My First Midlife Crisis

Onderwerp: My First Midlife Crisis za 22 apr 2017 - 20:49

Terneergeslagen keek hij naar de grond. Hij voelde zich totaal niet op zijn gemak. Hij wilde terug naar huis, terug naar eerder toen Bunnykit er nog was en toen zijn ouders nog gewoon normaal deden. Toen zijn moeder niets voor hem verzweeg en hem niet pijn deed wanneer ze hem vasthield. Iedereen was zich anders gaan gedragen en hij begon ze te missen. Hij vond het niet meer leuk zo en hij miste zijn gekke zusje. Bunnykit was misschien een beetje raar geweest, maar hij had haar ontzettend graag gemogen. En nu was ze weg. Hij begreep niet waar ze heen was, waarom ze niet meer terug zou komen, maar dat was wat zijn moeder hem had verteld. Onbewust liet hij een traantje over zijn wangetje vallen. Waarom was alles niet gewoon weer leuk?

Jinglekit eerst.

_{Iedereen gedraagde zich anders, en onnozel als he tabby poesje was had ze geen idee waarom. Misschien moest Jingle blij zijn dat de lange witte vacht van haar moeder ervoor zorgde dat ze niet voor het eerst een lijk van een kat zou zien, dat ze niet het lijk van haar halfzusje zou zien. Maar nee, ze was er niet blij om. Ze had het gevoel dat er geheimen achter werden gehouden, en Jingle houd er niet van als ze ergens niet op de hoogte van is. Het tabby poesje was vastbesloten om later uit te vinden wat er allemaal aan de hand was, maar nu niet. Nee, nu was het tijd om te gaan spelen. Met een mosbal in haar bek liep Jingle naar een katertje toe die wat eenzaam zat, en toen pardoes stopte toen ze zag dat het haar halfbroertje neefje was. Hmmm, ach waarom ook niet? Misschien had ze te vroeg geoordeeld. "Hey kleintje! Speleh–" Begon Jingle vrolijk als altijd haar zin, maar toen ze de traan zag stopte ze ongemakkelijk. "Eh, gaat het?"}

Iedereen had het maar over Starclan, alsof hij had moeten weten wat het was. Hoe moest hij iets weten als niemand het hem ooit vertelde? Ugh, volwassenen waren zo stom. Ze deden overal zo moeilijk en dramatisch over, maar wilden dan niet vertellen wat er aan de hand was en hij werd er nu al zo moe van. Hij zag hoe Jinglekit, zijn nichtje dat eigenlijk zijn halfzusje was, op hem af kwam gelopen. Zijn gezicht vertrok alleen nog maar meer. De kattin was raar en altijd onredelijk vrolijk. Zelfs na wat er nu was gebeurd had ze een grote glimlach op haar bek. Toen ze vroeg of het wel ging, wreef hij snel de traan van zijn gezicht. "Ja. Prima," miauwde hij snel. Hij keek om zich heen, hopend dat iemand hem hier vandaan kon halen. Hij vond het niet leuk als iemand anders hem zag huilen. "Ik verveel me gewoon," vervolgde hij, met een nonchalante ophaal van zijn schouders. Misschien was Jingle's aanwezigheid zo erg nog niet. Hij kon wel wat afleiding gebruiken.

Onderwerp: Re: My First Midlife Crisis