde witte tom. Ze merkte dat haar flank tegen die van Jackdaw schuurde en hield automatisch net iets meer afstand tussen hun twee.

Als er één ding was waar ze een hekel aan had, was het vechten. Sure, ze was verbaal heel sterk en ze durfde heel veel dingen te zeggen, maar meestal mondde dat niet uit in een fysieke confrontatie. En als het dat wel deed, wist ze haar tegenstander altijd te slim af te zijn. Ze had wel eens meegemaakt dat één van de queens haar pijn had proberen te doen, maar die was ze ook te slim af geweest. En nu de meesten wisten dat Hellhound haar vader was, lieten ze haar ook wel met rust. En deze kat zou dat ook zeker gedaan hebben ware het niet dat Jackdaw zijn grote mond weer eens moest openen omdat deze kat echt een hekel aan haar leek te hebben en een voldoening haalde uit haar pijnlijke momenten. Net zoals al deze gestoorde, gevaarlijke katten trouwens. Runa vroeg zich af waarom ze niet gewoon als rogue geboren kon zijn of anders in een Clan. Na haar gesprek met Ophelia moest ze eerlijk toegeven dat het Clanleven haar wel interesseerde. Maar goed. Aan dit soort innerlijke monologen had ze niet veel als er tegenover haar een woedende kitten stond die het liefste haar vacht van haar lijf wilde scheuren. “Maar ik wil niet…” Ze hield zich nog net op tijd in. Ze wilde niet vechten, maar ze wilde ook niet zwak overkomen naar de zoon van Claw en hem des te meer reden geven haar te pesten. Hell, misschien zou hij haar de volgende keer zélf wel aanvallen als hij wist dat vechten haar zwakte was. Het was ook dat ze totaal nog niet wist hoe ze zichzelf moest verdedigen, maar door Jackdaw’s zetje kwam ze wat naar voren en de witte kitten, die voor het gemak Snowball noemde, gebruikte die gelegenheid om zijn klauw naar voren te laten vliegen. Runa piepte zachtjes toen de klauw contact maakte met haar wang en klemde haar kaken op elkaar om niet meteen op te geven. De andere kittens hadden zich nieuwsgierig zijnde verzameld en riepen al bemoedigende woorden naar Snowball. “Luister,” begon Runa, maar ze werd weer afgekapt door een klauw die haar richting op kwam. Deze keer wist ze beter wat ze moest doen en dook naar de grond zodat de klauw haar op één haar na miste. Daarna beet ze met haar kaken in de richting van zijn poten, maar Snowball sprong direct naar achteren en dook ook naar beneden. Zijn tanden maakte contact met het oortje van Runa en een hels gepiep verliet haar bek terwijl ze met haar klauwen hulpeloos in de richting van Snowball sloeg. Ze liet zich op haar rug vallen en, onder het gelach van de andere kittens, probeerde zichzelf in veiligheid te brengen. Snowball sprong echter op haar en begon haar kopje en buik met zijn klauwen te bewerken. Runa piepte terwijl er tranen over haar wangen begonnen te stromen en hulpeloos probeerde ze onder hem uit te komen, want jeetje, hij woog toch echt wel zwaar!

Ergens schaamde ze zichzelf wel voor haar gedrag, maar ergens vond ze het wel terecht omdat haar oortje gewoon echt veel zeer deed en omdat ze het vertrouwen in alle katten echt kwijt begon te raken. Niet alleen had haar moeder haar rug naar haar toegekeerd, maar ook had ze gewoon geen vrienden die voor haar op konden komen op dit soort momenten. Ze had misschien Ophelia, maar deze zou het nooit verbaal op durven nemen tegen Jackdaw of er fysiek in tussen te komen. Chawl zou het ook niet doen, want deze vond haar irritant en had haar sinds hun laatste gesprek gemeden. En dan had ze nog een paar katten met wie het contact niet echt geweldig verlopen was. En dus was het gevolg dat ze de pijnlijke krassen maar moest ondergaan en maar moest hopen dat het ooit zou ophouden. In elk geval had ze geen enkele intentie om zich nog te verdedigen, begon zelfs een beetje het feit dat ze hier wel eens kon sterven te accepteren. Dan zou ze geen keuze meer moeten maken en ook geen angst meer moeten hebben om een pijnlijke dood te sterven als ze aan de Elite wilde ontsnappen; ze stierf dan toch al wel hier. Maar haar dramatische gedachten werden tot een halt gezet toen Snowball van haar af werd gehaald door niemand minder dan Jackdaw. Ze keek de zwarte tom verbaasd zijnde aan toen hij Snowball stevig tegen de grond hield en er iets tegen snauwde. Vervolgens fluisterde hij iets in het oor van de kitten dat zij niet kon verstaan, maar aan het gezicht van de kitten te zien, was het allesbehalve aangenaam om aan te horen. En dat maakte Runa toch lichtelijk nieuwsgierig naar wat Jackdaw gezegd had, ook al wilde ze hem nu het liefste van al gewoon negeren en snel weglopen van de situatie. Voordat ze haar plan echter kon uitvoeren, had hij de andere kittens al weggejaagd en zich over haar ontfermd. Vervolgens hielp hij haar overeind op een manier alsof ze een kitten van één week oud was, maar Runa was te aangedaan om zich te verweren. Ze keek hem met betraande oogjes aan en trok beschaamd zijnde haar pootjes naar zich toe zodat ze zo weinig mogelijk contact met hem maakte. Ze snoof. “Stiekem hoopte je gewoon dat het zou gebeuren omdat je er voldoening uithaalt als iemand mij pijn doet.” Kwaad zijnde draaide ze zich een kwartslag van hem weg. De krassen op haar pels en vooral haar oortje deden echt ontzettend veel zeer. Toen Runa een poot over haar oor haalde, merkte ze dat deze bloedde. “Heb je nu je zin?” Ze keek hem kwaad aan. “Heb je nu eindelijk je bevestiging gekregen dat ik nog niet kan vechten en dat ik toch maar een zielig geval ben die niet eens voor zichzelf op kan komen?” Ze vouwde haar oren in haar nek. “Zelfs mijn moeder moet me niet hebben, Jackdaw. Ik snap niet waarom je überhaupt voor me opkwam daarnet. Of misschien wilde je mijn dood niet op je geweten hebben. Wat je ook heeft aangezet om me te helpen, laat het de volgende keer een reden zijn om me met rust te laten. Misschien had het me wel helemaal niet uitgemaakt als… als…” Tranen verzamelden zich weer in haar ogen en Runa draaide zich resoluut van hem weg. “De show is over, Jackdaw. Jij wint.” En ze wilde opstaan en aanstalten maken om weg van hem te gaan.

Runa klemde haar kaken op elkaar. Het liefste wilde ze weg van hem en vooruit blijven lopen, maar in plaats daarvan liet ze hem doen toen hij haar de weg blokkeerde. Waarom liet ze hem doen? Waarom gaf ze hem niet gewoon een harde zet zodat hij opzij zou schuiven en zij weg kon gaan van hem? Ze wist niet waarom, maar ze wilde horen wat hij te zeggen had. Ze wilde horen welke woorden hij zou spreken na haar uitbarsting. Ze wilde zien of hij echt zo’n eikel was zoals hij liet blijken en haar zou uitlachen omdat ze haar zwakte aan hem toonde. Maar niets van dit alles leek te gebeuren, want opeens leek hij zijn best te doen om haar te overtuigen dat zijn intenties met haar weldegelijk goed waren. En even viel Runa’s bek open van verbazing omdat hij haar niet uit stond te lachen. Hij klonk zelfs… oprecht. Ze wilde bijna haar kopje schudden en zichzelf wijsmaken dat dat niet kon omdat ze hier nog altijd over Jackdaw bezig was, maar het levende bewijs stond recht voor haar neus. Ze merkte dat ze het moeilijk vond om haar blik te ontmoeten na haar uitbarsting en dat ze in plaats daarvan naar haar witte pootjes keek, haar oortjes lichtelijk in haar nek gevouwen. Ze was misschien een kitten, maar ze voelde zich niet meer zo. En zeker niet nu Jackdaw over zo’n grote verantwoordelijkheden begon, want hij leek haar aan te willen leren hoe ze voor zichzelf op kon komen. En Runa had verwacht dat ze afschuw zou voelen bij dat voorstel, maar in plaats daarvan voelde ze adrenaline door haar heengaan. In plaats daarvan voelde ze de drang opkomen om met hem in te stemmen en zichzelf door hem te laten begeleiden zodat ze hopelijk sterker zou worden. Maar dan dacht ze weer aan alle gruwelijke taken die haar te wachten stonden als ze ouder zou worden en trok er even een rilling door haar heen. Jackdaw was de zoon van Claw en zou het vast heel normaal vinden om al dat bloed door zijn eigen toedoen te zien vloeien, maar Runa dacht niet dat ze daar ooit aan zou kunnen wennen. Maar het idee dat Jackdaw tijd wilde vrijmaken om haar te trainen… “Meen je dat echt wat je allemaal over me zei?” vroeg ze een beetje achterdochtig. “Je beseft je toch dat je me net een paar complimenten hebt gegeven, hè?” Ze trok kort met haar oortje en siste vervolgens omdat dat zeer deed. Stomme Snowball. Ze hield misschien niet van vechten en bloed, maar op hém wilde ze wel graag eens wraak nemen. En dus knikte ze standvastig naar Jackdaw. “Oké, maar ik wil er pas mee beginnen als ik young one word. Dat duurt niet meer zo heel lang, want ik hoorde Shark al over een ceremony praten en ik ben binnenkort zes moons oud.” Ze slikte even. “Maar hoe zie je dat dan voor je?” vroeg ze. “Hoe wil je me dan gaan trainen?” Ze keek hem aan. “Hoe gaan we aan die sterke punten werken? Gewoon naar een random kittypet gaan en daar een grote bek tegen opzetten?” Ze kon het niet laten om even te grinniken. Ze zag het hun zo al doen, al zeker met Jackdaw als leader. “Maar toch bedankt, Jackdaw,” sprak ze. “Misschien ben je toch niet zo erg als je je in eerste instantie voordoet.” En ze wist niet waarom, maar ze ging snel naar voren en schuurde met haar kopje even langs zijn borst. Daarna trok ze zich snel terug. Dat was awkward.

Zelfs na Jackdaw’s uitleg had Runa nog steeds niet helemaal door hoe hij dit wilde aanpakken, maar ze nam aan dat hij het zelf wel zou weten. Bovendien wilde ze nog wel eens zien of hij zich aan zijn woord zou houden, want dat was natuurlijk ook wel te betwijfelen met de zoon van Claw. Misschien niet per se omdat zijn vader Claw was – Runa wist wel beter dan iemand beoordelen puur omwille van zijn familie – maar ook omdat hij niet zo betrouwbaar had geleken in het begin. Maar hij had haar weliswaar gered van Snowball en hij had duidelijk laten merken dat hij het niet apprecieerde als een kat nog één klauw naar haar zou uitsteken. Moest ze daar een bedoeling achter zoeken in zijn geval? Ze had geen idee, want de verandering in zijn persoonlijkheid was zo plotseling gebeurd dat ze nog steeds moeilijk kon bevatten dat hij haar echt wilde helpen. Maar zoals ze al aangaf, ging het hier om Jackdaw en dus was het nog maar even afwachten of hij zich ook daadwerkelijk aan zijn woord zou houden. De kans was groot dat hij het zou vergeten en dat als ze young one zou zijn dat hij haar niet eens kwam opzoeken. En ze wist niet precies waarom, maar dat idee bezorgde haar een irritant gevoel in haar binnenste. Ze schreef het maar af op het feit dat ze zojuist keihard vernederd was en dat ze daar nog de effecten van ondervond. Jackdaw leek het ondertussen al even awkward te vinden dat ze haar kopje tegen zijn borst geschuurd had en ze voelde haar pels warm worden onder haar vacht. Ze kon zich echter moeilijk gaan afvragen of het wel een goed idee was geweest, want het was nu gebeurd en daar kon ze vrij weinig aan veranderen. De she-cat keek hem met samengeknepen ogen aan toen hij zijn vraag stelde. “En dat moment kan je maar beter koesteren, Jackdaw. Ik doe het niet nog eens.” En ze stak haar kopje in de lucht en keek op een vrij arrogante manier weg van hem, maar draaide haar kopje weer terug naar hem toen hij afscheid van haar nam. En ze wist niet waarom, maar haar hart klopte iets sneller toen hij haar Princess noemde. “Ik ben benieuwd,” mompelde ze met weinig enthousiasme, maar toen ze van hem wegliep, merkte ze dat er een kleine glimlach om haar lippen speelde die niet meer van haar gezicht af te slagen was, zelfs niet nadat een queen haar hard had beetgepakt in haar nekvel en haar een preek had gegeven om alle verwondingen die ze had opgelopen.