The first steps are always the hardest

Mossel wist dat ze hier ergens waren. Een rogue had hem gewaarschuwd hier vooral niet heen te gaan, en dat was precies wat hij wel ging doen. "Ze zijn veel te agressief, wat moet een onschuldige kat als jij nou daar?" had de vriendelijke rogue hem tegen proberen te houden. Allemaal goed bedoeld en wel, maar Mossel maakte zijn eigen plannen. De zwarte kat trippelde met zelfverzekerde tred voort. Als er iets zou gebeuren kon hij zich echt wel verdedigen. Daarbij ging hij helemaal geen ruzie zoeken, hij kwam enkel met goede bedoelingen. Hij trippelde een steegje in die wel erg sterk naar de clan rook die hij zocht. Herder had hem nooit over het bestaan van deze clan verteld, hij was er helemaal zelf achter gekomen. Zijn vriendelijke, grote ogen tuurden voorzichtig om het hoekje van de steeg. Hij was niet bang, hij wilde alleen niet onbeleefd overkomen. Nog even liet hij zijn ogen over de omgeving glijden. Twoleg nesten, sommige met tuintjes. Zou hij hier kunnen leven? Wist hij überhaupt wel zeker dat hij zich bij hen aan wilde sluiten? Hij zwiepte met zijn staart. Hij wist het zeker, dit was zijn eigen pad kiezen. Dit was wat hij wilde. Vastberaden stapte hij de steeg in, zijn neus doordrenkt van hun geur. De geur waarvoor hij gekomen was. Bloodclan.

~ Eerste post voor Claw

Soms ging hij terug naar twoleg place. Om te kunnen zien hoe alles er voorstond, maar het werd er niet beter op. De twolegs sleepten steeds meer zooi naar het park, begonnen gaten te graven en spullen te verschuiven. Bankjes die al zo stonden zo ver hij zich kon heugen. Waar was dat in Scourge’s naam toch voor nodig. Het voelde er niet meer als een veilig toevluchtsoord. Hij was steeds op zijn hoede. Alert om niet betrapt te worden door twolegs. Zo sjouwde hij snel door het park heen, over de weg, om aan de andere kant op de stoep te kunnen springen. Bij de twolegnesten zelf was het rustig, nou ja rustig. Op het blaffen van de honden en het lawaai van de monsters na. Hier zou hij in ieder geval niet zo in de gaten worden gehouden als in het park. Hij liep een steegje in en sprong boven op een vuilnisbak. Echt jemig, wat een rommel konden twolegs toch overal van maken. De emotieloze kille blik in zijn groengele gleed naar de hoek van de straat toen hij daar beweging zag. Uit de schaduw stapte een jonge grijze kater. “Zo zo.” Sprak hij kalm terwijl hij weer van de vuilnisbak afsprong, zodat hij recht voor de zwerfkat terecht kwam.

In de steeg stond een afvalbak, en bovenop die afvalbak stond een kater. Het was een grote, gespierde kater met een zwarte vacht en priemende ogen. Rond zijn nek hing een halsband met klauwen eraan. Mossel's ogen werden groot; niet van angst maar van verwondering. Had hij al zoveel vijanden gedood? De angstige rogue die hij was tegengekomen had hem, toen hij zei dat hij vertrok, nog eenmaal gewaarschuwd. "Echt, als je niet uitkijkt, hangt straks je klauw aan een van hun halsbanden. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb!" Mossel had hem vriendelijk gedag gezegd. Het was geen slechte zwerfkat geweest, alleen een tikkeltje te bang misschien. En hoe, hoe kon die kat ook weten dat Mossel helemaal niet bang was voor de Bloodclan? Hij bewonderde ze, in plaats van dat hij ze verafschuwde. En nu er een echt Bloodclanner voor zijn neus stond, voelde hij zich meer een fangirl dan een huilende baby. Hij glimlachte vriendelijk naar de naderende kat. Hij neeg zijn hoofd en zweeg, maar ondertussen riep zijn hoofd: Wow, een echte Bloodclan kat! Dit is mijn kans! Ja, hij wist het honderd procent zeker. Hij wilde een Bloodclanner worden!

De jonge kat zei niets, maar dat was niet door angst. Er hing geen angstgeur om het jonkie heen. De zwerfkat neeg enkel respectvol zijn kop voor hem. Dus ging hij zitten. De blik in zijn groengele ogen strak op de andere kater gericht. “Heeft dit zwerfkatje ook een stem?” Zijn toon was nog steeds kalm en kil. Zijn stem klonk altijd neutraal, hij deed niet aan stemverhogingen. Tenminste zelden. “Wat kom je hier doen?” Vervolgde hij terwijl hij de jonge kater geen moment uit het oog verloor. Zijn blik bleef op het gezicht van de ander gericht, zoals alleen Claw je zo bewegingloos aan kon staren.

De grote zwarte kater staarde hem aan. Hij was moeilijk te peilen, met zijn starende ogen. Maar het was een Bloodclanner, dat was zeker. Zijn kille stem sneed door de stilte. “Heeft dit zwerfkatje ook een stem?” Mossel knikte. Van andere katten had hij het niet leuk gevonden als ze hem "katje" noemden, maar dit was een Elite. Natuurlijk werd hij daar niet meteen met thee en koekjes ontvangen, dat had hij wel verwacht. Hij wiebelde met zijn oor. Het was nu of nooit. Hij schraapte zachtjes zijn keel. 'Hallo,' adem in, adem uit, Ik ben Mossel en ik, ehm, zou me graag bij de Elite aan willen sluiten, als dat kan.' Zo, dat had hij er maar uitgegooid. Deze kater wekte nou eenmaal niet de theekransjes tactiek op.

Sorry, beetje laat ~~de school struggles~~

Hij werd in ieder geval niet brutaal afgekat. Dus sprak er ook niets dreigends uit zijn houding. Hij was gewoon zichzelf. Een trotse en kille oude brombeer. De Rogue begon uiteindelijk toch te spreken en hij nam de kater in zich op. Hij ontdekte wat zenuwen bij de jonge kater, maar nee dat was niet gek. Toen stond hij op en liep een keurend rondje om de ander heen. Met kalme en langzame passen waarbij hij de blik in zijn groengele ogen uitgebreid over de grijze vacht van de kater liet glijden. Totdat hij weer voor de zwefkat uitkwam en ging zitten. Zijn blik weer op de kop van de andere kater richtend. “Weet je ook wat dat betekent Mossel. Eens een Elitekat is altijd een Elitekat. Je kunt toegelaten worden in de Elite, maar dan laten we je nooit meer gaan. Begrijp je dat?” Sprak hij nog steeds even kil en kalm.

'Eens een Elitekat, altijd een Elitekat.' Hij vond het ontzettend spannend, maar hij wist dat het de beste keuze was. Voor nu dan. Wat er in de toekomst zou gebeuren wist hij niet, en daar ging hij ook niet over na denken. De Bloodclan zou zijn training af kunnen maken. Mossel kon het sowieso nog niet aan om helemaal alleen te leven. Hij had gezelschap nodig. Hij was een groepsdier en het rogue bestaan trok hem niet. Daarbij was de Elite gewoon cool. Hij wilde zich dolgraag bij hen aansluiten. Daar was geen twijfel over mogelijk. Hij knikte ferm naar de zwarte kater. Hij had van te voren zijn research gedaan. Hij wist de regels - min of meer. Zwerfkatten waren goed in de boel verdraaien, alleen maar omdat ze bang waren. Die verhalen, over katten die gemarteld werden vol gruwelijke details, nam hij met een korreltje zout. Hij wilde zoals een echte Elite kat worden, sterk en slim. De Bloodclan was gewoon ontzettend fancy, dat kon niemand ontkennen.

De jonge kat knikte. Dus stond hij op en wenkte Mossel met zijn staart. “Kom dan maar mee, dan mag je bewijzen wat je waard bent. Mijn naam is Claw, leider van BloodClan.” Sprak hij kalm, voordat hij zich omdraaide. Hij liep de steeg uit, in de richting van hun territorium. Het was best een stuk lopen vanaf hier, maar dan kon hij meteen de conditie van de grijze kater testen. “Wat weet je allemaal over de Elite Mossel?” Als hij onderweg in zou storten kon hij altijd nog besluiten hem maar meteen uit zijn lijden te verlossen, maar wie weet was de zwerfkat een goede aanwinst. Dat zouden ze vanzelf zien, wanneer hij getraind ging worden.

[Als je hem aanmeld in het inschrijftopic, kan ik zijn naam rood kleuren]

Mossel barstte bijna van de opwinding, hij was min of meer geaccepteerd in de Elite! Gedwee liep hij achter de zwarte kater aan. Toen de kater zich ook nog eens voorstelde als Claw, de leider van de Bloodclan, moest de grijze tom echt moeite doen om niet te juichen. Meteen zijn eerste contact met een Bloodclanner was de leider, over wie er ontzettend veel verhalen te ronde gingen. Mossel begreep best dat anderen bang voor hem waren, maar hij kon moeilijk angst hebben voor iemand die hij zo erg bewonderde. Ondertussen lette de jonge kat goed op waar hij zijn poten neerzette, hij wilde geen flater slaan in de buurt van Claw. Hij knikte bedenkelijk bij de vraag van de Elite leider. Hij wist gruwelijke verhalen, maar die geloofde hij niet. Verder wist hij eigenlijk helemaal niet zoveel van de Bloodclan. Alleen dat je er een goede training kon krijgen, de beste die er maar te halen viel. 'Hmmm, dat jullie een strenge hiërarchie hebben,' antwoordde hij. Ook dat idee vond hij niet zo erg. Een rangorde was nodig om goede orde te houden, anders zou er alleen maar chaos zijn. Hij richtte zich weer op de weg maar hij zag alleen maar stenen nesten. Zou het nog ver lopen zijn?

Hij knikte na de woorden van de jonge kat. “Als Young one zijn er wel wat regels, die zullen dus ook voor jou gelden. Je mag pas het kamp uit als je een training hebt gehad of wanneer we je een opdracht geven. Om member te kunnen worden moet je een kittypet of hond vermoorden met een halsband. Deze halsband zal het bewijs zijn dat je een Elite member bent. Als member heb je alle vrijheid. De enige regel is dat je het imago van de Elite altijd hoog moet houden en deze nooit schaad.” De blik in zijn groengele ogen gleed even naar Mossel. “We gaan nu naar ons kamp, daar mag je een plekje kiezen in de slaapplaats van de Young one’s.” Ze hadden inmiddels Twoleg place achter zich gelaten en liepen tussen de bomen van hun territorium. “Dit gebied is ons territorium tot aan ons kamp.” Bromde hij kalm.

Mossel luisterde aandachtig naar alle regels die Claw op somde. Hij was niet van plan om er eentje per ongeluk te overtreden, dus moest hij ze goed onthouden. Alleen het idee van een kittypet vermoorden vond hij niet zo.. plezant. Waarvoor was dat nodig? Maar hij zweeg erover. Hij wilde nu geen herrie schoppen. En als de Elite het belangrijk vond, dan moest het maar. Hij moest er gewoon niet te veel bij nadenken. Claw keek hem aan en de jonge kater verborg zijn angst. Claw straalde macht uit, en dat bewonderde hij. Hij wilde ook zo'n pokerface hebben. Toen hij hoorde dat het territorium zo groot was, sperden zijn ogen wijd open van verbazing. 'Wow, zo groot?' Hij voelde zich nu nog trotser dat hij - soort van - deel uit maakte van de Elite.

De grimas bleef om zijn lippen staan, maar zijn ogen fonkelden toch even trots op. Voordat de emotie er weer uit verdween. “Ja, zo groot en we gaan het nog verder uitbreiden. Dus als je jezelf weet te bewijzen en je hard traint, kunnen we je goed gebruiken.” Hij ontweek een plas water die nog steeds her en der lagen. Sprong over een omgevallen boomstronk en sjouwde toen verder naar Fourtrees. Het duurde een tijdje voordat het kamp voor hen opdoemde. Hij liep de open plek op en stopte toen. Met zijn staart wees hij naar de slaapplaats van de Young one’s. “Probeer daar eerst maar eens een nest te bemachtigen. Daar slapen de Young one’s. Binnenkort zal je een mentor krijgen.” Toen draaide hij zich om met de bedoeling om naar zijn eigen slaapplaats te lopen.

Onderwerp: Re: The first steps are always the hardest